ဘာပဲေျပာေျပာ ျမန္မီး ေတာ႔ မႀကဳိက္

Mr Song ဆိုတဲ႔ တရုတ္ တစ္ေယာက္႐ိွတယ္။ သူက ေတး သီခ်င္း ထုတ္လုပ္တဲ႔သူ တဲ႔။ ေဟာင္ေကာင္မွာလည္း ႐ွိတယ္၊ Mr To Ba တဲ႔ ( တူးဘား လို႔ အသံထြက္ ) သူက ကား ျပင္ဆရာ။ အဲသလို နာမည္ေတြနဲ႔ လူေတြ ေတြ႔ဆံု ရတာဟာ အံ႕ဩ စရာ မဟုတ္ဘူးလား။

ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးဖို႔ အခ်ိန္ဆြဲေနတဲ႔ ရီပတ္ဘလီကန္ အမတ္ ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိဖူးတယ္။ သူတို႔ နာမည္ေတြက Doolittle နဲ႔ De Lay တဲ႔။ ( Do little ) ။ ယူေက က ဦးေႏွာက္ အထူးကု ဆရာဝန္ႀကီးရဲ႕ နာမည္က Mr Brain။ ကမာၻေက်ာ္ ေျပးခုန္ပစ္ အားကစားသမား ႐ိွေသးတယ္၊ Stepanova တဲ႔။ အစၥေရးက တင္းနစ္ကစားသမား အမ်ိဳးသမီး နာမည္ကလည္း Smashanova တဲ႔။ အေမရိကန္၊ တကၠဆက္ က သုဘရာဇာ ကုမၸဏီ ရဲ႕ နာမည္ကလည္း Boxwell Brothers တဲ႔။ ( Box-well ေကာင္းေကာင္း ထုတ္ပိုးတတ္တယ္)။ Dr Payne လို႔ ေခၚတဲ႔ သြား ဆရာဝန္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ိွတယ္။ အေမရိကန္ သြား ဆရာဝန္ ကေတာ႔ Dr. Chip Silvertooth တဲ႔။

အိႏၵိယေျမာက္ပိုင္းမွာ Butt ဆိုတဲ႔ နာမည္က ေပးတာမ်ားေပမယ္႔ ကမာၻ မွာလည္း ေဒါက္တာ Butt ေတြ အမ်ားႀကီး။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆိုရင္ စာရိတၱ ျပဳျပင္ေရး သမားေတြ။ အေမရိက မွာ ရိွတ႔ဲ တ႐ုတ္ မ်က္စိ အထူးကု ဆရာဝန္က Dr. Look ။ ေကာလိပ္က ပါေမာကၡ တစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ကေတာ႔ သူတို႔မို႔ ေပးရဲတယ္၊ Dr. Failor တဲ႔။ အထူးျခားဆံုးက အာမခံ ကုမၸဏီက အေရာင္း စာေရး႐ဲ႕ နာမည္။ ၾကားဖူေအာင္ မွတ္ထားၾက။ Justin Case တဲ႔။ ( Just in case )

ဒါေတြဟာ တိုက္ဆိုင္မႈ သက္သက္ပဲလား။

မန္ခ်က္စတာ တကၠသုိလ္က သုေတသန ပညာ႐ွင္ Jen Hunt ကေတာ႔ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး လို႔ ဆိုပါတယ္။ New Science မဂၢဇင္းကလည္း Nominative Determinism ဆိုတဲ႔ ေဝါဟာရ နဲ႔အတူ နာမည္ေတြက သူတို႔ အလုပ္အကိုင္ေတြ အေပၚသက္ေရာက္မႈ ရိွေကာင္း ရိွႏိုင္တယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။

သူတို႔က အခုမွ ေလ႔လာေပမယ္႔ အာရွကေတာ႔ နာမည္က လူ အေပၚ လႊမ္းမိုးမႈ ရိွတယ္ ဆိုတာ ယံုၾကည္ခဲ႔ၾကတာ ေရွး ပေဝသဏီ ကတည္း ကပါ။ ေတာင္ အာရွက နာမည္ေတြကိုၾကည့္။ ဘီယာနဲ႔ အေဖ်ာ္ ယမကာ ေရာင္းတဲ႔လူ၊ သူ႕ နာမည္က Bottlewalla ။ (walla ဆိုတာ job )။ ကား အေရာင္း စာေရး နာမည္က Tyrewalla။ ထီး ေရာင္း တဲ႔လူက Brollywalla။ ေနာက္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္က Jasmine Sodabottlepopbottleopenerwalla တဲ႔။ နာမည္ ရွည္လို႔ မျဖတ္လိုက္ၾကပါနဲ႕။ အဲဒါ တစ္လံုးတည္း၊ သူမ႐ဲ႕ ဆန္း နိမ္း ပါ။ သူမ အဖိုး၊ အဖြားေတြ ဘာ လုပ္ကိုင္ၾကတယ္ ဆိုတာ မေျပာေတာ႔ဘူး။ ေဟာင္ေကာင္မွာ ထူးထူး ျခားျခား နာမည္ ႏွစ္ခု ရိွေသးတယ္။ Truly Man. He Man တဲ႔။ အဲဒါ တကယ္႔ကို ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ေႏွာင္းေႏွာင္း မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္။ အေမရိကန္ မေလး ရဲ႕ နာမည္ကို ၾကည့္ဦး၊ Tiny Bimbo တဲ႔။ ေကာင္ကေလး ကို က်ေတာ႔ Ferlon တဲ႔။ ( ဒါေလးေတြက မစၥတာ ဂ်င္မ္ ဆီက ယူထားတာပါ။)

ငါလား ငါ႔ အေမလား
ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ဂါနာ ႏြယ္ဖြား မန္စီးတီး နဲ႔ အီတလီတိုက္စစ္မႉး ဘာလိုတယ္လီ ဟာ အၿမဲတမ္း တစ္ခု မဟုတ္ ျပႆနာ႐ိွေနတတ္တယ္။ ထားပါေတာ႔ ပရီးမီးယားလိဂ္ ရာသီဦးတုန္းက မန္ ယူႏိုက္တက္ကို ဂိုးသြင္း အၿပီး သူ႕ ရင္ဘတ္မွာ ေရးထားတဲ႔ စာကို လွန္ျပတယ္။ "Why I always me " တဲ႔။ သူ ဘာေျပာေျပာ မန္ စီးတီး ပရိသတ္ကေတာ႔ မန္ ယူႏိုက္တက္ကို သြင္းတဲ႔ ဂိုးပဲ ျမင္ၾကပါတယ္။ ေပ်ာ္မဆုံး ေမာ္မဆုံး။ အခု လာျပန္ၿပီ။ "These goals for you, Mum" တဲ႔။ ရင္ဘတ္မွာေတာ႔ ေရးမထားပါဘူး။ Why I always me နဲ႔ စာရင္ေတာ႔ These goals for you, Mum က ပရိတ္ ႐ဲ႕ ရင္ကို ပိုထိတယ္။ ေဖးဘရိတ္ ဂ်ာမဏီ ကို မထင္မွတ္တဲ႔ ဂိုး ႏွစ္ဂုိး နဲ႔ ျမဴးနစ္ ျပန္ပို႔ လိုက္တယ္။ အီတလီက စပိန္ နဲ႔ ဗိုလ္လု ပြဲကို ေစာင္႔ေနေလရဲ႕။ ေျပာခ်င္တာက These goals for you, Mum ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ Dad ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အီတလီ ပရိသတ္ သိတာကေတာ႔ သူသြင္း တဲ႔ ဂိုး ႏွစ္ဂိုး ပါဘဲ။

ဘားမား လား၊ ျမန္မာလား။
လာျပန္ၿပီ ေနာက္ ကိစၥတစ္ခု၊ ဒါကမွ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တာ။ ဘားမား လား၊ ျမန္မာလား။ ေအာ္ဖစ္ရွယ္လီ ေျပာင္းထားေပမယ္႔ အေရွ႕ အုပ္စုက ျမန္မာၿပီး အေနာက္အုပ္စုကေတာ႔ ဘားမား ပဲ။ စစ္တပ္က ျမန္မာ၊ NLD က ဘားမား။ အဲဒီအထဲမွာ အပါးနပ္ဆုံးက ဟီလာရီ ကလင္တန္။ ဘားမား လည္းမေခၚ ျမန္မာ လည္း မသုံး "This country" တဲ႔။ ဒီပလိုမက္တစ္ ပိုင္တယ္။ လွတယ္၊ မဆိုးဘူး။ ျပႆနာေတာ႔ ရိွတယ္။ နာမည္ေျပာင္းတာ ဝါသနာ ပါတဲ႔ ႏိုင္ငံ ဆိုေတာ႔ ေနာက္ အစုိးရ တက္လာရင္ "That country " လို ႔ေျပာင္းလိုက္မွ ဒုကၡ။ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီးက ဒါကိုမသိဘူး။      ။

ဘယ္လို ေျပာင္းေျပာင္း အဆိုးဆုံးက ျမန္မီး။ စင္ကာပူက ဘယ္က ခြင္႔ျပဳခ်က္ ယူၿပီး သုံးထားတာလဲ မသိဘူး။ ျမန္မီး တဲ႔။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ နဲ႔၊ လုံးဝ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ စင္ကာပူ နဲ႔ မကင္းႏိုင္ေတာ႔ ျမန္မီး ေနရတာပဲ။ ဘုရားက ရယ္စရာ မမိန္႔တတ္ဘူး ဆိုေပမယ္႔ ၿပဳံးစရာေလးေတြေတာ႔ တစ္ခါ တစ္ခါ မိန္႔ေတာ္မူတတ္တယ္။ နာမသိဒၶိဇာတ္ ထဲမွာ ပါ။ ဦးသက္ရွည္ႀကီး ေစာေစာေသ၊ ေဒၚခ်မ္းသာႀကီး မြဲျပာက်။ ကိုဗလ က ပိန္တာ႐ိုး တဲ႔။ မိန္႔မယ္သာ မိန္႔တာ ဘုရားရွင္က အရွင္ျမတ္ရဲ႕ အမည္ကိုေမးေတာ႔ "ဇိန" တဲ႔။

ဒါေၾကာင္႔ Why I always me ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ These goals for you, Mum ပဲ ဆိုဆို လိုေနတာကေတာ႔ အႏိုင္ ဂိုး ပါ။
အဲ ဒါနဲ႔ ျမန္မီး ေတာ႔ မႀကဳိက္ဘူး၊ ေျပာေပးၾကပါအုံး (စာလံုးမဲႀကီးနဲ႕)။      ။




ဇင္ေ၀ေသာ္







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

ေမွ်ာ္ေနသူနဲ႔ ျပန္ခ်င္သူတို႔ မေတြ႔သမွ်ရယ္…

မႏွစ္က အိႏၵိယကုိ သြားေတာ့ အင္ဒီရာဂႏၵီအျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလယာဥ္ကြင္းထဲကေန ထြက္ထြက္ခ်င္းပဲ ဖုန္းထဲကုိ မက္ေဆ့ဂ်္တစ္ခု ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီမက္ေဆ့ဂ်္က ျပည္ပႏုိင္ငံေတြမွာ (အထူးသျဖင့္ေတာ့ အေမရိကန္ေပါ့) အေျခခ်ေနထုိင္ေနၾကတဲ့ ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲ အိႏၵိယန္း ပညာတတ္ေတြကုိ စာရင္းျပဳစုထားၿပီး ေမြးရပ္ေျမကုိ ေမ့ေနၾကတဲ့အတြက္ ခပ္နာနာေလး ေဝဖန္ထားတဲ့ မက္ေဆ့ဂ်္ပါ။ သူတုိ႔ ေကာက္ယူထားတဲ့ စာရင္းဇယားမ်ားအရ နာဆာရဲ႕ နည္းပညာရွင္ေတြထဲမွာ အိႏၵိယန္းလူမ်ိဳး (၁၂) ရာခုိင္ႏႈန္း ပါဝင္ၿပီး အေမရိကရဲ႕ ေဒါက္တာေတြထဲမွာ (၁၆) ရာခုိင္ႏႈန္းက အိႏၵိယန္းေတြ ျဖစ္ပါသတဲ့။

သူတုိ႔ ေကာက္ယူထားတဲ့စာရင္းက ဘယ္ေလာက္ခုိင္မာသလဲဆုိတာ မသိရေပမယ့္ အိႏၵိယန္းေတြ အုိင္တီမွာ ေတာ္တာ ကေတာ့ လူတုိင္း သိေနတဲ့ ကိစၥပါ။

အဲဒီမက္ေဆ့ဂ်္ေလးက “ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲ ပညာေတြတတ္ၿပီး ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ (ခပ္႐ုိင္း႐ုိင္း Stupid လုိ႔ကုိ သုံးထားပါတယ္) ပုဂၢဳိလ္ေတြသာ အိႏၵိယကုိ ျပန္လာၾကမယ္ဆုိရင္ နယူးေဒလီဟာ နယူးေယာက္ကုိ အခ်ိန္မေ႐ြး စိန္ေခၚႏုိင္တယ္” လုိ႔ အဆုံးသတ္ ထားပါတယ္။

အိႏၵိယဆုိတာကလည္း (၁၅) ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ ရွိတဲ့လူေတြက ပုိက္ဆံထားစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာၿပီး က်န္တဲ့ (၈၅) ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္က ကုန္းေကာက္စရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ဆင္းရဲတဲ့ႏုိင္ငံပါ။ အဲ့သလုိပါပဲ၊ (၂၀) ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္သာ ရွိတဲ့လူေတြက ပညာေတြ သိပ္ေတာ္ေနၾကေပမယ့့္ က်န္တဲ့ (၈၀) ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ကေတာ့ အေျခခံပညာသင္ဖုိ႔ေတာင္ ႐ုန္းကန္ေနၾကရဆဲပါပဲ။

တ႐ုတ္ျပည္ကလည္း ဒီကိစၥအတြက္ တစ္စခန္း ထလာျပန္ပါတယ္။ အေမရိကမွာ အေျခခ် ေနထုိင္ေနၾကတဲ့ ပညာတတ္ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးထဲ ျပန္လာဖုိ႔ အေရးတႀကီး စည္း႐ုံးေရးေတြ လုပ္ေနတဲ့အေၾကာင္း ဒီေန႔ (၂၄၊ ၀၅၊ ၂၀၁၂) ထုတ္ စထရိတ္တုိင္း သတင္းစာမွာ ဖတ္လုိက္ရျပန္တယ္။ ဒီအစီအစဥ္ကုိ အစပ်ိဳးခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာၿပီလုိ႔႔လဲ ဆုိထားပါတယ္။

နယူးေဒလီရဲ႕ အိပ္မက္မ်ိဳးလုိပါပဲ၊ ပီကင္းကလည္း တရုတ္လူမ်ိဳးပညာရွင္ေတြ အားလုံးသာ ျပန္လာရင္ ပီကင္းဟာ နယူးေယာက္ကုိ အခ်ိန္မေ႐ြး စိန္ေခၚႏုိင္မယ္ေပါ့။

ဒီသတင္းႏွစ္ခုကို ဆက္စပ္မိၿပီး တစ္ခါက ႏုိဘယ္လ္ဆုရ ဂ်ပန္ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ေျပာတာကုိ သတိရမိတယ္။ ပညာရပ္ဆုိင္ရာ ႏုိဘယ္လ္ဆု ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဂ်ပန္တစ္ႏုိင္ငံလုံး ဂုဏ္ယူမဆုံး ျဖစ္ေနၾကခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီဆရာဝန္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ အားလုံး ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြားၾကရတယ္။ သူေျပာတာက “သူသာ အေမရိကတကၠသုိလ္မွာ တက္ၿပီး ပညာသင္ၾကားခြင့္ မရခဲ့ဘူးဆုိရင္ ဒီႏုိဘယ္လ္ဆုလည္း ရႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး” တဲ့။

ႏုိင္ငံတစ္ခုကုိ သယံဇာတနဲ႔ တည္ေဆာက္တာထက္ စာသင္ခန္းမထဲမွာ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရမယ္ဆုိတဲ့ အေျခခံအသိ ေနာက္က်ခဲ့ၾကတဲ့ အာရွႏုိင္ငံေတြဟာ အခုေတာ့ အျမင္မွန္ေတြ ရလာၿပီး စာသင္ခန္းထဲက ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္အသစ္ေတြဆီ အသည္းအမည္း လုိက္ဖမ္းေနၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးဖူးတယ္။ ပီကင္းနဲ႔ နယူးေဒလီဟာ နယူးေယာက္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေက်ာ္တက္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔။ အေၾကာင္းက ရွင္းရွင္းေလးပါ။ နယူးေယာက္က ပီကင္းနဲ႔ နယူးေဒလီ ယဥ္ေက်းမႈကို ေမြးစားလုိက္ႏုိင္ၿပီး ပီကင္းနဲ႔ နယူးေဒလီက နယူးေယာက္ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ေမြးစားဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကမွာ မဟုတ္ေသးလုိ႔ပါ။

အာရွထဲက တစ္ႏုိင္ငံျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံကလည္း စာသင္ခန္းထဲက ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ကုိ လုိက္ဖမ္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနေၾကာင္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သိခြင့္ရခဲ့တယ္။ သမၼတႀကီးကုိ ရင္ထဲကေန ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ေက်းဇူးတင္ မိပါရဲ႕။

ပညာတတ္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္ဝင္လာၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ ထူေထာင္ရာမွာ တစ္တပ္တစ္အား ပူေပါင္း ပါဝင္ၾကဖုိ႔ သမၼတႀကီးက ဖိတ္ေခၚတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္အထင္ ေျပာရရင္ ျမန္မာလူမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ သိပ္ျပင္းထန္ၾကပါတယ္။ ပါးစပ္ေျပာလား၊ တကယ္လားဆုိတာ ခြဲျခားရ ခက္လွေပမယ့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ဆီ ေျခစုံပစ္ဝင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားသူေတြ အမ်ားအျပား ရွိေနပါတယ္။

ေသခ်ာတဲ့ စာရင္းဇယားကေတာ့ စကၤာပူလူမ်ိဳးအျဖစ္ ခံယူၾကတဲ့အထဲမွာ ျမန္မာေတြဟာ ရာခုိင္ႏႈန္း အနည္းဆုံးထဲမွာ ပါဝင္ပါတယ္။ ပညာတတ္ ျမန္မာေတြဟာ အၿမဲေနထုိင္ခြင့္ (ပီအာ) ကုိသာ ယူၿပီး ပီအာကေန စီတီဇင္ေျပာင္းသူဟာ (၁၂) ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ ရွိတယ္လုိ႔ မႏွစ္က သိခဲ့ရပါတယ္။ စီတီဇင္ေျပာင္းလုိက္ရင္ ရလာမယ့္ အခြင့္အေရးေတြကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ေျပာင္းလဲလာမယ့္ ႏုိင္ငံေတာ္ဆီ မ်က္ေစာင္းထုိးေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြ သိပ္မနည္းလွပါဘူး။

တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြကေတာ့ သူမ်ားႏုိင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူၾကတဲ့အထဲမွာ ထိပ္ဆုံးမွာ ရွိၾကပါတယ္။ စကၤာပူလူမ်ိဳးအျဖစ္ ခံယူၾကတဲ့အထဲမွာ တ႐ုတ္ျပည္မကလူေတြဟာ (၉၀) ရာခုိင္ႏႈန္းေတာင္ ေက်ာ္ေနပါသတဲ့။ တ႐ုတ္ေလာက္ မမ်ားလွေပမယ့္ အိႏၵိယန္းေတြကလည္း သူမ်ားႏုိင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူဖုိ႔ ျမန္မာေတြေလာက္ ကပ္ေစးမနည္းၾကပါဘူး။

တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယန္းေတြနဲ႔ ႏႈန္းယွည္ၾကည့္ရင္ ျမန္မာေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံခ်စ္စိတ္က ပုိအားေကာင္းပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သမၼတႀကီးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္း သိပ္ရွိပါတယ္။ (၈၈) ကာလမတုိင္မီကေတာ့ တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္ စေလာက္ပဲ ႏုိင္ငံေတာ္က ဆုံး႐ႈံးခဲ့တာပါ။ (၈၈) ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆုံးရွံဳးလုိက္ရတာက စာသင္ခန္းေတြ အခန္းလုိက္ ဆုံးရွံဳးခဲ့ရ ပါေတာ့တယ္။ (၈၈) ေနာက္ပုိင္း ေမာင္းထုတ္ခံလုိက္ရတဲ့ ဦးေႏွာက္ေတြက အုံနဲ႔ က်င္းနဲ႔မုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ေၾကကြဲ စရာ ေကာင္းပါတယ္။

စာရင္းဇယားနဲ႔ အတိအက် မတင္ျပႏုိင္ေပမယ့္ (၈၈) မ်ိဳးဆက္ လူလတ္ေတြဟာ လူပ်ိဳႀကီး၊ အပ်ိဳႀကီးေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရတယ္။ အဆင္မေျပတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ သူတုိ႔ တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က ပံ့ပုိးရင္းနဲ႔ သူတို႔ကုိယ္ပုိင္ မိသားစုဘဝေလးေတြ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ေတာင္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားရတဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြပါ။

အဲ့ဒီမ်ိဳးဆက္ေတြကုိ စည္း႐ုံးဖုိ႔ ေဒၚစု၊ အန္တီစု၊ အေမစု မပါလုိ႔ေတာ့ မရပါဘူး။ သူတုိ႔ရဲ႕ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အိပ္မက္ေတြကုိ ေဒၚစုဆီမွာ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေပးထားရင္း ခရီးဆက္ေနၾကပါတယ္။ ေဒၚစုကုိ အမွီျပဳၿပီး အေနာက္က ဝင္လာမယ့္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြထက္ ေဒၚစုကို အမွီျပဳၿပီး ျပည္တြင္းထဲ ဝင္လာၾကမယ့္ (၈၈) ဦးေႏွာက္ေတြကုိ ပုိၿပီး တန္ဖိုးထားတယ္လုိ႔ ေျပာရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကုိမ်ား ဝုိင္းဆဲၾကမလား မသိဘူး။ (၈၈) မ်ိဳးဆက္ဟာ အခုဆုိရင္ (၄၀) ေက်ာ္ေတြပါ။ ပညာရွိတယ္၊ အ႐ြယ္ရွိတယ္၊ အေတြ႔အႀကံဳရွိတယ္၊ စိတ္ဓာတ္ရွိတယ္။ ႏုိင္ငံအသီးသီးမွာ သူ႔နယ္ပယ္နဲ႔သူ အထုိက္အေလ်ာက္ ေနရာရထားသူေတြ ျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ နည္းပညာအုိင္တီဆုိင္ရာေတြမွာပါ။

ေနာက္ၿပီး တန္းဖုိ႔ ျဖတ္မရတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ အျမတ္က ေနာက္လူငယ္ေတြ ေလးစားတဲ့ ကုိမင္းကုိႏိုင္တုိ႔လုိ လူေတြ ရွိေနျခင္းပဲ။ လူငယ္ေတြကုိ ျပဳျပင္ေပးရာမွာ သူတုိ႔ဟာ အဓိက ေမာင္းႏွင္အားေတြ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။

တ႐ုတ္ကလည္း တ႐ုတ္ပညာရွင္ေတြကုိ ျပန္လာဖုိ႔ေခၚ၊ အိႏၵိယကလည္း ေခၚ၊ ျမန္မာကလည္း ေခၚ။ ဒီသုံးဦးထဲမွာ ျမန္မာဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆုိရင္ တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယန္းေတြက သူတုိ႔ သေဘာနဲ႔သူတုိ႔ ထြက္သြားၾကတာ ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာေတြကေတာ့ အေျခအေနအရ ထြက္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့ သလုိ ႏုိင္ငံျခားသား ခံယူသြားတဲ့ ျမန္မာအေရအတြက္ဟာ သူမ်ားထက္ နည္းေနတာလည္း ပါဝင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဓိက ျပႆနာတစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။

ဆုိပါေတာ့၊ NUS မွာ၊ ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္မွာ၊ မန္ဆာခ်ဴးဆက္အင္စတီက်ဳမွာ အင္ဂ်င္နီယာပညာနဲ႔ ေဒါက္တာဘြဲ႔ ယူထားတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္၊ သူ႔ကုိ ျမန္မာျပည္က အလုပ္ေပးမထားႏုိင္ဘူး။ သူသင္ထားတဲ့ ပညာရပ္ေတြကုိ အသုံးခ်ႏုိင္ဖုိ႔ ျမန္မာျပည္က အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးဘူး။ သူ႔အယူအဆနဲ႔ ျပည္တြင္းက အင္ဂ်င္နီယာေတြရဲ႕ အယူအဆေတြ တူေနမွာ မဟုတ္ဘူး။

ကမၻာေက်ာ္တကၠသုိလ္ႀကီးေတြကေန အင္တာနက္ဆုိင္ရာ၊ စတဲလုိက္ဆုိင္ရာ ေဒါက္တာဘြဲ႔ ရထားတဲ့ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္၊ သူ႔အတြက္လည္း ျမန္မာျပည္က အဆင္သင့္ သိပ္မျဖစ္ေသးဘူး။ မျဖစ္ေသးဘူးဆုိတာ သူသင္ထားတဲ့ ပညာရပ္ရဲ႕ (၂၀) ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ သုံးရင္ကုိပဲ ရေနၿပီ။ ႏုိင္ငံေတာ္ဟာ သူ႔ကုိလည္း ရာႏႈန္းျပည့္ အသုံးမခ်ႏုိင္ျပန္ဘူး။

ၿပီးေတာ့ ေအာ္ဒစ္ - စာရင္းစစ္ပညာ၊ ျမန္မာျပည္မွာ အဓိက အားနည္းတာက အိုင္တီနဲ႔ စာရင္းစစ္ ပညာတဲ့။ ႏုိင္ငံျခားတကၠသုိလ္ေတြက ေက်ာင္းၿပီးထားတဲ့ စာရင္းစစ္ပညာရွင္ေတြအတြက္ စနစ္က်တဲ့အလုပ္ ျပည္တြင္း ထဲမွာ ရွိကို မရွိေသးဘူး။ ထားပါေတာ့ - ဒါဆုိရင္ ဒီျပႆနာက မုန္႔လုံး စကၠဴကပ္ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္က ပညာရွင္ေတြကုိ ျပန္ေခၚတယ္။ ပညာရွင္ေတြကလည္း ျပန္လာခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံေတာ္က သူတို႔နဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့ အလုပ္ကုိ ဖန္တီး မေပးႏုိင္ဘူး။ ဒီလုိ ပညာရွင္ေတြ ျပန္ဝင္မလာဘူးဆုိရင္ ဒီလုိ အလုပ္ေတြ ဖန္တီးေပးဖုိ႔ အစုိးရမွာလည္း အခက္ေတြ႔ေနလိမ့္မယ္။ ဒါဆုိ ဘယ္လုိ ကြန္ပ႐ုိမုိက္ (ဇ္) လုပ္ၾကမလဲ။ ျမန္မာပညာရွင္ေတြ ျပန္မလာရင္ ႏုိင္ငံျခား ပညာရွင္ေတြရဲ႕ အကူအညီ ယူၾကရေတာ့မယ္။ ဒါဆုိရင္ မလုိအပ္တဲ့ နစ္နာမႈေတြ ျဖစ္ေတာ့မယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ဝန္းက်င္က အင္ဂ်င္နီယာႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္က ျမန္မာျဖစ္ ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္က စင္ကာပုိရီးယန္းပါ။ ဘြဲ႔ရတဲ့ တကၠသုိလ္ေတြၾကည့္ရင္ ျမန္မာလူမ်ိဳး အင္ဂ်င္နီယာရဲ႕တကၠသုိလ္က အျပတ္အသတ္ သာတယ္။

ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာက စင္ကာပူခ်န္ဂီေလဆိပ္မွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး စင္ကာပုိရီးယန္း အင္ဂ်င္နီယာက ရန္ကုန္ မဂၤလာဒုံေလဆိပ္မွာ လုပ္တယ္။ စကၤာပူက ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာကုိ ေဒၚလာေလးေထာင္ေလာက္နဲ႔ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေပးၿပီး ခိုင္းတယ္။ ျမန္မာက စင္ကာပုိရီးယန္း အင္ဂ်င္နီယာဆုိၿပီး ေစ်းျမင့္ျမင့္ေပးၿပီး ေခၚရတယ္။ လူမႈေရးေရာ ေငြေရာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႐ႈံးတယ္။

ႏုိင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ရာမွာ အစုိးရဘက္ကေရာ ပညာရွင္ေတြဘက္ကပါ အေလ်ာ့အတင္း လုပ္စရာေတြ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ပညာရွင္ေတြဘက္ကလည္း လုံးဝျပည့္စုံမယ့္ အေနအထားကုိ မေစာင့္ဘဲ ကုိယ္တုိင္ ေျပာင္းလဲမႈထဲကုိ အနင့္နာခံံ စီးေမ်ာမယ္ဆုိရင္ ...

အစုိးရဘက္ကလည္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္နဲ႔ ပညာရွင္ေတြဟာ ေငြကုိ အေရးမစုိက္ေပမယ့္ ဘာမွ မသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က လက္ညိုးထုိး ခုိင္းမွာကုိေတာ့ ခံမွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ လက္ခံထားရင္ ...

ေမွ်ာ္ေနသူနဲ႔ ျပန္ခ်င္သူတုိ႔ ေတြ႔ဆုံႏုိင္ပါတယ္။

ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္မွာ ဆံုၾကပါစုိ႔လား ... ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးနဲ႔ ေရာင္းရင္းတုိ႔ ...


ဇင္ေ၀ေသာ္
(24-May-2012)









Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

မေရရာဘူး

"အေမွာင္ညထဲ ေၾကြကာပ်က္
မလင္းလက္ေတာ့တဲ့ ၾကယ္မ်ား အေၾကာင္း"

နိမိတ္ပံုေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ႔ ေမာင္ေမာင္ ေဇာ္လတ္ ရဲ႕ ဒီ စာသားေလး ႏွစ္ေၾကာင္း ကို ေလးျဖဴက ကြဲအက္အက္ ၿငီးတြားလိုက္ေတာ႔ ...
ၾကယ္စင္ဟာ အေမွာင္ကို ရွက္႐ြံ႕တတ္သလား။
ဟင္႔အင္း။ အေမွာင္ သက္သက္ေၾကာင့္ ေတာ့ သိကၡာနဲ႔ ၾကယ္စင္ဟာ
ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ အေၾကာင္း မလုံေလာက္ပါဘူး။ မိုးတိမ္ေတြ ေၾကာင့္လား၊
အျခား အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္လား။ မလင္းလက္ေတာ႔ ဘူးတဲ့ ။

ေဝဝါးခြင္႔ မရေလာက္ေအာင္ ေလးျဖဴက ဆက္ၿပီ ၿငီးတြားတယ္
"ပင္လယ္အေရာက္ အကုန္ကြယ္ေပ်ာက္
စမ္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေရပြက္ေလး အေၾကာင္း"
တဲ့ ။

ကိုေနဝင္း တို႔၊ ကိုတိုႀကီး တို႔ မဇၩိမလႈိင္း ႀကီးစိုးခဲ႔တဲ႔ ၇၀ နဲ႔ ၈၀ ေတြမွာ ေနမင္း ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ ထပ္တလဲလဲ ထင္ဟပ္ေစသလို (ဥပမာ ေနဝင္ညကို ကူးျဖတ္ၿပီးမွ.....ေနမင္း ၿပံဳးမယ္႕ ေန႔ စသည္ ...)

ေလးျဖဴကေတာ႔ လမင္းေတြ၊ ပင္လယ္ေတြနဲ႔ သူ႕ ဂီတခရီးကို ေမြးျမဴခဲ႔တယ္။ ကႏၲာရ လမင္း၊ ပင္လယ္ေအာ္သံ တဲ့။ သူ႕ရဲ႕ ပါဝါ ၅၄ ကေတာ့ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းဆီ လက္ၫွိဳး တည့္တည့္ ထိုးေနသလိုမို႔ ၅၄ ကေတာ႔က်န္းမေရး ေကာင္းခဲ႔ဟန္မတူ ဘူး။ ပါဝါ တဲ့။ လမ္းမွာ ေႂကြဆုံးသြားခဲ႔တယ္။

အခု သူ ထပ္ေျပာေနျပန္တယ္။ ပင္လယ္ေရာက္ အကုန္ကြယ္ေပ်ာက္ တဲ့။
ပင္လယ္ ဆိုတာ ဆားငန္ ေရေတြ ဝါးၿမဳိထားတဲ့ အဆံုးမရွိေရျပင္ ျဖစ္ႏိုင္သလို တစ္ထြာစာ လူ႕ဝမ္းဗိုက္ဟာလည္း သမုဒၵရာ ပါပဲ။
သူတို႕လို အႏုပညာရွင္ေတြဟာ ေရငန္အေၾကာင္းေတာ့ ေျပာေနၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

စ မိတဲ႔ အေတြးကို ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္ က အနားယူခြင္႔ ေပးမထားဘူး။
"စမ္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေရပြက္ေလး အေၾကာင္း" တဲ႔။
ပင္လယ္ေရာက္ အကုန္ကြယ္ေပ်ာက္ တာ စမ္းေခ်ာင္း၊
ရက္ရက္စက္စက္ ဆက္ေျပာလိုက္တာက ေရပြက္ေလး တဲ႔။
ဘယ္သူ ေရပြက္လည္း၊ ဘယ္သူ ရဲ႕ ေရပြက္လည္း ......

"ေလထုထဲ ျပယ္ကာပ်က္ ပန္းပြင့္မ်ားရဲ႕ ရနံ႔ မ်ား အေၾကာင္း"
ပန္းရနံ႔ဟာ ေလထဲမွာ ပ်ံ႕တတ္သလား၊ ပ်က္တတ္သလား။ ရီယယ္လစ္စတစ္ သမားကို ခပ္တင္းတင္း ျငင္းဆိုထားတယ္။
ပန္းရနံ႔ ဟာ ေလညာ ကို မသြားဆိုတဲ႔ စကား လား။ ဒါဆို ေလညာ အရပ္က ဘယ္မွာ လဲ....
ဒီအေတြးကို ေလးျဖဴက ကြဲအက္အက္အသံနဲ႔ တရြတ္ဆြဲ ေခၚသြားျပန္ေရာ

"အခ်ိန္ေတြထဲ အကုန္ၿပိဳလဲ ထားခဲရမယ္႔ အတိတ္မ်ား အေၾကာင္း" တဲ႔။

ေလ အစုန္မွာ ပ်ံ႕ဦးေတာ႔ တစ္စစီ ကဲြလြင္႔ သြားရတဲ႔ ဒီ ရနံ႔ဟာ ေဝးကြာျခင္း နဲ႔အတူ ပ်က္လြင္႔ ျခင္းပါ ေခၚေဆာင္ သြားခဲ႔တယ္။ အခ်ိန္ေတြထဲ ၿပိဳလဲရင္း ေနရစ္ေတာ႔မယ္ အတိတ္မ်ား။

သူ ဟာ ၿငီးတြားရံုတင္ မကေတာ႔ဘဲ အလိုမက်၊ အျပစ္တင္သံ ပါ ခပ္ဝါးဝါး စြက္လာတယ္။
"တိုးတိုးေလး ၾကားတယ္ အသံမ်ားဟာ ေၾကကြဲ လို႔
တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္န႔ဲ သိနားလည္ ငိုေႂကြးဖို႔ "
တဲ႔။

ေၾကကြဲေနတဲ႔ အသံေတြ။ တိုးတိုးေလး။ ဘာျဖစ္လိ႔ု က်ယ္ေလာင္စြာ မေၾကကြဲ ၾကတာလဲ။ သူတို႔ ဘာမွ မေျပာခဲ႔ၾကဘူး။
က်ယ္ေလာင္စြာ ေက်ကြဲခြင္႔ မရွိတာလား။ သူတို႔ ဘာမွ မေျပာခဲ႔ၾကဘူး။
ရေအာင္ ေၾကကြဲၾကမယ္ ဆိုရင္ေကာ၊ သူတို႔ ဘာမွ မေျပာခဲ႔ၾကဘူး။
တိတ္တိ္တ္ေလး ငိုေႂကြးဖိ႔ုပဲ သိေတာ႔သတ့ဲ။ Suffer in silence ကို သူ ေျပာခဲ႔တာ။
ႀကီးလြန္းတဲ႔ အားကိုလား၊ နည္းလြန္းတဲ႔ အားကိုလား။
ရက္စက္လြန္းတဲ႔ ေျမေခြးကုိလား၊ ႏူးညံ့လြန္းတဲ႔ သိုး ကိုလား။ သူတို႔ ဘာမွ မေျပာခဲ႔ၾကဘူး။

သူ႕ရဲ႕ ကႏၲာရလမင္း အိပ္မက္ရွည္ကိုေတာ့ ၿငီးတြားျခင္း အေငြ႕အသက္ တစ္ခ်ဳိ႕ နဲ႔ အသက္ ျပန္သြင္းသြားခဲ႔တယ္။
"မေရရာဘူး မေသခ်ာဘူး မၿပီးဆုံး ဘူး...
မေသခ်ာဘူး မေရရာဘူး မၿပီးဆုံး ဘူး...
မထင္ႏိုင္ဘူး မျမင္ႏိုင္ဘူး ဘာမွ မ႐ွိဘူး...
ဟူး... ရပ္တန္႔လို႔ မရ ဘူး..."
တဲ႔။

ဟုတ္တယ္။ မေရရာေပမယ္႔ ရပ္တန္႔လို႔ မရဘူး။

ပန္းခရမ္းျပာတို႔၊ လြန္ခဲေသာ ေန႔ တို႔ ခပ္ဝါးဝါး ေဝးလြင္႔စဥ္မွာ ေလးျဖဴရဲ႕ ပင္လယ္ေအာ္သံ (မေ႐႐ာဘူး) ဟာ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး ၾကားလိုက္ရတဲ႔ ရင္ခတ္သံ စစ္စစ္ပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔ ၈ လ ျပည့္ အတြက္ ရင္ အထိဆုံး ကိုေလးျဖဴရဲ႕ မေရရာဘူး ကို ပုဂၢလိက ဆန္ဆန္ ခံစားမိပါတယ္။


ဇင္ေ၀ေသာ္







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

သမၼတႀကီးရဲ႕ ဒုကၡအိုးေလး

အင္း။ ဟို ပါလီမန္အမတ္ ႏိုဘယ္လ္ဆု သြားယူမလို႔ ဆိုၿပီး ထြက္သြားလိုက္တာ ဥေရာပမက ကမာၻပါ ၿပဲၿပဲစင္ေနေရာ။ ငါ့ကိုေတာင္ အဂၤလန္က ဖိတ္အုံးမတဲ့။ အင္း ဖိတ္ေတာ့လည္း ႂကြရေသးသပ။ သူမ စကားေျပာ မမွားပါေစနဲ႔ လို႔သာ ဆုေတာင္းရေပေတာ့မယ္။ သူ႕ မိန္႔ခြန္းထဲ ထည့္ၿပီး ငါ႔ကို ေက်ဇူးတင္ေဖာ္ေတာ့ ရရွာသားပဲ။ အင္းေလ သူလည္း ငါ႔ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္ မွာပါ။

ေနာက္ ျပႆနာက မနာလို တိုရွည္ ျပည္တြင္းက ပါလီမန္ အမတ္မေတြ။ သူတိ႔ုကလည္း ေတာင္ေျပာ ေျမာက္ေျပာ။ ခက္တာက သူတိ႔ု သြားဖိ႔ုဆို အဂၤလန္က ဗီဇာေတာင္ ေပးမလား မသိ။ ေပးလို႔ သြားတယ္ ဆိုုအုံး ဘယ္သူက ၾကက္ဥပံု ဝုိင္းရပ္ၿပီး ႀကိဳမွာတုန္း၊ သမိုင္းဝင္ မိန္႔ခြန္း ေျပာဖို႔ ေနေနသာသာ။ ဒီဟာမ ေတြကလည္း ေနရာမသိ၊ ခက္ပါဘိေတာ့။ ေလလံုးမကြဲတဲ႔ အဂၤလိပ္နဲ႔ ကုလသမဂၢ ဌာနခ်ဳပ္ကေန ကေန မိန္႔ခြန္းေျပာမယ္ တကဲကဲ။ မနည္း ဆြဲထားရတယ္။ အရွက္ ခြဲမယ့္ဟာေတြ။

ဒါမွ စဥ္းစားလို႔ မၿပီးေသးဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီး ခ်က္ခ်င္း ေန႔တိုင္း ပံုမွန္ရဖိ႔ု ဆႏၵျပၾကသတဲ့။ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့။ ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူးထင္တယ္ ကြယ္တို႔ရယ္။ ငါက လက္ႏွီးစုတ္ ေလွ်ာ္ရတဲ႔ ေကာင္ပါ အဲ သမၼတပါ။ ဖေရာင္းတုိင္က ဘုရား မီးပူေဇာ္ဖို႕ပဲ အသုံးဝင္တယ္ ထင္ခဲ႔တာ။ အခုမွ သိရေတာ့တယ္ ၊ ဆႏၵလည္း ျပလို႔ရသတဲ့။ ကဲ ဖမ္းမလား၊ လႊတ္ထားမလား။ ေခါင္းရွဳပ္တယ္။ ငါ့ သမီးဆို အခုထိ ကိုယ္ပိုင္ကား မဝယ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သမီးတုိင္း BMW စီးေၾကးဆို အရင္ဆုံး ဆႏၵျပ သင့္တာက ငါ့ သမီးပဲ။ "ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သမီး BMW စီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သမီး လက္ဆပ္စ္ စီး" ဆုိင္းဘုတ္ ကိုင္ရင္း နဲ႔ ေလ။

ဟို ရခိုင္ ျပည္နယ္ကလည္း ျပႆနာ အေငြ႕ တေထာင္းေထာင္း။ လူ႕ အခြင္႔အေရး ဆိုတဲ့ ေကာင္ေတြကလည္း အျပစ္ေျပာဖို႔ ေခ်ာင္းေနတာ။ ဒီ ဟာေတြ ငါ့ တိုင္းရင္းသား မဟုတ္တာ ငါ သိသပ။ နယူးေယာက္က ငနဲ ဘေလာ့ဂ္ဂါက ငါ မဖတ္တတ္တဲ႔ စကားလုံးေတြနဲ႔ မိုးလား ကဲလား ေရွာက္ ေရးေနသတဲ့။ Who care? ေပါ့ေလ။ လူမ်ိဳးတုန္း သတ္ပြဲဆိုလား၊ ဘာဆိုလား။ Who care? အိုဗားမားလည္း ငါ့ေနရာမွာဆို အသားျဖဴမလာရင္သာရိွမယ္၊ ဟဲယားလုစ္ ေတာ့ျဖစ္မွာ။ Who care? အခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဘဝ ကထက္ ဆံပင္ကၽြတ္ႏႈန္း ပိုျမန္လာတယ္။

ငါကမွ တကယ့္ ထိုင္ခုံပူ( Hot seat ) ေပၚ ေရာက္ေနတာ။ ဒီျပႆနာေတြ ရေအာင္ ရွင္းႏိုင္ရင္ ငါေတာင္ ႏိုဘယ္ဆု အိပ္မက္ မက္လို႔ ရသတဲ႔။ အရူး ေခ်းပမ္း မီဒီယာ ေျပာတာပါ။ ေအးေလ ရရင္ေတာ႔ ယူရေသးသပ။ ရလို႔ ယူလိုက္မိရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြက ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ပို႔ လိုက္မွ ဒုကၡ။ ႏိုဘယ္ဆု နဲ႔ ငါတို႔႔႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ခ်ိဳ႕ နဲ႔ကလည္း တေစာင္းေစးနဲ႔ မ်က္ေခ်း။ ဟုိ ပါလီမန္ အမတ္ ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။

နယူေယာက္က ဖူလာ ဆိုတဲ႔ေကာင္ကလည္း ဘယ္ကရတဲ့ အင္ဖိုေတြလည္း မသိဘူး၊ ငါ့ အေၾကာင္းကို ေရးထားလိုက္တာ ခေရေစ႔ တြင္းက်၊ သူ႕ သုံးသပ္ခ်က္ေတြက ပါးေသး။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္းမွန္၊ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ကိုးယို႔ ကားယားေတြ။ စစ္သားနဲ႔ မတူတဲ႔ စစ္သား တဲ႔။ စစ္သား နဲ႔ မတူလို႕ ပေရာ္ဖက္ဆာနဲ႔ တူေနရမွာလား။ မျပတ္သား၊ စည္း႐ုံးေရး မ႐ႇိ။ စိတ္ဓာတ္ေလးကေတာ႔ အႏူေတာမွာ လူေခ်ာ တဲ႔။ သမၼတ အလုပ္ခိုင္း မလို႔ အဘ က လက္သပ္ေမြးခဲ႔ တာမို႔ ဆႏၵမပါဘဲ သမၼတ ျဖစ္လာရသူ တဲ့။ လူေနာက္ ဖူလာ။ အင္း ဒါနဲ႔ ဟုိ ပါလီမန္ အမတ္ ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။

လူေတြကလည္း ဆႏၵၿပလု႔ိ ရၿပီလည္း ေျပာလိုက္ေရာ ျပလိုက္ၾကတဲ့ ဆႏၵ၊ ေနရာတိုင္းမွာ။ ဆႏၵၿပလု႔ိ ဖမ္းေတာ႔ မဖမ္ဘူး၊ အခြန္ေတာ့ ေပးရမယ္ ဆုိတဲ႔ ဥပေဒ ထုတ္ရင္ ေကာင္းမယ္။ အိႏၵိယ လိုျဖစ္မွာ စိုးရတယ္။ အိႏၵိယ မွာ ဆႏၵၿပ မခံရတာဆိုလို႔ လမ္းေပၚက ႏြားေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ႏြားကို ဆႏၵျပတဲ႔သူ ဆႏၵအျပခံရတဲ့ ႏိုင္ငံေပပဲ။

ဟို အေကာင္ လာဘ္စားတဲ႔ ကိစၥက အေရးထဲ မီဒီယာေပၚ ေရာက္လာျပန္ေရာ။ ေတာ္ေတာ္ ညံ့တ့ဲေကာင္။ အင္းေလ တစ္ခါ မဟုတ္ေတာ့လည္း... ။ လူေတြကလည္း လူေတြပဲ။ လာဘ္စားတာမ်ား သတင္းလုပ္လို႔။ လာဘ္မစားလို႔ ဒီေကာင္ေတြလစာနဲ႔ ဘယ္ကလာ စင္ကာပူ မွာ ဘန္ဂလို ဝယ္ႏိုင္မွာ တုန္း။ ဟုိ ပါလီမန္ အမတ္ ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။

ပါလီမန္ အမတ္က ကမာၻမွာက် သမၼတ ထက္ႀကီးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနျပည္ေတာ္မွာေတာ့ ငါ ဘုရင္ပါ။ သြားခ်င္တဲ့ ခရီးတစ္ခ်ိဳ႕ ႐ိွခဲ့ေပမယ္႔ သူက အရင္ထြက္သြားေတာ့ ငါမသြားလိုက္ရျပန္ဘူး။ သူ နဲ႔အတူ ကမာၻ႕အျပင္ ထြက္ဖို႔ကလည္း တကယ့္ကို ခ်ဲလင္႔ဂ်္။ ဒါနဲ႔ ႏိုင္ငံ ေပါက္စက ထုတ္တဲ႔ သတင္းစာ အယ္ဒီတာ့ အာေဘာ္ကေတာ့ မဆိုးလွဘူး။၂၆ ရက္ေန႔ ထုတ္ မွတ္တယ္။ ဘာတဲ့ ပါလီမန္ အမတ္ ဟာ "prisoner of conscience" ထက္ "flexibility of politician" ျဖစ္သင့္တယ္ တ့ဲ။ သူနဲ႔ ငါ အတူတကြ လက္တြဲ မွ အဆင္ေျပႏိုင္မတဲ့။ ဒီေကာင္ မဆိုဘူး။

အေနာက္က သူ႕ အသံကို ပို နားစိုက္ေပမယ္႔ အေရွ႕ကေတာ့ ငါေျပာတာကို ေစာင့္ေနၾကတာပါ။ ေလာရွည္ ဂုိေခ်ာက္ေထာင္ နဲ႔ အဖြဲ႕ ပါလီမန္ အမတ္ မရွိခင္ ငါ့ လာေတြတာသာ ၾကည့္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ ပါလီမန္ အမတ္ ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။

ဟိုေကာင္ေတြရဲ႕ေျမွာက္ထိုး ပင့္ေကာ္က ရိွေသး။ ျမန္မာ ရဲ႕ ေဂၚဘာေခ်ာ့ တ့ဲ။ ငါမွာျဖင့္ ေဂၚဘာ ကို ေခ်ာ႔ဖို႔ ေနေန သာသာ နလဗိန္တုံး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကို ေခ်ာ႔ ေနရတုန္း။ ေတာ္ေတာ္ လက္ေပါက္ ကပ္ တဲ႔ ေကာင္ေတြ။ ငါလို နယူးေယာက္ေလာက္ ေတာ့ ေရာက္ဖူးမွ သူတို႔ မ်က္စိပြင္႔မႇာ။ အင္းေလ စိတ္ေကာင္းေလး ေမြးၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္တာပ။ ငါကမွ အဘ အဆက္ဆက္ သုံးလာတဲ့ သမိုင္းအိ္မ္သာခြက္ ေဆးရတဲ့ ေကာင္။

ဒါနဲ႔ သန္းထြဋ္ ဆိုတဲေကာင္ ပါလီမန္ အမတ္ရဲ႕ သတင္း သတင္းစာမွာ မေဖာ္ျပတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာသြားတာ မဆိုးဘူး။ လႊတ္ေတာ္ကို ကိုယ္စားျပဳရင္ သတင္းစာထဲ ထည့္ေပးမွာပါ တဲ႔။ အဓိပၸါယ္ မရွိေပမယ့္ နားေထာင္လို႔ေတာ့ ျဖစ္ေသးသပ။ ဒါေပမယ့္ ပါလီမန္ အမတ္ကလည္း မမႈပါဘူး။ ျမန္မာ့ သတင္းဆို စိ္တ္မဝင္စားတဲ့ ႏိုင္ငံ ေပါက္စက ေတာင္ သူ႕ အေၾကာင္း ျမန္မာ့အေၾကာင္း ေတြ ေဖာ္ျပေနလိုက္တာ ေန႔တိုင္း လိုလိုပဲ။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ ပါလီမန္ အမတ္ ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။



ဦးကိုေမာင္

















Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

ဘာသာေရးဝတ္႐ုံမ်ားႏွင့္ (၂၁) ရာစု ဖက္ရွင္ေလာက

ဘုရားရွင္သည္ ဒီဇုိင္နာျဖစ္သည္ဟု ေရးၿပီးသည္မွ မၾကာမီ အျခားေသာ ဘာသာေရးဝတ္စုံမ်ားလည္း ၂၁ - ရာစု ဖက္ရွင္၏ အသုံးအေဆာင္ျဖစ္သည္ကုိ ထပ္ေတြ႔ရျပန္သည္။ ဘုရားရွင္ကေတာ့ ဒီဇုိင္နာျဖစ္႐ုံသာမကေတာ့ဘဲ တစ္ခါတစ္ခါ ဘုရားဆင္းတုေတာ္မ်ားကုိယ္တုိင္ပင္ ဖက္ရွင္ထဲ ေရာက္ေနသည္ကုိ ဝမ္းနည္းစြာ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ငယ္စဥ္ဘဝက ႐ုပ္ရွင္ကားတစ္ကား ၾကည့္ဖူးသည္။ (အမွတ္မမွားလွ်င္ ဂ်ိန္း(စ္)ဘြန္းကားဟု ထင္သည္။) ဘုရားဆင္တုေတာ္ကုိ ေဟာ္တယ္၏ Decorate တစ္ခုအျဖစ္ ဆက္တင္လုပ္ ႐ုိက္တာကုိ ၾကည့္လုိက္ရဖူးသည္။ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ကေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံမွ ဆင္းတုမ်ားႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္။

ဤ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားက ကမာၻေက်ာ္၏။ ဗုဒၶဘာသာမ်ားကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာမ်ားပီပီ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး ေျပာမေနၾကဘဲ ႀကိတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကရသည္သာ မ်ားေလသည္။ အာဖဂန္နစ္စတန္မွာ ဖ်က္ဆီးျခင္းခံရေသာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ႏွင့္ ႏႈိင္းစာလွ်င္ေတာ့ ဘုရားဆင္းတုကုိ ႐ုပ္ရွင္ထဲ ထည့္႐ုိက္တာကမွ ေတာ္ေသးသည္ဟု ယူဆရန္ေတာ့ ရွိေကာင္း ရွိႏုိင္ျပန္သည္။

ယေန႔ ဖက္ရွင္ေလာကက ခရစ္ယန္ဝတ္စုံကုိလည္း အလြတ္မေပးၾကေတာ့။
The Escape Chapel Party က ခရစ္ယန္သီလရွင္၏ ဝတ္စုံတစ္ပုိင္းကုိယူကာ ေမာ္ဒယ္မိန္းကေလးကုိယ္ေပၚ ဝတ္ဆင္ေပးလုိက္သည္။ ႐ုိမန္ကက္သုိလစ္ ခရစ္ယန္ေတြက ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကရ၏။ ရဲကုိပင္ အေၾကာင္းၾကားထားသည္ဟု ဆုိသည္။ တစ္ပုိင္းေၾကာင္ သီလရွင္ ဒင္းနားတက္ေနဟန္ပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

ထုိကိစၥမွ ေျပာ၍ မဆုံးခင္ ပန္းအလွဆင္သူမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က (Floral Designers Society Singapore) တာအုိဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ ဝတ္႐ုံေတာ္ကုိ အလွျပမယ္ ကုိယ္ေပၚ တင္ေပးလုိက္ျပန္သည္။ ဝတ္႐ုံအျပင္ ပန္းမ်ိဳးစုံတုိ႔ျဖင့္လည္း အလွဆင္ထားသည္။ ပုိ၍ ဂယက္႐ုိက္ေစသည္က ထုိဝတ္႐ုံသည္ သာမန္ဝတ္႐ုံ မဟုတ္၊ အေရးႀကီးေသာ အခမ္းအနားမ်ား ရွိမွသာ ဝတ္ဆင္ရေသာ ဝတ္႐ုံဟု တာအုိဘာသာဝင္တုိ႔က ဆုိၾကေလ၏။

ဘာသာေရးဝတ္႐ုံကုိ ဝတ္ဆင္ထားေသာ္လည္း သူမက အလွျပမယ္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ရင္ညႊန္႔အထက္ပုိင္းကုိ လုံလုံၿခံဳၿခံဳ ဖုံးဖိ၍ မထား၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ တာအုိဘာသာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဥကၠ႒က ထုိကိစၥကို ေတာ္ေတာ္ မေၾကမနပ္ ျဖစ္ေနသည္။ သူတုိ႔ကလည္း ရဲကုိ အေၾကာင္းၾကားထားသည္ဟု ဆုိၾကသည္။

ထုိကိစၥမ်ိဳး ႀကံဳေတြ႔လာပါက အျခားေသာ ဘာသာဝင္မ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔ေလာက္ ေသြးမေအးၾက၊ ခ်က္ခ်င္း တုန္႔ျပန္ၾက၏။ အလြန္အမင္း မဟုတ္လွ်င္ ဗုဒၶဘာသာကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိတတ္ၾကသည္။ ေကာင္းသလား၊ မေကာင္းဘူးလားဟု ေျပာရန္ အလြန္ခက္ေသာ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္သည္။

ဘုရားရွင္ကလည္း ငါ့ကုိလည္းေကာင္း၊ ငါ့ေဒသနာကုိလည္းေကာင္း၊ သံဃာကုိလည္းေကာင္း စြပ္စြဲပုတ္ခတ္လာေသာ္ အလြန္အမင္း ၀မ္းနည္းေနရန္မလုိဟု လမ္းညႊန္ေတာ္မူခဲ့၏။

ဤေက်ာင္း၌ပင္ ဓမၼာ႐ုံထဲရွိေသာ ဗုဒၶဝင္ေဆးပန္းခ်ီမ်ား ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရသည္။ လူ သိပ္မသိလုိက္။ ခ်က္ခ်္ေက်ာင္း၏ အုတ္နံရံ၌ Grow! (သုိ႔မဟုတ္) Growl ဟု ဖတ္၍ရေသာ စာတမ္းတစ္ခု လက္ေဆာ့သူက ေဆးျဖင့္ ပက္ျဖန္းထားခဲ့သည္။ ႐ုပ္ပုံမ်ား ဖ်က္ဆီးျခင္းခံရေသာ (ပုိ၍ ႀကီးက်ယ္ေသာ) ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းက သုိသုိသိပ္သိပ္ ကိစၥေအးလုိက္ေသာ္လည္း စာတမ္းေရးထုိးျခင္းခံရေသာ ခ်က္ခ်္ေက်ာင္းကိစၥကေတာ့ သတင္းစာအဆင့္အထိ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။

ဤသည္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၏ ေကာင္းကြက္လား၊ အားနည္းခ်က္လား၊ ေျပာရန္ အလြန္ခက္ခဲလွသည္။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ၊ စိတ္ေတာ့ ေအးခ်မ္းပါ၏၊ ထူထူပူပူ မရွိၾက။

သူမ်ားႏွင့္မဆုိင္၊ ကုိယ္ႏွင့္သာဆုိင္ေသာ ကိစၥတစ္ခု ရွိသည္။
အျခားအျခားေသာ ဘာသာမ်ားက ယင္းတုိ႔၏ ဘာသာေရးဝတ္႐ုံကုိ အလြန္တန္ဖုိးထားၾကသည္။ ထုိဝတ္႐ုံမ်ားျဖင့္ မသင့္မတင့္ေသာ ေနရာမ်ားသုိ႔ မသြားရန္၊ မေရာက္ရန္ အထူးဆင္ျခင္ၾကသည္။ ဘာသာေရးဝတ္စုံသည္ မျဖစ္မေန ကိစၥမွလႊဲ၍ ဘာသာေရးအသုိင္းအဝန္း၌သာ ရွိေနသင့္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။

ဤကိစၥ၌လည္း ဗုဒၶဘာသာက ေသြးေအးသည္။

ဘုရားရွင္၏ ဝိနည္းေတာ္၌ပင္ သကၤန္း (ဝတ္႐ုံ) ကုိ သာမန္ဝတ္႐ုံ၊ အခမ္းအနားရွိမွ ဝတ္ရမည့္ ဝတ္႐ုံဟူ၍ ခြဲျခားေတာ္ မမူခဲ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သကၤန္းက သကၤန္းသာျဖစ္၍ စပယ္ရွယ္ေသာ၊ မရွယ္ေသာ ဝတ္႐ုံံဟု မရွိေတာ့ေပ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ စကၤာပူေရာက္ခုိက္ ဘာသာေရး အခမ္းအနားမ်ားလည္း ဤသကၤန္း၊ ဆင္တုိဆာ အလည္သြားလည္း ဤသကၤန္း၊ ကုလားေစ်းသြားလည္း ဤသကၤန္း၊ ျမန္မာေစ်းသြားလည္း ဤသကၤန္း ျဖစ္ေနရသည္။ ဝိနည္းေတာ္ႏွင့္ ညီညႊတ္ပါ၏။ စကၤာပူ၌ သီတင္းသုံးၾကေသာ သံဃာအမ်ားစုကေတာ့ ကိစၥမရွိဘဲ အျပင္သိပ္မထြက္ၾက။ ခဏတာမွ် ၾကြလာေသာ သံဃာမ်ားအတြက္ကား ဤသုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ေရာက္ဖူးေအာင္ ၾကြၾကရေပလိမ့္မည္။ (ဟု ထင္သည္။)

ဘာသာေရးဝတ္စုံ (သကၤန္း) လူၾကားထဲ ေရာက္ေရး၊ မေရာက္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗုဒၶဘာသာက အျမင္တစ္မ်ိဳး ရွိေနတာလည္း ေတြ႔ရသည္။ ရဟန္းသံဃာမ်ား ေပါမ်ားေသာ၊ သကၤန္းေရာင္ လႊမ္းေသာ ၿမိဳ႕႐ြာကုိသာ သာသနာထြန္းကားသည္ဟု ယုံၾကည္ၾကျပန္သည္။

ရဟန္းသည္ ေက်ာင္းတြင္း၌သာ ေနရမည္ဆုိေသာ အခ်က္က ဝိနည္းေတာ္ႏွင့္ ညီေသာ္လည္း ရဟန္းသံဃာရွားေသာ ေဒသတုိ႔၌ ေရာက္ရွိေနၾကေသာ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကမူ ရဟန္းသံဃာကုိ ဘယ္ေနရာမွာပင္ ဖူးေတြ႔ရေတြ႔ရ ဝမ္းသာၾကရသည္ဟု ၾကားရဖူးျပန္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံရပ္ျခား၌ဆုိလွ်င္ ဤကိစၥက စဥ္းစားစရာ ရွိေနျပန္သည္။

သာသနာဝင္သမုိင္းမ်ားကုိ ၾကည့္ရာ၌လည္း ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အသုံးအေဆာင္၊ အေဆာက္အဦး စသည္တစ္ခုခု ရွိေနလွ်င္ပင္ သာသနာေရာက္သည္ဟု ယူဆၾကျပန္သည္။

ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေဒသနာေတာ္မ်ားဆီ သြားၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း “စရထ ဘိကၡေဝ စာရိကံ” ဟူေသာ စကားေတာ္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ခရီးသြားလာရန္၊ ဗဟုသုတရွာမွီးရန္ ဝါသနာပါေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား အႀကိဳက္ေတြ႔ေသာ ေဒသနာျဖစ္သည္။ (ရဟန္းတုိ႔ … သတၱဝါတုိ႔ အက်ိဳးစီးပြားအလုိ႔ငွါ ခရီးထြက္ၾက - ဟူလုိ။)

သုိ႔ေသာ္ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ၾကည့္ၾကေသာ ပညာရွင္ရဟန္းေတာ္မ်ားကမူ (အေနာက္တုိင္းသား ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္။ သူတုိ႔ ခ်ည္းကပ္ပုံက ပုိ၍ လူ႔ေခတ္မီသည္။) ရဟန္းေတာ္မ်ား သိပ္မမ်ားခင္ကသာ ဘုရားရွင္က “စရထ ဘိကၡေဝ စာရိကံ” ဟု မိန္႔သည္။ တစ္ခါသာ မိန္႔သည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား မ်ားျပားလာေသာအခါ ဤစကားမ်ိဳး မမိန္႔ေတာ့၊ မိန္႔စရာလည္း မလုိအပ္ေတာ့။ ထုိ႔အျပင္ ဝါတြင္း ခရီးမထြက္ၾကရန္ပင္ ထပ္မံ ပညတ္ခဲ့သည္ဟု ယူဆၾကျပန္သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၿမိဳ႕ထဲ႐ြာထဲ ေရာက္သင့္၊ မေရာက္သင့္ကပင္ သုံးသပ္ရန္ အမ်ားႀကီး ရွိျပန္သည္။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ကုိယ့္ဝတ္႐ုံကုိ ကုိယ္ေလးစားေနလွ်င္ ၿပီးၿပီဟုသာ မွတ္ရေပေတာ့မည္။

၂၁ - ရာစုရဟန္းဟု မိမိတုိ႔က ဆုိရန္ရွိ၏။
သုိ႔ေသာ္၊ မီဒီယာကလည္း ၂၁ - ရာစုမီဒီယာပင္တည္း။



သီဟနာဒ







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.