"မနာပဒါယီ လကေတ မနာပံ"
ျမတ္ႏိုးဖြယ္ကို ေပးသူသည္ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ကို ျပန္ရ၏။
ကာလဒါနႏွင့္ အက်ိဳးေပးကာလ ေတ့လြဲမ်ား ကိုေရးၿပီး မနာပဒါနႏွင့္ ရတာမလို လိုတာမရကိုလည္း ေရးခ်င္သည္။
ျမတ္ႏိုးဖြယ္ကို ေပးသူသည္ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ကို ျပန္ရ၏။
ကာလဒါနႏွင့္ အက်ိဳးေပးကာလ ေတ့လြဲမ်ား ကိုေရးၿပီး မနာပဒါနႏွင့္ ရတာမလို လိုတာမရကိုလည္း ေရးခ်င္သည္။
အမွန္မူ မိမိတို႔ဘဝ၌ မရွိ၊ မရဟုေျပာရန္ အေတာ္ခက္လွ၏။ ရွိၾက၊ ရၾက၏။ ပိုင္ဆိုင္မႈပစၥည္းတို႔ ရွိၾက၏။ သို႔ေသာ္ အမွန္တကယ္လိုေနတာကို ရရွိလာသည့္ အခိုက္အတန္႔ကေတာ့ သိပ္မမ်ားလွေပ။ ဤသည္မွာ မနာပဒါန ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းေၾကာင့္လားဟု ေဒသနာကိုကိုးကား၍ စဥ္းစားမိသည္။
မနာပဒါနဟူသည္ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးဖြယ္ကို ေပးလွဴျခင္းဟု ဆိုရေပမည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ဆက္လက္ ေမးျမန္းရန္ရွိလာျပန္သည္။
၁။ မိမိျမတ္ႏုိးေသာအရာကို ေပးလွဴျခင္းလား၊
၂။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ျမတ္ႏိုး (အလိုရွိ ) ေသာအရာကို ေပးလွဴျခင္းလား။
၂။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ျမတ္ႏိုး (အလိုရွိ ) ေသာအရာကို ေပးလွဴျခင္းလား။
အေျဖႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို “Yes” ဟု ေျဖလိုက ေျဖလို႔ရ၏။ ပထမေမးခြန္းက ေစတနာကို ေရွ႕တန္းတင္၏။ ဒုတိယေမးခြန္းက အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကို ေရွ႕တန္းတင္၏။ ဗုဒၶဘာသာစာေပႏွင့္ ပို၍နီးစပ္သူမ်ားအဖို႔ ကမၼႏွင့္ ကမၼပထဟု မွတ္သားထားႏုိင္ပါ၏။
ရႈပ္သြားၿပီထင္၏။ ရွင္းဦးအံ့။
“ေစတနာ ဟံ ဘိကၡေဝ ကမၼံ ဝဒါမိ” ဟူေသာ ဘုရားရွင္၏ ဗုဒၶဘာသာ “အ” သံုးလံုးဖတ္စာအရ ေစတနာသည္ “ကံ” ဟု သိရ၏။ အဘိဓမၼာကို ဆက္ၾကည့္ေသာအခါ ထို“ကံ” ကမၼပထေျမာက္ဖို႔ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈလည္း လိုလာျပန္၏။ ဥပမာဆိုအံ့။ ကိုက္ေနေသာ ျခင္တစ္ေကာင္ကို ေသေစလိုေသာေစတနာျဖင့္ ရုိက္လိုက္မိ၏။ ပါးနပ္ေသာျခင္က ထိုအႏၱရာယ္ကို ရေအာင္ေရွာင္ထြက္သြား၏။ ေစတနာက ျဖစ္ၿပီးသြားၿပီ။ “ကံ”ဟုဆိုက ရသြားၿပီ။ ျခင္ေသျခင္းအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈက မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမၼပထ မေျမာက္ဟု ဆံုးျဖတ္ရေတာ့၏။
အဘိဓမၼာဆုိ၍ ရႈပ္သြားႏိုင္၏။ ေန႔စဥ္ဘဝ၌လည္း ဤကိစၥမ်ိဳး အမ်ားအျပားရွိ၏။ လူဆိုးတစ္ေယာက္က သမၼတတစ္ေယာက္ကို ေခ်ာင္းေျမာင္းလုပ္ႀကံဖို႔ ႀကိဳးစား၏။ ျပင္ဆင္၏။ အေဝးမွ ရိုင္ဖယ္ျဖင့္ပစ္၏။ ထိုက်ည္ဆံက လြဲသြား၏။ မစ္(စ္) ဖုိင္းယား ျဖစ္သြား၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္ကုိ ႀကံစည္လုပ္ႀကံမႈျဖင့္သာ တရားစြဲ၍ရ၏။ သမၼတကို လုပ္ႀကံသူဟု စြပ္စြဲ၍မရ။ သမၼတက လြတ္ေျမာက္သြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
စာလာေပလာအရ-
၁။ သက္ရွိသတၱဝါျဖစ္ျခင္း
၂။ သက္ရွိသတၱဝါဟု သိျခင္း
၃။ ေသေစလိုေသာ ေစတနာပါျခင္း
၄။ ေစတနာအားေလ်ာ္စြာ အားထုတ္ျခင္း
၅။ ထိုသတၱဝါ ေသဆံုးျခင္ဟု ငါးမ်ိဳးျပထား၏။
၂။ သက္ရွိသတၱဝါဟု သိျခင္း
၃။ ေသေစလိုေသာ ေစတနာပါျခင္း
၄။ ေစတနာအားေလ်ာ္စြာ အားထုတ္ျခင္း
၅။ ထိုသတၱဝါ ေသဆံုးျခင္ဟု ငါးမ်ိဳးျပထား၏။
ငါးမ်ိဳးညီညြတ္လွ်င္ ကမၼပထေျမာက္ေတာ့၏။ အတန္ငယ္ရွင္းၿပီဟု ထင္၏။ မရွင္းလွ်င္လည္း ထပ္မရွင္းတတ္ေတာ့။ ယခင္စကားကို ဆက္ပါမည္။
၁။ မိမိျမတ္ႏိုးေသာအရာကို ေပးျခင္း-
၂။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ျမတ္ႏိုးေသာအရာကို ေပးျခင္း။
၂။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ျမတ္ႏိုးေသာအရာကို ေပးျခင္း။
နံပါတ္တစ္သည္ (အေဟာင္း) ကိုယ္မလိုခ်င္ေသာအရာကို ေပးျခင္းမဟုတ္၊ မိမိအျမတ္တႏိုးထားေသာအရာကို ေပးျခင္းျဖစ္၏။ ခက္ခဲ၏။ ပထမတန္းစား ေစတနာျဖစ္၏။ တနည္းဆိုရေသာ္ ကိုယ္ေပးခ်င္တာကို ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
မိမိအျမတ္တႏိုးထားေသာပစၥည္းကို ေပးတာမွန္ပါလ်က္ အလွဴခံ၊ အေပးခံက ထိုပစၥည္းကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးရွိပါရဲ့လားဟူေသာ ေမးခြန္းတက္လာျပန္သည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ ျမတ္ႏိုး၏။ တစ္ခ်ိဳ႕ မျမတ္ႏိုးေလာက္ေပ။
အေတြးေခ်ာ္သြားသည္ဟုထင္လွ်င္ ေတာင္းပန္ပါ၏။ သာသနာဖ်က္၊ မိစာၧဒိ႒ိစေသာ စကားလံုးၾကမ္းၾကမ္းႀကီးမ်ား သံုးစြဲဖို႔မလိုပါ။ ဆိုခ်င္၏။ ကိုယ္ေပးခ်င္တာကို ေပးလွဴျခင္းအေၾကာင္းေၾကာင့္ တစ္ခုခုျပန္ရေသာအက်ိဳးကို မေမွ်ာ္ကိုးေသာ္လည္း ရွိလာေပမည္။ ခက္သည္က ထိုရလာေသာ အက်ိဳးတရားကို ကိုယ္တကယ္ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏုိး ရွိပါ့မလားဟု စဥ္းစားစရာရွိ၏။ ကိုယ္က သူလိုတာေပးတာမဟုတ္ခဲ့ပဲ ကုိယ္ျမတ္ႏိုးတာကို ေပးလိုက္မိျခင္းကို သေဘာေပါက္ရမည္။ ကမၼပထ အနည္းငယ္ ေခ်ာ္သြားႏိုင္သည္။
ကိုယ္လည္းျမတ္ႏုိး၊ ကိုယ္ေပးတာကိုရၿပီး တဖက္သားလည္း ေပ်ာ္ရႊင္မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးဟု ဆိုရေပမည္။ ထုိသို႔ေသာကံတို႔က အက်ိဳးေပးေသာအခါ ကုိယ္လည္းတစ္ခုခုရ၊ ထိုရတာကိုလည္း ကိုယ္ကအျမတ္တႏိုးရွိ ျဖစ္လာေပမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ “ရတာမလို၊ လိုတာမရ” ကိစၥတို႔သည္ မနာပဒါန ခ်ိဳ႕တဲ့ရာမွျဖစ္လာေသာ အက်ိဳးတရားတို႔ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု စဥ္းစားမိျခင္းျဖစ္သည္။
“ျမတ္ႏိုး” ဟူေသာ စကားေအာက္၌ ေျပာရန္ရွိလာျပန္သည္။ ပစၥည္းေကာင္းတိုင္း၊ တန္ဖိုးႀကီးတုိင္းလည္း ျမတ္ႏိုးမႈမျဖစ္တတ္ေပ။ ကုိယ္ျမတ္ႏိုးတိုင္း သူမ်ားမျမတ္ႏိုးတတ္။ အိုင္ပက္ဝယ္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးလိုက္သျဖင့္ ေပ်ာ္သြားသူရွိႏိုင္၏။ ဒါႀကီး မလိုခ်င္ပါဘူး။ ေစ်းႀကီးမွန္းသိပါတယ္။ ဒီျပင္ဟာေလးလုပ္ပါဆိုသူလည္း ရွိႏိုင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “ျမတ္ႏိုး” ဟူေသာ အေျဖသည္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းႏွင့္သာ ဆုိင္ေပေတာ့သည္။
ရဟန္းေတာ္မ်ားက်င့္ဝတ္၌ အေတာ္ေကာင္းေသာ ေဝါဟာရတစ္ခုေတြ႔ရသည္။ “ဥာတိ၊ ပဝါရိတ” ျဖစ္၏။ ေဆြမ်ိဳးႏွင့္ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ ဖိတ္ၾကားထားေသာ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ကို ဆိုလိုသည္။ မနာပဒါနကို ေပးလွဴသူမ်ားဟု ေသခ်ာေပါက္ေတြးလို႔ရသည္။ သူတို႔သေဘာအရ မလွဴ၊ ရဟန္းက " ဒါေတာ့လိုအပ္ေနပါတယ္” ဟု ဆိုမွသာ ထိုရဟန္းလိုအပ္ေသာပစၥည္းကို ေပးလွဴၾကသူမ်ားျဖစ္၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ား “ရတာမလို၊ လိုတာမရ” ေတာ္ေတာ္နည္းပါးၾကလိမ့္မည္ဟု သံုးသပ္စရာရွိသည္။
တစ္စံုတစ္ေယာက္က အမွန္တကယ္လိုေနတာ မိမိထံမွာ ေတြ႕ရသျဖင့္ ငါ့ကိုေပးလို႔ရရင္ ေပးစမ္းပါဟု ေတာင္းေသာအခါတို႔၌လည္း မနာပဒါန ေသခ်ာေပါက္ျဖစ္၏။ သဘာဝေဘးဒဏ္ ၾကံဳေတြ႔ေနရေသာ ဒုကၡသည္တို႔ကို အစားအစာ၊ ေဆးဝါးစသည္ ကူညီလွဴဒါန္းသူတို႔လည္း မနာပဒါယီမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
“လိုတာ မရ” ဟူေသာစကား၌ ရွဳပ္ေနတာရွိလာျပန္သည္။ လူ႕အလိုကား အဆံုးမသတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ တဏွာ “လို” ထက္ လိုအပ္ခ်က္ “လို” ဟု ေျပာရမည္ထင္သည္။ လိုအပ္ခ်က္က ျဖည့္လို႔ရ၏။ တဏွာ“ လို” က ျဖည့္လို႔မရ။ “ကံ” ကျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္သည္မွာ လိုအပ္ခ်က္ကိုသာ ျဖစ္၏။ တဏွာ“လို” ကို ဘယ္ကံမွ မျဖည့္ႏိုင္။ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ကေလးေတြမွ မရွိေသာဘဝသည္ “ လိုတာမရ ” ျဖစ္၏။ ဇိမ္ခံ ပစၥည္းမ်ား အလွ်ံပယ္ မရွိျခင္းသည္ “လိုတာမရ” မဟုတ္၊ “ မရတာ လို ” ျဖစ္သြား၏။ ပိုဆိုးသြားေတာ့သည္။
ေတာင္းရမ္းရာ၌လည္း မေတာ္တေရာ္ ေတာင္းရမ္းတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္ျပန္သည္။ ေဝႆႏၱရာမွလြဲ၍ မည္သူမွ်မျဖည့္ဆည္းႏိုင္ေသာ ေတာင္းရမ္းျခင္းမ်ိဳးျဖစ္၏။
ထိုဇာတ္ေတာ္ထဲ၌ ပုဏၰားက မဒၵီေဒဝီကုိ လာေတာင္း၏။
ေဝႆႏၱရာမင္းႀကီးက ပါရမီျဖည့္ဖက္ေဒဝီကို လြန္စြာျမတ္ႏိုး၏။ အလွဴခံပုဏၰားကလည္း ဤမွ်လိမၼာေခ်ာေမာေသာ အမ်ိဳးသမီးကို (ဇာတ္ေတာ္ထဲမွာ မဟုတ္လွ်င္ပင္) ျမတ္ႏိုးေလာက္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအလွဴေပးမႈက မနာပဒါနျဖစ္သြားေတာ့၏။ ဇာတ္ေတာ္ထဲ၌ မင္းႀကီးကို ပါရမီျဖည့္ရန္ သိၾကားမင္းက ပုဏၰားေယာင္ေဆာင္၍ လာအလွဴခံသျဖင့္ ၿပီးသြား၏။ ျပႆနာမရွိလိုက္။
အမွန္လက္ေတြ႔ဘဝတြင္မူ လူမႈေရးျပႆနာ ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ျဖစ္သြားႏိုင္၏။ ပုဏၰားမွာ ဇနီးရွိေနခဲ့ေသာ္၊ မဒၵီက အျပစ္မရွိတဲ့သူမကို ေပးလွဴလိုက္သျဖင့္ တရားေတြ႔ေသာ္……။ …….ေသာ္။
ျမတ္ႏိုးရာကို လွဴရျခင္းသည္လည္း လြယ္ကူေသာကိစၥမဟုတ္ေပ။
ဤကိစၥမ်ိဳး ဤေလာက၌ မျဖစ္ဟုအတတ္ဆိုရန္ကား ခက္၏။ ဇနီးကိုေပါင္၍ ကမၻာ့ဖလားေဘာလံုးပြဲေလာင္းေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ဖတ္ရဖူး၏။ သူ႔ဇနီးကို မခ်စ္၍မဟုတ္ဟု သူကဆိုေသး၏။ စဥ္းစားရေတာ့ ခက္၏။
မည္သို႔ျဖစ္ေစ….
တဖက္သားလိုေနတာ၊ ျမတ္ႏိုးေနတာေလးေတြကို ေပးရလွ်င္ ကိုယ့္အလွည့္မွာလည္း လိုေနတာ၊ ျမတ္ႏိုးတာေတြျပန္ရႏိုင္၏ဟု ကမၼဝါဒ၏ အေျခခံေကာက္ခ်က္ ဆြဲလိုက္ႏိုင္၏။
သို႔ေသာ္ တဖက္သားလိုေနတာက ေပးဖို႔ခက္ေနတာလည္း ျဖစ္ရတတ္၏။
တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာက လူတစ္ေယာက္သည္ ဘုရားဆုပန္ျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာ၏။
ထိုအခါ ၾကည့္မရေသာလူတစ္ေယာက္က “ဘုရားဆုပန္ရိုးမွန္ရင္ ေဝႆႏၱရာမင္းႀကီးလို မင္းဇနီး ငါ့ေပး” ဟု အလွဴခံ၏။
တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာက လူတစ္ေယာက္သည္ ဘုရားဆုပန္ျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာ၏။
ထိုအခါ ၾကည့္မရေသာလူတစ္ေယာက္က “ဘုရားဆုပန္ရိုးမွန္ရင္ ေဝႆႏၱရာမင္းႀကီးလို မင္းဇနီး ငါ့ေပး” ဟု အလွဴခံ၏။
ဘုရားဆုပန္ မင္းေယာက်္ားက ဓားဆြဲ၍လိုက္၏။ သူက ဆို၏ “ငါက ဘုရားဆုပန္ထားေပမယ့္ ဒါနပါရမီကို ျဖည့္တဲ့ဘဝမဟုတ္ဘူး။ ဝီရိယပါရမီကိုျဖည့္တဲ့ဘဝ။ မဟုတ္မဟတ္ နင့္လိုေကာင္ေတြကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ရွင္းပစ္ရမယ့္ဘဝ” ဟု ျဖစ္၏။
ဘာပါရမီမွမျဖည့္ေသာ ဇနီးေတာင္းသည့္ေယာက်္ား ထြက္ေျပးခဲ့ရ၏။
လိုအပ္ခ်က္ “လို”ႏွင့္ တဏွာ “လို” ကြဲျပားၿပီး ေပးသူ၊ ယူသူမ်ား မနာပဒါယီ၊ မနာပလာဘီမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစဟု…….။
မနာပဒါယီ= ျမတ္ႏိုးဖြယ္ကို ေပးသူ၊ လွဴသူ။
မနာပလာဘီ= ျမတ္ႏိုးဖြယ္ကို ရသူ၊ အလွဴခံသူ။
မနာပဒါန= ျမတ္ႏိုးဖြယ္ကို ေပးလွဴျခင္း။
( “ဘုရားျဖစ္ေရးပင္ ေအးဂ်င့္ကပါလာ၏” ဆက္ေရးပါမည္။)
မနာပလာဘီ= ျမတ္ႏိုးဖြယ္ကို ရသူ၊ အလွဴခံသူ။
မနာပဒါန= ျမတ္ႏိုးဖြယ္ကို ေပးလွဴျခင္း။
( “ဘုရားျဖစ္ေရးပင္ ေအးဂ်င့္ကပါလာ၏” ဆက္ေရးပါမည္။)
ေမတၱာျဖင့္
သီဟနာဒ
သီဟနာဒ
