ေမး။ ။ အရည္အခ်င္းအေၾကာင္း ေျပာေနေပမယ့္ စကၤာပူက တစ္ပါတီထဲကပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေတာ့ ပီေအပီ တစ္ပါတီက သက္မွတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းပဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာေပါ့။
ေျဖ။ ။ ဒါဆုိလည္း အရည္အခ်င္း ရွိသူေတြ ရေအာင္ ရွာလုပ္ၾကေလ။ စိန္ေခၚပါတယ္။ ပီေအပီအမတ္ေတြကလြဲၿပီး ဦးေႏွာက္ရွိတာဆုိလုိ႔ ပါလီမန္က လ်ာထားထားတဲ့ အမတ္ေလာင္းေတြပဲ ရွိတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ငါတုိ႔ထဲ ဝင္ခုိင္းဖုိ႔ စဥ္းစားေသးတယ္။ ေနာက္မွ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရတာ။ သူတုိ႔ လူထုနဲ႔ ခံစားခ်က္ တူ၊ မတူ မေသခ်ာလုိ႔။
ေမး။ ။ ထိပ္တန္းရာထူးေတြအတြက္ ယွည္ၿပိဳင္မႈ ပုိၿပီး ျပင္းထန္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ ႏုိင္ငံေရး ယွည္ၿပိဳင္မႈလည္း စကၤာပူထက္ ပုိၿပီး ျပင္းထန္တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္မလား။
ေျဖ။ ။ တုိ႔မွာ လူဦးေရ သုံးသန္းရွိတယ္။ ရာထူးႀကီးႀကီးခုံေတြေပၚမွာ ထုိင္ဖုိ႔ လူေတာ္ေတြ ဘယ္သြားၿပီ ရွာၾကမွာလဲ။ တီမာဆက္ အမွဳေဆာင္ဒါ႐ုိက္တာ ဟုိခ်င္း (Ho Ching) က ေျပာတယ္။ သူ အနားယူဖုိ႔ အခ်ိန္သင့္ၿပီတဲ့။ အဲ့ဒီရာထူးကုိ ဘယ္သူ ဆက္ခံမလဲ။ အဲ့သေလာက္ စီမံခန္႔ခြဲစရာမ်ားတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးကုိ ဝင္ၿပီး ေနရာယူႏုိင္တဲ့လူ အဲ့ဒီအဖြဲ႔ထဲမွာ အဆင္သင့္ မရွိဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒီရာထူးကုိ ဆက္ခံဖုိ႔ တီမားဆက္နဲ႔ မဆုိင္တဲ့ အျပင္ဘက္ကုိ ထြက္ရွာယူရတယ္။
Singtel ကုိလည္းၾကည့္။ ငါ့သား (စီးအီးအုိေဟာင္း Lee Hsien Yang) က ေျပာတယ္။ သူ ထြက္ေတာ့မယ္တဲ့။ ကံေကာင္းလုိ႔ သူ႔ေနရာ ဆက္ခံမယ့့္ ခြ်ာေဆာက္ကုန္း (Chua Sock Koong) က မဆုိးလွဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ အရည္အခ်င္းမီတဲ့ ေခါင္းေဆာင္က ရွားတယ္။
တ႐ုတ္ျပည္အတြက္ သံအမတ္ ခ်င္ဆက္႐ုန္း (Chin Siat Yoon) ကုိ အစားထုိးဖုိ႔ တုိ႔မွာ လူ မရွိေသးဘူး။ သူက "သူ႔အတြက္ လုံေလာက္ၿပီ" လုိ႔ ေျပာတယ္။ တ႐ုတ္ဘာသာနဲ႔ ဘြဲ႔ရၿပီး တ႐ုတ္၊ အဂၤလိပ္ ႏွစ္ဘာသာ ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ေျပာႏုိင္တဲ့လူ၊ လူေတြနဲ႔ ဘယ္လုိဆက္ဆံရမယ္ဆုိတာ သိတဲ့လူ အင္ဆာ မ်င္လာ (Ng Ser Miang)။ အုိလံပစ္ေကာ္မတီအတြက္ သူ႔ကုိ ေပးလုိက္ရျပန္ေရာ။
တ႐ုတ္ျပည္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ႏုိင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး ခန္႔ေတာ့မယ္ဆုိရင္ အဲ့ဒီရာထူးအတြက္ သုံးေလးေယာက္ လ်ာထားလုိ႔ ရတယ္။ အားလုံးဟာ သူမသာ ကုိယ္မသာေတြခ်ည္းပဲ။ သူတုိ႔ လူဦးေရက 1. 3 ဘီလီယံေလ။ ပီကင္းတကၠသုိလ္က ပယ္ခ်လုိက္တဲ့ ေက်ာင္းသားက တုိ႔တကၠသုိလ္မွာ ပထမကလပ္မွာ (ပထမတန္းစားအဆင့္မွာ) ရွိတယ္။
ေမး။ ။ အဲ့သလုိဆုိရင္ ေမးစရာရွိလာတာက ေခါင္းေဆာင္ေရြးခ်ယ္တဲ့ေနရာမွာ တ႐ုတ္က ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ၿပီး စကၤာပူက အဲ့သလုိ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ႏုိင္ငံေရးပါတီ အားၿပိဳင္မႈ မရွိလုိ႔ေကာ ေျပာလုိ႔ မရႏုိင္ဘူးလား။
ေျဖ။ ။ သိပ္ၿပီး ထူးျခားတယ္လုိ႔ မထင္ဘူး။ ငါတုိ႔နဲ႔ယွဥ္ရင္ မဲရစ္တုိကရက္တစ္ (Meritocratic) ကိစၥမွာ တ႐ုတ္ျပည္က ငါတုိ႔ထက္ ပုိၿပီး ေရြးေသးတယ္။ သူတုိ႔က ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္ၿပိဳင္စရာမလုိဘူး မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔က အီးက်ဴကိစၥကုိ အေလးမထားဘူး။ တုိ႔က ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ၿပိဳင္၊ ႏုိင္ေအာင္လည္း လုပ္ႏုိင္တဲ့ လူေတြကုိ ေရြးယူရတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဖုိ႔ (အုိင္က်ဴနဲ႔ အီးက်ဴ) ဒီအရည္အခ်င္းႏွစ္ရပ္စလုံး လုိအပ္တယ္။ ပထမ ဝင္ၿပိဳင္တယ္။ မႏုိင္ဘူး။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာ မဲဆႏၵနယ္နဲ႔ ပုိၿပီး နီးစပ္ေအာင္ေအာင္၊ ဝင္ၿပိဳင္တယ္၊ ႏုိင္လုိက္တယ္။ ဒါဆုိရင္ တန္ဖုိးက က်သြားတယ္။ ကုိယ္က အရင္ လက္ဦးမႈယူၿပီး လူထုနဲ႔ ဘယ္လုိ ဆက္ဆံရရတယ္ဆုိတာ ႀကိဳသိထား၊ ေလ့လာထားမွ ေကာင္းတာ။
ထုိ႔စနစ္က ထုိ႔ေရြးထားတဲ့လူကုိ ေရြးေကာက္ပြဲထဲ ထုိးထည့္ေပးလုိက္တာပဲ။ သူတုိ႔ ႏုိင္ေအာင္ မစည္း႐ုံးႏုိင္ဘူးဆုိရင္ ေဘးဖယ္ထားလုိက္တာပဲ။ ကုိယ္ပုိင္အလုပ္ေတြမွာက ေရြးေကာက္ပြဲဝင္စရာ မလုိဘူး။ အထက္လူႀကီးက သေဘာက်တယ္ဆုိရင္ ၿပီးၿပီ။ တ႐ုတ္ျပည္မွာက အဲ့ဒီအတုိင္း။
Suzhou မွာ ငါတုိ႔နဲ႔ အတူတူ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေအာင္ျမင္သြားတဲ့ လူေတြဆုိရင္ ျပည္နယ္အစုိးရေတြမွာ ရာထူးႀကီးႀကီးေတြ ရေနၾကၿပီ။ ေရြးေကာက္ပြဲ မရွိဘူး။ မင္းစြမ္းရင္ မင္းရၿပီပဲ။
ေမး။ ။ သာမန္အရပ္သား စကၤာပူရီးယန္းေတြဆုိရင္ ပီေအပီရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မႈကုိ အျမတ္တႏုိး ရွိေနၾကပါလ်က္နဲ႔ကုိ ပီေအပီရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရြးခ်ယ္တဲ့ပုံစံက ထိပ္သီးေရေပၚဆီေလးထဲကပဲ ေရြးေကာက္ေခၚသြားတယ္လုိ႔ ခံစားၾကရတယ္။ အေရြးခံရတဲ့ လူေတြဟာ ေနာက္ခံဘက္ဂေဒါင္း ေကာင္းေကာင္း ရွိရမယ္၊ ထိပ္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ စာသင္၊ စေကာလားဆုေတြရ၊ နာမည္ႀကီး တကၠသုိလ္ႀကီးေတြက ဘြဲ႔ရ၊ ဒါမ်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္ေနတယ္။
ေျဖ။ ။ အဲ့ဒီအေတြးကေတာ့ လုံးဝ အူေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြးပါကြာ။ သူတုိ႔ နားမလည္ၾကဘူး။ ေခါင္းေဆာင္မႈစြမ္းရည္ဆုိတာ အရည္အခ်င္းစုံ ရွိေနရမယ္။ ေခါင္းေဆာင္သူဟာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏုိင္ငံေရးသမား၊ စီအီးအုိ၊ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘက္စုံကေန အရည္အခ်င္း ရွိေနရမယ္ဆုိတာ တုိ႔ အေတြ႔အႀကံဳေတြက တျဖည္းျဖည္း သင္ေပးခဲ့ၿပီးသားပါ။
တကယ္တမ္းကေတာ့ကြာ ... ဘယ္လုိပဲ စစ လုပ္အားတန္ဖုိး မဲရစ္တုိကရက္တစ္ ဘယ္လုိပဲ က်င့္သုံးက်င့္သုံး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူတန္းစားအလႊာက အမ်ိဳးစုံျဖစ္ၿပီး ကြဲျပားသြားတာပါပဲ။
ပညာတတ္သြားတဲ့သူက တတ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူလုိ ပညာတတ္နဲ႔ပဲ လက္ထပ္လုိက္တယ္။ ကေလးေတြ ရလာျပန္ေတာ့ သူတုိ႔ကေလးေတြက ျမက္ရိတ္သမား ကေလးေတြထက္ ပုိေတာ္ဖုိ႔ မ်ားတာေပါ့။ အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြရဲ႕ ကေလးတုိင္း ထူတူတူေလးေတြလုိ႔ ငါေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ မြဲေျခာက္ေျခာက္အေရာင္ ျမင္းႏွစ္ေကာင္က ျမင္းျဖဴေလးေမြးဖုိ႔ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ ခက္ခဲပါတယ္။ အထီးေရာ အမေရာ ျမင္းျဖဴေတြဆုိရင္ မင္းမွာ ျမင္းျဖဴေလးရဖုိ႔ ရာခုိင္ႏႈန္း ပုိမ်ားတာေပါ့။
လူေတြၾကားမွာ ဒီစကားမ်ိဳး သိပ္ေျပာလုိ႔ မေကာင္းဘူးကြ။ ျမင္းျဖဴမဟုတ္သူေတြက သူတုိ႔ကုိ သိကၡာခ်တယ္လုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါက အမွန္တရားပဲ။
ေမး။ ။ ေရေပၚဆီကိစၥ၊ မ်ိဳး႐ိုးဗီဇကိစၥေတြ ေဘးထားၿပီး အခုလက္ရွိ ဒီဂရီေတြဘာေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္္ခ်ိန္မွာ ဒီလုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ပုဂၢဳိလ္ေတြကလည္း တစ္ျခားပုဂၢဳိလ္ေတြနဲ႔ ေနာက္ခံဘက္ဂေရာင္းေတြ တူေနတာ ျဖစ္ေနမွာမ်ိဳး မစဥ္းစားမိဘူးလား။
ေျဖ။ ။ စကၤာပူအေၾကာင္း ေျပာၾကစတမ္းဆုိရင္ ကေလးအားလုံး ပညာေရးမူအတုိင္း သင္ၾကားၾကရတယ္။ ျခားနားခ်က္က သူတုိ႔ ဘယ္တကၠသုိလ္ကုိ သြားၾကသလဲ၊ စကၤာပူမွာပဲလား။ ႏုိင္ငံျခားတကၠသုိလ္ကုိလား။ ဘယ္ ဘာသာရပ္ကုိ ေရြးခ်ယ္ၾကသလဲ၊ ဘယ္လုိ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေနထုိင္ခဲ့ၾကသလဲ၊ ဘယ္လုိအေတြ႔အႀကံေတြ ရခဲ့ၾကသလား ဆုိတာပဲ။
ျပင္သစ္က အထက္တန္းလႊာေတြဆုိရင္လည္း ပညာသင္တဲ့ေက်ာင္း အတူတူပဲ။ အားလုံံး ႏုိင္ငံေတာ္က စစ္တဲ့ စာေမးပြဲ ေျဖၾကရတယ္။ အဲ့ဒီအထဲက အေတာ္ဆုံးေက်ာင္းသားေတြပဲ 'The grandes e'coles' ကုိ တက္ခြင့္ရတယ္။ (ထိပ္တန္းပညာရွင္၊ အလုပ္မား၊ သိပၸံပညာရွင္ေတြ ေမြးထုတ္ေပးရာ တကၠသိုလ္)
ဂ်ာမန္ေတြဆုိရင္လည္း အတူတူပဲ။ 'The German General Staff' ကုိ တက္ၾကတယ္။ သူတုိ႔က ဂ်င္နရယ္ဂ်ာမန္စတပ္ဖ္ကုိ ဘယ္ေလာက္ ယုံၾကည္ထားသလဲဆုိရင္ အဲ့ဒီက ဆင္းလာတဲ့ လူတုိင္းဟာ တစ္ေယာက္ခ်င္း ဘယ္သူ႔ကုိမဆုိ အစားထုိးလုိ႔ ရတယ္တဲ့။
ဂ်ပန္မွာလည္း တုိက်ိဳတကၠသုိလ္ဟာ ထိပ္သီးပဲ။ တ႐ုတ္ျပည္မွာဆုိရင္လည္း အေတာ္ဆုံး ေက်ာင္းသားေတြက ပီကင္းတကၠသုိလ္ (သုိ႔) က်င္ဝွါတကၠသုိလ္ကုိ ရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကတာပဲ။ အဲ့ဒီတကၠသုိလ္ ႏွစ္ခုမွာ မမီေတာ့မွ ဖူဒန္ (Fudan) ကုိ သြားၾကတယ္။
အားလုံးနဲ႔ မတူတာကေတာ့ အေမရိကပဲ။ သူတုိ႔မွာက West Cost ရွိတယ္။ Midwest ရွိတယ္။ South, North, East Cost ရွိတယ္။ ေရွးတုန္းကေတာ့ East Cost ကုိ သြားတာမ်ားတယ္။ အခု သူတုိ႔မွာ Stanford ရွိတယ္။ Texas ရွိတယ္။ Northwestern စတာေတြ ရွိတယ္။ သူတုိ႔မွာ မတူတဲ့ တကၠသုိလ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ရွီကာဂုိမွာ Milton Friendman ဆုိရင္ ဟုိတုန္းက အထင္ကရ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဟားဗက္ ရွိတယ္။ တကၠသုိလ္ေတြက ႏုိင္ငံအႏွံ႔အျပားမွာ ရွိတယ္။ ငါထင္တာကေတာ့ အေတြးအေခၚေတြ မတူေအာင္ တမင္တကာကုိ ခြဲပစ္လုိက္တာလုိ႔ ထင္တာပဲ။
ေမး။ ။ "ငါေတာ့ ႏုိင္ငံေရးထဲ မဝင္ခ်င္ဘူး။ ႏုိင္ငံေရးထဲ ဝင္ၿပီး ပီေအပီထဲ ပါသြားရင္ သူတုိ႔ ေတြးေခၚသလုိ ငါလည္း လုိက္ၿပီး ေတြးေခၚေနရမယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ ဆန္႔က်င္ျပန္ရင္လည္း သက္တမ္းရွည္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူး" လုိ႔ ေျပာၿပီး ႏုိင္ငံေရးထဲလည္း ဝင္ၿပီးေရာ တကယ္ ေအာင္ျမင္သြားတဲ့ ဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားတဲ့ လူေတာ္ေတြေရာ ရွိပါသလား။
ေျဖ။ ။ ဒါကေတာ့ အမွားႀကီးပါ။ ေရမြန္လင္းဆုိရင္ ဘာမွ ကန္႔သက္တာ မခံရပါဘူး။ မယုံရင္ သူ႔ကုိ ေမးၾကည့္ပါ။ တုိ႔က ဖိအားေပးလုိ႔ သူ႔အျမင္ေတြ ေျပာင္းသြားသလားလုိ႔။ ၿပီးေတာ့ ဗီဗီယံ ဗလဘရစ္ရွနန္။ သူ႔ကုိ တာဝန္တစ္ခု ေပးလုိက္တယ္ဆုိရင္ သူယုံၾကည္သလုိ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔သူ ေျဖရွင္းသြားတာပဲ။
ေမး။ ။ ႏုိင္ငံေရးထဲ ဝင္လာဖုိ႔ တခ်ိဳ႕ကုိ ပထမဆုံး ေျပာတဲ့အခါ ဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္လုိ႔ စိုးရိမ္စိတ္ မျဖစ္မိဘူးလား။
ေျဖ။ ။ မျဖစ္ပါဘူး။ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတာက "ငါေတာ့ လက္ရွိအေနအထားအေပၚ ေက်နပ္တယ္။ ေနာက္ေလးႏွစ္ဆုိရင္ ငါ့ကေလးေတြ အရြယ္ေရာက္လာၿပီး တကၠသုိလ္တက္ၾကရေတာ့မယ္" ဒါပဲ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ ရွိတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္၊ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္တုန္းက သူ Wuthenlan မွာ ရွိေနစဥ္ ခုကြန္ဝွီး (Koh Boon Hwee) ကုိ စည္း႐ုံးခဲ့ဖူးတယ္။ သူရယ္၊ ဂုိေခ်ာက္ေတာင္ရယ္နဲ႔ ေန႔လည္စာ အတူစားရင္း ေျပာခဲ့တာ။ သူက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာတယ္ "ကြ်န္ေတာ္က ေကာ္ပုိရိတ္ေခါင္းေဆာင္ပဲ ျဖစ္ခ်င္တာ" တဲ့။ သူေျပာသလုိပဲ သူ လုပ္သြားတာပဲ။ အဲ့ဒါ သူ႔ေရြးခ်ယ္မႈေလ။ သူဆုိရင္ ဝန္ႀကီးေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ေနာက္က်သြားၿပီ။ မဲဆႏၵနယ္ေျမေတြကိုသြား၊ လူထုနဲ႔ ေတြ႔ဆုံစကားေျပာ စတာေတြ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ႏုိင္ငံေရးက သုံးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္ျပဴစ (ေလးဆယ္ဝန္းက်င္) ေလာက္ကစမွ အဆင္ေျပတယ္။ အသက္ငါးဆယ္နား ကပ္သြားရင္ ေျပာင္းလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။
ေမး။ ။ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ ေရြးခ်ယ္ရာမွာ လူတုိင္းကုိၾကည့္ၿပီး ေရြးခဲ့တယ္ဆုိတာ ေသခ်ာရဲ႕လား။ ဥပမာ ... မစၥတာလီနဲ႔ သေဘာထားျခင္း လုံးဝ မတုိက္ဆုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဆုိပါေတာ့ ...
ေျဖ။ ။ သေဘာတူ၊ မတူဆုိတာက စဥ္းစားရမယ့္ကိစၥထဲ မပါပါဘူး။ မင္းဆီမွာ ဘာေတြရွိသလဲ။ ရွိရင္ ငါတုိ႔က ေတြ႔ၿပီး စဥ္းစားမွာပဲ။ မင္းက ငါတုိ႔နဲ႔ သေဘာထားျခင္း မတုိက္ဆုိင္ဘူး၊ ဒါက အေရးကုိ မပါဘူး။ မင္းလည္း ငါတုိ႔အျမင္ကုိ ေျပာင္းပစ္ႏုိင္တာပဲ။ ငါတုိ႔က အက်ိဳးအေၾကာင္းသင့္ရင္ လက္ခံတဲ့လူေတြပါ။ ငါတုိ႔ မွားေနတယ္၊ ငါတုိ႔ မွားေနတာကုိလည္း မင္းက အတိအက် ေထာက္ျပႏုိင္တယ္၊ ဒါဆုိ ငါတုိ႔ ေျပာင္းမွာေပါ့။
ေမး။ ။ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြမွာ လူငယ္ဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္က မစၥတာလီေတြရဲ႕ အျမင္ေတြကုိ ေျပာင္းလဲေပးႏုိင္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ သာဓကမ်ား ျပလုိ႔ ရမလား။ အေသးအဖြဲ ကိစၥေလးေတြမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။
ေျဖ။ ။ ၁၉၉၀ - ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ငါက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔နဲ႔ အၿမဲတမ္း အျပန္အလွန္ ဆက္ဆံေရးလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔နဲ႔ အဆက္အဆံ ရွိတယ္ဆုိတာ ပါလီမန္နဲ႔ ကက္ဘိနိတ္ထဲမွာ လူမႈေရးသေဘာေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ဒါေတြကုိ စီမံခန္႔ခြဲရတဲ့တာဝန္က ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္မွာပဲ ရွိတယ္။ ငါ့မွာ မရွိေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ကုိလည္း မေဝဖန္လုိဘူး။
ေမး။ ။ သူတုိ႔နဲ႔ ဆက္ဆံခဲ့စဥ္က မစၥတာလီရဲ႕ အျမင္ကုိ ေျပာင္းလဲေစခဲ့တဲ့ သာဓကရွိရင္ သိခ်င္ပါတယ္။
ေျဖ။ ။ ေရမြန္လင္းက အစုိးရပုိင္ကုမၸဏီေတြကုိ ျဖစ္ႏုိင္သေလာက္ ပုဂၢလိကပိုင္ ေျပာင္းေပးဖုိ႔ ေျပာဖူးတယ္။ ျပႆနာက ဒီတာဝန္ေတြကုိ ယူႏုိင္မယ့္လူကုိ တုိ႔ ဘယ္လုိ ရွာမွာလဲ။ SIA ကုိ ပုဂၢလိကပုိင္၊ PSA ကုိ ပုဂၢလိကပိုင္လုပ္ဖုိ႔ စတာေတြေပါ့။ ပုဂၢလိကပုိင္ ျဖစ္သြားရင္ ရွယ္ယာအမ်ားဆုံး ပုိင္ဆုိင္တဲ့လူက CEO၊ COO၊ CFO စတာေတြ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ခြင့္ ရရမယ္။ ဒီတာဝန္ ဘယ္သူ႔ကုိ ေပးမွာလဲ။ ဥပမာ ... OCBC၊ DBS၊ UOB၊ တီမာဆက္။ အဲ့ဒါက ျပႆနာ။ တုိ႔မွာ လူေတာ္ အလုံအေလာက္ မရွိဘူး။
ေမး။ ။ ကက္ဘိနိတ္ထဲမွာ အဖြဲ႔လုိက္စုၿပီး စဥ္းစားတာေတြ ရွိသလား။ (Group Think) အဲ့ဒီအထဲက အျပင္းအထန္ ျငင္းခုံခဲ့ရတာေတြ ရွိရင္ ေျပာျပပါလား။
ေျဖ။ ။ တုိ႔အျမင္ေတြက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြခ်ည္းပါ။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အုိင္ဒီယာကုိ တစ္ေယာက္က အျမတ္ဝင္ထုတ္တဲ့လူေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ခက္ခဲတဲ့ ျပႆနာေတြဆုိရင္ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားတယ္။ စည္းေဝးပြဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚတယ္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မခ်ေသးဘဲ ထားတယ္။ လူငယ္ဝန္ႀကီးေတြကုိ ေမးေပါ့။ ငါ့ လာေမးလုိ႔ ဘာအဓိပၸါယ္ ရွိမွာလဲ။
တခ်ိဳ႕ဝန္ႀကီးေတြက ငါ မပါဘဲ စည္းေဝးၾကတယ္။ ငါ့ေလာင္းရိပ္က လြတ္ေအာင္ အရင္ဆုံး သူတုိ႔ ေတြ႔ၾက၊ ဆုံးျဖတ္ၾကတယ္။ ၿပီးမွ ငါနဲ႔ဆက္ၿပီး ေဆြးေႏြးတယ္။ ကက္ဘိနိတ္မေရာင္ခင္ ေန႔လည္စာစားရင္း သူတုိ႔ ေဆြးေႏြးပြဲ ရွိတတ္တယ္။ သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ။ ဂုိေခ်ာက္ေတာင္လက္ထက္က ဒီစနစ္ကုိ စတင္ခဲ့ၾကၿပီး လီရွန္လြန္း လက္ထက္မွာလည္း ဆက္ၿပီး က်င့္သုံးၾကတယ္။ မင္းတုိ႔ သတိထားဖုိ႔က ၁၉၉၀ - ခုကစၿပီး ဝန္ႀကီးေတြကုိ ငါ မခန္႔ေတာ့ဘူး။ ဂုိေခ်ာက္ေတာင္ လက္ထက္ကတည္းက။
အစေတာ့ ငါေျပာေသးတယ္ "ဒီေကာင္ထက္ ဟုိေကာင္က ပုိေတာ္မယ္" စသျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သူ ယုံၾကည္တဲ့သူကုိ သူ သြင္းတာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ ငါ သေဘာမတူဘူး။ စဥ္းစားပါဦးလုိ႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဟာသူ စဥ္းစားၿပီး ငါ သေဘာမတူလည္း သူ လုပ္တာပဲ။
ေရေပၚဆီ (၁)
