ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ႕ ျဖတသန္းမႈမွာ အဆင္႔ေလးဆင္႔ ရွိတယ္လို႔ မွတ္သားရဖူးပါ တယ္။ ဒါေတြကေတာ႔..
၁။ Athletic stage ( ေျပးခုန္ပစ္ အဆင္႔)
၂။ warrior stage (တိုက္ခိုက္ေရး အဆင္႔ )
၃။ big brother stage (အကိုႀကီး အဆင္႔) နဲ႔
၄။ intellectual stage (ပညာရွင္အဆင္႔) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ကမၻာ႔စစ္ၿပီးစ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ႔ေနာက္ ကမၻာ႔ဇာတ္ခုံေပၚကို အၿပိဳင္း အရိုင္းတက္လာတဲ႔ ႏိုင္ငံေလးေတြကို ေျပးခုန္ပစ္ အဆင္႔လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ သူတို႔ထက္ ပုိ ေရွ႕ေရာက္ေနၿပီး စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးပါဝါ အထိုက္ အေလ်ာက္ ရွိတဲ႔ ႏိုင္ငံေတြ၊ ဒါေတြကို သူမ်ားေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည္႔ရင္း ဂုဏ္ ယူႏိုင္၊ ဝါႂကြားႏိုင္၊ ေမာက္မာႏိုင္တဲ႔ ႏိုင္ငံေတြကိုေတာ႔ တိုက္ခိုက္ေရး အ ဆင္႔ လို႔ဆိုပါတယ္။
အကိုႀကီး အဆင္႔ႏိုင္ငံေတြကေတာ႔ စူပါ ပါဝါကို ရရွိၿပီးျဖစ္ၿပီး သူတို႔ က်င္႔သုံး တဲ႔ ေပၚလစီဟာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ စတဲ႔ အိုင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီေတြနဲ႔ သူမ်ားႏိုင္ငံအေပၚ ဩဇာသက္ေရာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ႔ ႏိုင္ငံႀကီးေတြကို ဆိုလိုပါ တယ္။ ဒီအဆင္႔ကိုေက်ာ္ေတာ႔မွ ပညာရွင္အဆင္႔ကို ေရာက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ပညာရွင္အဆင္႔ကိုေရာက္သြားတဲ႔ႏိုင္ငံေတြဟာ ဘယ္ႏိုင္ေတြလည္း ဆို ရင္ေတာ႔ တိတိက်က် လက္ၫွိုးထိုးျပဖို႔ ခက္ခဲဆဲလို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒီ အဆင္႔ေလးဆင္႔နဲ႔ၾကည္႔ရင္ က်ေနာ္တို႔ဟာ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ႔တာေစာေပ မဲ႔ ပထမဆုံးအဆင္႔ျဖစ္တဲ႔ ေျပးခုန္ပစ္ အဆင္႔မွာပဲရိွေသးတယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ေျပးခုန္ပစ္ အဆင္႔ဆိုတာ
၁။ အေတြ႔အႀကဳံႏုနယ္ၿပီး ၿပိဳင္ဆိုင္လိုစိတ္ျပင္းထန္ျခင္း။
၂။ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈနယ္ပယ္ က်ဥ္းေျမာင္းၿပီး ခက္ခဲတဲ႔ ၿပိဳင္ဆို္မႈကို ကိုယ္ေတြ႔ မႀကဳံေတြ႔ရေသးျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ေကာက္ယူႏိုင္ပါတယ္။ဒီအဆိုဟာ အစိုးရနဲ႔သာ သက္ဆိုင္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ျပည္သူတရပ္လုံးနဲ႔ပါ သက္ဆိုင္ပါတယ္။ အစိုးရမွာ အေတြ႔အႀကဳံ မရွိလွေသးသလို ျပည္သူ က လည္း သိပ္ မရင္႔က်က္ေသးဘူးလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
မရင္႔က်က္ျခင္းကို ဘာနဲ႔ ၾကည္႔ရမလဲ ဆိုရင္ အလြယ္ဆုံး၊ အရွင္းဆုံးနည္းကေတာ႔ အေကာင္းေျပာမွ ႀကိဳက္ၿပီး အျပဳသေဘာေဝဖန္မႈ၊ သေဘာထား ကြဲလြဲမႈေတြကို လက္မခံႏိုင္ျခင္းပါပဲ ( ဦးသိန္းစိန္လက္ထက္မွာ လုံးဝတိုးတက္လာတယ္၊ ဦးေအာင္မင္းဆိုရင္ သူတို႔မစြံေသးေၾကာင္းဝန္ခံတာ နည္းနည္းေတာင္ မ်ားေနသလိုလို)။ ခပ္ရိုင္း႐ိုင္းေျပာရင္ အေျမွာက္ႀကိဳက္ဘဝက မလြတ္ေသး ဘူးဆိုတာမ်ိဳးပါ။ ဒါေပမဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္လိုစိတ္ေတာ႔ အားေကာင္းလွပါတယ္။
ဒီေန႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ျပန္ၾကည္႔ရင္ သမၼတကအစ ျပည္သူအဆုံး ယွဥ္ၿပိဳင္လို စိတ္ေတြ သိပ္အားေကာင္းတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရတယ္။ သမၼတႀကီးကဆိုရင္ ( အမွတ္မွားရင္ ခြင္႔လႊတ္ပါ) မၾကာမီ စကၤာပူပုံစံမ်ိဳး ေရာက္ေစရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး၊ ျပည္သူေတြဖက္ကလည္း မၾကာမီ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္မယ္၊ ျမန္မာေတြ မေခဘူး၊ စလုံးေတြ တို႔ေလာက္ အဂၤလိပ္မတတ္ဘူး ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္။
ဒီမွာ စကၤာပူကို မမီႏိုင္ဘူး၊ ျမန္မာေတြ ေခပါတယ္လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ႔ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ျဖစ္တတ္တဲ႔ သဘာဝက ကိုယ္႔ရွိတာသိၿပီး သူ႔မွာရိွတာ မသိရင္ ဒီ အေျဖမွန္ဖို႔က ခက္ပါတယ္။ စကၤာပူမေရာက္ခင္က ျမန္မာျပည္ဟာ ဘယ္ေလာက္စိမ္းစို လွပေၾကာင္း၊ မဂၤလာဒုံ ေလယာဥ္ကြင္းကေန ျမိဳ႕တြင္းအဝင္မွာ လမ္းေဘး ဝဲယာက သစ္ ပင္ေတြ ဘယ္ေလာက္လွပေၾကာင္း စာသင္ခန္းထဲမွာ ဆရာက ခဏ ခဏေျပာေနေတာ႔ (အဲဒီဆရာက ၿဗိတိန္က ေဒါက္တာဘြဲ႔ႀကီးနဲ႔ပါ) ဘုမသိ ဘမသိ ဂုဏ္ယူခဲ႔ရဖူးတယ္။ ဒီခံစားမႈ ေပ်ာက္သြားတာက ခ်န္ဂီေလဆိပ္ ကေန စကၤာပူၿမိဳ႕ထဲအဝင္ လမ္းေဘး ဝဲယာကသစ္ပင္ေတြကို ျမင္လိုက္ မိေတာ႔မွပါ။ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ပထဝီ အေနအထားေၾကာင္႔ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံကို အထင္မေသးမိပါဘူး။ ေအာက္ေျခလြတ္ေနတာေတာ႔ ျပန္ထိသြားပါေတာ႔တယ္။
ေျပးခုန္ပစ္ ၿပိဳင္ပြဲက ေဘာင္က်ဥ္းတယ္၊ ေသေရး ရွင္ေရး မဟုတ္ေသးဘူး။
က်ေနာ္တို႔ ေဘာင္က်ဥ္းေနေသးတယ္။ ဘာကိုၾကည္႔ၿပီး ေျပာလို႔ရမလဲ။ အလြယ္ဆုံးကေတာ႔ လူးဦးေရ သန္းေျခာက္ဆယ္မွာ သတင္းစာ ဘယ္ေလာက္ျဖန္႔ခ်ီရသလဲဆိုတာသာၾကည္႔ပါ။ ဟ..သတင္းစာက ယုံၾကည္စရာမွ မရွိတာ။ ေျပာစရာ ရွိပါတယ္။ နာမည္ရ စာေရးဆရာႀကီးေတြရဲ႕ စာအုပ္ေတြ လည္း သိန္းခ်ီၿပီး မျဖန္႔ရေသးဘူး ( ရွိမ်ားရွိမလား၊ ရွိလည္း လက္ခ်ိဳးလို႔ရမယ္)။
အျခား မီဒီယာကေရာ???
မြဲျပာက်သြားတဲ႔ ပညာေရး စနစ္ေၾကာင္႔ အဂၤလိပ္လို ၾကည္႔ႏိုင္၊ နားေထာင္ႏိုင္သူ အေရအတြက္က သိပ္မရွိျပန္ဘူး။ ျပည္တြင္းေရးက က်ပ္တည္းလြန္းေတာ႔ ကမၻာ႔သတင္းကိုလည္း လူေတြ အာရုံသိပ္မစိုက္ႏိုင္သလို သတင္းစာနဲ႔ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ကမာၻ႕သတင္းေဖာ္ျပထားပုံကလည္း အပ်င္းေျပ သေဘာေလာက္ပဲ ပါေတာ႔တယ္။ အမ်ားစုဟာ ဗဟုသုတ အရ က်ဥ္းေနတယ္။ ( ျမန္႔မာ႔ လူဦးေရ အားလုံးကိုၿခဳံေျပာတာပါ)
စီးပြားေရး အေနနဲ႔ၾကၫ္႔ေတာ႔လည္း ျမန္မာ႔သူေဌးဆိုသူေတြက အာရွေဈး ကြက္၊ ကမၻာ႔ေဈးကြက္ထဲဝင္လို႔ ခ်မ္းသာတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အက်င္႔ပ်က္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ေပါင္ၿပီး အိမ္သားခ်င္း ညစ္ၿပီးဖဲ႐ိုက္လို႔ ႏိုင္တာ မ်ိဳးေလာက္ပဲရွိတယ္။
ဘယ္ေလာက္ႏိုင္ႏိုင္ ဒီ အိမ္ထဲကပိုက္ဆံပဲ၊ အျပင္က မပါဘူး။ အခု ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးတံခါးဖြင္႔လိုက္တာဟာ warrior stage (တိုက္ခိုက္ေရး အဆင္႔ ) ကို တက္ဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္တာလို႔ ယူဆလို႔ရပါတယ္။ ပိုၿပီး ျပင္းထန္တဲ႔ သူေသကိုယ္ေသ အားၿပိဳင္မႈေတြ ရင္ဆိုင္ရေတာ႔မယ္။
စကၤာပူကိုမီဖို႔ ေတာ႔ က်ေနာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားရးဦးမွာပါ။ သူတို႔က warrior stage မွာ အေျခခိုင္ၿပီး အေကာင္ ေသးေသးေလးက ဘစ္ ဘရားသားဆင္႔ (big brother) ကို မရဲတရဲ မ်က္ေစာင္းထိုးေနၾကတယ္။
(အေၾကာင္းသင္႔မွ ဆက္ပါဦးမယ္)
