**ပန္းႏွင္း အႏုပႆနာ**


ဖူး၊ ငုံ၊ ပြင္႔
လန္း၊ ႏြမ္း၊ ေႂကြ
ပန္းတစ္ပြင္႔ ရွဳမွတ္ေန။

ေပ်ာ္၊ ေငြ႕၊ ျပန္႔
စု၊ ဖြဲ႕၊ ေဝ
ႏွင္းတစ္ေပါက္ ပြားမ်ားေန။




သတိပ႒ာန္နဲ႔ ေနေတာ႔
သိမ္ေမြ႔တဲ႔ ႏွင္းကမၼဌာန္းသံကို
ပန္းက ဥဒယဉာဏ္နဲ႔ အမိအရ လွမ္းရွဳတယ္။
အနည္းဆုံးေတာ႔
ေန ထန္းတစ္ဖ်ား
ဘယဉာဏ္ မကစားခင္ အထိ

သူတို႔။ ။

ဗံုး


လွံ ထမ္းလာတာျမင္ရတယ္၊ ကံ ထမ္းလာတာမျမင္ရဘူး။
ဗုံ ထမ္းလာတာျမင္ရတယ္၊ ဗုံး ထမ္းလာတာမျမင္ရဘူး။
တာရာမင္းေဝက မိုးေခါင္လို႔ တီးတဲ႔ ဗုံသံ တဲ့။
အခု ဘာလို႔တီးတဲ႔ ဗုံးသံပါလိမ္႔!

ျမန္မာေတြက
ဆိုင္းသံ ဗုံသံၾကားရင္ ကခ်င္ ခုန္ခ်င္တယ္။

ဂ်ီဟတ္ေတြက
မိုင္းသံ ဗုံးသံၾကားရင္ ကၾကခုန္ၾကတယ္။

ဒုတိယကမၻာစစ္ ၿပီးကတည္းက ကမၻာမွာ ဗုံး ႏွစ္မ်ိဳးပဲ ရွိေတာ႔တယ္။
တစ္က ဂ်ီဟတ္ေတြ ေဖာက္တဲ႔ ဗုံးနဲ႔
ႏွစ္က အစုိးရေတြကိုယ္တိုင္ ေဖာက္တဲ႔ ဗုံး။


က်ေနာ္နဲ႔ ယမမင္း အင္တာဗ်ဴး (၂)

"ငရဲျပည္ရဲ႕ အင္တာေနရွင္နယ္ ရီဆာ႔ဗ္ ကာရင္စီက အကုသိုလ္ကံ ေလ။ ငရဲျပည္မွာ အကုသိုလ္မ်ားမ်ားရွိတဲ႔လူကို မီလ်ံနာ၊ ဘီလီယံနာ လို႔ေခၚတယ္"

က်ေနာ္ ။ ။ ဒါနဲ႔ ငရဲျပည္ေရာက္လာသူေတြကို ဘယ္သူက ဘယ္ငရဲကို သြား ရမယ္ဆိုတဲ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ ဥပေဒ ရွိပါသလား၊ ဒါမွမဟုတ္သူတို႔သေဘာ နဲ႔ သူတို႔ လား။
ယမမင္း ။ ။ သူတို႔ သေဘာနဲ႔ သူတို႔ပါ။ ငရဲျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီ အျပည္႔အဝ ရွိပါတယ္။ အမည္ခံ မဟုတ္ပါဘူး။ တတ္ႏိုင္တဲ႔ လူေတြကေတာ႔ အေကာင္း ဆုံး ငရဲကို ေရြးၾကတာေပါ႔။ ငရဲျပည္မွာလည္း ဆင္းရဲခ်မ္းသာရွိသလို လူတန္း စား ကြာဟမႈျပႆနာလည္း ရွိေနဆဲပါ။

က်ေနာ္ ။ ။ ဗ်ာ။ ငရဲျပည္မွာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာဆိုတာက ဘယ္အေပၚမွာ မူ တည္ၿပီး သတ္မွတ္တာလဲ ခင္ဗ်ား။
ယမမင္း ။ ။ ခင္ဗ်ားကလည္း ဟုတ္မလိုလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အူတာပဲ။ ငရဲျပည္ရဲ႕ အင္တာေနရွင္နယ္ ရီဆာ႔ဗ္ ကာရင္စီက အကုသိုလ္ကံ ေလ။ ငရဲျပည္မွာ အကုသိုလ္မ်ားမ်ားရွိတဲ႔လူကို မီလ်ံနာ၊ ဘီလီယံနာ လို႔ေခၚတယ္။ ခင္ဗ်ားႏိုင္ ငံက ဘီလ်ံနာတခ်ိဳ႕ ငရဲျပည္မွာရွိတယ္၊ ေတာ႔ပ္ တင္း ဝင္တယ္၊ ေလ်ွာ႔ မ တြက္နဲ႔။ ဝင္ေတြ႔ခ်င္ရင္ စီစဥ္ေပးမယ္။

က်ေနာ္ ။ ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ၊ အဆင္ေျပရင္ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ငရဲ မီလ်ံနာ၊ ဘီလီယံနာေတြက ဘယ္ငရဲမွာ ေနဖို႔ဆုံးျဖတ္ၾကပါသလဲ။
ယမမင္း ။ ။ သူတို႔ကေတာ႔ အေကာင္းဆုံး ကက္ပီတယ္လစ္စ္ ငရဲမွာ ေနၾက တာမ်ားပါတယ္။

က်ေနာ္ ။ ။ ဘာေၾကာင္႔ပါလဲ။
ယမမင္း ။ ။ ကက္ပီတယ္လစ္စ္ ငရဲမွာ မီးပ်က္တယ္၊ ဂက္စ္ျပတ္တယ္၊ ေ ရ ျပတ္တယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ဒီေတာ႔ ငရဲအိုးထဲက သံေရပူေတြက လည္း ၂၄ နာရီ ပြက္ပြက္ဆူပဲေလ။ ေပးထားတဲ႔ ဆားဗစ္ကလည္း ပထမတန္းစားေတြ ခ်ည္းပဲ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ႔။
ငရဲသားေတြရဲ႕ လွံေတြကလည္း အျခားငရဲျပည္ေတြမွာလို တုံးတိတိႀကီးေတြ မဟုတ္ဘူး၊ မ်ိ ရွေနတာ။ ဗိုင္းရပ္ကာကြယ္ဖို႔ တစ္ခါသုံး လွံေတြကို အခု စ သုံးေနတယ္။ ငရဲသားေတြအားလုံး အရပ္ ေျခာက္ေပ ႏွစ္လက္မ ရွိရတယ္၊ သူတို႔ကိုလည္း စပယ္ရွယ္ ထရိန္နင္ေပးထားရတာ။ ငရဲေရာက္ ဘီလ်ံနာ ကာစတန္မာေတြ စိတ္ခ်မ္းဖို႔ အေကာင္းဆုံး ျဖည္႔ဆည္းေပးထားပါတယ္။

က်ေနာ္ ။ ။ ၂၄ နာရီ ပြက္ပြက္ဆူေနတာက၊ ငရဲသားေတြရဲ႕ လွံေတြ မ်ိ ရွေနတာ၊ ဒါေတြက စိတ္ခ်မ္းသာစရာလား ဗ်ာ။
ယမမင္း ။ ။ ဟာ ခင္ဗ်ားက အူျပန္ၿပီ။ ဒီကိုေရာက္လာတဲ႔လူေတြက အကု သိုလ္ခ်မ္းသာတဲ႔ လူေတြ။ ငရဲျပည္ေရာက္မွေတာ႔ ငရဲစည္းစိမ္ အျပည္႔ အဝ ခံစားခ်င္တာေပါ႔။ ငရဲျပည္ေရာက္ပါတယ္ဆို ငရဲအိုးထဲက ေရက မပြက္ တပြက္၊ ကိုယ္႔ကို ထိုးတဲ႔ လွံက တုံးတိတိဆို ဘယ္ကလာ အဓိပၸါယ္ ရွိ ပါေတာ႔ မလဲ။
လူ႕ျပည္က ဖေလာ္ေတြ ငရဲျပည္ ယူမလာနဲ႔ေလ။ အက္ပလီေကဘယ္ မျဖစ္ဘူး။
"When in ငရဲ၊ do as ငရဲသား do" ပဲ။
ဒါနဲ႔ ငရဲေျခာက္ထပ္မွာ ဘယ္အထပ္ ကို အရင္ ေလ႔လာခ်င္သလဲ။

က်ေနာ္ ။ ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ရီေဖာင္းမစ္တ္ ငရဲကို အရင္ ေလ႔လာခ်င္ပါတယ္။
ယမမင္း ။ ။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ၊ ခင္းဗ်ားက ရီေဖာင္းမစ္တ္ ႏိုင္ငံကကိုး။ ကဲ လာ၊ ဒါဆို သြားၾကမယ္။

(ဆက္ရန္)

က်ေနာ္နဲ႔ ယမမင္း အင္တာဗ်ဴး (၁) 

JOYS OF RENUNCIATION


Dhaniya: Cooked is the evening rice, all milked the kine,
By Mahi’s banks with friends, good cheer is mine,
My house well roofed, my fire glows bright and still;
And so, rain on, O sky, if such thy will!

The Buddha: Hatred, and Forwardness from me are gone,
By Mahi’s banks I bide this night alone.
My House unroofed, my Fires in ashes lie;
So, an it liketh thee, rain on O sky!

Dhaniya: No stinging gnats are here to tease and fret.
My cattle crop the grasses lush and wet,
And take no hurt though floods the valley fill;
And so, rain on O sky, if such thy will!

The Buddha: The Raft is bound and well together cast,
The Further Shore attained, the Flood o’erpast,
Of well-made Raft what further need have I?
So, an it liketh thee, rain on O sky!

Dhaniya: Obedient is my wife: no wanton she;
Long have I lived with her full happily;
Nor ever heard of her a breath of ill;
And so, rain on O sky, if such thy will!

The Buddha: My mind obedient is, from Passion freed,
Long trained in Wisdom’s way, subdued indeed!
Evil in me, what searcher can espy?
So, an it liketh thee, rain on O sky!

Dhaniya: My needs are met by my own body’s hire,
My sturdy boys sit round my own house fire;
Nor do I hear of them one word of ill:
And so, rain on O sky, if such thy will!

The Buddha: No hireling, I, to servile bonds inclined.
I walk the world content with what I find.
Of wage or hire, no smallest need have I;
So, an it liketh thee, rain on O sky!

Dhaniya: Cattle have I; yea, cows in milk are mine,
And cows with calf, and tender, rising kine,
And lordly bulls whose ways the herds fulfill;
And so, rain on O sky, if such thy will!

The Buddha: Cattle I’ve none, nor cows in milk are mine.
Nor cows with calf, nor tender, rising kine,
Nor lordly bulls to lead the herds have I;
So, an it liketh thee, rain on O sky!

Dhaniya: The stakes all deeply driven, set firm and sure,
The newly-plaited ropes of grass secure
No frenzied beast can break by any skill;
And so, rain on O sky, if such thy will!

The Buddha: Like bull, bursting the bond that fetters him,
Or elephant freeing his tangled limb,
No more shall I put on morality;
So, an it liketh thee, rain on O sky!

And now the furious showers came down amain
In pouring floods that covered hill and plain
And, listening to the beating of the rain,
Dhamiya, faithful, thus found voice again:

Dhaniya: Surely our gain is great and to be praised,
Whose eyes upon the Blessed One have gazed!
O Seeing One, we put our trust in Thee!
O Mighty Sage, do thou our Teacher be!
Submissive, lo! We wait, my wife and I,
To live the Holy Life, the Pathway High
That leads beyond all birth and death to know,
And win the final end of every woe.

Mara: He that hath boys rejoiceth in his boys.
He that hath kine, of kine are all his joys.
Man’s Being surely is chiefest treasure.
Who hath no Being: how shall he have pleasure?

The Buddha: Whose hath boys, hath sorrow of his boys
Whose hath kine, by kine come his annoys.
Man’s Being, this of all his woes is chief,
Who hath no Being nevermore hath


Sutta Nipāta: Dhaniya
(Tr. Bhikkhu Silacara)

~ သုံးပုဒ္ ကဗ်ာ ~


သူတို႔ ကဗ်ာဝါနဲ႔ ကိုယ္႔ကဗ်ာဝါ
သူတို႔ အႏုပညာသက္နဲ႔ ကိုယ္႔အႏုပညာသက္က
ကြာ မွ ကြာ
ဒါေတာင္ ကဗ်ာစာအုပ္နာမည္ကို ေရြးၾကေတာ႔
သုံးပုဒ္ ကဗ်ာ တဲ႔။
ကဗ်ာေရးသူတိုင္းကို ညီအကိုလို ခ်စ္တဲ႔ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္
သမားဂုဏ္ႀကိမ္လုံးနဲ႔ မရိုက္တဲ႔ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္။
I'm truly humbled!



https://www.facebook.com/photo.php?fbid=219098424923472&set=a.191890400977608.1073741829.100004699476770&type=1&theater