အခန္း (၈)
အေနာက္နဲ႔ အျခား ( The West and the Rest )
လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ - (2)
“ ၁၉၄၈ ခု၊ ကုလသမဂၢေၾကျငာစာတန္းကို လက္ခံက်င့္သံုးခဲ့စဥ္က စလုိ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ဂ်ဴး ခရစ္ယန္ရဲ႕ ပညတ္ခ်က္တန္ဖုိးကို နားမလည္၊ သဘာ၀နိယာမကို နားမလည္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြ ေရွ႕တန္းေရာက္လာတယ္။ တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးတဲ့ ဒီအေနအထားက လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေပၚလစီအသစ္ေတြ သတ္မွတ္ လာၾကလိမ့္မယ္။ ျပႆနာျဖစ္ဖုိ႔ အခြင့္အလမ္းေတြလည္း ဆထုိးတက္လာလိမ့္မယ္။ ” လို႔ အေနာက္ရဲ႕ အာရွအေပၚ ေ၀ဖန္မႈကလည္း အလားတူ ဆုိေနျပန္တယ္။ (Note-18)
ေနာက္ေလ့လာသူတစ္ေယာက္ကလည္း “ ဗီယင္နာမွာ အႀကီးအက်ယ္အႏိုင္ရသြားသူကေတာ့ တ႐ုတ္ပါပဲ၊ အနည္းဆံုး တျခားႏိုင္ငံေတြကို မင္းတုိ႔ ၀င္မ႐ွဳပ္နဲ႔လုိ႔ ၿခိမ္းေျခာက္မႈနဲ႔ တုိင္းတာမယ္ဆုိရင္ေပါ့။ ေဘဂ်င္းဟာ အင္အားသုံးၿပီး အစည္းအေ၀းေတြမွာ ေထာက္ခံမႈေတြရေအာင္ ျပဳမူခဲ့တယ္ ” (Note-19) လို႔ သံုးသပ္တယ္။
ဗီယင္နာမွာ မဲ႐ွံဳး၊ အင္အား႐ံွဳးခဲ့တဲ့ေနာက္ လ အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ သိပ္အေရးမပါလွတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခု တ႐ုတ္အေပၚ အႏုိင္ရလိုက္တယ္။ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ေဘဂ်င္း (ပီကင္း) အိုလံဗစ္ပြဲေတာ္ က်င္းပခြင့္ ရရွိေရးဟာ တ႐ုတ္အစိုးရရဲ႕ အဓိကပစ္မွတ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကိစၥ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔အတြက္လည္း ေငြကုန္ေၾကးက် အမ်ားႀကီးခံခဲ့တယ္။ တ႐ုတ္ျပည္တြင္းသတင္းနဲ႔ စာနယ္ဇင္းေတြကလည္း အိုလံပစ္ပြဲေတာ္အေၾကာင္း အက်ယ္တ၀င့္ ေဖာ္ျပေနေတာ့ လူထုရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကလည္း ျမင့္ျမင့္မားမား ရွိခဲ့တယ္။ တ႐ုတ္အစိုးရက အျခားအစိုးရေတြအေနနဲ႔ အုိလံပစ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေတြအေပၚ ဖိအားေတြေပးၾကဖုိ႔ စည္း႐ံုးလိုက္ေတာ႔ ထုိင္၀မ္နဲ႔ ေဟာင္ေကာင္က လည္း မဲဆြယ္ စည္း႐ံုးေရးမွာ ပါ၀င္ပူးေပါင္းၾကတယ္။
အေမရိကန္ ကြန္ဂရက္၊ ဥေရာပ ပါလီမန္နဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးဆုိင္ရာ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးေတြက ေဘဂ်င္းကို အုိလံဗစ္ၿမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းကို အျပင္းအထန္ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အုိလံပစ္ ေကာ္မတီရဲ႕ ေ႐ြးခ်ယ္ပံုစနစ္က လွ်ိဳ႕၀ွက္မဲစနစ္ကို အေျခခံေပမဲ့ ေထာက္ခံ၊ ကန္႔ကြက္မဲေတြကေတာ့ စီဗီလုိက္ေဇးရွင္းလိုင္းေၾကာင္းေတြအတုိင္းပဲ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။
ပထမဆံုးအႀကိမ္ မဲခြဲဆံုးျဖတ္ရာမွာ အာဖရိကႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမဲေတြေၾကာင့္ ေဘဂ်င္းက ပထမရၿပီး ဆစ္ဒနီက ဒုတိယေနရာမွာ ရွိေနခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အစၥတန္ဘူ(လ္) ထြက္သြားရတဲ့အတြက္ ကြန္ျဖဴးရွပ္၊ အစၥလာမ္ႏုိင္ငံေတြက ေဘဂ်င္းကို မဲစုေပးလိုက္ၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘာလင္နဲ႔ မန္ခ်က္စတာတုိ႔ ထြက္သြားရျပန္ေတာ့ (အေနာက္အုပ္စုႏိုင္ငံေတြကလည္း) ဆစ္ဒနီကို စုၿပီး ေထာက္ခံခဲ့ၾကျပန္တယ္။ စတုတၳအႀကိမ္ မွာေတာ့ တ႐ုတ္ အ႐ွံဳးရသြားၿပီး အရွက္လည္း ရသြားခဲ့တယ္။ ဒီအတြက္ အေမရိကန္လည္း အေ၀ဖန္ခံလိုက္ရတယ္။
[ ဇယား ေဖာ္ျပရန္၊ မူရင္း စာႏွာ- ၁၉၇ ။]
“အေမရိကန္နဲ႔ ၿဗိတိန္ဟာ တ႐ုတ္ကို အေကာင္ေသးသြားေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ အေၾကာင္း ျပခ်က္ကေတာ့ “ လူ႔အခြင့္အေရး ” ပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ အျဖစ္အမွန္ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးပါ၊ ႏုိင္ငံေရးၾသဇာျပမႈပါ။ ” လို႔ လီကြမ္ယုက ေ၀ဖန္ခဲ့တယ္။ (Note-20) ကမၻာတစ္၀ွမ္းလံုးရွိ လူထုကေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရးထက္ အားကစားကို ပိုၿပီး အာ႐ံုစိုက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗီယင္နာနဲ႔ အျခားေနရာေတြမွာ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခံခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ မဆီမဆုိင္ လူ႔အခြင့္အေရးကို အေၾကာင္းျပၿပီး တ႐ုတ္အေပၚ ၾသဇာျပလုိက္တာကလည္း အေနာက္ရဲ႕အားနည္းမႈကို သတိေပးလိုက္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါတယ္။
အေနာက္တုိင္းႏိုင္ငံေရးပါ၀ါ ေပ်ာက္ဆံုးသြား႐ံုတင္ မကပါဘူး ဒီမုိကေရစီနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ၀ိ၀ါဒကြဲမႈ ေတြေၾကာင္႔ အေနာက္ရဲ႕ စစ္ေအးလြန္ကမၻာထဲ ဒီမုိကေရစီ ထြန္းကားလာေအာင္ က်ိဳးစားလိုစိတ္ကိုလည္း ေလ်ာ့ပါးေစပါတယ္။ စစ္ေအးကာလ တြင္းမွာေတာ့ အေနာက္နဲ႔ အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ဟာ “ ရင္းႏွီးတဲ့ အာဏာရွင္ ( Friendly tyrant ) ” ျပႆနာနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ စစ္ေအးကာလအတြင္းမွာ ကြန္ျမဴနစ္အတုိက္အခံေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ စစ္အစိုးရေတြ၊ အာဏာရွင္ အစိုးရေတြကို (ႏိုင္ငံေရးမဟာဗ်ဴဟာအရ အေနာက္က)အသံုးခ်ခဲ့တယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးက ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ မရွိသလုိ သူတုိ႔က လူသိရွင္ၾကား လူ႔အခြင့္အေရးေတြ ခ်ိဳးေဖာက္တဲ့အခါ အရွက္ရစရာေတြလည္း မၾကာမၾကာ ႀကံဳရတတ္ျပန္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔နဲ႔ ေပါင္းသင္းရတာက ကြန္ျမဴနစ္ေလာက္ မဆုိးဘူးဆုိတဲ့ သေဘာေတာ့ရွိပါတယ္။ ဒီ အစိုးရေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ေလာက္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ မရွိဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြေလာက္ ၾကာရွည္ခံမွာ မဟုတ္သလို အေနာက္ကိုလည္း ကြန္ျမဴနစ္ေလာက္ အႏၱရာယ္မေပးႏို္င္ေလာက္ဘူးလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ထားႏုိင္ပါတယ္။ ပိုအႏၱရာယ္ရွိၿပီး ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မႈလည္း မရွိသူနဲ႔ ႏႈိင္းစာရင္ရင္ သူ႔ေလာက္အႏၲရာယ္မရွိ၊ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မႈလည္းရွိသူနဲ႔ ေပါင္းသင္းရမွာပါပဲ။ စစ္ေအးလြန္ကာလထဲမွာေတာ့ ရင္းႏွီးတဲ့ အာဏာရွင္ (friendly tyrant) နဲ႔ မရင္းႏွီးတဲ့ ဒီမုိကေရစီအၾကား ေ႐ြးခ်ယ္မႈက ပိုၿပီး ခက္ခဲလာခဲ့ပါတယ္။ အေနာက္ရဲ႕ အလြယ္နည္းေကာက္ခ်က္က ဒီမုိကေရစီက်က် ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမွာက္ခံရတဲ့ အစိုးရေတြဟာ အေနာက္ဖက္ကို ယိမ္းလိမ့္မယ္ဆုိတာျဖစ္ၿပီး အဲဒီေကာက္ခ်က္ဟာ မွားပါတယ္။ အေနာက္မဟုတ္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြက အေနာက္ဆန္႔က်င္ေရးအစိုးရေတြ၊ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒီအစိုးရေတြ၊ စာအုပ္ႀကီးသမား အစိုးရေတြကို ေမြးထုတ္ေပးလိုက္မွာပါ။
ဘာသာေရးစာအုပ္ႀကီးပါတီ ျဖစ္တဲ့ FIS ပါတီက ၁၉၉၂ ခု ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ေသခ်ာေပါက္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေနအထားမွာ အယ္လ္ဂ်ီးရီးယားစစ္တပ္က ၾကား၀င္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲရလာဒ္ကို ဖ်က္သိမ္းလုိက္ေတာ့ အေနာက္ ႏိုင္ငံေတြ ေတာ္ေတာ္စိတ္သက္သာရာ ရသြားခဲ့ပါတယ္။ တူရကီက အစၥလာမ္စာအုပ္ႀကီးပါတီျဖစ္တဲ့ Welfare Party နဲ႔ အိႏၵိယက BJP အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒီပါတီေတြလည္း ၁၉၉၅ ခုနဲ႔ ၁၉၉၆ ခု ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြမွာ အႏုိင္ရၿပီးမွ ပယ္ဖ်က္ျခင္းခံလုိက္ရေတာ့ သူတုိ႔ ေတာ္ေတာ္စိတ္ေအးခဲ့ရျပန္တယ္။ အျခားတစ္ဖက္မွာလည္း အီရန္က သူ႔ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္ခို္က္မုိ႔ အစၥလာမ္ကမၻာမွာေတာ့ သူမ်ားထက္ ဒီမုိကေရစီပိုက်တဲ့ အစုိးရ ရွိေနခဲ့တယ္။ ေဆာ္ရီအာေရးဗ်၊ အီဂ်စ္ အပါအ၀င္ အျခားမြတ္စလင္ ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြကေတာ့ အေနာက္တုိင္း အက်ိဳးစီးပြားထက္ ဒီမုိကေရစီသိပ္မက်တဲ့ အရင္အစိုးရကို ပိုမုိစာနာမိတဲ့ အစိုးရအသစ္ေတြကိုပဲ ေမြးထုတ္ေပးပါလိမ့္ မယ္။
လူႀကိဳက္မ်ားၿပီး ေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ခံရမယ့္ တ႐ုတ္အစိုးရကလည္း အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒလြန္ကဲတဲ့ အစိုးရပဲ ျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ အေနာက္မဟုတ္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ဒီမုိကေရစီလမ္းစဥ္က အေနာက္နဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မႈ မရွိတဲ့ အစိုးရေတြကိုပဲ ေမြးထုတ္ေပးေနတယ္ ဆုိတာကို အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက သေဘာေပါက္သြားၾကေတာ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ေတြအေပၚ ၾသဇာလႊမ္းမုိးဖုိ႔ႀကိဳးစားမႈေရာ ဒီႏိုင္ငံေတြအတြင္း ဒီမုိကေရစီဖြံ႔ၿဖိဳးလာေစဖုိ႔ ႀကိဳးစားလိုစိတ္ပါ ေပ်ာက္ဆံုး သြားၾကေတာ့တယ္။
ဆက္ရန္ -
ဇင္ေဝေသာ္
Previous posts
(1) http://tiny.cc/8kkwnx
(2) http://tiny.cc/pyrxnx
(3) http://tiny.cc/kveznx
(4) http://tiny.cc/x5d1nx
(5) http://tiny.cc/82q4nx
(6) http://tiny.cc/mi03nx
