ျပည္သူေတြ ေငြစုေဆာင္းေခၽြတာဖို႔ ပညာေပး၊ ေပၚလစီေတြခ်မွတ္၊ အလုပ္မျဖစ္။
ကင္ညာႏိုင္ငံမွာ လူျမင္သာတဲ႔ေနရာေတြမွ ေငြစုဗူးခ်ေပးထား၊ အဲဒီမိသားစုေတြ ရဲ႕ ေငြစုေစာင္းမႈ ၆၆ ရာႏႈန္းတက္လာ။
လမ္းအႏၲရာယ္ေၾကာင္႔ အေသအေပ်ာက္မ်ား၊ ပညာေပး၊ ေပၚလစီေတြခ်မွတ္၊ အလုပ္မျဖစ္။
ကင္ညာႏိုင္ငံ ကား၊ ဘတ္စ္ေတြေပၚမွာ ကားသမား မဆင္မျခင္ေမာင္းေနရင္ ခရီးသည္ေတြက ဝိုင္းေအာ္ၾကဖို႔ ပိုစတာေတြကပ္၊ စာေတြေရး။ ဒါက အမ်ားႀကီး ပိုထိေရာက္တယ္။
(သူ႔မွတ္ခ်က္။ ။ အလြယ္နည္းေပမဲ႔ အလုပ္ျဖစ္သြားတတ္တယ္။)
ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ကို သူ႔စြမ္းေဆာင္ရည္ေၾကာင္႔ ႏွစ္အကုန္မွာဆုခ်၊ ကေလးေတြရဲ႕ စာေမးပြဲရလာဒ္ တိုးတက္မလာဘူး။
ႏွစ္စမွာ ဆုေပး၊ ကေလးေတြရဲ႕ စာေမးပြဲရလာဒ္ တိုးတက္မလာရင္ ျပန္သိမ္း မယ္လို႔ ဆရာ႔ကိုအသိေပးထား။ ဒါက အမ်ားႀကီးပိုထိေရာက္တယ္။
(သူ႔မွတ္ခ်က္။ ။ လူေတြဟာ အၿမဲ အက်ိဳးသင္႔အေၾကာင္းသင္႔ စဥ္းစားလုပ္ကိုင္ တတ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ရဖို႔ထက္ ဆုးရႈံးရမွာကို ပိုေၾကာက္တယ္)
ဇမ္ဘီယာ၊ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကြန္ဒုန္းေရာင္းေပးဖို႔ေျပာ၊ ဆုေငြပါခ်။ အလုပ္မျဖစ္။
အလွျပင္ဆိုင္ေတြမွာ ကြန္ဒုန္းေရာင္းတာက အမ်ားႀကီးထိေရာက္။
(သူ႔မွတ္ခ်က္။ ။ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္ခ်င္း အရွက္မရလိုၾက။)
ေပၚလစီနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ ေဒးဗစ္ ဘရုတ္က္ရဲ႕ နယူးေယာက္တိုင္းေဆာင္းပါးပါ။ အခ်ိန္ရရင္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။
