ျပသနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ႏိုင္ငံကို စုစည္းဖို႔၊ ဦးေဆာင္ဖို႔ "မဆိုးလွပါဘူး" အဆင္႔နဲ႔လူက မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ "အေတာ္ဆုံး" ဆိုသူကပဲ လုပ္ႏိုင္တယ္။
ဒီကေန တဆင္႔ျဖစ္ႏိုင္တဲ႔ကြင္းဆက္ေတြက
(က) အာဏာရွင္စနစ္
(ခ) စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပုံသ႑ာန္ဆီ ေရာက္သြားတတ္ျခင္း။
အာဏာရွင္စနစ္ဆိုတာ အဲဒီ အေတာ္ဆုံးဆိုသူက ႏိုင္ငံကို စုစည္း၊ ဦးေဆာင္ မႈေပးလိုက္ၿပီး သူမရွိရင္(သို႔)သူ႔ပါတီမရွိရင္ ကေမာက္ကမျဖစ္သြားမွာပဲ လို႔ ယူဆၿပီး သူ (သို႔) သူ႔ပါတီက အာဏာကို ဆက္ယူထားျခင္းမ်ိဳး။ ဒီအေနအထား ကိုေရွာင္ဖို႔ ေခါင္းေဆာင္က မင္ဒဲလားေလာက္ ႏွလုံးရည္ရွိမွ ရတယ္။
အဲသေလာက္မွ အရည္အေသြးမရွိဘူးဆိုရင္ အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္း၊ ခပ္ၾကမ္း ၾကမ္းအုပ္ခ်ဳပ္မွရမယ္ဆိုတဲ႔ အေတြးဝင္သြားၿပီး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပုံသ႑ာန္ ဆီ ေရာက္သြားတတ္တယ္။
ဘာလို႔ ျပသနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္လဲ
ေဆြးေႏြးညွိႏိႈင္းမႈနဲ႔ အေျဖမရွာႏိုင္ေသးလို႔။ ဘာလို႔ အေျဖမရွာႏိုင္ေသးတာလဲ။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ အသားမက်ေသးလို႔။
(က) လိုအပ္ခ်က္က သိပ္မ်ားေနျခင္း
(ခ) အျပန္အလွန္ ယုံၾကည္မႈ မရွိျခင္းေၾကာင္႔ ေဆြးေႏြးလည္း အမ်ားအားျဖင္႔ သေဘာတူညီမႈ မရတတ္ဘူး။
အစိုးရကလည္း ငါတို႔ လိုက္ေလ်ာႏိုင္သမ်ွ အားလုံး လိုက္ေလ်ာၿပီးၿပီ။
ေတာင္းဆိုသူကလည္း ေပးတယ္တာေျပာတယ္ ဘာမွ မရေသးဘူး။
အစိုးရက စိတ္ရွည္ၾကပါ။ ေတာင္းဆိုသူက အႏွစ္ ၆၀ ထက္ ပိုေစာင္႔ရဦး မွာလား။
ေနာက္ၿပီး အဓိက ကေတာ႔ မယုံၾကည္မႈ။
အစိုးရက ေက်ာင္းသားေတြမဟုတ္ဘူးလို႔ စြပ္စြဲ။
ေက်ာင္းသားက ရဲ မဟုတ္ဘူးလို႔ စြပ္စြဲ။ အေနအထားကလည္း ဒီကို တြန္း ပို႔ေန။
ဒါက ကမၻာ႔သမိုင္းပါ။
တခ်ိဳ႕က အေနာက္က စာေတြလို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ျမန္မာကလည္း ကမၻာ႔ သမိုင္းထဲကလူေတြပဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား သိသိသာသာႀကီး ကြဲေနလို႔လဲ။
ဒီမိုကေရစီ အကူးအေျပာင္းက်ရႈံးရင္ အထက္က ႏွစ္ခုမွာ တစ္ခုခုဆီ ဦးတည္မွာ။
"အေတာ္ဆုံး" ဆိုသူက ဦးေဆာင္မႈေပးၿပီး (က) ကိုမေရာက္မီ ဒီမိုကေရစီ စစ္စစ္ဆီ တဆင္႔ျခင္းကူးေျပာင္းမႈဟာ မွန္ကန္တယ္လို႔ သမိုင္းကေျပာပါတယ္။
အရွည္ေရးခ်င္ေပမဲ႔ ဒီမ်ွပဲ။
ဇင္ေဝေသာ္
