ပထမအေခါက္တုန္းကေတာ႔ ဧည့္ေဆာင္၊ ဧည့္ေစာင္႔ခန္းမထဲက ေျခေ ထာက္နဲ႔ ၾကမ္းျပင္မထိတဲ႔ ထိုင္ခုံမွာ စကားစမည္ဖြဲ႔သူမဲ႔ တစ္ကိုယ္ေရ။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ရင္နာ၊ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ "က်န္ေက်ာင္းနဲ႔ေက်ာက္စီဓါး" စေတးတပ္ေလးေတြ ေရးျဖစ္ခဲ႔တယ္။
အခု အေခါက္လည္းေအာင္႔သက္သက္ျဖစ္စရာ၊ အားမလို အားမရျဖစ္စရာ အနည္းဆုံး အေၾကာင္းႏွစ္ခ်က္ေတာ႔ ရွိေနနိုင္တယ္။
၁။ လီကြမ္ယု ကြယ္လြန္မႈအတြက္ ဝမ္းနည္းၾကသူေတြက စကၤာပူႏိုင္ငံ သားေတြ၊ ကမၻာ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြသာမက ျမန္မာလူထုအမ်ားစုကကိုပဲ ဝမ္း နည္းတႀကီးျဖစ္ေနၾကရတယ္။ ဒါ႔အျပင္ ျမန္မာကအဘေရႊတို႔ အုပ္စုေတြနဲ႔ စကၤာပူက အဘလီကိုလည္း ပက္ပက္စက္ႏႈိင္းယွဥ္လာၾကတယ္။ အေမေက်ာ္ ေဒြးေဒၚလြမ္းလို႔ေျပာဖို႔ေတာ႔ မသင္႔လွဘူးထင္ပါတယ္။ လီ ဟာ တကယ္ကို အလုပ္လုပ္ျပသြားတဲ႔ လူပါ။
၂။ ကေတာ႔ သမၼတအပါအဝင္အားလုံးဟာ တန္းမဝင္တဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အဂၤလိပ္ ေၾကာင္႔ အားငယ္ေန (အားမလို အားမရျဖစ္ေန) နိုင္ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ သံတမန္တခ်ိဳ႕လည္းပါတယ္။ သူတို႔ဆီက ထြက္လာတဲ႔ အဂၤလိပ္ အသံထြက္က ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္(ႏွစ္ခါ ႀကဳံဖူးလို႔ပါ)။ စကၤာပူကေတာင္ ဒီပြဲကို တက္ေရာက္လာသူတိုင္းဟာ အနည္းဆုံး အဂၤလိပ္ လိုေတာ႔ ရၿပီးသားလို႔ မွတ္ယူထားတယ္။ အျခားဘာသာစကားေတြနဲ႔ေျပာရင္ ဘာသာျပန္ေပးေပမဲ႔ အဂၤလိပ္ကိုေတာ႔ ဘာသာျပန္ေပးတာ မေတြ႔ရဘူး။ လုံးေစ႔ပတ္ေစ႔နားမလည္ရင္ အေတာ္ၾကာမယ္႔ ဈာပနအခန္းအနားပါ။
သဘာဝက်က်ေတြးရင္ေတာ႔ ျဖည့္ဆည္းစရာေတြ၊ ျပင္ဆင္စရာေတြ တေထြးႀကီးနဲ႔ ျပန္သြားရမယ္႔ ခရီးပါ။
လူတိုင္းေသေပမဲ႔ ေသသူတိုင္းရဲ႕ ဈာပနက မတူဘူး။
ဒါ အဓိကပါပဲ။
ဇင္ေဝေသာ္
