ေရႊျမန္မာထဲက ကဗ်ာဆရာလူအိမ္ရဲ႕ ကဗ်ာရွည္တစ္ပုဒ္ပါ။ သေဘာက်လို႔ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကေနတဆင္႔ ေဒၚလာ ၅၀ ဆုခ်ဖူးပါတယ္။
ေခါင္းစဥ္မရွိတဲ့အေၾကာင္းအရာ
(၁)
အဲဒီလူ
ေတြ႔တုိင္းသစ္ရမယ္ေျပာတယ္
ဘာသစ္လုိ႔သူမေျပာ
သစ္အေၾကာင္းလည္းသိပံုမေပၚ
ဆုိပါေတာ့
မ်က္ႏွာသစ္ဖုိ႔ ေရဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္
သိပံုမေပၚဘူး။
အကႌ်သစ္ ေဘာင္းဘီသစ္
တီ႐ွပ္သစ္ မတတ္ႏိုင္
ဆူးေလေထာင့္မွာ
အထုပ္ေျဖေစာင့္ေနသူေတြရွိတယ္
သိပံုမေပၚဘူး။
အူေၾကာင္ေၾကာင္မွ တကယ့္အူေၾကာင္ေၾကာင္
ဘယ္သူကသူ႔ကိုဆာဘြဲ႔ေပးလုိက္တယ္
ငါလည္းအေသအခ်ာမသိ
ဘ၀အေၾကာင္းပဲ
မေကာင္းလည္းမတတ္ႏိုင္
အေဟာင္း အသစ္ျပန္ျပဳ႐ံု
ေဆးသုတ္ထားတဲ့ဖိနပ္
၀ယ္စီးေနသူေတြရွိတယ္
သိပံုမေပၚဘူး။
မယားငယ္ လင္ငယ္ဇာတ္ႏွယ္
ဒုတိယလူသားဟာ
သူမ်ားအက်
ဒုတိယမယားကို မရ႐ံုတမည္
သံုးဆယ့္သံုး သံုးဆယ့္ေလးနဲ႔
မဟာဗႏၶဳလတစ္၀ိုက္မွာ
အေပၚစက္ ေအာက္စက္
အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ ကက္ဆက္
ေလေအးစက္ ကြန္တိန္နာက်
ဂ်ပန္အမႈိက္ေတြရွိတယ္
အသစ္ထက္စာ
သူေလးကေစ်းခ်ိဳေတာ့
၀ယ္သံုးသူသံုးေနရ
သူ သိပံုမေပၚဘူး။
မဖတ္ရေသးတဲ့စာအုပ္ဟာ အသစ္
လက္ခံထုိက္ရဲ႕
ခုမွေရာက္တာ သံုးထားတာေတာ့ၾကာၿပီ
အဲဒီလုိပံုႏွိပ္စက္မ်ိဳး ယာဥ္မ်ိဳးေတြရွိတယ္
သိပံုမေပၚဘူး။
(၂)
ေတာ္လွန္ေသာ ေမာစကိုဆီ
အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ၃ ထည္နဲ႔
အီလီယာအာရင္ဘတ္ေရာက္လာတယ္
မီးျခစ္တစ္ဆံနဲ႔ရတယ္
လက္ဘက္ရည္ဆုိင္က
သၾကားမရွိလုိ႔ ပ်ားရည္နဲ႔ေဖ်ာ္တယ္
စာေရးဖုိ႔ စကၠဴမရွိ
အားလံုးဟာ ခြဲတမ္း
ေဘာင္းဘီရွည္တစ္ထည္ရဖုိ႔ ၆ လ
ေစာင့္ရတယ္
လူ ၃ ေယာက္တုိင္းမွာ
၂ ေယာက္ဟာ စာမတတ္
ငါတုိ႔ဟာ
၁၉၂၀ တစ္၀ိုက္က႐ုရွားေတြ
သူသိပံုမေပၚဘူး။
ကုမၸဏီကိုေတာ့
ေသနတ္နဲ႔သြားပစ္လုိ႔ ဘယ္ရမလဲ
ရွိတာအကုန္ေရာင္း
အႀကံအဖန္သမားရဲ႕ ကားအပ်က္၀ယ္
စခန္းအလီလီ
အငတ္ေဘးအလီလီျဖတ္
အုိကလာဟုိးမားမွသည္
ကယ္လီဖုိးနီးယားျပည္နယ္အေရာက္
စပ်စ္သီးခူး ခ်ီတက္ရ
ဂၽြန္စတိန္းဘတ္ရဲ႕ အုတ္ကီးေတြ
သူသိပံုမေပၚဘူး။
အေမွာင္ေခတ္က ခ်စ္သူေတြပဲ
အၿမဲစုိးထိတ္ေနရ
ငါတုိ႔ဟာ အက္စသာေတြ
ငါတုိ႔ဟာေပါလ္ေတြ
သူသိပံုမေပၚဘူး။
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးဟာ
ဥေရာပမွာ ၿပီးသြားတယ္
ငါတုိ႔အတြက္ေတာ့ မၿပီးေသး
ေနရာတကာ ဂတ္စတာပုိေတြ ရွိေနတုန္းပဲ
ေအာရွ၀ပ္ေတြ ရွိေနတုန္းပဲ
ငါတုိ႔ဟာ ဂတ္တုိထဲကေကာင္ေတြ
ပိုလန္ဂ်ဴးေတြ
‘တာ၀န္မေက်ဘူးဆုိ
ငါ့လက္ထဲကေသနတ္နဲ႔
ငါ့ကို လက္စားေခ်လုိက္ပါ ရဲေဘာ္ရယ္’
ေၾကကြဲဖြယ္ၿမိဳ႕႐ိုးမွာ ကမၸည္းထိုးဖုိ႔
ႀကိဳးစားေနသူေတြ
ကႏၱာရမွာ
ေက်ာက္ကိုေျမျဖစ္ေအာင္ ထြန္ယက္ေနသူေတြ
သူသိပံုမေပၚဘူး။
(၃)
ငယ္ငယ္တုန္းက စိန္ေျပးတမ္းကစားတယ္
ႀကီးလာေတာ့ အိမ္ေျပးတမ္းကစားတယ္
အိမ္ေထာင္သက္ ၂၀
အိမ္ေျပာင္းရတာ အႀကိမ္ ၄၀ မကေတာ့
လူမွန္းသိတတ္စမွသည္ ေသသည္အထိ
တစ္၀မ္းတစ္ခါးထက္
ေက်ာတစ္ျပားစာကိုပူရ
ငါတုိ႔ဟာ ‘ဘစၦ၀ပ္’ေတြ
‘ထရီနီဒက္’ က ႀကံစိုက္သမားေတြ
စာသင္ခန္းဆီသြားမယ့္အစား
အလုပ္စခန္းဆီသြားရ
ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္တက္မည့္အစား
ႀကိဳးစင္ေပၚတက္ရ
ငါတုိ႔ဟာ
‘ ပိုေပါ့’ ရဲ႕ သုညကာလ ကေမၻာဒီးယားေတြ
သူသိပံုမေပၚဘူး။
ပထမ ‘ဂိုေဒါ့’ ကိုေစာင့္တာ
ခု အာရင္ဘတ္က သူ႔ဂု႐ု
ဒါေပမယ့္
အာရင္ဘတ္ကို ေခြးနဲ႔႐ွဴးတုိက္ မခံရဖူးဘူး
အတြင္းခံမပါ
ကုတ္အကႌ်ရွည္ႀကီး ကိုယ္ေပၚစြပ္
ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ မေနဖူးဘူး
ဆားေလွႀကီး ၀မ္းဗိုက္ခို
ပင္လယ္ကိုမျဖတ္ဖူးဘူး
မုန္တုိင္းနဲ႔ မသတ္ဖူးဘူး
‘ေကာင္းကင္ႀကီး ဦးထုတ္ခၽြတ္ေတာ့
က်ဳပ္လာၿပီ’
မာယာေကာ့စတီးလို
ကိုယ့္နားထင္ကိုယ္ေသနတ္နဲ႔ ေတ့မျဖတ္ဖူးဘူး
‘အလုပ္စခန္း မီးပံုနေဘး
စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုင္
ဘ၀ကို အဆံုးသတ္ရေပါ့
အုိး.. ဆစ္မင္ဒယ္စတန္း’
လူမဟုတ္သူမ်ားႏွင့္ အတူေနထုိင္ရန္
ငါျငင္းဆန္သည္
မာရီနာေလ စစ္ေျပးရင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပတ္ရွင္းလုိက္သတဲ့
လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ပဲလား
ဘ၀ရဲ႕အေအာင္ျမင္ဆံုးအခ်ိန္
ကိုယ့္လည္ပင္းကိုယ္ ႀကိဳးကြင္းစြပ္လုိက္ေပါ့
‘ယက္ဆိနင္’
(၄)
ႏုိးထသင့္ခ်ိန္
အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ လူပ်င္းပဲ
ပန္းတစ္ေသာင္းအတြက္
လမ္းေျပာင္းသင့္ ေျပာင္းရမွာေပါ့
ျပကၡဒိန္အသစ္ေျပာင္းသလို
အေရျပားအသစ္လဲသင့္ လဲရမွာေပါ့
လုိအပ္လာရင္
ေကာင္းကင္ကိုေဆးခ်ယ္သင့္ျခယ္ရမွာေပါ့
အခုေၾကျငာရင္ေၾကျငာ
မေၾကျငာရင္
စိတ္ကူးထဲကႏုိင္ငံသစ္ဟာ
ဘယ္ေတာ့မွျဖစ္လာေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး
ငါတုိ႔ဟာ ဂ်ိမ္း၀ိုက္ဇမန္းေတြ
ေဒးဗစ္ဘင္ဂူရီယန္ေတြ
ဂုိလ္ဒါေမယာေတြ
ထပ္ေျပာမယ္
ေဗဒါတကယ္က်ပ္လာၿပီဆုိ
ဘယ္သူမွ ေလွေပၚထုိင္ေနလို႔ မရေတာ့ဘူး။
လူအိမ္
