ဘမာဘုန္းႀကီး :)


မေပႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး သာသနာျပဳဘုန္းက နာဂရြာေလးကေန ညမွာ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ေျပးေလေရာ။
သိသြားတဲ့ရြာသားေတြက လွံေတြ ဓါးေတြကိုယ္စီဆြဲၿပီး လိုက္ဖမ္းၾကသတဲ့။
မွီလည္းမွီေရာ လွံေတြနဲ႔ခ်ိန္ထားၿပီး ဘမာဘုန္းႀကီး ေကာင္းေကာင္းထား ေကာင္းေကာင္းမေနဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ လွံစာမိၿပီသာမွတ္ တဲ့။
ဟဲ ဟဲ လစ္ပီ။

အရိပ္.......


လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က ယမိုက္၊ ၁၀ တန္း အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔ ထိုင္ဖူးတဲ့ေနရာေလး။ အခုလည္း ေအးျမဆဲပါပဲ။ သစ္ရြက္တို႔ အနိစၥၾကားမွာ အရိပ္ေလးက မေျပာင္းဘူး။



စကၤာပူမွာ ေနရတာ မၿငီးေငြ႕ေသးဘူးလား


စကၤာပူမွာ ေနရတာ မၿငီးေငြ႕ေသးဘူးလားလို႔ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးကေမးေတာ့
ၿငီးေငြ႕စရာ မရွိဘူးဆိုတာေလာက္ပဲ ေျဖခဲ့မိတယ္။

ကိုယ္တကယ္သိတဲ့ စကၤာပူက နားလည္မႈရွိတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းေလးရယ္၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ခြင့္ရေနျခင္းရယ္ပါ။ ဆင္တိုဆာေတြ စူပါမားကက္ေတြ မပါဘူး။ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္လည္း မေရာက္ဖူးဘူး။

ေနာက္ၿပီး စကၤာပူက ရဟန္းတစ္ပါးဟာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမႈက အစ လြတ္လပ္ေနတယ္။ မိ႐ိုးဖလာယဥ္ေက်းမႈအရ အျမင္႐ိုင္းႏိုင္ေပမဲ့ သူ႔စနစ္နဲ႔သူ လစာ ဆိုတာကလည္း စိတ္ကို ပိုလြတ္လပ္ေစတယ္။ ဟင္ ဘုန္းႀကီးေတြကလည္း လစာနဲ႔လားလို႔ေမးရင္ ႏိုင္ငံဥပေဒအရ ဟုတ္ပါတယ္လို႔ပဲ ေျဖရမွာပါ။

တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲယူလာတဲ့ စနစ္ေၾကာင့္ ငါ့မွာ တာ၀န္ေတြရွိပါလားဆိုတဲ့ အသိစိတ္ထက္ပိုၿပီး ငါမရွိရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး မရွိဘူး။ ဒီလူမရွိရင္ ဟိုလူလုပ္ေပါ့။ ဒါကလည္း လြတ္လပ္ျခင္း တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ငါမရွိေတာ့ရင္ ျမန္မာဘုန္းႀကီး ရွိႏိုုင္ပါေတာ့မလား ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးေတာင္ မရွိခ်င္ေတာ့ဘူး။ စြမ္းတဲ့သူ လူႀကီးျဖစ္ေပါ့။ ဒါက ဒီမိုကရက္တစ္ပဲ။ ဘုရားစကားေတာ္ေတြနဲ႔လည္း ကြက္တိပါပဲ။




စာေရးစာဖတ္ကို ဘ၀ရဲ႕ အဓိက အစိတ္အပိုင္းထဲ ထည့္ထားေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာပဲေနေန ဒါေတြလုပ္ခြင့္ရေနတဲ့ေနရာဟာ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။ ဒါေတြ လုပ္ခြင့္မရတဲ့ေန႔မွာ စကၤာပူဟာ ၿငီးေငြ႕စရာ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ အခုေတာ့ မီးမပ်က္၊ ျခင္မရွိ၊ တစ္ကိုယ္ေရ လြတ္လပ္ခြင့္ အျပည့္ရွိတဲ့ေနရာေလးကို သမုဒယပါးပါးနဲ႔ တြယ္ေနဆဲပါပဲ။

ဒီႏွစ္ေတြအတြင္း ေရးမိတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြကို ျပန္ေရတြက္ၾကည့္မိေတာ့ မဆိုးလွဘူး ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ျပေနျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ.....



က်ေနာ္ ေမတၱာဆက္ပို႔မယ္၊ စာဆက္ေရးမယ္။


ဇင္ေ၀ေသာ္ရဲ႕ အေကာင့္ေပ်ာက္မႈက ဇင္ေ၀ေသာ္ ေရးမယ့္စာေတြကို မတားဆီးႏိုင္ပါဘူး။
ဖိုးစိန္ဆင့္သား အငယ္ေကာင္ကလည္း အတူတူပါပဲ။
ခ်စ္ခင္ ေလးစား ပညာရွင္ဆန္မႈေတြအတြက္...
ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ လူႀကီးမင္းတို႔ေရ။

**ဝိဘဇၨ ေဟဝန္**

ဒီမိုကေရစီ၊ လူ႕အခြင္႔အေရးမ်ားႏွင္႔ ရင္းႏွီးႂကြမ္းဝင္ရာမွ အစျပဳကာ ေကသ မုတၱိရြာ၊ ကာလာမ မ်ိဳးဆက္၊ ဝိဘဇၨဝါဒႏွင္႔ ဘုရားရွင္၏ ေခတ္မီေသာ ရပ္ တည္ခ်က္တို႔ အေနာက္မွာပင္ လူႀကိဳက္မ်ားခဲ႔သည္။

သို႔ေသာ္
ဝိဘဇၨ=စူးစမ္းေဝဖန္၊ ပိုင္းျခား စီစစ္ဟူသည္
၁။ သူတပါးကို ေဝဖန္ေျပာဆိုျခင္းလား
၂။ မိမိဘာသာ စီစစ္၍ လက္ခံျခင္းလား။
ေကသမုတၱိသုတ္ကေတာ႔ ဒုတိယ အဓိပၸါယ္ကို ပို၍ အားေပးေန သလို ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ပထမလည္း ပါပါသည္။

ဒုတိယ သို႔ေသာ္
ဝိဘဇၨ=စူးစမ္းေဝဖန္၊ ပိုင္းျခား စီစစ္ဆို႐ာ၌
၁။ လံုေလာက္ေသာ ထိုထို ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ဗဟုသုတ
၂။ ခိုင္မာေသာ စာေပ၊ အေတြ႔အႀကံဳ
၃။ ပြင္႔လင္းလြတ္လပ္ေသာ အျမင္
၄။ အလယ္အလတ္က်ေသာ သေဘာထားရပ္တည္မႈ
ဒါေတြရွိမွ ထို ဝိဘဇၨလည္း မွန္ေပလိမ္႔မည္။
(၁ ႏွင္႔ ၂ က ယေန႔ေခၚၾကသည္႔ Research သေဘာတရားျဖစ္ၿပီး
၃ ႏွင္႔ ၄ က Open-minded ျဖစ္ေနျခင္းသေဘာ ျဖစ္ေပသည္။)

တစ္ဆင္႔ျခင္း ျမင္႔လာေသာ မဂၤလသုတ္ေတာ္မွာေတာ႔
၁။ ကာေလန ဓမၼသာဝနာ (တရားနာ၊ ေလ႔လာဆည္းပူး) ၿပီးမွ
၂။ ကာေလန ဓမၼသာကစၧာ (တရားေဆြးေႏြး၊ ေဝဖန္ပိုင္းျခား) လုပ္ရန္ လမ္းၫႊန္ခ်က္ေတြ႔ရသည္။
လုံေလာက္ေသာ ဗဟုသုတ၊ အေတြ႔အႀကံဳ စသည္မရွိေသးပဲ
ထိုထို ေဝဖန္စိစစ္မႈတို႔ မွန္ရန္မလြယ္ကူဟု ဆိုလိုေတာ္မူဟန္ရွိသည္။

ဘုရားရွင္သည္ ဝိဘဇၨဝါဒကို အားေပးေတာ္မူ၏။ ၅၀ ရာခိုင္းႏႈံး မွန္သည္ (ဟုထင္၏)
ထို႔အတူ ဝိဘဇၨၾကရန္ ဗဟုသုတႏွင္႔ အေတြ႔အႀကံဳရွိဖို႔လည္း လိုေၾကာင္း ေထာက္ျပေတာ္မူ၏။ ရာႏႈံးျပည္႔ မွန္သည္ (ဟုထင္၏)

(05/06/2013)