Troublemaker and Troubleshooter

တကၠစီျဖင့္ ခရီးသြားခိုက္ တကၠစီသမားက သူက ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္စကားဆို၏။ ကိစၥမရွိ၊ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ေမာင္းေသာ တကၠစီ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းမစီးရဟူေသာ ပညတ္ခ်က္မရွိ။ သူက ဝမ္းမီလ်ံတန္ေသာ ေမးခြန္းကို ေမး၏။ ဗုဒၶဘာသာ၏ အရိုးရွင္းဆံုးႏွင့္ အဓိကအက်ဆံုးအဆံုးအမက ဘာနည္း ဟူေသာေမးခြန္းျဖစ္၏။

စာဖတ္သူမ်ားကူ၍ စဥ္းစားေပးေစလို၏။ အလြန္ခက္ေသာ ေမးခြန္းပါတည္း။ အဓိကျပႆနာက “အရိုးရွင္းဆံုး” ဟူေသာ ဝိေသသနျဖစ္၏။ ထိုစကားမပါလွ်င္ သစၥာေလးပါးဟု ေကာက္ေျပာလို႔ရ၏။ သစၥာေလးပါးက မရိုးရွင္းလွ။ ဒုကၡျဖင့္စ၏။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္လား၊ ပို၍ေဝးသြား၏။ ကမၼဝါဒ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ျပက္ရယ္ပင္ျပဳခ်င္ၾက၏။ သံသရာဝါဒ၊ ျငင္းခံုၾကဆဲျဖစ္၏။ အေျပးအလႊား စဥ္းစားမိ၏။ မရ။

ကံေကာင္းသည္။ သူကပင္ သဲလြန္စေလးေပးလိုက္သည္။

“သူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ဖို႔လား”

ထိုအခါက်မွ ဘုရားရွင္၏ ေပၚျပဴလာအျဖစ္ဆံုး ဂါထာေလးေခါင္းထဲေရာက္လာ၏။ လူတိုင္းသိၾက၏။ “ မေကာင္းမႈေရွာင္၊ ေကာင္းမႈေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထား” ဟူေသာစကားျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္-

“မဟုတ္၊ ဗုဒၶဘာသာ၏ အေရးအႀကီးဆံုး နံပါတ္တစ္သည္ လူယုတ္မာ မျဖစ္ေရး” ျဖစ္သည္ဟု ေျဖလိုက္မိ၏။

မွန္သည္ဟု ထင္၏။ မေကာင္းမႈေရွာင္ျခင္းသည္ လူယုတ္မာမျဖစ္ေရးအတြက္ က်ားကန္ထားျခင္းျဖစ္၏။ ထိုမွေနာက္ “ ေကာင္းမႈေဆာင္” ျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းလမ္းစဥ္ကို တက္လွမ္းရ၏။

ေရွာင္ဟူသည္ မေကာင္းမႈမွသာ ေရွာင္လို႔ရ၏။
ေဆာင္ဟူသည္ ေကာင္းမႈကိုသာ ေဆာင္ရ၏။

အဂၤလိပ္စကားျဖင့္ေျပာလွ်င္ Don’t ႏွင့္ Do တို႔ ျဖစ္ၾက၏။ ကိုုယ္က်င့္တရားေရးရာ၌ Don’t ၿပီးမွ Do တာက လမ္းစဥ္က်၏။ မဒုန္႔ပဲ ဒူးလွ်င္ေကာ မရဘူးလားဟု ေမးရန္ရွိ၏။ ရေတာ့ ရလိမ့္မည္ထင္သည္။ ေဒသနာကေတာ့ ဤသို႔မဆို။

စာသင္ခန္းထဲ၌ျဖစ္ေစ၊ Dhamma Talk မ်ား၌ျဖစ္ေစ၊ ဤေမးခြန္းကို မၾကာမၾကာေမးမိ၏။ အေျဖမ်ား ကြဲျပား၏။

“ငါးပါးသီလလံုလွ်င္ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ၿပီလား”

ငါးပါးသီလလံုကာမွ်ျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ၿပီဟု ေျပာရန္ခက္၏။ ေသခ်ာသည္က သူယုတ္မာေတာ့ မဟုတ္ၾကေတာ့။ ငါးပါးသီလသည္ “မေကာင္းမႈေရွာင္” ဟူေသာ ပထမစကားေတာ္တြင္သာပါ၏။ ဆိုလိုသည္မွာ မသတ္ရံုမွ်ျဖင့္ေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္၊ ကယ္လိုက္မွ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္သြား၏။ မခိုးရံုမွ်ျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္၊ ေပးလိုက္မွ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္သြား၏။ ကယ္ျခင္းႏွင့္ ေပးျခင္းသည္ ဒူး (Do) မ်ား ျဖစ္သြားၾကသည္။ ဒုတိယစကားေတာ္ျဖစ္သည့္ “ေကာင္းမႈေဆာင္” တြင္ အက်ံဳးဝင္သြားၾကေတာ့၏။

ငါးပါး၊ ရွစ္ပါး၊ ဆယ္ပါးသီလတို႔သည္ ဒုန္႔ (Don’t) မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အျခားအျခားေသာ ဒုန္႔(Don’t) မ်ားလည္း ရွိႏို္င္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ဒူး (Do) မ်ားက အဘယ္နည္း။ က်ယ္ေျပာလြန္းလွ၏။ မဂၤလသုတ္ တစ္သုတ္လံုးလိုလိုသည္ ဒူး (Do) မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အေသဝနာစ ဗာလာနံက (Don’t) ဒုန္႔ျဖစ္သည္။ အာရတီ၊ ဝိရတီ ပါပါက (Don’t) ဒုန္႔ျဖစ္သည္။ ဤသံုးပါးမွလြဲလွ်င္ ဒူး (Do) မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ေမတၱာသုတ္က တစ္သုတ္လံုး ဒူး (Do) ျဖစ္သည္။ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္တစ္သုတ္လံုးက ဒူး (Do) မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဒူးကားမ်ားလွ၏။

ထိုအဆံုးအမတို႔ကုိ ေကာက္ခ်က္ဆြဲရေသာ္-

၁။ လူယုတ္မာ မျဖစ္ေရးက လြယ္၏( ငါးပါးမွ် ေရွာင္လွ်င္ပင္မဆိုး)
၂။ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ေရးက မ်ားစြာပိုခက္၏ (အေရအတြက္ မ်ားလွ၏)

သို႔ျဖစ္လွ်င္ ေရွာင္ၿပီမွ ေဆာင္ရမွာလားဟု ေမးရန္ရွိ၏။ မဟုတ္ေပ။ ဤႏွစ္လမ္းသည္ ခြဲေလွ်ာက္ရမည့္ လမ္းမ်ားမဟုတ္။ ပူးတြဲေလွ်ာက္၍ ရႏိုင္သည္။ ပူးတြဲေလွ်ာက္လွ်င္ ပို၍ခရီးေရာက္လိမ့္မည္ထင္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ေရွာင္လိုက္ကာမွ်ျဖင့္ ေဆာင္ၿပီးသားလည္း ျဖစ္သြားတတ္၏။ ဆိုလိုသည္မွာ အသားေရွာင္လုိက္ကာမွ်ျဖင့္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာတို႔ကို ေဆာင္လိုက္မိလ်က္သား ျဖစ္သြားျခင္းမ်ိဳးတည္း။ ( သတ္သတ္လြတ္ဝါဒကို ေဆြးေႏြးေနသည္မဟုတ္ပါ)

ဗုဒၶဘာသာကို အဂၤလိပ္လို ၿခံဳေျပာၾကရာ၌ “Gradual Practice” ဖြင့္ဆိုၾကၿပီး ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ (သို႔) သတိ၊ သမာဓိ၊ ပညာ- ယင္းအဆံုးအမတို႔က “Cannot be practiced separately” ဟုလည္း ဆက္ေျပာၾကရသည္။ တစ္ဆင့္ျခင္းတက္လမ္းစဥ္ဟုဆိုေသာ္လည္း ေလွကားထစ္မ်ားကဲ့သုိ႔ အထက္ေအာက္ တစ္ထစ္ၿပီးတစ္ထစ္ တက္လို႔ကလည္း မရတတ္ေပ။ ခရီးမေရာက္ဟု ဆိုလိုသည္။ သီလ ပရိေဓာတာ ပညာ၊ ပညာ ပရိေဓာတံ သီလ ( သီလျဖင့္ ပညာကိုေဆး၊ ပညာျဖင့္ သီလကိုေဆး) ဟု မိန္႔ခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။

ေနာက္ဆံုး “ျဖဴေအာင္ စိတ္ကိုထား” ကား ဘာဝနာကိစၥမ်ား ပါဝင္ေနသျဖင့္ ဖြင့္ဆိုရန္ အလြန္ပင္ေလးလံသြားေတာ့၏။

သာမန္ အရပ္စကားျဖင့္ဆိုလွ်င္ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွေထြေထြထူးထူး မရွိသျဖင့္ ဘာမွမခံစားရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က လက္ေဝွ႔ပြဲၾကည့္ေနစဥ္ ေနာက္က (၇) ႏွစ္သားခန္႔ကေလးက ေခါင္းကုိ တျဖန္းျဖန္းရိုက္တာ ခံခဲ့ရဖူးသည္။ လက္ေဝွ႔ပြဲကလည္းေကာင္း၊ ဆိုင္းသံဗုံသံကလည္း ဆူညံ၊ ထိုကေလးက ထိုဆိုင္းသံမ်ားစည္းခ်က္အတိုင္း စီးေမ်ာကာ ေခါင္းကိုစည္းဝါးမိမိ ရိုက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္တိုတိုျဖင့္ လွည့္ၾကည့္မိေသာအခါ သူ႔ကို္လွည့္ၾကည့္သည္လည္းမသိ၊ သူက သူမ်ားေခါင္းကို ရိုက္ေနသည္လည္းမသိေသာ ထိုကေလး၏ အျပစ္ကင္းေသာ မ်က္ႏွာေလးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုအခါ-

၁။ သူ႔ကို (ထိုကေလးကို) လက္တံု႔ျပန္ေနစရာမလို (ေရွာင္)
၂။ သူ႔ကိုပင္ (သို႔) သူႏွင့္ပင္ေရာ၍ ေပ်ာ္သလုိလို ခံစားလိုက္ရ၊ မုဒိတာပြါးလိုက္ရသည္ (ေဆာင္)
၃။ စိတ္ထဲမွာ ရွင္းသြားသျဖင့္ လက္တံု႔မျပန္လိုက္ရေလျခင္းဟူေသာ ေဒါသ၊ အာဃာတလည္း ကင္းသြား၏။ ၿငိမ္းေအးသြား၏။ (ျဖဴေအာင္ စိတ္ကိုထား)

ေရွာင္ဟူသည္ ဝါရိတၱ သီလတည္း။ (to be avoided)
ေဆာင္ဟူသည္ စာရိတၱ သီလတည္း။ (to be fulfilled)
ျဖဴေအာင္ စိတ္ထားျခင္းသည္ ေရွာင္လိုက္ရ၊ ေဆာင္လိုက္ရသည့္အတြက္ စိတ္ထဲမွာ စႏိုးစေနာင့္ မျဖစ္ျခင္းတည္း။ (to be purified)

မႏိုင္သျဖင့္ ငံု႔ခံရေသာအခါ ဝါရိတၱသီလျဖစ္၏။ စိတ္ထဲမွာ ေဒါသရွိ၏။ မေကာင္းတတ္၍ ေပးလိုက္ရေသာအခါ(သို႔) ေၾကာက္၍ အရိုအေသေပးလိုက္ရေသာအခါ စာရိတၱသီလျဖစ္၏။ စိတ္ထဲမွာ အာဃာတရွိ၏။ ထိုအခါ ေရွာင္ျခင္း၊ ေဆာင္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ ဤသည္မွာ တတိယ ေဒသနာကို(ျဖဴေအာင္ စိတ္ကုိထားကို) မႏိုင္နင္းျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ထိုတတိယေဒသနာကို မႏိုင္နင္းလွ်င္ သီလရွိေသာ္လည္း စိတ္ညစ္ရတတ္၏။ သီလဟူသည္ ကာယကံကိစၥ၊ ဝစီကံကိစၥတည္း။ တတိယေဒသနာကား သမာဓိ၊ ပညာကိစၥတည္း။

ရိုက္ခ်င္ရင္ စိတ္ထဲက ရိုက္၊ ဆဲခ်င္ရင္ စိတ္ထဲက ဆဲ၊ သီလမက်ိဳးဟု ေျပာေသာအခါ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရယ္ၾက၏။ အမွန္မူ ဤစကားက မွန္၏။ သို႔ေသာ္ ရိုက္ခ်င္စိတ္၊ ဆဲခ်င္စိိတ္ေပါက္ျခင္းက မေကာင္း။ မေကာင္းေသာ္လည္း သမာဓိ၊ ပညာကို မႏိုင္လွ်င္ ရိုက္ခ်င္စိတ္၊ ဆဲခ်င္စိတ္က ခ်ိဳးႏွိမ္၍ မရေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ “Buddhist teaching is a gradual practice” ဟူေသာ စကားေလးကို ႀကိဳက္မိ၏။ ထို႔အတူ “It cannot be practiced separately” ဟူေသာ စကားကို ပို၍ေလးစားမိ၏။

ထိုမွေနာက္ (၂၁) ရာစုလူသားႏွင့္ကိုက္ညီေသာ အိုင္တီေဝါဟာရေလးကုိငွားၿပီး ဘာသာျပန္ၾကည့္၏။

၁။ သဗၺ ပါပႆ အကာရဏံ၊
မေကာင္းမႈေရွာင္
Don’t be a troublemaker,
၂။ ကုသလႆူ ပ သမၸဒါ
ေကာင္းမႈေဆာင္
Be a troubleshooter,
၃။ သ စိတၱ ပရိေယာ ဒါပနံ၊
ျဖဴေအာင္ စိတ္ကိုထား
Delete all unnecessary files and data!
၄။ ဧ တံ ဗုဒၶါန သာသနံ။
အဲဒါ ဘုရားရွင္တိုင္းရဲ့ အမွာစကား-
How to keep your PC quick and clear.

ဤေဆာင္းပါးအတြက္ ထိုတကၠစီဆရာကို ေက်းဇူးစကားေျပာလိုက္မိ၏။

သီဟနာဒ

Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

စိတ္ဝင္စားတဲ႔ သတင္းသုံးပုဒ္

၁။ ရွစ္ေလးလုံး ၂၄ ႏွစ္ေျမာက္ ႏွစ္ပတ္လည္ လူထုစုေဝးပြဲကို အစိုးရက ခြင္႔ျပဳ႐ုံသာ မက က်ပ္ေငြ ဆယ္သိန္းေတာင္ ($$ 1400) ရံပုံေငြ အျဖစ္ ထၫ္႔ဝင္ေပးသတဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေျပာင္းလဲလာတာလို႔ ဆိုရမွာပါ !! ဒါနဲ႔ စင္ကာပူက ေနရွင္နယ္ေဒး နဲ႔ ျမန္မာတို႔ ရွစ္ေလးလုံး ေန႔ တိုက္ဆိုင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ျမန္မာေတြက သူတို႔ ေနရွင္နယ္ေဒး ကို စိတ္မဝင္စားအားသလို သူတို႔လည္း ရွစ္ေလးလုံး အေၾကာင္း မသိၾကဘူး။ လူတိုင္းသိတဲ႔ စင္ကာပူက သတင္းတစ္ပုဒ္ေတာ႔ မေျပာေတာ႔ဘူး။

၂။ "Oops' it's Sikh, not Sheikh, Mr Romney." ရီပတ္ဘလစ္ကန္ သမၼတေလာင္းက ဆစ္ခ္ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ေသဆုံးသြားခဲ႔ရတဲ႔ ဆစ္ခ္ဘာသာဝင္ေတြအတြက္ ဝမ္းနည္းသဝဏ္ ေျပာရာမွာ ဆစ္ခ္ ( Sikh ) လို႔ အသံမထြက္ဘဲ ေရွးခ္ ( Sheikh ) လို႔ အသံမွားထြက္ သတဲ႔။ ေရွးခ္ က အာရပ္လို ဂုဏ္ျပဳ၊အ႐ိုအေသေပး တာပါတဲ႔။ ဘာမွ မဆိုင္ရွာဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သမၼတေလာင္းေတြ အသံထြက္မွား တာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ႔ အထူးအဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေဂ်ာ႕ဂ်္ ဘုရႇ္ဆိုလည္း ႏ်ဴးကလီးယားကို ႏူးကလား လို႔ပဲ အသံထြက္ပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြက ရွက္လို႔ဆိုၿပီး ေဆာင္းပါးေတြ ေရးၾကတယ္။ ရွက္လည္း ေသရုံပဲရွိမယ္။ ေဂ်ာ႕ဂ်္ ဘုရႇ္ကေတာ႔ ႏူးကလား ကေန တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ႔ခဲ႔ဘူး။ အဂၤလိပ္စာသင္စ ေဂ်ာ႕ဂ်္ ဘုရႇ္ရဲ႕ မိန္႔ခြန္းေတြ နားေထာင္ ဖတ္ က်က္ ရင္း ဒီ သတင္းေၾကာင္႔ စိတ္ညစ္ခဲ႔ရဖူးတယ္။ ဆရာက စ မွားရတယ္လို႔။ အသံထြက္ မွားသြားရင္ ငါ႔ဆရာကကို မမွန္တာလို႔ ေျပာစရာေတာ႔ ရသြားတယ္။ ဒါကို အေမရိကန္ေတြ၊ အဂၤလိပ္ေတြက သေဘာက် ၾကတယ္။

၃။ ကမာၻ႕အျမန္ဆုံးလူသား ဂ်ေမကာသား ဦးစိန္ဗိုလ္က ( U Sain Bolt ) အေျပးသမားဘဝကနားၿပီး မန္ခ်က္စတာ ယူႏိုက္တက္မွာ ေဘာလုံးကစားခ်င္သတဲ႔။ ဒါကို ဖာဒီနန္က စြတ္ေထာက္ခံေနတယ္။ သူ႕ ေဘာ႔စ္ ဖာဂူဆန္ကို ေျပာေပးမယ္ တဲ႔။ ေနာက္တန္းသမားေတြေ႐ွ႕မႇာ ေပါလ္စခိုးလ္ နဲ႔ တြဲကစား တဲ႔။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း တြစ္ေနၾကတာ။ ႐ြန္နီက သေဘာမတူလုိ႔ ျပန္တြစ္တယ္။ ကိုယ္႔ ေန႐ာကို ေနပါ၊ အားကစားျခင္း မတူပါဘူး တဲ။ မတူတဲ႔ အကစားေတြ ေျပာင္းကစားေပမယ္႔ ေအာင္ျမင္တဲ႔ သာဓကေတြ ႐ွိဆိုပဲ။ စိတ္ဝင္စားစရာ။ ဖာဂူဆန္က အိုေကဆိုရင္ ဦးစိန္ဗိုလ္က အိုးထရက္စဖို႔ကို ေျပးလာမွာ တဲ႔။ ဒါဆို ေရာ္နာဒိုက အျမန္ဆုံး ေဘာလုံးသမား မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ဦးစိန္ဗိုလ္က ေရာ္နာဒို ဆရာ ကိုး။ ေဘာလုံးက်န္ေနရစ္ခဲ႔ရင္သာ ရိွမယ္ လူကေတာ႔ အၿမဲေရွ႕က ေရာက္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဂိုးမဝင္ေတာင္ လူဝင္လို႔ ရတာေပါ႔။

ကမ္းလက္

Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

:) ဂ်ဴး ေဟာလီးေဒး (:

တစ္ခါက အေဒါဖ္ ဟစ္တလာ ဟာ ေဗဒင္ဆရာဆီကို ေဗဒင္ သြားေမးတယ္။
"ဘယ္ေန႔ က်ေနာ္ ေသရမွာလဲ ဆရာ"
"ဂ်ဴး ေတြရဲ႕ ေဟာလီးေဒး ေန႔ မွာ ေသရမွာပါ"

"ခင္ဗ်ားဟာက ေသခ်ာလွပါလား၊ ဂ်ဴး ေဟာလီးေဒးမွာ ေသရမယ္လု႔ိ"
"ဒီလိုပါ၊ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေန႔ပဲ ေသေသ အဲဒီေန႔ဟာ ဂ်ဴး ေတြရဲ႕ ေဟာလီးေဒး ပါ"

ကမ္းလက္

Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

ကြမ္တန္၊ ဖီးစစ္ ဒိုက္ယက္

ေခတ္မီတဲ့ၿမိဳ႕တိုင္းက အရြယ္ေရာက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဝက္ဟာ (အျမဲတမ္း) ဝိတ္ခ်ေနၾကတယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေျပာေတာ့ တစ္ဝက္ေလာက္ပဲလား၊ ငါအံ့ၾသလို႔မဆံုးဘူးလို႔ ျပန္ေျပာမိတယ္။

ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ညေနစာစားေနၾက ရွီလာက ဒီစကားကို လက္မခံဘူး။ “ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ ကြန္မန္႔ပဲ၊ နင္သိေအာင္ ငါေျပာထားမယ္၊ အခု ငါဝိတ္ခ်ေနတာ မဟုတ္ဘူးလို႔” သူမက ေျပာတယ္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ဝိတ္ခ်ေနၿပီး အခုမွ ဝိတ္ခ်ေနတာမဟုတ္ဘူးလို႔ သူမကေျပာတယ္။ ေျပာမွေတာ့ရမယ္၊ စားပြဲထိုးႏွစ္ေယာက္ဝိုင္းၿပီး သယ္လာရတဲ့ ခ်ိ(စ္)ကိတ္ကုိ သူမစားေနတာ ထက္ဝက္ပဲ ကုန္ေသးတယ္။ သူမဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ ႀကိတ္ၿပီးအၾကံထုတ္ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ ခံစားလို႔ရတယ္။

အခ်ိဳပြဲမစားဘဲရပ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ၿပိဳင္ျငင္းမလား။
ဝိတ္က်ေစတဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြကို ေမ့ထားၿပီး ခ်ိ(စ္) ကိတ္ ဆက္စားမလားဆိုတာေလ။
သူဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ခ်ိ(စ္)ကိတ္ ဆက္စားေနတယ္။

တကယ္ဆို သူမေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြတင္ မဟုတ္ဘူး၊ အမ်ိဳးသားေတြပါ ဝိတ္ခ်ေနၾကတယ္။ စက္ခ်ဳပ္သမားဆိုင္ကိုမသြားခင္ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၈) လေလာက္က ကြ်န္ေတာ္လည္း ဝိတ္ခ်ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ဝိတ္ခ်ပံုက ဒီလိုပါ။

ပထမေန႔။ ။ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ ခ်ိန္ၾကည့္။ ဘုရား….ဘုရား၊ ေပါင္ခ်ိန္ေတြ တသက္မွာ အျမင့္ဆံုးကို ေရာက္ေနပါလား။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ ဆံုုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဘရိတ္ဖတ္။ ။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၊ ႏို႔ သၾကား လံုးဝမပါ။
မနက္ပိုင္း ဘရိတ္။ ။ ေယာဂတ္ တစ္ခြက္။
လန္႔္(ခ်္)။ ။ အသီးအရြက္နဲ႔ အရည္မပါတဲ့ ငါးတစ္ပြဲ။
ေန႔လည္စာ။ ။ စနက္(ခ္) ၊ ပန္းသီးတစ္လံုး။
ဒင္းနား။ ။ ၾကက္သားေၾကာ္၊ ဖရန္႔ (စ္) ဖရိုင္းကိုေတာ့ ထည့္မတြက္ေတာ့ဘူး။ ကေလးေတြ ပန္းကန္ျပားထဲက ယူစားလို႔။
အခ်ိဳပြဲဲ။ ။ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုး၊ ေခ်ာကလက္တစ္ခုကိုလည္း ေရတြက္လို႔မရဘူး။ အေမွာင္ထဲမွာ စားတာဆိုေတာ့ ကယ္လိုရီဓာတ္မပါလို႔။

ဒုတိယေန႔။ ။ မနက္ပိုင္း ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ခ်ိန္။ လံုးဝ ဝိတ္မက်၊ စိတ္ပ်က္။
ဘရိတ္ဖတ္(စ္)။ ။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္။ သၾကားမပါ၊ ႏို႔ အနည္းငယ္။
မနက္ခင္း ဘရိတ္(ခ္)။ ။ ေယာဂတ္ ႏွစ္ခြက္။
လန္႔(ခ်္)။ ။ ဆလပ္အခ်ိဳ႕နဲ႔ ငါးေၾကာ္။
ေန႔လည္စာ။ ။ စနက္(ခ္)၊ လိေမၼာ္သီးတစ္လံုး၊ ကြတ္ကီတစ္ထုတ္။ စားတာ ဘယ္သူမွ မျမင္လုိ႔ ေရတြက္တဲ့အထဲေတာ့ မပါဘူး။
ဒင္းနား။ ။ ဆလပ္နဲ႔ ေဆာ္လမြန္ငါး။ ေဆာ့(စ္) နဲ႔ စားခဲ့တဲ့ အာလူးကင္ကိုေတာ့ ပန္းကန္ေတြေဆးရင္း မတ္တပ္ပဲစားခဲ့ရလုိ႔ မေရတြက္ေတာ့ဘူး။
အခ်ိဳပြဲ။ ။ ဒုတိယေန႔ကို ေအာင္ျမင္စြာျဖတ္သန္းႏိုင္လို႔ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေခ်ာကလက္တစ္ေတာင့္။
ဆပ္ပါး။ ။ ေရခဲမုန္႔ခပ္ႀကီးႀကီး တစ္ပြဲ ေရခဲေသတၱာထဲကယူၿပီး အျမန္စား။

တတိယေန႔။ ။ ေပါင္ခ်ိန္ၾကည့္။ တစ္ကီလုိ တက္လာတာေတြ႔ရ။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။
ဘရိတ္ဖတ္(စ္)။ ။ ေယာဂတ္အေသး ရွစ္ခြက္။ ႏြားႏို႔ သၾကားသံုးဇြန္းနဲ႔ ေကာ္ဖီသံုးခြက္။
မနက္ပိုင္း ဘရိတ္(ခ္)။ ။ ေခ်ာကလက္ႏွစ္ေတာင့္၊ ကပူခ်ီႏိုတစ္ခြက္။ ခံတြင္းမရွင္းလို႔ ေနာက္ထပ္ ကပူခ်ီႏိုတစ္ခြက္ ထပ္ေသာက္။
လန္႔(ခ်္) ။ ။ အသီးအရြက္နည္းနည္းနဲ႔ ဝက္သားဘာဘီက်ဴး။
ေန႔လည္စာ။ ။ စနက္(ခ္)၊ ပန္းသီး၊ ေခ်ာကလက္ႏွစ္ေတာင့္။
ဒင္းနား။ ။ စူပါဆိုက္ ပစ္ဇာတစ္ခု။
အခ်ိဳပြဲ။ ။ ၁.၅ ကီလုိရွိတဲ့ ခ်ိ(စ္)ကိတ္တစ္လံုး။

စတုတၳေန႔။ ။ ေပါင္ခ်ိန္။ ဘုရား….ဘုရား။ ႏွစ္ကီလို ထပ္တိုး၊ ဒါနဲ႔ ေဒါသတႀကီး မိတ္ေဆြဆီ အီးေမးပို႔။ “မင္းနည္းက မစြံပါဘူး။ ဘာသာေရးဆန္ဆန္ သံုးရက္တိတိ္ ငါႀကိဳးစားၿပီးၿပီ၊ ဘာမွျဖစ္မလာဘူး” လုိ႔ အျပစ္တင္။

ဘာပဲေျပာေျပာ ဝိတ္ခ်နည္းေတြဟာ သဘာဝျဖစ္စဥ္အရကို ေအာင္ျမင္ဖို႔ လမ္းမျမင္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ တစ္လမ္းသြား ဝိတ္ခ်နည္း (One-way-Dieting) ဥပေဒသေပါ႔။

အခ်ိဳပြဲဆယ္ခါ မစားပဲေနျခင္းအားျဖင့္ တစ္ကီလုိဝိတ္က်ႏိုင္တယ္။
အခ်ိဳပြဲတစ္ပြဲစားရင္ ႏွစ္ကီလိုဝိတ္တက္တယ္။
ဒီျပႆနာက ကြမ္တန္ဖီးစစ္နဲ႔မွ ရွင္းျပလို႔ရတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေယာက်္ားေတြနဲ႔ မိန္းမေတြၾကားမွာ အျငင္းပြါးစရာမလိုတဲ့ ျခားနားခ်က္တစ္ခုရွိတယ္လို႔ ရွီလာကေျပာျပပါတယ္။

“အမ်ိဳးသမီးေတြက သူတို႔တကယ္ရွိတဲ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ထက္ ပိုေလးတယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကၿပီး ေယာက်္ားေတြကေတာ့ သူတို႔အမွန္ရွိတဲ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ထက္ ပိုေလ်ာ့တယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္” တဲ့။ ဒါကို ကြ်န္ေတာ္ ေထာက္ခံပါတယ္။

“ငါသိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတိုင္း ဝိတ္ခ်ၾကတယ္။ ပိန္ကပ္ကပ္မိန္းမေလးေတြ အပါအဝင္ပဲ။ ေယာက်္ားေတြကေတာ့ သူတို႔ဘီယာဗိုက္ႀကီးကိုပဲ မာဆယ္ေတြ တက္လာတာလို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္” လို႔။ ေျပာရင္း ကြ်န္ေတာ့္ဗိုက္ကို ပုတ္လိုက္ေတာ့ လွဳပ္ေနတဲ့ဗိုက္ႀကီးရပ္ေအာင္ စကၠန္႔အေတာ္ႀကာ အခ်ိန္ယူရတယ္။ သတင္းေကာင္းကေတာ့ “Hunger-free” အာမခံခ်က္တစ္ခုနဲ႔ လန္႔(ခ်္) အဆံုးသတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘဲ ပံုမွန္ျဖစ္သြားေစႏိုင္တဲ့ နည္းကိုေပးလိုက္တယ္။

“ေနာ္ရု(Nauru) လို႔ေခၚတဲ့ ေတာင္ပစိဖိတ္ကြ်န္းကိုသြားေန။ အဲဒီကြ်န္းက အရြယ္ေရာက္သူ ၉၄.၅ ရာခိုင္ႏံႈးက အိုဗာဝိတ္ေတြ၊ အဲဒီကိုေရာက္ရင္ နင္ပိစိေကြးေလးျဖစ္သြားမယ္”

ေျပာလည္းေျပာလိုက္ေရာ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ ခ်ိ(စ္) အပိုင္းအစတစ္ခု ေခါင္းေပၚကို ပ်ံတက္လာလုိ႔ မနည္းေခါင္းငံု႔လုိက္ရတယ္။

By- Nury Vittachi

ဇင္ေ၀ေသာ္

Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

တာလီဘန္ကို အန္တု တဲ႔ အမ်ိဳးသမီး

လြန္ခဲ႕တဲ႕ ငါးႏွစ္က အာဖဂန္နစ္စတန္ ထိပ္တန္းစီးပြားေရး အမ်ိဳးသမီး (Ms Syed)ရဲ႕ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ (Peter Juvenar) အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးထံ တာလီဘန္က စာတစ္ေစာင္ ပို႔ခဲ႔တယ္။ စာက အိမ္ေထာင္ ဦးစီးေယာက်္ား တစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသမီးကို စီးပြားေရး အလုပ္ခိုင္းတာ ရွက္စရာ သိ္ပ္ေကာင္းတယ္ တဲ႔။ တာလီဘန္ေတြက သူမကို အလုပ္ ဆက္မလုပ္ေစဘူး ဆိုရင္ ေငြေၾကးကို ေထာက္ပံ႔မယ္ လို႔ေတာင္ ဆိုထားပါတယ္။

"သူတို႔က က်မအမ်ိဳးသားက ဇနီးကုိ စီးပြားေရး အလုပ္ခုိင္းၿပီး ရလာတဲ႔ေငြကို သိမ္းယူတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္၊ က်မအမ်ိဳးသားမွာလည္း ေ႐ွးေဟာင္းပစၥည္း ေရာင္းဝယ္တဲ႔ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရးရိွပါတယ္" လို႔ သူမက ေျပာတယ္။

ေနာက္တစ္ႏွစ္ၾကာေတာ႔ သူမ စီးတဲ့ကားကို အျခားကားေပၚက လူတစ္စုက ေသနတ္ေတြနဲ႔ပစ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားၾကတယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွေတာ႔ မထိလိုက္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ မစ္စ္ Syed ကေတာ႔ မၿဖံဳခဲ႔ပါဘူး၊ ၆ ႏွစ္ နဲ႔ ၇ ႏွစ္ အ႐ြယ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ နဲ႔အတူ ဒူဘိုင္းကို ေ႐ႊ႕ေျပင္းေနထိုင္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္အာဖဂန္နစ္စတန္ ကိုျပန္ၿပီး စီးပြားေရး ဆက္လုပ္ေနလိုက္တယ္။

အာဖဂန္နစ္စတန္က အမ်ိဳးသမီးေတြ သူတို႔ အခြင္႔အေရးေတြ အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္သင္႔ၿပီ လို႔ ေဒလီမွာ ျပဳလုပ္တဲ႔ ထိပ္တန္း စီးပြားေရး ပညာရွင္မ်ား ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ေျပာသြားခဲ႔တယ္။ ေနတိုးစစ္တပ္ေတြက ၂၀၁၄ ခုမွာ ရုတ္သိမ္းေတာ႔မွဆိုေတာ႔ အာဖဂန္နစ္စတန္ ရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ မၿငိမ္ မသက္ ျပန္ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ မိန္းကေလးေတြကို ေက်ာင္းတက္ခြင္႔ေတာင္ မျပဳတဲ႔ တာလီဘန္တို႔ ႀကီးစိုးတဲ႔ေခတ္ ျပန္ေရာက္မွာကို စိုးရိမ္ေနၾကရတယ္။

သူမရဲ႕ ဟိုတယ္လုပ္ငန္း၊ က်ည္ကာ ကားေတြ ထရပ္ကားေတြနဲ႔ အစားအစာ အိတ္စပို႔ လုပ္ငန္းေတြဟာ အာဖဂန္နစ္စတန္ အနာဂတ္အတြက္ အားရစရာ အခ်က္ တစ္ခ်က္ပါဘဲ။ သုမ ႂကြယ္ဝလာမႈနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားလာမႈဟာ အမ်ိဳးသမီး အခြင္႔အေရး လုံးဝ ဖိႏွိပ္ခံထားရတဲ႔ အာဖဂန္နစ္စတန္ လူထုထဲမွာေတာ႔ ေျပာစမွတ္ တစ္ခုျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူမ မိသားစုဟာ သူမ ၇ ႏွစ္ သမီးဘဝက ပါကစၥတန္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းၿပီး သူမ ၁၄ ႏွစ္ အ႐ြယ္မွာ အာဖဂန္နစ္စတန္ကို ျပန္လည္ ေျချခခဲ႔ၾကတယ္။ သူမက ေဒါက္တာ ျဖစ္ၿပီး စီးပြားေရး လုပ္ခ်င္ခဲ႔ပါသတဲ႔။

အာဖဂန္နစ္စတန္ကို သတင္းေထာက္ေတြ ၿပံဳလာေတာ႔ ေဒၚလာငါးရာ တစ္ခ်ိန္က မူဂ်ာေဟဒင္ျဖစ္ဖူးတဲ႔ ဖခင္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရး စတင္ခဲ႔တယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေတြမွာ အိမ္ခန္းကို ပ႐ိေဘာဂအသစ္ေတြနဲ႔ ျပင္ဆင္ၿပီး အေနာက္ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြကို ငွားထားခဲ႔တယ္၊ အဲဒီမွာ သူမ ခင္ပြန္းျဖစ္လာမယ္႔ Peter Juvenar နဲ႔ ေတြ႔ခဲ႔တာပါပဲ။ ဒီေနာက္ ၁၆ ႏွစ္အတြင္း ကဘူးၿမိဳ႕မွာ ေဟာ္တယ္ေထာင္တယ္၊ ခရီးသြား ေအဂ်င္စီ ဖြင္႔တယ္၊ အိပ္ယာနဲ႔ ပရိေဘာဂဆိုင္ ဖြင္႔တယ္။ စီးပြားေရး ေကာင္းလာေတာ႔ က်ည္လုံ ကားေတြ၊ ထရပ္ေတြနဲ႔ အင္ပို႔ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ႏိုင္လာတယ္။ ဒါတင္မက စိုက္ပ်ိဳးေရး အတြက္ ေရ႐ွားတဲ႔ အရပ္ေတြမွာ ဆည္းေျမာင္း ဆက္သြယ္ေရး စစ္စတန္ေတြေတာင္ ရေနၿပီလို႔ ဆုိပါတယ္။

အာဖဂန္နစ္စတန္မွာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔ အခက္အခဲေတြရိွေတာ႔ သူမ စီးပြားေရးေတြကို အမ်ိဳးသား ရဲ႕ နာမည္နဲ႔ ထားရတာေတြ ရွိပါတယ္၊ အာဖဂန္နစ္စတန္က ေယာက်္ား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ နဲ႔ စီးပြားေရးကိစၥေတြ မေဆြးေႏြလိုၾကဘူး။

ယခုေတာ႔ သူမဟာ ဝန္ႀကီးေတြနဲ႔ လက္ဆုံစားၿပီး သမၼတ ဟာမစ္ ကာဇာယီ ရဲ႕ အင္တာေနရွင္နယ္ ကုန္သည္ႀကီးမ်ား အဖြဲ႔ထဲမွာ ပါဝင္ၿပီး သူမစီးပြားေရးဟာ ပိုလို႔ အားေကာင္းလာေနပါေတာ႔တယ္။ အာဖဂန္ နစ္စတန္မွာေတာ႔ သူမကို အိန္ဂ်ယ္ လို႔ေတာင္ ေခၚၾကပါသတဲ႔။ အဖြဲ႔ဝင္ ၁၂၀၀ ႐ိွတဲ႔ သူမရဲ႕ Non-profit National Organization for Afghan Women ကေန ေခ်းေငြေတြ ထုတ္ေခ်းၿပီး ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရး လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကူညီေနပါတယ္။ ဒီလိုေအာင္ျမင္မႈေတြ ရေနစဥ္မွာ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံရမႈေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ဒူဘိုင္းမွာရိွတဲ႔ သူမရဲ႕ သမီးႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ ဆာနာ နဲ႔ ဟီရ တို႔ဆီ ႏွစ္လမွ တစ္ခါသာ ေတြ႔ႏိုင္ပါေတာ႔တယ္။

ဆယ္မိနစ္ေလာက္သာ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ႔ အိမ္နဲ႔ ေဟာ္တယ္ၾကားမွာ လုံၿခဳံေရး ၂၁ ေယာက္ေတာင္ ထားရွိရပါတယ္၊ ၿပီးေတာ႔ သြားလာတိုင္း တစ္လမ္းနဲ႔ တစ္လမ္း မတူေအာင္ သြားလာေနရပါတယ္။ အခ်ိန္မေ႐ြး တိုက္ခိုက္လာႏိုင္တဲ႔ အႏၱရာယ္က ရွိေနတယ္ မဟုတ္လား။

ဘဝမွာ လိုတာေတြခ်ည္း ဘယ္ေတာ႔မွ မ႐ႏိုင္ဘူး၊ က်မ သမီးေလးေတြဟာ သူတို႔ အေမရဲ႕ အေပြ႔အဖက္ နဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ႔ အနမ္းေတြ လိုအပ္ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ တစ္ေန႔ေန႔မွေတာ႔ က်မ ဘာေၾကာင္႔ ဒါေတြလုပ္ေနရတယ္ဆိုတာ သူတိုကို ရွင္းျပရပါလိမ္႔မယ္ လို႔ သူမက ေျပာျပသြားခဲ႔ ပါတယ္။ က်ည္ဆန္ၾကားက ရဲတင္းလွတဲ႔ သူမရဲ႕ သတၱိကို မ်က္ကြယ္ျပဳထားဖို႔ေတာ႔ မလြယ္လွပါဘူး။

Ref: Taliban didn't scare off this business woman.
By Nirmala Ganapathy.
S.T, Monday, August, 6 2012.

ဇင္ေ၀ေသာ္

Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more