ဆင္ျမဴယယ္ ဖီးလစ္ ဟန္တင္တန္၏ အမွတ္အသားျဖစ္သည့္ The Clash of Civilization and the Remaking World Order စာအုပ္ ဘာသာျပန္ ထုတ္ေဝခြင္႔အတြက္ ညွိႏိႈင္းေဆြးေႏြးမႈစတင္ေနပါၿပီ။
ဟန္တင္တန္
ဆင္ျမဴယယ္ ဖီးလစ္ ဟန္တင္တန္၏ အမွတ္အသားျဖစ္သည့္ The Clash of Civilization and the Remaking World Order စာအုပ္ ဘာသာျပန္ ထုတ္ေဝခြင္႔အတြက္ ညွိႏိႈင္းေဆြးေႏြးမႈစတင္ေနပါၿပီ။
ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ အိႏၵိယ ( ၂ )
"ကိုရီးယား၊တ႐ုတ္ေတြဟာ တစ္ေယာက္ခ်င္း ဂ်ပန္ကိုယွဥ္ေကာင္းယွဥ္ႏိုင္ မယ္။ အဖြဲ႔လိုက္ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔လည္း ဂ်ပန္ေတြကို မယွဥ္ႏိုင္ဘူး" (လီကြမ္းယု)
လက္႐ွိဂ်ပန္မွာ႐ွိတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားအေရအတြက္ဟာ ၁.၂ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ႐ွိပါ တယ္။ ၿဗိတိန္မွာ ၆ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ဂ်ာမဏီမွာ ၈ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ စပိန္မွာ ၁၀ ရာ ခိုင္ႏႈန္း႐ွိေနပါတယ္။ မိဘေတြက ႏိုင္ငံျခားကိုပညာသင္လႊတ္လိုက္တဲ့ဂ်ပန္လူငယ္ေတြ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ထဲကိုျပန္ေရာက္ရင္္ လူထုနဲ႔တသားတည္းအတူေနဖို႔ အခက္ေတြ႔ၾကရတယ္။ ဒါေတာင္ သူတို႔က ဂ်ပန္ေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၾကတာပါ။ ေန႔စဥ္ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ ေျပာလို႔မရတဲ့ ျပႆနာ ေတြအမ်ားႀကီး႐ွိေနပါတယ္။ သူတို႔စကားေျပာတဲ့ေလသံ၊ သူတို႔ကိုယ္အမူအရာ စတာေတြကအစ ျပည္ တြင္းက ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းတူေနရမယ္လို႔ လူထုက ေမွ်ာ္လင့္ထား ၾကတယ္။ သူတို႔ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ လူဦးေရျပႆနာရဲ႕ အေျဖကိုေတြ႐ွိဖို႔ လူထု ရဲ႕ အေျခခံစိတ္ဓာတ္ကို ေျပာင္းလဲယူရမယ္။ ဒါကလည္း အခ်ိန္တိုတို အ တြင္းမွာ မျဖစ္ႏိုင္ ျပန္ပါဘူး။ အေျဖကလည္း ႏိုင္ငံျခားသားကို လက္ခံဖို႔ တစ္ ခုတည္းပဲ႐ွိပါတယ္။
ဒါဆိုရင္ ဒီအေျခအေနကိုေရာက္လာဖို႔ ဂ်ပန္ေတြမွာ အခ်ိန္ေရာမ်ားမ်ား စားစား ႐ွိၾကရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ့ မထင္မိဘူး။ ဒီအတိုင္းသာဆက္ၿပီး ၁၀ ႏွစ္ ၁၅ ႏွစ္ခရီးဆက္ေနမယ္ဆိုရင္ သူတို႔လည္း အက်လမ္းကို ေရာက္ သြားၿပီး နာလန္ျပန္ထူဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲသြားလိမ့္မယ္။
ဒီျပႆနာကို ဂ်ပန္ေတြရင္ဆိုင္ေနရတာ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုေက်ာ္သြားၿပီး အခု တတိယဆယ္စုႏွစ္ထဲကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ၁၉၆၀ နဲ႔ ၁၉၉၀ ႏွစ္ေတြၾကားမွာ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရဲ႕တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြဟာ ၆.၂ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ ပံုမွန္ ႏွစ္စဥ္တိုး တက္လာေနခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးအၿပီး ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြဟာ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုရပ္၊ အလုပ္ေတြတအားႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာ ကမာၻမွာ ဒုတိယအႀကီးဆံုး စီးပြားေရးအင္ပါယာႀကီး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အေမရိကန္ေတြ ရဲ႕ ကူညီမႈေတာ့ပါတာေပါ႔။ ဂ်ပန္္ႏိုင္ငံရဲ႕ အိမ္ၿခံေျမေရာင္း၀ယ္မႈစီးပြားေရးက အေနာက္ႏိုင္ငံေတြ ထဲ ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္သြားေတာ့ ေလ့လာသံုးသပ္ သူေတြက ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေႏွးေကြးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးအေနာက္ ကမာၻရဲ႕ေစ်း ကြက္ကို ဂ်ပန္ေတြဦးစီးေတာ့မယ္လို႔ေတာင္ ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အခု တ႐ုတ္ကိုသံုးသပ္ ေနၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ကစလို႔ စီးပြားေရးအီေနခဲ့တာ ကာလအတန္ၾကာလာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္က စ လို႔ ႏွစ္စဥ္တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြတိုးတက္မႈႏႈန္းဟာ ဒီေန႔ဆိုရင္ ၁ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ႐ွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့သလိုပါပဲ။ တတိယမ်ဳိးဆက္ရဲ႕အင္အားခ်ိနဲ႔မႈ စတင္ေနပါၿပီ။ လူဦးေရတိုးပြားလာဖို႔ အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု အခ်ိန္တို အတြင္းမွာ မခ်မွတ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ပဲေျပာင္းေျပာင္း ကမာၻစစ္အၿပီးဂ်ပန္ရဲ႕ အရိပ္ေလာက္ပဲက်န္ခဲ့ေတာ့မွာပါ ။
ႏိုင္ငံရဲ႕လူဦးေရဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ကံၾကမၼာပါပဲ။ ႏိုင္ငံအလိုက္လူဦးေရေလ်ာ့က်
လာၿပီဆိုတာနဲ႔ ႏိုင္ငံရဲ႕“အား” လည္း က်ဆင္းလာတာပါ။
သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြက သူတို႔ရဲ႕ ကား၊ တီဗီစက္ေတြကို အသစ္ မလဲ ၾကေတာ့ဘူး။ အ၀တ္အစားအသစ္၊ေဂါက္႐ိုက္ပစၥည္းအသစ္ေတြ သူတ႔ုိက မ၀ယ္ၾကဘူး။ သူတို႔မွာလိုတာေတြ အားလံုး႐ွိေနၾက ၿပီ။ အျပင္က စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာေတာင္ သိပ္မစားၾကေတာ့ဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြေ ၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ အေကာင္းျမင္၀ါဒ သိပ္ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ဆယ္စုႏွစ္အတြင္းမွာပဲ ျပည္တြင္း၀ယ္ယူစား သံုးမႈအား ထိုး က်သြားလိမ့္မယ္။ ဒီအ႐ွိန္အဟုန္က ရပ္တန္႔သြားမွာလည္းမဟုတ္ဘူး။ တစ္ ကမာၻလံုးမွာခ်ဳပ္ဆိုေန တဲ့ စီးပြားေရးကန္ထ႐ိုက္ေတြကိုၾကည့္ရင္္ ဒီေန႔႔ ဂ်ပန္ ဟာ အေမရိကန္ေတြၿပီးရင္ ဒုတိယအႀကီးဆံုးစီးပြားေရး အင္ပါယာႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ တီထြင္ဆန္းသစ္မႈေတြကို လူငယ္ေတြကပဲ လုပ္ၾကတာ၊ လူႀကီးေ တြမဟုတ္ၾကဘူး။ သခၤ်ာဘက္မွာဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အသက္ ၂၀ နဲ႔ ၂၁ မွာ အျမင့္ဆံုးကိုေရာက္တတ္ပါတယ္။ ဒီ အ႐ြယ္လြန္သြားတဲ့လူ တစ္ေယာက္ ဟာ ၂၀-၂၁ မွာလို ႀကီးႀကီးမားမားေတြ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
နီဟြန္ေကဇိုင္႐ွင္ဘြန္(Nihon Keizai Shimbun)အဖြဲ႔က ကမကထျပဳတဲ့ အာ႐ွရဲ႕အနာဂတ္(The Future of Asia) ကြန္ဖရင့္တက္ဖို႔ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္က ဂ်ပန္ကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔ဆံုမိ တဲ့ ဂ်ပန္ေခါင္းေ ဆာင္ေတြနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာရင္း လူဦးေရနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္ တီးေခါက္ၾကည့္မိ ပါတယ္။ သူတို႔ဆီက ဘယ္လိုအသံမ်ားထြက္လာမလဲ ဆို တာ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္ေနတာအမွန္ပါ။
“ႏိုင္ငံျခားသား ေတြကိုလက္ခံပါလား” လို႔ေတာ့ မေျပာဘူးေပါ႔။
“ဒီအတြက္ အေျဖကဘာလဲ”လို႔ေမးေတာ့ သူတို႔က “ကေလး ေစာင့္ေ႐ွာက္ခြင့္စားရိတ္တိုးေပးမယ္၊ ေဘဘီေဘာနပ္ေပးမယ္” လို႔ေျဖၾကတယ္။ အေတာ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္း တဲ့အေျဖပါ။ ေဘဘီေဘာ နပ္ေပး႐ုံနဲ႔ ဒီကိစၥက ေျပလည္သြားမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ အစိုးရ လိုခ်င္ေန တဲ့ ကေလးငယ္ေတြတိုးပြားဖို႔ဟာ မဆိုစေလာက္ပဲ အက်ဳိး႐ွိေစ ပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဒီျပႆနာရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းရင္း က ေငြမဟုတ္ဘဲ လိုက္(ဖ္)စတိုင္(လ္)နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ျဖစ္ေနလို႔ပါ။
ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြဟာ အေတာ္အထင္ႀကီးစရာေကာင္းပါတယ္။ ၂၀၁၁ခုႏွစ္ မတ္လ(၁)ရက္ တိုဟိုကူ (Tohoku)ငလ်င္လႈပ္ေတာ့ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ ဘယ္လိုမ်ားတံု႔ျပန္မလဲဆိုတာကို တစ္ကမာၻလံုးက ေစာင့္ၾကည့္ေန ၾကပါ တယ္။ ပ်ာယာခတ္ေနတာလည္းမ႐ွိ၊ အေခ်ာင္၀င္ခိုတာမ်ဳိးလည္းမ႐ွိ၊ ေၾက ကြဲ၀မ္းနည္းစရာအျဖစ္အပ်က္ကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ရင္ဆိုင္ၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ကူညီသြားၾကတယ္။ ဒီေလာက္အင္အားႀကီး လႈပ္သြားတဲ့ ငလ်င္ေဘးဒဏ္ၾကားမွာ အဲသေလာက္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္သြားတဲ့လူမ်ဳိး ကမာၻမွာမ်ားမ်ား စားစားမ႐ွိႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ လုပ္တဲ့အလုပ္ကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားတဲ့ေနရာမွာ ဂ်ပန္္လူ မ်ဳိး ေတြဟာ ၿပိဳင္ဘက္မ႐ွိပါပဲ။
အေ၀းထိန္းခလုတ္နဲ႔ တီဗီစက္ေတြ၊ ကားေတြကအစ ေနာက္ဆံုး စူ႐ွီ (Sushi) အထိ အေကာင္ဆံုးလုပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ အဖြဲ႔အစည္းစိတ္ဓာတ္မွာ ဂ်ပန္ဟာ တစ္ျခားႏိုင္ငံေတြအားလံုးထက္သာတယ္။ ကိုရီးယား၊တ႐ုတ္ေတြ ဟာ တစ္ေယာက္ခ်င္း ဂ်ပန္ကိုယွဥ္ေကာင္းယွဥ္ႏိုင္မယ္။ အဖြဲ႔လိုက္ ဆို ရင္ေတာ့ သူတို႔လည္း ဂ်ပန္ေတြကို မယွဥ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေ ကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။
သူတို႔ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ လူဦးေရ ျပႆနာကို သူတို႔ေျဖ႐ွင္းႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ထားခဲ့မိတယ္။ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကို ဘာမွမ လုပ္ဘဲ အိမ္နီးခ်င္းတိုးတက္ေနတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ ဆက္ယံု ၾကည္ေနလို႔ ရပါေတာ့မလဲ။
ဒီျပႆနာကို ဂ်ပန္ေတြေျဖ႐ွင္းလာႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မယံုၾကည္ေ တာ့ပါဘူး။ ႏွစ္ေတြသာကုန္ ဆံုးသြားတယ္၊ သူတို႔လႈပ္႐ွားမႈ တစ္ခုမွ မေတြ႔ရ ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခအမ်ားဆံုး႐ွိတာကေတာ့ ဒီႏိုင္ငံဟာ ႐ြက္ၾကမ္း ေရက်ဳိဘ၀ကို တျဖည္းျဖည္းဦးတည္ေနပါၿပီ။ လာမယ့္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္းမွာ လူလတ္ တန္းစားေတြရဲ႕ဘ၀ ဟာ သက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိေနဦးမယ္ဆိုတာကေတာ့ အမွန္ပဲေပါ႔။ ဂ်ပန္ႏိုင္ ငံဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးအေနာက္ႏိုင္ငံႀကီးေတြလို အေၾကြး ထူ တဲ့ႏိုင္ငံမဟုတ္ဘူး။ နည္းပညာအရ ေ႐ွ႕ကိုေရာက္ေနသလို လူေတြကလည္း ပညာတတ္ေတြ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူဦးေရျပႆနာက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတို႔ကို မွီလာလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္သာ အဂၤလိပ္စာတတ္တဲ့ ဂ်ပန္လူငယ္တစ္ေယာက္ဆိုရင္ အျခားႏိုင္ငံမွာသြားၿပီး အေျခခ်ေနထိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိမွာ မလြဲမေသြပါပဲ။
ဂ်ပန္ အေမးေျဖဆက္ရန္
မန္းကို လြမ္းလို႔ တမ္းတဲ႔စာ ( ၃ )
(မအားသျဖင္႔ အေဟာင္းကို ျပန္တင္လိုက္ရသည္)
"သာသနာ႔ တကၠသိုလ္ထဲက ေခြးႀကီး တစ္ေကာင္အေၾကာင္း"
၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားက သာသနာ႔ တကၠသိုလ္ ေျမာက္ဖက္ျခမ္း၌ အမ်ားႏွင္႔မတူ ဝၿဖိဳးေနေသာ ေခြးႀကီး တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ စကၤာပူလို ႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာဆိုလ်င္ အိုဗာဝိတ္ ျဖစ္ေနေသာ ေခြးႀကီးဟု ဆိုေကာင္း ဆိုေပလိမ္႔မည္။ ဆီးခ်ိဳ ေသြးခ်ိဳျဖစ္ဖို႔ အလားအလာ ရိွသည္ ဟုလည္း ဆိုေ ကာင္းဆိုေပလိမ္႔မည္။ ထို ေခြးႀကီး ကေတာ႔ ဘာေရာဂါမွ မ႐ိွ က်န္းက်န္း မာမာပင္ ျဖစ္သည္။ ထို ေခြးႀကီးသည္ ဆြမ္းစားေၾကာင္းသြားရာ တန္ေဆာ င္းေအာက္၌လည္းေကာင္း၊ အေဆာင္ တစ္ ႏွင္႔ အေဆာင္ ေျခာက္တို႔ ၾကား မွာလည္းေကာင္း အေနမ်ားေလသည္။
ထို ေခြးႀကီးအေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္သည္။ ဘာ႔ေၾကာင္႔ ထို ေခြးႀကီးက ထူးထူးျခားျခား ဝ ေနရသနည္းက အဓိကအေၾကာင္းျဖစ္သည္။
ည ည အခါ တစ္ခါတရံ နာယက ဆရာေတာ္တို႔က စာသင္သား သံဃာငယ္ မ်ား သီတင္းသုံးရာ အေဆာင္မ်ားကို စစ္တတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ ရဟန္း ပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငား စာသင္သားသံဃာငယ္မ်ား ျဖစ္သည္အားေလ်ာ္စြာ ဆရာတို႔ မျမင္အပ္သည္တို႔ တခါတရံ ေတြ႔ရွိတတ္သည္။ ဥပမာ ကက္စက္ ဖြင္႔ေနျခင္း၊ ေရဒီယိုအသံ အနည္းငယ္ က်ယ္ေနျခင္း စသည္ တို႔ ျဖစ္ေလ သည္။ ထို အခါမ်ိဳးတြင္ ႐ိုးသားေသာ ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးက ေရဒီယို ကက္စက္ ဂ်က္ပင္မ်ား သိမ္းဆည္းသြားတတ္သည္၊ ဤသို႔ သိမ္းဆည္းျခင္း မွာ ဂ်က္ပင္မရိွလ်င္ ေရဒီယိုကက္စက္ ဖြင္႔မရေတာ႔ဟု ဆရာေတာ္က ယုံ ၾကည္ထားေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ မွန္၏။ ေရဒီယိုကက္စက္ဝယ္ရာ၌ ဂ်က္ ပင္ တစ္ေခ်ာင္းသာပါ၏၊ အပိုမပါ။
ထို ျပႆနာက မၾကာမီ ေျပလည္သြားေတာ႔သည္။ အေၾကာင္းက အထက္ေ ဖာ္ျပပါ ေခြးႀကီးက ထို ဆရာေတာ္ အေဆာင္မွထြက္လာလ်င္ ေဟာင္တတ္ေ သာေၾကာင္႔ ျဖစ္ေလသည္။ ထူးေတာ႔ ထူးျခားသည္၊ သူေဟာင္ပုံက ယင္း ဆရာေတာ္ႀကီးကို မုန္း၍ ေဟာင္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ စာသင္သား သံဃာ ငယ္မ်ားကိုသတိေပးေသာ ေဟာင္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
" ေဝါင္း၊ ေဝါင္း၊ ေဝါင္း "
ဤ အဓိပၸါယ္က
" သတိရိွၾကေလာ႔၊ နာယက ဆရာေတာ္မ်ား အေဆာင္ေတြ စစ္ေတာ႔မည္ " ဟု ျဖစ္သည္။
ထို အခါ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာေနၾကလွ်င္ရပ္။ ကိုယ္႔အခန္းကိုျပန္၊ ကက္ စက္ဖြင္႔ထားလွ်င္ ပိတ္၊ စာအုပ္ ထူထူ ေကာက္လွန္၊ သည္းသည္း မည္းမည္း စာၾကည္႔ဟန္ ျပဳေနလိုက္ရုံပင္။ လွ၏၊ သမဏ သာ႐ုပၸျဖစ္၏။
အစပိုင္းေတာ႔ သတိမထားမိၾက၊ တျဖည္းျဖည္းၾကာလာမွသာ ထို ေခြးႀကီး ၏ ေဟာင္သံကို သတိထားမိၾကသည္။ ထို ေခြးႀကီးကိုစာသင္သား သံဃာ ငယ္မ်ား အလြန္ ခ်စ္ၾကသည္ဟု ဆိုဖြယ္ မလိုေတာ႔ဟု ထင္သည္။ ထိုေနာက္ တစ္ခါ ေဟာင္တိုင္း ထို ေခြးႀကီးကို ထန္းလ်က္ ေကၽြးၾကသည္။ ၾကာလာေတာ႔ ေခြးႀကီးကလည္းသေဘာ ေပါက္လာသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ကို ေဟာင္လ်င္ ထန္းလ်က္ စားရသည္။
ေကာင္းေတာ႔ မေကာင္းလွ၊ ထိုမွေနာက္ထိုဆရာေတာ္ႀကီးကို ေတြ႔သည္႔ေနရာ ေဟာင္ေလေတာ႔သည္။
ေဟာင္ျပီးလ်င္ အေဆာင္ တစ္ ႏွင္႔ အေဆာင္ ေျခာက္တို႔ ၾကား လာျပီး ျမင္ သည္႔ ရဟန္းတစ္ပါးပါဆီ သြားေလေတာ႔သည္။
ဆိုလိုသည္က
" ငါ႔ရွင္တို႔ လိုေသာ ဆားဗစ္ကို ငါ ပ႐ိုဗိုက္လုပ္ခဲ႔ျပီ၊ ငါ ရသင္႔ေသာ ပေရာဖစ္ ကို ေပးပါေတာ႔ "
ဟု ျဖစ္သည္။
ရြာျပန္လ်င္ပင္ မိဘ၊ ဆရာ ကန္ေတာ႔ရန္ ဘာမွ ယူသြားေလ႔ မရွိၾကေသာ၊ မႏၱေလး ျပန္လာလ်င္လည္း ဒကာ၊ ဒကာမတို႔အားေပးရန္ ဘာလက္ေဆာင္မွ ယူ မလာတတ္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကပင္ ထို ေခြးႀကီးအတြက္ ထန္းလ်က္ ႏွစ္ ပိႆာ သုံး ပိႆာ ယူလာရန္ ဝန္မေလးၾကေတာ႔ေပ။
ဤသို႔ျဖင္႔ ထို ေခြးႀကီးသည္အလြန္ဝ၊ အလြန္လွေသာ ေခြးႀကီးျဖစ္ လာေလေတာ႔သည္။
အႀကံ တစ္ခ်က္ေကာင္းလွ်င္ ေခြးလည္း ေကာင္းစားေလေတာ႔သည္။ အခ်က္ ပိုင္ဖို႔သာ အေရးႀကီး၏။
အစပိုင္းမွာေတာ႔ ထို ေခြးႀကီးက သူေဟာင္ခ်င္၍ ေဟာင္ျခင္း တနည္း လူမွား၍ ေဟာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဟာင္သျဖင္႔ ထန္းလ်က္စားရမွန္း သိေသာအခါ ထန္းလ်က္ေကၽြးသျဖင္႔ ေဟာင္ျခင္းျဖစ္သြားေလေတာ႔သည္။ ကိုယ္႔ဆရာကို ေဟာင္ေသာေခြးကို ထန္းလ်က္ေကၽြးေသာ ရဟန္းမ်ား ဟူ၍လည္း ဤ ဘုရား သာသနာမွာေတာ႔ မိမိတို႕ကလြဲလ်င္ မရွိဟု ထင္ သည္၊ စာေပမွာ မေတြ႔မိ။ ေနာက္ ဘုရား သာသနာမွာေတာ႔ မေျပာတတ္ေပ။
မည္သို႔ျဖစ္ေစ လူရွင္းလွေသာ၊ သင္တန္းမ်ားပိတ္ထားေသာ ေဒပါဗလီ ပတ္ဘလစ္ ေဟာလီးေဒး၌ ထို ေခြးႀကီးကို ထူးထူး ျခားျခား သတိရလြမ္း
ဆြတ္မိသျဖင္႔ ဤစာကို ေရးမိသည္။
( ထို ဆရာေတာ္ႀကီးကိုလည္း ဤမွ ထပ္မံ ေတာင္းပန္ပါ၏ )
အထူး အမွာ။ ။ ဤစာသည္ မန္းကို လြမ္းလို႔ တမ္းတဲ႔စာ ဟူသည္႔အတိုင္း လြမ္း၍ တမ္းေသာစာသာျဖစ္သည္၊ ေတာင္ေတာင္ အီအီ စဥ္းစားျပီး ဟိုဟို ဒီဒီ မေတြးၾကရန္ ေမ႔ေနသူတို႔ကို သတိေပးခ်င္ပါသည္၊ သတိေပးလိုက္ပါမွ ေတာင္ေတင္ အီအီ စဥ္းစားျပီး ဟိုဟို ဒီဒီ ေတြးေနၾက လွ်င္ သီဟနာဒ ႏွင္႔မဆိုင္၊ စာဖတ္သူမ်ားႏွင္႔သာ ဆိုင္၏။
(posted on 08/09/2013)
"သာသနာ႔ တကၠသိုလ္ထဲက ေခြးႀကီး တစ္ေကာင္အေၾကာင္း"
၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားက သာသနာ႔ တကၠသိုလ္ ေျမာက္ဖက္ျခမ္း၌ အမ်ားႏွင္႔မတူ ဝၿဖိဳးေနေသာ ေခြးႀကီး တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ စကၤာပူလို ႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာဆိုလ်င္ အိုဗာဝိတ္ ျဖစ္ေနေသာ ေခြးႀကီးဟု ဆိုေကာင္း ဆိုေပလိမ္႔မည္။ ဆီးခ်ိဳ ေသြးခ်ိဳျဖစ္ဖို႔ အလားအလာ ရိွသည္ ဟုလည္း ဆိုေ ကာင္းဆိုေပလိမ္႔မည္။ ထို ေခြးႀကီး ကေတာ႔ ဘာေရာဂါမွ မ႐ိွ က်န္းက်န္း မာမာပင္ ျဖစ္သည္။ ထို ေခြးႀကီးသည္ ဆြမ္းစားေၾကာင္းသြားရာ တန္ေဆာ င္းေအာက္၌လည္းေကာင္း၊ အေဆာင္ တစ္ ႏွင္႔ အေဆာင္ ေျခာက္တို႔ ၾကား မွာလည္းေကာင္း အေနမ်ားေလသည္။
ထို ေခြးႀကီးအေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္သည္။ ဘာ႔ေၾကာင္႔ ထို ေခြးႀကီးက ထူးထူးျခားျခား ဝ ေနရသနည္းက အဓိကအေၾကာင္းျဖစ္သည္။
ည ည အခါ တစ္ခါတရံ နာယက ဆရာေတာ္တို႔က စာသင္သား သံဃာငယ္ မ်ား သီတင္းသုံးရာ အေဆာင္မ်ားကို စစ္တတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ ရဟန္း ပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငား စာသင္သားသံဃာငယ္မ်ား ျဖစ္သည္အားေလ်ာ္စြာ ဆရာတို႔ မျမင္အပ္သည္တို႔ တခါတရံ ေတြ႔ရွိတတ္သည္။ ဥပမာ ကက္စက္ ဖြင္႔ေနျခင္း၊ ေရဒီယိုအသံ အနည္းငယ္ က်ယ္ေနျခင္း စသည္ တို႔ ျဖစ္ေလ သည္။ ထို အခါမ်ိဳးတြင္ ႐ိုးသားေသာ ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးက ေရဒီယို ကက္စက္ ဂ်က္ပင္မ်ား သိမ္းဆည္းသြားတတ္သည္၊ ဤသို႔ သိမ္းဆည္းျခင္း မွာ ဂ်က္ပင္မရိွလ်င္ ေရဒီယိုကက္စက္ ဖြင္႔မရေတာ႔ဟု ဆရာေတာ္က ယုံ ၾကည္ထားေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ မွန္၏။ ေရဒီယိုကက္စက္ဝယ္ရာ၌ ဂ်က္ ပင္ တစ္ေခ်ာင္းသာပါ၏၊ အပိုမပါ။
ထို ျပႆနာက မၾကာမီ ေျပလည္သြားေတာ႔သည္။ အေၾကာင္းက အထက္ေ ဖာ္ျပပါ ေခြးႀကီးက ထို ဆရာေတာ္ အေဆာင္မွထြက္လာလ်င္ ေဟာင္တတ္ေ သာေၾကာင္႔ ျဖစ္ေလသည္။ ထူးေတာ႔ ထူးျခားသည္၊ သူေဟာင္ပုံက ယင္း ဆရာေတာ္ႀကီးကို မုန္း၍ ေဟာင္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ စာသင္သား သံဃာ ငယ္မ်ားကိုသတိေပးေသာ ေဟာင္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
" ေဝါင္း၊ ေဝါင္း၊ ေဝါင္း "
ဤ အဓိပၸါယ္က
" သတိရိွၾကေလာ႔၊ နာယက ဆရာေတာ္မ်ား အေဆာင္ေတြ စစ္ေတာ႔မည္ " ဟု ျဖစ္သည္။
ထို အခါ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာေနၾကလွ်င္ရပ္။ ကိုယ္႔အခန္းကိုျပန္၊ ကက္ စက္ဖြင္႔ထားလွ်င္ ပိတ္၊ စာအုပ္ ထူထူ ေကာက္လွန္၊ သည္းသည္း မည္းမည္း စာၾကည္႔ဟန္ ျပဳေနလိုက္ရုံပင္။ လွ၏၊ သမဏ သာ႐ုပၸျဖစ္၏။
အစပိုင္းေတာ႔ သတိမထားမိၾက၊ တျဖည္းျဖည္းၾကာလာမွသာ ထို ေခြးႀကီး ၏ ေဟာင္သံကို သတိထားမိၾကသည္။ ထို ေခြးႀကီးကိုစာသင္သား သံဃာ ငယ္မ်ား အလြန္ ခ်စ္ၾကသည္ဟု ဆိုဖြယ္ မလိုေတာ႔ဟု ထင္သည္။ ထိုေနာက္ တစ္ခါ ေဟာင္တိုင္း ထို ေခြးႀကီးကို ထန္းလ်က္ ေကၽြးၾကသည္။ ၾကာလာေတာ႔ ေခြးႀကီးကလည္းသေဘာ ေပါက္လာသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ကို ေဟာင္လ်င္ ထန္းလ်က္ စားရသည္။
ေကာင္းေတာ႔ မေကာင္းလွ၊ ထိုမွေနာက္ထိုဆရာေတာ္ႀကီးကို ေတြ႔သည္႔ေနရာ ေဟာင္ေလေတာ႔သည္။
ေဟာင္ျပီးလ်င္ အေဆာင္ တစ္ ႏွင္႔ အေဆာင္ ေျခာက္တို႔ ၾကား လာျပီး ျမင္ သည္႔ ရဟန္းတစ္ပါးပါဆီ သြားေလေတာ႔သည္။
ဆိုလိုသည္က
" ငါ႔ရွင္တို႔ လိုေသာ ဆားဗစ္ကို ငါ ပ႐ိုဗိုက္လုပ္ခဲ႔ျပီ၊ ငါ ရသင္႔ေသာ ပေရာဖစ္ ကို ေပးပါေတာ႔ "
ဟု ျဖစ္သည္။
ရြာျပန္လ်င္ပင္ မိဘ၊ ဆရာ ကန္ေတာ႔ရန္ ဘာမွ ယူသြားေလ႔ မရွိၾကေသာ၊ မႏၱေလး ျပန္လာလ်င္လည္း ဒကာ၊ ဒကာမတို႔အားေပးရန္ ဘာလက္ေဆာင္မွ ယူ မလာတတ္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကပင္ ထို ေခြးႀကီးအတြက္ ထန္းလ်က္ ႏွစ္ ပိႆာ သုံး ပိႆာ ယူလာရန္ ဝန္မေလးၾကေတာ႔ေပ။
ဤသို႔ျဖင္႔ ထို ေခြးႀကီးသည္အလြန္ဝ၊ အလြန္လွေသာ ေခြးႀကီးျဖစ္ လာေလေတာ႔သည္။
အႀကံ တစ္ခ်က္ေကာင္းလွ်င္ ေခြးလည္း ေကာင္းစားေလေတာ႔သည္။ အခ်က္ ပိုင္ဖို႔သာ အေရးႀကီး၏။
အစပိုင္းမွာေတာ႔ ထို ေခြးႀကီးက သူေဟာင္ခ်င္၍ ေဟာင္ျခင္း တနည္း လူမွား၍ ေဟာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဟာင္သျဖင္႔ ထန္းလ်က္စားရမွန္း သိေသာအခါ ထန္းလ်က္ေကၽြးသျဖင္႔ ေဟာင္ျခင္းျဖစ္သြားေလေတာ႔သည္။ ကိုယ္႔ဆရာကို ေဟာင္ေသာေခြးကို ထန္းလ်က္ေကၽြးေသာ ရဟန္းမ်ား ဟူ၍လည္း ဤ ဘုရား သာသနာမွာေတာ႔ မိမိတို႕ကလြဲလ်င္ မရွိဟု ထင္ သည္၊ စာေပမွာ မေတြ႔မိ။ ေနာက္ ဘုရား သာသနာမွာေတာ႔ မေျပာတတ္ေပ။
မည္သို႔ျဖစ္ေစ လူရွင္းလွေသာ၊ သင္တန္းမ်ားပိတ္ထားေသာ ေဒပါဗလီ ပတ္ဘလစ္ ေဟာလီးေဒး၌ ထို ေခြးႀကီးကို ထူးထူး ျခားျခား သတိရလြမ္း
ဆြတ္မိသျဖင္႔ ဤစာကို ေရးမိသည္။
( ထို ဆရာေတာ္ႀကီးကိုလည္း ဤမွ ထပ္မံ ေတာင္းပန္ပါ၏ )
အထူး အမွာ။ ။ ဤစာသည္ မန္းကို လြမ္းလို႔ တမ္းတဲ႔စာ ဟူသည္႔အတိုင္း လြမ္း၍ တမ္းေသာစာသာျဖစ္သည္၊ ေတာင္ေတာင္ အီအီ စဥ္းစားျပီး ဟိုဟို ဒီဒီ မေတြးၾကရန္ ေမ႔ေနသူတို႔ကို သတိေပးခ်င္ပါသည္၊ သတိေပးလိုက္ပါမွ ေတာင္ေတင္ အီအီ စဥ္းစားျပီး ဟိုဟို ဒီဒီ ေတြးေနၾက လွ်င္ သီဟနာဒ ႏွင္႔မဆိုင္၊ စာဖတ္သူမ်ားႏွင္႔သာ ဆိုင္၏။
(posted on 08/09/2013)
ဆရာႀကီး ဦးေဌးေအာင္
ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္ရွာၿပီ တဲ႔။
မိုးဇလကေန ဗုဒၶေဒသနာျပန္႔ပြားေရး
ဗုဒၶေဒသနာျပန္႔ပြားေရးကတဆင္႔ ရဟန္းငယ္တို႔ မိရိုးဖလာအေတြးေတြကို ရိုက္ခ်ိဳး.. အျမင္သစ္ေတြ ထုေထာင္းထည့္ေပးခဲ႔သူ။
စကၤာပူမွာ တရားပြဲလုပ္ႏိုင္ဖို႔ မႏွစ္က ႀကိဳးစားခဲ႔ေသးေသာ္လည္း အထ မေျမာက္ခဲ႔။
ဆရာႀကီးရဲ႕ အသက္အ႐ြယ္နဲ႔ သြားေရးလာေရး မလြယ္ကူမႈေတြေၾကာင္႔။
အခုေတာ႔ အရာခပ္သိမ္း ၿငိမ္းသြားေပၿပီ။
ဆရာႀကီးရဲ႕ ဗုဒၶေဒသနာဆီ ခ်ဥ္းကပ္ပုံေတြကို စကၤာပူအမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္ ထဲက(National University of Singapore) လူငယ္ေတြဆီ စီးဝင္းသြားေစ လိုတဲ႔ တပည့္ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ ဆႏၵ မျပည့္ဝေတာ႔ဘူး။
သက္တန္းေစ႔ ဆိုေပမယ္႔ မေသေစခ်င္ေသးပါဘူး ဆရာႀကီး ရယ္။
ေနဝင္ခ်ိန္ ေစာလြန္းတယ္။
လက္ထပ္လက္စြပ္
က်ေနာ္႔သားက သူ႔မဂၤလာေဆာင္ ေရာက္လာတဲ႔ ပရိသတ္ေတြကုိ သူကိုယ္ တိုင္ေဖ်ာ္ေျဖမယ္ဆိုၿပီး ဂစ္တာႀကိဳးေတြ စ ၫိွတယ္။
မၾကာဘူး၊ ခဏေနေတာ႔ သူ႕ဆီကေတာင္းပန္သံထြက္လာတယ္။
" မဝတ္စဖူး လက္ထပ္လက္စြပ္ဝတ္ထားရေတာ႔ ဂီတာတီးရာမွာ နည္း နည္းျပႆနာတက္ေနလို႔ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး နားေသာတဆင္ေပးၾက ဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
သူေျပာလိ႔ုမွ မဆုံးေသးဘူး။ ေအာက္က ပရိသတ္တစ္ေယာက္က
" နားလည္ပါတယ္၊ လက္ထပ္လက္စြပ္ဝတ္ထားရတယ္ဆိုရင္ ဂီတာတီးမွ ရယ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔လုပ္လို႔ မရေတာ႔ပါဘူး " တဲ႔။
Ref: R.D, Dec,2011
ဂ်ပန္(သို႔မဟုတ္) သာမန္ႏိုင္ငံ အဆင္႔ဆီေျခလွမ္းျပင္ေနတဲ့ႏိုင္ငံ
ဂ်ပန္အဓိကရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ စိန္ေခၚမႈက လူဦးေရပါ။ ဂ်ပန္လူဦးေရက အိုမင္း လာေနၿပီ၊ ဒီအတြက္ အစားထိုးမေပးႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ဆက္စပ္ေနတဲ့ အျခားျပႆ နာေတြကေတာ့ စီးပြားေရး“အီ”ေနမႈနဲ႔ အားေကာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ မ႐ွိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ လူဦးေရျပႆနာကိုသာ မေျဖ႐ွင္းႏိုင္ရင္ ဂ်ပန္ရဲ႕ အ နာဂတ္လည္း မလွႏိုင္ပါဘူး။
အေရအတြက္ကိုၾကည့္လိုက္႐ုံနဲ႔တင္ ဒီျပႆနာက ထင္သာျမင္သာ ႐ွိလွပါ တယ္။ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးရဲ႕ ေမြးဖြားႏႈန္းက ၁.၃၉ ပဲ႐ွိတယ္။ အမွန္တကယ္ လိုအပ္တဲ့ရာခိုင္ႏႈန္းက ၂.၁ ဆိုေတာ့ အမ်ားႀကီးေလ်ာ့က်ေနပါ တယ္။ ကေလးေမြးဖြားႏႈန္းေလ်ာ့က်သြားေတာ့ လူငယ္ေတြက အလုပ္လည္းလုပ္ရ၊ လူႀကီးေတြကိုလည္း ျပဳစုေစာင္႔ေရွာက္ရ၊ ဒီေတာ႔ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြ ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္မယ္႔ လူငယ္ရာခိုင္ႏႈန္းက နည္းနည္းလာတယ္။
၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ေတြမွာ လူႀကီးေတြကိုေစာင႔္ေရွာက္ႏိုင္မႈႏႈန္းက ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ႐ွိေနၿပီး ယခုႏွစ္ေတြမွာ ၂.၈ ပဲ႐ွိပါေတာ့တယ္။ ဒီအတိုင္းပဲ လူဦးေရဆက္ ႐ွိေနမယ္ဆိုရင္ ၂၀၂၂ ေရာက္ရင္ ၂ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ ေရာက္သြားပါလိမ့္
မယ္။ ဒါဆိုရင္ ၂၀၆၀ မွာ ၁.၃ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ႐ွိေတာ့မယ္။ အဲဒီအေနအထားအထိ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အေျခအေနက တင္းခံထားလို႔ မရႏိုင္ေတာ့သေလာက္ ျဖစ္သြားမယ္။ လူငယ္ေတြက ဒီဒဏ္ကိုမခံႏိုင္ရင္ အျခားႏိုင္ငံကို ထြက္သြားၾကပါလိမ့္ မယ္။ ဒုတိယကမာၻစစ္အၿပီး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) အတြင္းမွာ ဂ်ပန္လူဦးေရဟာ ၇၂ သန္းကေန ၁၂၈ သန္းအထိ ျမင့္ တက္လာခဲ့ေပမယ့္ အခု လူဦးေရက ေလ်ာ့က်လာေနၿပီး ၁၂၇.၅ သန္းပဲ ႐ွိ ပါေတာ့တယ္။ ဒါဆိုရင္ စီးပြားေရး က်ဆင္းလာမႈကလည္း မလြဲမေသြပါ။ ဒီ အေနအထားကို ထိန္းထားလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။
ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈ အတိုင္း မိသားစုထဲမွာေရာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာပါ ေနထိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူ တို႔ဟာ အိမ္ထဲမွာေန၊ ကေလးေတြကိုထိန္း၊ လူႀကီးေတြကိုျပဳစု၊ အိမ္တြင္း မႈေတြလုပ္ရတာကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု ဒီ အမ်ဳိး သ မီးေတြဟာ ခရီးေတြထြက္၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ႐ွိတဲ့လူေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရာ ကေန ကိုယ္တိုင္ အလုပ္ထြက္လုပ္၊ ကိုယ့္၀င္ေငြကို ႐ွာၿပီး လြတ္လြတ္လပ္ လပ္ေနရတဲ့ အရသာကို ေတြ႔လာၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အေျခခံ စိတ္ဓာတ္ေ တြ ေျပာင္းလဲလာေန ၿပီး ဒီစိတ္ဓာတ္ေတြက ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ဖို႔ လည္း မ႐ွိႏိုင္ဘူး။ စကၤာပူအဲယားလိုင္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾက တဲ့ ဂ်ပန္ အမ်ဳိး သမီးေတြ႐ွိတယ္။ စကၤာပူကေလယာဥ္ေမာင္ေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္ က်တာေ တြေတာင္႐ွိပါတယ္။ ဒီမွာေနၾကရင္း စကၤာပူကအမ်ဳိးသမီးေတြ ဘယ္လိုေန ထိုင္ၾကတယ္၊ ေယာကၡမေတြရဲ႕အိမ္မွာလည္းမဟုတ္၊ ခင္ပြန္းရဲ႕ဗိုလ္က်တာ ကိုလည္းမခံရ၊ ဒါေတြကိုေတြ႔ျမင္သြားၾကတယ္။ ဂ်ပန္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက အ မ်ဳိးသမီးေတြ အရင္လိုျပန္ျဖစ္ေအာင္၊ ေငြေရးေၾကးေရးမွာ ေယာက္်ားကို မွီ ခိုေနရေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ မရပါဘူး။
မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္ႏွစ္ဆက္အတြင္းမွာပဲ အမ်ဳိးသမီးထုႀကီးဟာ သူတို႔ရဲ႕ေ ႐ွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈထဲက အိမ္တြင္း ေရးတာ၀န္ေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈလာ ခဲ့ၾကတယ္။ အခုသူတို႔ဘာသာသူတို႔ တြက္ခ်က္ၿပီး ဆံုးျဖတ္လာၾကေတာ့ တယ္။ ယဥ္ေက်းမႈေဟာင္းထဲကို သူတို႔ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ျပန္၀င္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကေလးယူျခင္းကေနရလာမယ့္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးကိုလည္း မလိုခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ အမ်ားစုက အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ေနၾကေတာ့ တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က အိမ္ေထာင္ေတာ့ျပဳတယ္။ ကေလးမယူဘူး။ ဂ်ပန္အလုပ္ ႐ွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ေခတ္နဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြ က်င့္သံုးဖို႔ ျငင္း ဆန္ေနၾကတယ္။ ဒါကလည္း အေထာက္အကူမျဖစ္လွပါဘူး။ ဆြီဒင္မွာဆို ရင္ အလုပ္႐ွင္ေတြက အမ်ဳိးသမီး အလုပ္သမားေတြကို အလုပ္အကိုင္လည္း မပ်က္ ကေလးယူလို႔လည္းရေအာင္ စီစဥ္ေပးၾကတယ္။ ဂ်ပန္ကုမၸဏီေတြက မီးဖြားခြင့္တင္တဲ့ မိခင္ေလာင္းအလုပ္သမားကို ယာယီအလုပ္သမား စာရင္း ထဲ ထည့္သြင္းလိုက္ၾကတယ္။
ရည္႐ြယ္ခ်က္လည္းႀကီး အလားအလာလည္း႐ွိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေတြ အ တြက္ အလုပ္အကိုင္ကိုပါ လာၿပီးထိခိုက္ေနေတာ့ ကေလးယူျခင္းဟာ သူတို႔ အတြက္ ေပးဆပ္ရတာေတြ မ်ားလြန္းေနတယ္။ ဘယ္ကုမဏီကမွ ဒီျပႆ နာကို ေျဖ႐ွင္းဖို႔ ဦးေဆာင္မႈေပးမယ္ဆိုတဲ့ သတၱိမ်ဳိးမ႐ွိဘူး။ ႏိုင္ငံလူဦးေရ အတြက္ ကေလးေတြလိုတယ္လို႔သာ ပါးစပ္က ေျပာေနၾကတာပါ။
ဒီကိစၥမွာေတာ့ စကၤာပူနဲ႔ဂ်ပန္ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ျပႆနာက ဆင္တူပါပဲ။ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ စကၤာပူက ၀င္ေရာက္ေနထိုင္လာသူေတြကို လက္ခံ တယ္။ ဂ်ပန္ရဲ႕ႏိုင္ငံျခားသားလက္ခံမႈႏႈန္းက မ႐ွိသေလာက္ပဲ။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိး ဟာ သူတို႔ အမ်ဳိး သန္႔ေနရမယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္က နက္နက္နဲနဲကို စြဲေန တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသားလက္ခံ ေရး၊ မခံေရးက ျပည္သူထဲမွာေရာ အစိုးရထဲမွာပါ ေဆြးေႏြးရမယ့္ ကိစၥမ်ဳိးေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ဂ်ပန္လူမ်ဳိး ေတြရဲ႕ ဇာတိမာန္ျပင္းျပပံုကို ကၽြန္ေတာ္မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ Cathay Building မွာ အဂၤလိပ္စာအယ္ဒီတာအေနနဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ (၈) ရက္ ေန႔တိုင္းမွာ ဆာမူ႐ိုင္းဓားႀကီးေတြတ၀င့္၀င့္၊ စစ္ခ်ီသံေတြေၾကြးေႀကာ္ ရင္း စစ္ခ်ီခဲ့ၾကတာေတြကို ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။
“Ware ware Nihonjin Wa Amaterasu Noshison Desu” (ငါတို႔လူမ်ဳိးဟာ ေနမ်ဳိးေနႏြယ္ေတြ)။
ဒါကို အျခားနည္းနဲ႔ေျပာေတာ့ ငါတို႔လူမ်ဳိးသာ ေနမ်ဳိးေနႏြယ္၊ မင္းတို႔က မ ဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ ဒီေခတ္ ႀကီးထဲမွာ ဒါမ်ဳိးေတြေတာ့ သူတို ႔ေၾကြးေႀကာ္ေနၾကမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေျခခံယံုၾကည္ခ်က္ က လံုး၀မေျပာင္းေသးဘူးလို႔ ယူဆမိပါတယ္။ အေမရိကမွာေမြး၊ အေမရိက မွာပညာသင္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးအစိုးရ အရာ႐ွိ ေဂ်ာ့(ဂ်္)တာေကမူရာ(George Takemura)ကို ဂ်ပန္ေတြက မယံုၾကည္ႏိုင္ၾကဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူ လည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ဟိုဒိုဘု(Hodobu)ဂ်ပန္အင္ေဖာ္ေမး႐ွင္းကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့တာပါ။ အေျပာအဆို၊ အမူအရာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူ တစ္ေယာက္ပါ။
ဒီလို လူမ်ဳိးအစြဲႀကီးေနျခင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ဆိုး႐ြားတဲ့ အဟန္႔အတားျဖစ္ေ နပါတယ္။ သူတို႔လူဦးေရ ျပႆနာလည္း ဒါေၾကာင့္ ေျဖ႐ွင္းလို႔မရျဖစ္ သြားႏိုင္ျပန္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကၽြန္္ေတာ္သာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးတစ္ ေယာက္ ဆိုရင္ ဂ်ပန္နဲ႔ လူမ်ဳိးစုခ်င္းတူတဲ့ လူေတြကိုလက္ခံၿပီး ျပည္တြင္းကဂ်ပန္ေတြ နဲ႔ ေရာေႏွာမိသြား ေအာင္ ႀကိဳးစားမိမွာပါ။ တ႐ုတ္နဲ႔ကိုရီးယားအျပင္ ဗီယက္ နမ္ လူမ်ဳိးေတြကိုေတာင္ လက္ခံလို႔ရပါတယ္။ တကယ္ ေတာ့ အဲဒီလူမ်ဳိးေတြ က ဂ်ပန္ႏိုင္္ငံထဲမွာကို ႐ွိေနႏွင့္ၾကၿပီးသားပါ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံထဲမွာ ကိုရီးယား လူမ်ဳိး ၅၆၆,၀၀၀၊ တ႐ုတ္လူမ်ဳိး ၆၈၇,၀၀၀ ႐ွိေနၿပီး သူတို႔ဟာ ဂ်ပန္စကားကို ဂ်ပန္တစ္ေယာက္လိုကို မြတ္ေနေအာင္ ေျပာႏိုင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ ဆိုရင္ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ တစ္သားတည္းျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ သူတို႔ကို ဂ်ပန္စီတီဇင္ အစစ္ေတြအေနနဲ႔လက္ခံဖို႔က အေတာ္အလွမ္းေ၀းေနဆဲပါ။ တကယ္ဆို သူ တို႔ဟာ ဂ်ပန္မွာေမြး၊ ဂ်ပန္မွာႀကီးျပင္းခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္ လူ႔အဖြဲ႔အ စည္းကေတာ့ သူတို႔ကို ဂ်ပန္ေတြအေနနဲ႔ လက္မခံႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။
ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ ဘယ္ေလာက္အစြဲႀကီးတယ္ဆိုတာကို ျပည့္ျပည့္ စံုစံု သေဘာေပါက္ႏိုင္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ ကန္႔သတ္ဟန္႔တားျခင္းခံရတဲ့ လူတစ္စုကို လည္း ထပ္ၾကည့္ဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ဟာ လက္တင္အေမရိကမွာ ေမြးတဲ့ Nikkeijin လို႔ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးအစစ္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ေတြ တုန္းက အမ်ားအားျဖင့္ ဘရာဇီးႏိုင္ငံမွာ႐ွိၾကတဲ့ ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ လြတ္လပ္စြာ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ျခင္းေပၚလစီ အရ ဂ်ပန္ျပည္ ကိုျပန္လာၾကတယ္။ သူတို႔ျပန္လာေတာ့ ဂ်ပန္ရဲ႕ လူဦးေရေလ်ာ့ပါးလာ မႈျပႆနာကို ေျဖ႐ွင္းေပး ႏိုင္ေတာ့မလိုလို ထင္စရာပါပဲ။ ကမာၻတစ္ျခမ္းခရီးစဥ္ကိုျဖတ္ၿပီး ေရာက္လာၾကတဲ့ Nikkeijin ေတြဟာ လူထု က ႏွစ္ႏွစ္ကာကာမ႐ွိလို႔ သူတို႔အဘိုးအဘြားေတြ ၁၉၂၀ ၀န္းက်င္က ထြက္ ခြာသြားခဲ့ၾကတဲ့ ဘရာဇီးဆီကို ေနာက္ ေၾကာင္းျပန္လွည့္ခဲ့ၾကရပါေတာ့တယ္။ အစိုးရရဲ႕ စမ္းသပ္က်င့္သံုးမႈေပၚလစီလည္း အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ယဥ္ေက်းမႈ လံုး၀မတူတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ဂ်ပန္ေတြဟာ ဂ်ပန္မွာ႐ွိေန တဲ့သူတို႔ေဆြမ်ဳိးဂ်ပန္ေတြရဲ႕ ကန္႔သတ္ဆက္ဆံျခင္းကို ခံၾကရပါတယ္။ သူတို႔ကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြအေနနဲ႔ပဲ ဂ်ပန္လူထုက လက္ခံၾကတယ္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္လယ္ေရာက္လို႔ စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းလည္း ရင္ဆိုင္လိုက္ရေရာ အလုပ္အကိုင္မ႐ွိျဖစ္ေနတဲ့ Nikkeijin ဂ်ပန္ေတြကို အစိုးရက အေျခခံ စား ရိတ္ေတြေပးၿပီး ဘရာဇီးကို အၿပီးျပန္လႊတ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံျခား သားေတြအေပၚ အဲသလို ခြဲျခားမႈမ႐ွိတဲ့ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ အစိုးရရဲ႕ေပၚလစီဟာ အလုပ္ျဖစ္သြားႏိုင္စရာ ႐ွိပါတယ္။
ဂ်ပန္အစိုးရအေနနဲ႔ ကိုယ္က်င့္သံုးမယ့္ေပၚလစီကို ေအာင္ျမင္ႏိုင္မႈ ႐ွိရမယ္ ဆိုတာကို စတင္မက်င့္သံုး မီကတည္းက ယံုၾကည္ထားဖို႔ သင့္ပါတယ္။ ႏိုင္ ငံျခားသားကို လက္မခံလိုတဲ့စိတ္ဓာတ္ လူထုမွာ႐ွိေနတယ္ဆို တာကို ေလွ်ာ့ တြက္မိတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ဘယ္နည္းနဲ႔ႀကိဳးစားရင္ရႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ စိတ္ ကူးမ်ဳိးေတာ့ ႐ွိထား သင့္ပါတယ္။
ဆက္ရန္ -
လူနဲ႔ ကိုယ္ပုိင္အမွတ္အသား
မႏွစ္က ရန္ကုန္ေရာက္ခိုက္ မိမိထမံသီမွာရွိစဥ္ ရဟန္းခံေပးထားခဲ႔သည့္ နာဂဘုန္းႀကီး ဦးေဝေရာစနနွင္႔ေတြ႔သျဖင္႔ လူပုဂၢိဳလ္သာသနာျပဳ ဦးေမာင္ သိန္း အေၾကာင္းေမးမိသည္။ ဦးေမာင္သိန္းသည္ ေလရွီးနာဂမ်ိဳးႏြယ္စုေလး တစ္စု၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။
"ဦးေမာင္သိန္းႀကီးေရာ ရွိေသးသလား"
"ထမံသီမွာ မရွိေတာ႔ဘူး ဘုန္းဘုန္း၊ သူ႔႐ြာကိုျပန္သြားၿပီ"
"ဘာေၾကာင္႔ သူ႔႐ြာကိုျပန္သြားတာလဲ"
"သူ႔႐ြာက လူငယ္ေတြကို သူတို႔ ဘာသာစကားသင္ေပးဖို႔ တဲ႔၊ အဲသလိုမွ မ လုပ္ရင္ သူတို႔ ဘာသာစကား မၾကာခင္ ကြယ္သြားေတာ႔မယ္လို႔ ေျပာတယ္"
"သူ႔႐ြာက အိမ္ေျခဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ"
"အစိတ္သုံးဆယ္ပဲရွိမယ္"
"သူတို႔ ဘာသာစကားကို ႐ြာေပါင္း ဘယ္ႏွ႐ြာက ေျပာသလဲ"
"မေျပာဘူး။ သူတို႔ တစ္ရြာပဲေျပာတယ္၊ တျခားရြာေတြမွာလည္း သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္စကားေတြရွိတယ္"
အိမ္ေျခ အစိတ္သုံးဆယ္ေလာက္ပဲေျပာသည့္ စကားပင္ျဖစ္ေစ ဒါကို မကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ လူမ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္ ဦးေမာင္သိန္း မွာ တာဝန္ရွိေနတာပဲဟု ေတြးလိုက္မိသည္။
ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ သမိုင္းေရ.............
နတ္ရွင္ေနာင္ကိုၾကည့္ ..
"ႏိုင္ငံေတာ္ ေခတ္မွီ ဘက္စုံ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေရး" ဆိုတဲ႔ အေရးနဲ႔ၾကည့္ရင္ သမိုင္းမွာ က်ရွဳံးခဲ႔သူပဲ။
"အမ်ိဳးသားအေမြအႏွစ္မ်ား မေျပာက္ပ်က္ေအာင္ထိမ္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္ေရး " က်ျပန္ေတာ႔ သူက ေအာင္ျမင္သူျဖစ္ေနျပန္တယ္။
သမိုင္းဆိုတာ ေနာက္ျပန္ လွည့္လွည့္ၾကည့္ရလြန္းလို႔ အလြန္ ဇက္ေညာင္းတဲ႔ ဘာသာရပ္ပါ ဆရာႀကီး ဟန္တင္တန္ရယ္။ ။
ယဥ္ေက်းမႈ ပဋိပကၡ
"မာ႔က္စ္ဝါဒက ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ႔လူတန္းစား ညီညြတ္ေရးအတြက္ ျပည္ေ ထာင္စု(အမ်ိဳးသား)ႏိုင္ငံကို ျငင္းပယ္သလို မြတ္စလင္ေတာ္လွန္ေရး လႈပ္ ရွားမႈအရ အစၥလမ္ အယူးသည္းဝါဒကလည္း အစၥလမ္ညီညြတ္ေရး အတြက္ ျပည္ေထာင္စု(အမ်ိဳးသား)ႏိုင္ငံကို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္သည္။"
"ခရစ္ယန္၊ ေအာ္သိုေဒါက္စ္၊ ဗုဒၶဘာသာႏွင္႔ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္အစိုးရတို႔မွာ ဘာသာေရးကို အေျခခံဖြဲ႔စည္းထားသည္႔ အဖြဲ႔ဝင္မ်ားပါဝင္ေသာ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား မရွိေသာ္လည္း မြတ္စလင္အစိုးရမ်ားမွာ ရွိသည္။"
ယဥ္ေက်းမႈ ပဋိပကၡ
ဆင္ျမဴယယ္ ပီ ဟန္တင္တန္
"As a revolutionary movement, Islam fundamentalism rejects the nation state in favor of the unity of Islam just as Marxism rejected it in favor of the unity of the international proletariat." (p. 175)
"Christian, Orthodox, Buddhists and Hindu government do not have interstate organizations with memberships based on religion; Muslim governments do." (p. 176)
From The Clash of Civilization. Islam: Consciousness without cohesion.
by Samuel P Huntington.
ဂန္းနန္း စတိုင္ ေကာင္ကေလးႏွင္႔ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္
အမွာ။ ။ Samuel P Huntington ရဲ႕ The Clash of Civilization ေၾကာင္႔ လီကြမ္းယုကလြဲၿပီး အခုတေလာ ပို႔စ္အသစ္ တက္ႏိုင္မယ္မဟုတ္လို႔ အေဟာင္းတခ်ိဳ႕ကိုပဲ မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဤေဆာင္းပါးက လာအို ခရီးစဥ္ႏွင္႔ ပတ္သက္သည္႔ အမွတ္တရ ေလးမ်ားကို ျပန္ေရးျခင္း ျဖစ္သည္။
၁ ။ စလုံးပိုင္ ေဟာ္တယ္မ်ား
လာအိုႏိုင္ငံ ဟု ဆိုေသာ္လည္း တည္းခိုခဲ႔ရေသာ ေဟာ္တယ္မ်ားက စလုံးပိုင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ စလုံး တို႔ စီးပြားေရး လက္တန္ ရွည္သည္။ လာအိုႏိုင္ငံ၏ ဥပေဒ အရ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား အေနႏွင္႔ ေဒသခံ ႐ွယ္ယာ မပါဘဲ စီးပြားေရး လုပ္ခြင္႔မ႐ွိ၍ ဖက္စပ္ျဖစ္ေန ရေသာ္လည္း ခန္႔ခြဲမႈက စလုံး တို႔ လက္ေအာက္မွာ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ရွိေနသည္။ ထူးျခားသည္႔ အခ်က္ က စလုံးပိုင္ျဖစ္သည္႔အ တြက္ အျခား ေဟာ္တယ္ေတြထက္ ပိုသန္႔ျပီး ဆက္ဆံေရး ပိုေကာင္းမြန္သည္။ စလုံး တို႔ စီးပြားေရး လုပ္တတ္ၾကသည္။ ပိုင္ရွင္က စလုံး၊ အလုပ္သမားက လာအို။ သို႔ေသာ္ အလုပ္အကိုင္ ရွိေနသည္၊ေဟာ္တယ္က လူထုကို အလုပ္ေပးထားႏိုင္သည္ကပင္ မဆိုးဟု ဆိုရမည္။ ထို လာအိုေလးပင္ ၁၉၉၇ ခုေနာက္ မီးပ်က္သည္ သိပ္ မရွိေတာ႔ ဟု သိခဲ႔ရသည္။
၂ ။ ဘ၊က ေက်ာင္းထြက္ ခရီးလမ္းၫႊန္မ်ား
ဘယ္မွာ အဂၤလိပ္စာ သင္ခဲ႔သလဲဟု ေမးတိုင္း ဘုန္းႀကီးက သင္ေပးသည္ ဟု ခရီးလမ္းၫႊန္ ေလးေယာက္စလုံး တညီ တၫြတ္ တည္း ေျဖၾကသည္။ မဖြံ႔ျဖိဳးေသးေသာ ဗုဒၶဘာသာ ႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္ႏွင္႔ အညီ ပညာေရး က႑ကလည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား
အေပၚ ေတာ္ေတာ္ အမွီျပဳေနရေၾကာင္း သိသာလွသည္။ တစ္ခု ေကာင္းသည္က လူငယ္တိုင္း ကိုရင္ လူထြက္ေလးမ်ား ျဖစ္သျဖင္႔ ဘုန္းႀကီး အထာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္နပ္ၾကသည္။ သူတိူ႔ အဂၤလိပ္ကေတာ႔ နားလည္၍ ရရုံေလာက္သာ ႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္ ျပန္စဥ္က အဖြဲ႔ႏွင္႔အတူ ပါလာသည္႔ ျမန္မာခရီးလမ္းၫႊန္လည္း လာအိုတို႔ ထက္ မသာ ဟုထင္သည္။ လာ အိုႏွင္႔ ႏႈိင္းရသည္က သိပ္ေတာ႔ မမိုက္။ ျမန္မာတုိ႔ ႀကိဳးစားဖို႔ လိုေသးသည္။
" သူေျပာတာ နားလည္တယ္၊ ျပန္မေျပာတတ္လို႔ " ႏွင္႔ မရေတာ႔။
၃ ။ အတုံ႕ အလွည္႔
ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ၿပံဳးစရာ အေကာင္းဆုံးဟု ဆိုရမည္ ထင္သည္။ နံနက္ ေစာေစာထ၊ ဆြမ္းေလာင္း၊ သကၤန္းမ်ား လွဴဒါန္းၾကရာ စလုံးဒကာမတစ္ေယာက္ ဆြမ္းအိုးက ဆြမ္းေလာင္းရင္း ကုန္သြားသည္။ ထိုအခါ ဆြမ္းခံရဟန္းက ထိုဒကာမကို အားနာသြား သည္ ထင္၏။ သူ႕ သပိတ္ထဲ ရိွရိွသမ်ွ ဆြမ္းတိ႔ုကို ထိုဒကာမ ဆြမ္းခြက္ထဲ ထည္႔ေပးထာခဲ႔ျပီး ႂကြသြားေလေတာ႔သည္။ ထို အျဖစ္ အပ်က္ က စလုံး တိ႔ုၾကား ေျပာမဆုံးပင္ ႐ိွခဲ႔သည္။ ရဟန္းေလာင္းသည္႔ ဆြမ္းကိုပင္ ခံယူထိုက္သည္႔ ဒကာမ ဟုတည္း။
၄ ။ ဂန္းနန္း စတိုင္ ေကာင္ကေလး
စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆုံးက ဤ ေကာင္ကေလးျဖစ္သည္။ တစ္ဖြဲ႔လုံး အတြက္ ဘစ္စနစ္ ကလပ္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္
တစ္ေဆာင္ကို ေဟာ္တယ္ ပိုင္ရွင္က လက္ေဆာင္ေပးသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ မစီးစဖူး ဘစ္စနစ္ကလပ္မွာထိုင္ေနစဥ္ ေကာင္ကေလး တစ္ေ ယာက္ ေရာက္ လာျပီး မိမိေဘး ဝင္ထိုင္သည္။ ၾကည႔္ေတာ႔ မိဘႏွင္႔ တူသူေတြလည္း မပါ။ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ပုံ ရေသာ လူ လည္းမပါ၊ တစ္ေယာက္တည္းမွ တကယ္႔ကို တစ္ေယာက္တည္း။ ေလယာဥ္ထြက္သည္အထိ မလာေတာ႔မွ သူ႕ကို စကားစေျပာ မိ သည္။
" တစ္ေယာက္တည္း လား"
" ဟုတ္တယ္၊ တစ္ေယာက္တည္း "
" အသက္ ဘယ္ေလာက္ ရိွျပီလဲ "
" ၁၂ ႏွစ္ "
" ဘာလူမ်ိဳးလဲ "
" ကိုရီးယား၊ ဆိုးလ္ က "
" မိဘေတြက စကၤာပူမွာ ေနတာလား "
" ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ္လည္း စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတယ္ "
" လာအိုကို ဘာလာလုပ္တာလဲ "
" ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေဟာလီးေဒး လာတာ "
ေျပာရန္ပင္ မရွိေတာ႔။ ေတဂ်ဳန္း ဆိုသည္႔ ၁၂ ႏွစ္သား လူငယ္ေလးသည္ စကၤာပူမွ လာအိုကို တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းပိတ္ ရက္ ေဟာလီးေဒး ထြက္သည္ တဲ႔။
မိဘတိ႔ု၏ စိတ္ခ် ယုံၾကည္ရဲမႈ၊
ကေလး၏ သတၱိ။
ငယ္စဥ္က ၂ မိုင္ေဝးေသာ အလယ္တန္းေက်ာင္းကို သြားတက္ဖုိ႔ စိတ္မခ်သျဖင္႔ ေက်ာင္းအထြက္ခိုင္းသည္႔ မိခင္ ႀကီးကိုသာေတြး ရင္း ျမင္လိုက္မိေတာ႔သည္။
ကိုရီးယားတို႔က အေနာက္ကို လုံးဝ မီွသြားၾကျပီထင္သည္။ ခဏၾကာေသာ္ ေတဂ်ဳန္းကသူ႕အိပ္ထဲ မွ လက္ပ္ေတာ႔ကို ထုတ္ျပီး ဂိမ္း ကစား ၍ သာ ေနေလေတာ႔သည္။ လိုက္ၾကေပဦး ေ႐ႊျမန္မာ တို႔။
မိမိ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ေတဂ်ဳန္း ေလးသည္ တကယ္႔ကို ဂန္းနန္း စတိုင္ ေတဂ်ဳန္း ျဖစ္ေနေတာ႔သည္။ ။
ဘန္ကီမြန္း၏ မ်က္ႏွာ ျမင္ရတိုင္း မျမင္ဖူးလိုက္ရေသာ ဦးသန္႔ကို မဆီမဆိုင္ သတိရမိ၏။ ။
သီဟနာဒ
