ေမာင္သစ္ေဝ (ျမင္းျခံ) သို႕ ေဆးျပင္းလိပ္ လက္ေဆာင္

       ရင္ခ်င္းအပ္ၿပီး ေပါင္းခဲ့ရတဲ့မိတ္ေဆြ နည္းလြန္းတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႔ညံ့ဖ်င္းမႈလို႔ေျပာရင္ ဝန္ခံတယ္။ ဟန္မေဆာင္ခ်င္ဘူး။ ဘဝေတြဟာ ႏိုင္ငံေက်ာ္ေအာင္ မခမ္းနားခဲ့ၾကဘူး။ (တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ ေျပာသလို) စာေပနယ္ထဲကမိတ္ေဆြ ေတြကိုျပန္ၾကည့္ေတာ့ ကဗ်ာတစ္ခုတည္းကိုပဲ ရူးရူးမိုက္မိုက္ ေရးရဲတဲ့ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္။ (ကိုယ္မပါခဲ့ဘူး)။


          အဲဒီအထဲမွာ ေမာင္သစ္ေဝ(ျမင္းျခံ) ဆိုတဲ့ ခပ္ညံ့ညံံ့ သတၱဝါပါတယ္။ ခပ္ညံ့ညံ့လို႔ သာေျပာရတာပါ၊ ဇင္ေဝေသာ္ဆိုတဲ့ သတၱဝါထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးသာပါတယ္။

          ၿပီးေတာ့ အခုရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရက္စြဲေတြကို  ျဖတ္သန္းရင္း တိတ္တခိုး ေလးစားမိတဲ့ မိတ္ေဆြစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ တိုးခဲ့တယ္။ သူဟာ သိုသိပ္တယ္။ မယုတ္မာဘူး။ လူတစ္ေယာက္အတြက္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အျပန္အလွန္မွားခဲ့ၾကတဲ့ အမွား တစ္ခုစီကို (ဒါကက်ေနာ့္ အျမင္ပါ။) သိုသိပ္စြာ သိမ္းဆည္းဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သိုသိပ္စြာ ေလးစားခဲ့ရတယ္။

          ဆိုင္ေတာ့ မဆိုင္လွဘူး။ “ ကမ္းလက္” မတင္ခင္ကတည္းက အဲဒီမိတ္ေဆြကို ရင္ထဲက သတိရေနခဲ့လို႔ “ အက္ဂ်စ္တစ္မ်ားနဲ႔ ေကာင္းကင္” နဲ႔ “ ေရာမ မေရာက္ေသာ လမ္းမ်ား” ဆိုတဲ့ ဝတၱဳတိုေလးႏွစ္ပုဒ္ ေရးမိတယ္။ မိတ္ေဆြၿပံဳးလာမယ့္ အၿပံဳးကို ဘေလာ့(ဂ္) ကေန ျပန္ၿပံဳးျပဖို႔ ေရးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ “ အက္ဂ်စ္တစ္မ်ားနဲ႔ ေကာင္းကင္” ကိုသာ တင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး “ ေရာမ မေရာက္ေသာလမ္းမ်ား” ကိုေတာ့ တင္ဖို႔ အခြင့္မသာခဲ့ဘူး။ အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳေရးထားတာမို႔ လိပ္ျပာေတာ့သန္႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ မလုပ္သင့္ဘူး။ မီဒီယာဆိုတာ sensitive  ျဖစ္တယ္။ ေမာင္စူးရဲ (တန္႔ဆည္) ေျပာတဲ့ ပိုင္နက္ လက္တစ္သစ္ဆိုတာ အဲဒီမီဒီယာပါပဲ။

          “အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႔……က်ည္ဆန္သံုးေတာင့္” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးလည္း မတင္ျဖစ္ဘူး။ မတင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး လို႔လည္း ထင္တယ္။ ဘာမွေတာ့ မဆိုင္ဘူး။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တဲ့ တစ္ညညမွာ တဟားဟားရယ္ေမာရင္း စကားေျပာၾကဖို႔ ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးပါ။ အဲဒီမိတ္ေဆြကို ဂုဏ္ျပဳဖို႔ ေနာက္ထပ္စာတစ္ပုဒ္ ေရးမိေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္။ သူဟာ စကားလံုးေတြကို ေထြးထုတ္ေပမယ့္ စကားလံုးေတြနဲ႔ ရစ္ပတ္ေနသူမဟုတ္ဘူး။ မင္းမွားတယ္။ ငါမွားတယ္။ တို႔မွားတယ္။ တိတ္ဆိတ္။ ၿငိမ္သက္။ ၿငိမ္းခ်မ္း။ သို႔ေသာ္…….( ဒါက ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ပါ၊ လူတိုင္းမွာ ကြဲလြဲခြင့္ရွိတယ္)။


          ဇင္ေဝေသာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ဟာ အျမဲတမ္းလမ္းခြဲေလွ်ာက္တတ္သူပါ။

          မိတ္ေဆြကဗ်ာဆရာေတြက ကဗ်ာေတြကိုေရးၿပီး တစ္လတစ္ခါ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာကို ေစာင့္ဖတ္ေနရခ်ိန္မွာ ဇင္ေဝေသာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ အသိမခံဘဲ တစ္ပတ္တစ္ခါ စာမူခရတဲ့ ေဘာလံုးေဆာင္းပါးေတြ ေရးၿပီးလမ္းခြဲေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ေျခာက္လၾကာမွပါတဲ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွ စာမူခ အလြန္ဆံုး (၅၀၀)။
(တို႔ဝမ္းစာကို တို႔သိမွရမယ္။)

          ဒီလက္နဲ႔ အားကစားဂ်ာနယ္မွာေရးရင္ တစ္လကိုစာမူခ (၃၀၀၀) ရႏိုင္တယ္။ ဒါဟာ ဇင္ေဝေသာ္ေရြးခဲ့တဲ့ လမ္းပါပဲ။ ခြင့္လႊတ္ၾကပါကြာ။

          ဘာပဲေျပာေျပာ ရင္ထဲမွာရွိၿပီး စာေရးဆရာလို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကိုေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဂုဏ္ျပဳခ်င္တယ္။ အဲဒါ ေမာင္သစ္ေဝ(ျမင္းျခံ) ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာပါပဲ။

          အထူးသျဖင့္ေတာ့-
           ေလေအးတစ္ေပါက္ေသာက္ရဖို႔
          ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးေအာက္
          ဝမ္းလ်ားထိုး ထိုးေမွာက္ခဲ့ရ…”
 ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ေလးပါ။

          သူငယ္ခ်င္းေရ၊ ဇင္ေဝေသာ္ဆိုတဲ့သတၱဝါဟာ ရင္ထဲကခ်စ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို အလြယ္တကူ မေမ့တတ္ဘူးဆိုတာ မင္းသိရင္  ငါမဆက္သြယ္ျဖစ္တာကို ျဖည့္စြက္နားလည္ေပးပါ။

          ေဟာဒီမွာ မင္းရဲ့ အျမတ္ႏိုးဆံုးကဗ်ာတစ္ပုဒ္။

          ေငြေၾကးနဲ႔တိုင္းရင္ ဘာမွမဟုတ္ေပမယ့္ ငါ့အတြက္ေတာ့ သရဏဂံုတစ္ပုဒ္ ရြတ္ရသလိုပါပဲ။ ငါ့ဘေလာ႔(ဂ္) ေပၚက မင္းရဲ့ေဆးျပင္းလိပ္။ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ညွိၿပီးဖြာလိုက္စမ္းပါ။ ရႊံ႕ဗြက္ထူထူ သာေကတလမ္းေတြေပၚက နားလည္မွဳေတြဟာ ဘဏ္အေကာင့္ထဲက အစိမ္းေရာင္ ေဒၚလာ ေတြထက္ ပိုၿပီးထူထပ္ပါတယ္။ ငါကမင္းေလာက္ အငတ္မခံႏိုင္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ဘူးေပါ့ ။ဒါေပမယ့္ေနာင္တေတာ့မရမိပါဘူး ။ ေနာင္တမရေပမယ့္ မင္းေဆးျပင္းလိပ္ကေလး ကိုေတာ့ မီးညွိလိုက္မိတယ္။


 
ေဆးျပင္းလိပ္
ေမာင္သစ္ေဝ (ျမင္းျခံ)

မေန႔ကလို
ဒီေန႔ကို ေတြ႔ရေတာ့
ဒီေန႔လို မနက္ျဖန္ေတြမွာ

လူ႔ဘဝရဖို႔
ဘယ္ႏွစ္ခါ ပဋိသေႏၶေနယူရမလဲ
ေမးခြန္းေတြ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္
မီးညွိေသာက္ခဲ့ေပါ႔။

တစ္ကိုယ္ရည္စာ
အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာေတာင္
ျခင္ေကာင္ေတြလို
ေဝဒနာေတြ ေအာ္ျမည္ပ်ံသန္း
အိပ္စက္ျခင္းနဲ႔ စိတ္ဝမ္းကြဲခဲ႔ရ။

သတင္းစာထဲမပါတဲ့
နာေရးေတြနဲ႔
ေၾကကြဲနာက်င္ခဲ့ရ။

အစာအိမ္နဲ႔တြဲၿပီး
ပိုက္ဆံနဲ႔တြဲၿပီး
အႏုုပညာနဲ႔တြဲၿပီး
အဲဒီသံုးခု ညီညီညာညာနဲ႔တြဲၿပီး
လူျဖစ္ခြင့္ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရ။

အလိုတစ္ခုရဖို႔
အလုပ္ႏွစ္ခုထည့္ခ်ိန္တာေတာင္
လွ်ာထြက္မလာတဲ့ ခ်ိန္ခြင္ပ်က္ႀကီးကို
အလိုမက်ျဖစ္ခဲ့ရ။

မေလာက္မငွ
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို
ဒုကၡမ်ားမ်ားနဲ႔ စားခဲ့ရ။
ေလေအးတစ္ေပါက္ ေသာက္ရဖို႔
ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးေအာက္
ဝမ္းလ်ားထိုးထိုးေမွာက္ခဲ့ရ။

အရိပ္ကို စုပ္ယူအံုဖြဲ႔
ပ်ားေကာင္ေတြေၾကာင့္
ဖူးေယာင္ ဒဏ္ရာရခဲ့ရ။

ဘဝကို
ဖဲခ်ပ္လို ကုလားဖန္အထိုးခံခဲ႔ရ
ေဝဖဲထဲမပါ
ဆြဲဖဲထဲမပါ
ေအာက္ဆံုးဖဲ ျဖစ္ခဲ့ရ။

အဲဒါေတြ ရခဲ့တဲ့ေန႔ကလို
ဒီေန႔ကို ေတြ႔ရေတာ့
ဒီေန႔လို မနက္ျဖန္ကို
ေတြ႔ေနရဦးမလား
ေမးခြန္းေတြ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္
မီးညွိေသာက္ေနရေပါ႔

(ဟန္သစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ- ၉၆)


ဇင္ေဝေသာ္








ေမာင္သစ္ေဝ(ျမင္းၿခံ) ၏ ေဆးျပင္းလိပ္ကို ညွိလိုကညွိ ဖြာလိုကဖြာ လႊင့္ပစ္လိုက လႊင့္ပစ္ ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဆးျပင္းလိပ္ႏွင့္ မီးျခစ္တစ္လံုး စာဖတ္ပရိတ္သတ္လက္ထဲ ထည့္ေပး လိုက္ပါၿပီ။






Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

အဘိဓမၼာသည္ ဂ်ာနယ္လစ္ႏွင့္တူ၏

          သာမေဏဝတ္ေတာ့ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးက မိန္႔သည္။ ေမာင္ရင့္အဖိုးက အဘိဓမၼာမွာ နာမည္ႀကီး။ သူ႔နာမည္ ဦးဘိုးေအးဆိုတာပင္ လူမ်ားကမေခၚ “အဘိဓမၼာ ေအး” ဟု ေခၚသည္ဟု ျဖစ္သည္။ ၾကားဖူးသည္ေတာ့ ထင္၏။ ငယ္လြန္း၍့ မမွတ္မိ။ တန္းစီျခင္း အတတ္ပညာ၌ မထူးခြ်န္ေသာ သီဟနာဒသည္ မိသားစုထဲတြင္ပင္ ေနာက္ဆံုးသား ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အဖြားႏွစ္ေယာက္စလံုးႏွင့္ အဖိုးတစ္ေယာက္ကို မျမင္ဖူးလိုက္။ ဤဦးဘိုးေအး (သို႔) အဘိဓမၼာေအးကိုေတာ့ ျမင္ဖူးလိုက္သည္။ အဖိုးကား (၉၄) မွ ဆံုးသည္ ။
         
          ထိုအဖုိးကို အားနာ၏။ သီဟနာဒသည္ အဘိဓမၼာ၌ ညံ့၏။ သူမ်ားေတြ ျမင္သလို မျမင္။ ၾကည့္ပါ။ အဘိဓမၼာသည္ ဂ်ာနယ္လစ္ႏွင့္ တူ၏။ မရွင္းေသးဟု ထင္၏။ ရွင္းဦးအံ့။ ရွင္းလိုက္မွ ပိုရႈပ္ေသာ္ မတတ္ႏိုင္။ ရွင္းေတာ့ ရွင္းခ်င္သည္။ ရွင္းမည္။

          ဘုရားရွင္သည္ ဝက္ႀကီးတစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ေတာ္မူၿပီး ၿပံဳးေတာ္မူ၏။ ထိုအၿပံဳးကား သိုသိပ္၏။ အရွင္ အာနႏၵတစ္ပါးသာ သိသည္ဟု ဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွင္က ေမးေလွ်ာက္၏။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကား ရယ္ခ်င္၍ ၿပံဳးသည္ဟု မေျဖ ။ ထိုဝက္ႀကီး ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္း အကုသိုလ္ကို ျမင္၍ၿပံဳးသည္ဟု ေျဖေတာ္မူ၏။ ထိုအကုသိုလ္သည္ ဘယ္လိုအကုသိုလ္ျဖစ္သည္ဟု သီဟနာဒ မမွတ္မိ။ အေရးမႀကီး၊ မမွတ္မိလည္း ေဆာင္းပါးဆက္ေရးလို႔ရသည္ ။
          


          ဘုရားရွင္ ၿပံဳးေတာ္မူ၏။

          အဘိဓမၼာက ဤ၌မရပ္။ အဘယ္စိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးေတာ္မူသနည္းဟု ေမးခြန္းထုတ္၏။ ေျဖ၏။ ဟသိတုပၸါဒ္ စိတ္ျဖင့္ (သို႔) ေသာမနႆသဟဂုတ္၊ ဥာဏသမၸယုတ္ အသခၤါရိကစိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးသည္ဟု ေျဖသည္ထင္၏။ (မွားက ျပင္ေတာ္မူၾကပါ ေနာင္ေတာ္ ညီေတာ္တို႔)။ သီဟနာဒသည္ အဘိဓမၼာ၌ ညံ့၏။

          သို႔ေသာ္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကေတာ့ “ ငါ ဝက္ႀကီးကို ေတြ႔၏။ ၿပံဳးရမည္။ မည္သည့္စိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးလိုက္ရမည္နည္း” ဟု စဥ္းစားေတာ္မူခဲ့ဟန္ မတူေခ်။

          လူတိုင္း ၿပံဳး၏။ သီဟနာဒလည္း ၿပံဳး၏။ ေဒါသျဖစ္ခိုက္ေတာ့ ၿပံဳး၍မရ။ ထားေတာ့။ ထိုအၿပံဳးသည္ ေက်နပ္ၿပံဳး ျဖစ္ႏိုင္၏။ သေရာ္ၿပံဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ မထီတရီအၿပံဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ဆိတ္ကလီစာကို ျမင္ေသာအၿပံဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ဟန္လုပ္အၿပံဳးကေတာ့ျဖင့္ အဘိဓမၼာႏွင့္ မညီ။ မည္သို႔ဆိုေစ ၿပံဳးၾက၏။ သို႔ေသာ္ မၿပံဳးမီ ငါဘယ္စိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးလိုက္မည္ဟုကား မစဥ္းစားမိ။ ဤကိစၥ အဘိဓမၼာက ဝင္၍ေမႊ၏။ ဘာစိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးသည္၊ ညာစိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးသည္စသျဖင့္ ျဖစ္၏။

          “ ရွစ္ပုထုဇန္ ၊ ေျခာက္သကၡန္
          ငါးတန္ ရဟႏၱာ
          ဟာသအေၾကာင္း ထူးၿပားေရွာင္း
          စိတ္ေပါင္း ေတရသာ” 
ဟု ဆို၏။

          ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ဘုန္ေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကို ဆြမ္းေလာင္း၏။
     
          အဘိဓမၼာကား ဤ၌မရပ္၊ အဘယ္စိတ္ျဖင့္ ဆြမ္းေလာင္းသည္ဟု ဂ်ာနယ္ဝင္ လစ္(စ္)၏။ သူ႔ဘာသာသူ စိတ္ကူးေပါက္၍ လွဴလွ်င္ ေသာမနႆသဟဂုတ္၊ ဥာဏဝိပၸယုတ္ အသခၤါရိက ကုသုိလ္ဟု ဆို၏။ မိဘ စသူတို႔က တိုက္တြန္း၍ ေက်ေက်နပ္နပ္လုပ္လွ်င္ ေသာမနႆသဟဂုတ္ ဥာဏဝိပၸယုတ္ သသခၤါရိက မဟာကုသိုလ္ဟု ဆို၏။

          ကေလးကမူ ငါသည္ ဤစိတ္ျဖင့္ ေလာင္းလွဴမည္ဟု စဥ္းစားမိမည္မဟုတ္၊ ေလာင္းလွဴမည္။ ဆြမ္း၊ ဟင္း မဖိတ္မစင္ရေအာင္ ေလာင္းလွဴမည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ သကၤန္းေတြ ေပမည္။ ဤမွ်သာ ျဖစ္၏။

          ဤသို႔၊ ဤသို႔ ။ စသျဖင့္၊ စသျဖင္႔ အဘိဓမၼာက သရုပ္ခြဲေလေတာ့၏။
          ဥပမာေဆာင္အံ့။

          ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္း ကတံုးရိတ္၏။ ဘရစ္တနီစပီးယား ကတံုးရိတ္၏။ ထိုကတံုး ႏွစ္လံုးကို ဂ်ာနယ္လစ္က ဘာေၾကာင့္ ကတံုးရိတ္သည္။ အဘယ္သို႔ ကတံုးရိတ္သည္ စသျဖင့္ သရုပ္ခြဲေတာ့၏။ သတင္းပိုႀကီးသြား၏။ လူပို စိတ္ဝင္စားသြား၏။

          ထို႔ေၾကာင့္ စဥ္းစားမိ၏။

          သုတၱန္ ေဒသနာတည္းဟူေသာ Action မ်ားကို အဘိဓမၼာက အဘယ့္ေၾကာင့္၊ အဘယ္သို႔ စသျဖင့္ ဂ်ာနယ္ဝင္လစ္ေတာ့၏

          မွန္၏ ။ အဘိဓမၼာကား ဂ်ာနယ္လစ္ႏွင့္ တူလွေပေတာ့၏ ။


                                     

သီဟနာဒ













မွတ္ခ်က္ ။    ။"အဘိဓမၼာသည္ အယ္ဒီတာႏွင့္လည္းတူ၏ " ဟူေသာဆက္လက္ေဖာ္ျပမည့္ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၿပီးမွသာ အဘိဓမၼာႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျပာလိုသည့္စကား၏ အဓိပၸါယ္ကို ၿခံဳငုံမိလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း စာဖတ္သူမ်ားအား ေမတၱာျဖင့္ အသိေပးအပ္ပါသည္။ 

ေလးစားစြာျဖင့္ 
ကမ္းလက္      











Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

“ငါ့” ပံုတူ

ခႏၶာကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ထြားထြား
သူ႔အတၱ အနားလာလာရပ္တိုင္း
ေသးမႊား-မႊားသြားတဲ့လူ ။


လက္ကို ဓားရွမိတာမ်ား
ဒီလက္ေၾကာင့္ ဒီဓားရွလို႔ရသြားတာဆိုၿပီး
သူ႔လက္သူ ႀကိမ္ဆဲေနတဲ့လူ။

စာေျခာက္ရုပ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း
လူေတြကို ေၾကာက္ေၾကာက္လာလို႔တဲ့
သူကိုယ္တုိင္ လူေျခာက္ရုပ္ဖန္ဆင္းထားတဲ့လူ။

အႏိုင္မရွိ အရွဳံးမရွိ
ညိွကစားတဲ့ ပြဲေတြကို စိတ္ပ်က္လို႔တဲ့
သူ႔အသားတစ္ တစ္ခုခ်ိန္ခြင္ေပၚပစ္တင္လုိက္တဲ့လူ ။

ယဥ္ေက်းတဲ့ လွ်ာေတြကိုၾကည့္ရင္း
လည္ရမွာပ်င္းလို႔ဆိုၿပီး
ပဋိစၥသမုပၸါဒ္စက္ထဲ ေအးေအးဝင္လွဲေနတဲ့လူ ။

 

မသိရင္ခက္မယ္
တိမ္တစ္အုပ္နဲ႔ ပစ္ေပါက္လို႔
ငါေမွာက္လ်က္ လဲခဲ့ရတာဆိုၿပီး
အရိုးကြဲေအာင္ခ်မ္းတဲ့ေဆာင္းကိုမွ
အသည္းကြဲေအာင္လြမ္းျပ ေနတဲ့လူ။


အဲဒီလူေလ
ဇင္ေဝေသာ္ဆိုတဲ့ လူကလြဲလို႔
ဘယ္သူရွိဦးမွာလဲ ။


ဇင္ေ၀ေသာ္









Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

ကမ္းလက္မွ ကမ္းလက္သို႔ (ႏွစ္လျပည့္ေမြးေန႔)

ဒီဇင္ဘာ(၂၈) ရက္သည္ ကမ္းလက္၏ ႏွစ္လျပည့္ေမြးေန႔ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမ္းလက္၏သေႏၶႏွင့္ ကမ္းလက္၏ လားရာကို စာဖတ္သူထံ ရင္ဖြင့္ခ်င္ပါသည္။

သီဟနာဒကိုယ္တိုင္ စာေရးခ်င္စိတ္ဗိုင္းရပ္(စ္) ကူးစက္ရာမွ စတင္ၿပီးကမ္းလက္ျဖစ္လာရသည္ဟု ဆိုရေသာ္မွားမည္မထင္။ လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္ခန္႔ကလည္း ထိုပိုးအကိုက္ခံခဲ့ရဖူး၏။

“ မိုးမခ” ၌ “ အနီရင့္ရင့္ ျမစ္တစ္စီး” ဟူေသာေဆာင္းပါး အဘယဂိရိဟူေသာ ကေလာင္္ျဖင့္ ေရးမိရာမွ ထိုပိုး ကိုက္သည္ ကုိ ခံခဲ႔ရ၏။ ထို႔ေနာက္ ကေလာင္သံုးမ်ိဳးျဖင့္ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ၊ ျမတ္ႏိုးရာတို႔ကို ေရးခဲ႔၏။ အခ်ိန္အတန္ၾကာေသာ အခါ ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့(ဂ္) ကေလးရွိလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု စဥ္းစားမိကာ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းၿပီး ဘေလာ့(ဂ္) ေလးတစ္ခု လုပ္ျဖစ္ၾက၏။

ဝမ္းနည္း၏။ ထိုဘေလာ့(ဂ္) ေလး ေသသြားခဲ့၏။ အဓိကတရားခံက မိမိျဖစ္၏။ လိုအပ္ေသာ စာမူမ်ားပံုမွန္မေပးႏိုင္ေတာ့။ အေၾကာင္းကားထိုပိုးေသသြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထိုပိုးေသလွ်င္(၆) လခန္႔ ၾကာတတ္၏။ ပိုးမရွိလွ်င္လည္း စာမေရးတတ္။

ယခုလည္း ဤနည္းအတိုင္းပင္ျဖစ္၏။ ဒကာမငယ္ေရး၍ ဒကာမငယ္ပို႔လိုက္ေသာ စာေလး တစ္ပုဒ္ကိုခံစားၿပီး စာတစ္ပုဒ္ေရးမိရာမွ ထိုဗိုင္းရပ္(စ္) ဝင္္လာေတာ့၏။ ဘေလာ့(ဂ္)ေလး တစ္ခုလုပ္ခ်င္၏။ မည္သူႏွင့္ ပူးေပါင္းရမည္နည္း။ စဥ္းစားရ၏။ မိမိက ဂ်ိဳင္းရင့္ တက္(ခ) ႏိုဖုတ္(ဘ္) ျဖစ္၏။ ေမာက္(စ္)ကိုင္လွ်င္ လက္တြန္႔၏။ သံုးဖြဲ႔ စဥ္းစားမိ၏။ ေနာက္ဆံုး ယေန႔ တီး(မ္) ကမ္းလက္ႏွင့္ လက္တြဲျဖစ္၏။

ပထမဘေလာ့(ဂ္) ကေပးခဲ့ေသာ သင္ခန္းစာကို ယူခဲ့၏။

ကမ္းလက္ကို မေသေစလို။ ထို႔ေၾကာင့္ သီဟနာဒႏွင့္ ဇင္ေဝေသာ္တို႔၏ ေဆာင္းပါး၊ ဝတၱဳ၊ ကဗ်ာ ပုဒ္ေရ (၇၀) ခန္႔ ရွိေနရမည္။ ထိုပိုး(၆) လခန္႔ ေသမည္ဆိုလွ်င္ပင္ ကမ္းမိေသာလက္ကို ဆက္လက္ကမ္းထားႏိုင္ရမည္။ ဤသည္မွာ ကမ္းလက္၏လားရာ ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ေခါင္းသိပ္စားရန္၊ ရင္ဘတ္ျဖင့္ ခံစားေရးရန္ အလြန္အမင္းမလိုေသာ ဘာသာျပန္ကို ဆုထားမ်က္ခ်ယ္က ၾကားဝင္ ေပးထားႏိုင္၏။ ၾကားကန္ထားႏုိင္၏။ ထိုဒကာမကို ဖတ္သင့္ေသာစာအုပ္မ်ား ညႊန္ၾကားထားရံုသာ။

မအားမလပ္သည့္ၾကားမွ စာရိုက္ျခင္းကအစ လုပ္ေပးေနရသည့္ ကမ္းလက္အဖြဲ႔သည္ ေမချဖစ္၏။ စာေပေရးသားသူမ်ားသည္ ေမလိခတို႔ျဖစ္ၾက၏။ ကမ္းလက္သည္ ကြင္းဆက္ျဖစ္၏။ ကြင္းဆက္တိုင္းသည္ အေရးႀကီး၏။ စာဖတ္သူမ်ားကားကမ္းလက္၏ အဓိကလားရာ ျဖစ္၏။ အစစ အဆင္ေျပၾကပါေစ….။



သီဟနာဒ (3D - ဘာသာေရး)
(ကမ္းလက္၏ ကိုယ္စား)


သီဟနာဒ၏ လက္ေရးမူကို ကမ္းလက္ ႏွစ္လျပည့္ အမွတ္တရအျဖစ္ …








Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

အသံတိတ္ရုပ္ရွင္


ညီမေလးေရ -

ဟိုးေရွးေရွး ဘုရားရွင္တစ္ပါးပါးရဲ႕ လက္ထက္ေတာ္ အခါတုန္းကတ့ဲကြယ္ (ေဆာရီးပဲ၊ ဘုရားရွင္ရဲ့ ဘြဲ႔ေတာ္ ေမ့သြားလို႔၊ ဘုရားရွင္တစ္ပါးရဲ႕ လက္ထက္တုန္းက ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။)


 

ကေလးေလးေတြကို စာသင္ေပးတဲ့ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ ရွိသတဲ့။ သူမယုံၾကည္တာက “The most profound statements are often said in silent.” တဲ့။ အနက္နဲဆံုး ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြဟာ အသံတိတ္ပဲမ်ားတယ္လို႕ ဖြင့္ဆိုရမလားပဲ။ ဆရာမေလးက ဒါကိုယံုၾကည္သလို သူမစာသင္ေပးတဲ့ ကေလးေတြကိုလည္း ပံုတိုပတ္စေလးေတြ သံုးသံုးၿပီး ဒီအဓိပၸါယ္ေလးကို ေျပာျပေလ့ရွိသတဲ့။




          တစ္ေန႔ ၊ ဆရာမေလးက
          “ကေလးတို႔ေရ၊ လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဆက္ဆံေရးမွာ နားလည္မွဳနဲ႔ ေမတၱာတရားက ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးသလဲ” လို႔ေမးသတဲ့။ ဒီေတာ့ ကေလးေတြက -
“ ----------------------------------”
“ ----------------------------------”
    “ ---------------------------------” တဲ့။

       
 
          ဒီေတာ့မွ ဆရာမေလးက သူေျပာမိတာကို သတိရၿပီး ၿပံဳးသတဲ့။
ဒါနဲ႔စကားမစပ္ ကေလးေလးေတြက သူတို႔ဆရာမေလးကို သိပ္ခ်စ္ၾကတာတဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲ သိလား။ နက္နဲတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဆရာမေလးကေမးရင္ ေျဖစရာမလို လို႔တဲ့။

ဒါပဲေနာ္၊ ခ်စ္လို႔ေျပာတာ၊ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္၊ မွတ္ထား။
မွတ္ထား၊ ဒါပဲေနာ္၊ ခ်စ္လို႔ေျပာတာ၊ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္။
ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္၊ မွတ္ထား၊ ခ်စ္လို႔ေျပာတာ၊ ဒါပဲေနာ္။
ဇင္ေဝေသာ္






 


Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.