အဘိဓမၼာသည္ ဂ်ာနယ္လစ္ႏွင့္တူ၏

          သာမေဏဝတ္ေတာ့ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးက မိန္႔သည္။ ေမာင္ရင့္အဖိုးက အဘိဓမၼာမွာ နာမည္ႀကီး။ သူ႔နာမည္ ဦးဘိုးေအးဆိုတာပင္ လူမ်ားကမေခၚ “အဘိဓမၼာ ေအး” ဟု ေခၚသည္ဟု ျဖစ္သည္။ ၾကားဖူးသည္ေတာ့ ထင္၏။ ငယ္လြန္း၍့ မမွတ္မိ။ တန္းစီျခင္း အတတ္ပညာ၌ မထူးခြ်န္ေသာ သီဟနာဒသည္ မိသားစုထဲတြင္ပင္ ေနာက္ဆံုးသား ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အဖြားႏွစ္ေယာက္စလံုးႏွင့္ အဖိုးတစ္ေယာက္ကို မျမင္ဖူးလိုက္။ ဤဦးဘိုးေအး (သို႔) အဘိဓမၼာေအးကိုေတာ့ ျမင္ဖူးလိုက္သည္။ အဖိုးကား (၉၄) မွ ဆံုးသည္ ။

         

          ထိုအဖုိးကို အားနာ၏။ သီဟနာဒသည္ အဘိဓမၼာ၌ ညံ့၏။ သူမ်ားေတြ ျမင္သလို မျမင္။ ၾကည့္ပါ။ အဘိဓမၼာသည္ ဂ်ာနယ္လစ္ႏွင့္ တူ၏။ မရွင္းေသးဟု ထင္၏။ ရွင္းဦးအံ့။ ရွင္းလိုက္မွ ပိုရႈပ္ေသာ္ မတတ္ႏိုင္။ ရွင္းေတာ့ ရွင္းခ်င္သည္။ ရွင္းမည္။

          ဘုရားရွင္သည္ ဝက္ႀကီးတစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ေတာ္မူၿပီး ၿပံဳးေတာ္မူ၏။ ထိုအၿပံဳးကား သိုသိပ္၏။ အရွင္ အာနႏၵတစ္ပါးသာ သိသည္ဟု ဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွင္က ေမးေလွ်ာက္၏။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကား ရယ္ခ်င္၍ ၿပံဳးသည္ဟု မေျဖ ။ ထိုဝက္ႀကီး ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္း အကုသိုလ္ကို ျမင္၍ၿပံဳးသည္ဟု ေျဖေတာ္မူ၏။ ထိုအကုသိုလ္သည္ ဘယ္လိုအကုသိုလ္ျဖစ္သည္ဟု သီဟနာဒ မမွတ္မိ။ အေရးမႀကီး၊ မမွတ္မိလည္း ေဆာင္းပါးဆက္ေရးလို႔ရသည္ ။

          

          ဘုရားရွင္ ၿပံဳးေတာ္မူ၏။

          အဘိဓမၼာက ဤ၌မရပ္။ အဘယ္စိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးေတာ္မူသနည္းဟု ေမးခြန္းထုတ္၏။ ေျဖ၏။ ဟသိတုပၸါဒ္ စိတ္ျဖင့္ (သို႔) ေသာမနႆသဟဂုတ္၊ ဥာဏသမၸယုတ္ အသခၤါရိကစိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးသည္ဟု ေျဖသည္ထင္၏။ (မွားက ျပင္ေတာ္မူၾကပါ ေနာင္ေတာ္ ညီေတာ္တို႔)။ သီဟနာဒသည္ အဘိဓမၼာ၌ ညံ့၏။

          သို႔ေသာ္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကေတာ့ “ ငါ ဝက္ႀကီးကို ေတြ႔၏။ ၿပံဳးရမည္။ မည္သည့္စိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးလိုက္ရမည္နည္း” ဟု စဥ္းစားေတာ္မူခဲ့ဟန္ မတူေခ်။

          လူတိုင္း ၿပံဳး၏။ သီဟနာဒလည္း ၿပံဳး၏။ ေဒါသျဖစ္ခိုက္ေတာ့ ၿပံဳး၍မရ။ ထားေတာ့။ ထိုအၿပံဳးသည္ ေက်နပ္ၿပံဳး ျဖစ္ႏိုင္၏။ သေရာ္ၿပံဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ မထီတရီအၿပံဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ဆိတ္ကလီစာကို ျမင္ေသာအၿပံဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ဟန္လုပ္အၿပံဳးကေတာ့ျဖင့္ အဘိဓမၼာႏွင့္ မညီ။ မည္သို႔ဆိုေစ ၿပံဳးၾက၏။ သို႔ေသာ္ မၿပံဳးမီ ငါဘယ္စိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးလိုက္မည္ဟုကား မစဥ္းစားမိ။ ဤကိစၥ အဘိဓမၼာက ဝင္၍ေမႊ၏။ ဘာစိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးသည္၊ ညာစိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးသည္စသျဖင့္ ျဖစ္၏။

          “ ရွစ္ပုထုဇန္ ၊ ေျခာက္သကၡန္

          ငါးတန္ ရဟႏၱာ

          ဟာသအေၾကာင္း ထူးၿပားေရွာင္း

          စိတ္ေပါင္း ေတရသာ” 

ဟု ဆို၏။

          ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ဘုန္ေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကို ဆြမ္းေလာင္း၏။

     

          အဘိဓမၼာကား ဤ၌မရပ္၊ အဘယ္စိတ္ျဖင့္ ဆြမ္းေလာင္းသည္ဟု ဂ်ာနယ္ဝင္ လစ္(စ္)၏။ သူ႔ဘာသာသူ စိတ္ကူးေပါက္၍ လွဴလွ်င္ ေသာမနႆသဟဂုတ္၊ ဥာဏဝိပၸယုတ္ အသခၤါရိက ကုသုိလ္ဟု ဆို၏။ မိဘ စသူတို႔က တိုက္တြန္း၍ ေက်ေက်နပ္နပ္လုပ္လွ်င္ ေသာမနႆသဟဂုတ္ ဥာဏဝိပၸယုတ္ သသခၤါရိက မဟာကုသိုလ္ဟု ဆို၏။

          ကေလးကမူ ငါသည္ ဤစိတ္ျဖင့္ ေလာင္းလွဴမည္ဟု စဥ္းစားမိမည္မဟုတ္၊ ေလာင္းလွဴမည္။ ဆြမ္း၊ ဟင္း မဖိတ္မစင္ရေအာင္ ေလာင္းလွဴမည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ သကၤန္းေတြ ေပမည္။ ဤမွ်သာ ျဖစ္၏။

          ဤသို႔၊ ဤသို႔ ။ စသျဖင့္၊ စသျဖင္႔ အဘိဓမၼာက သရုပ္ခြဲေလေတာ့၏။

          ဥပမာေဆာင္အံ့။

          ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္း ကတံုးရိတ္၏။ ဘရစ္တနီစပီးယား ကတံုးရိတ္၏။ ထိုကတံုး ႏွစ္လံုးကို ဂ်ာနယ္လစ္က ဘာေၾကာင့္ ကတံုးရိတ္သည္။ အဘယ္သို႔ ကတံုးရိတ္သည္ စသျဖင့္ သရုပ္ခြဲေတာ့၏။ သတင္းပိုႀကီးသြား၏။ လူပို စိတ္ဝင္စားသြား၏။

          ထို႔ေၾကာင့္ စဥ္းစားမိ၏။

          သုတၱန္ ေဒသနာတည္းဟူေသာ Action မ်ားကို အဘိဓမၼာက အဘယ့္ေၾကာင့္၊ အဘယ္သို႔ စသျဖင့္ ဂ်ာနယ္ဝင္လစ္ေတာ့၏ ။

          မွန္၏ ။ အဘိဓမၼာကား ဂ်ာနယ္လစ္ႏွင့္ တူလွေပေတာ့၏ ။

                                     

သီဟနာဒ

မွတ္ခ်က္ ။    ။"အဘိဓမၼာသည္ အယ္ဒီတာႏွင့္လည္းတူ၏ " ဟူေသာဆက္လက္ေဖာ္ျပမည့္ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၿပီးမွသာ အဘိဓမၼာႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျပာလိုသည့္စကား၏ အဓိပၸါယ္ကို ၿခံဳငုံမိလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း စာဖတ္သူမ်ားအား ေမတၱာျဖင့္ အသိေပးအပ္ပါသည္။ 

ေလးစားစြာျဖင့္ 

ကမ္းလက္      

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.