Shwe Taw :သေရာ္စာ ဟူေသာ အေရးအသားက်မ္းဂန္ နွင့္ ယွဥ္ျပေတာ္မူပါ့ ဘုရား။
"ေပါက္တတ္ကရ အင္တာဗ်ဴး" ေအာက္မွာ ေမးရက္ပါ႔ ေရႊေတာရယ္။ ဒါမ်ိဳးက ေပါက္တတ္ကရ ေျဖလို႔ကို မရႏိုင္ပါဘူး။
ေရွုးဦးဗုဒၶဘာသာစာေပမွာ "သေရာ္စာ" ဆိုတာ မေတြ႔ရပါဘူး၊ ေႏွာင္းပိုင္း ဗုဒၶ ဘာသာစာေပမွာေတာ႔ "ဟသရသ" ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အနည္းငယ္ ေတြ႔လာရပါတယ္။ ဥပမာ။ ေဒဝဒေတၱာ ဒိဝါ နဘုေတၱာ၊ ထူေလာ တဲ႔။
ဆိုပါစို႔။ သူ႔အက်င္႔ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲဆိုတာ ေဖာ္ျပဖို႔ ေဒဝဒတ္က သူဟာ (ဘုရားရွင္က ညမွာ မဘုန္းေပးဘူးဆိုလို႔ေလ) ေန႔ခင္းမွာေတာင္ အစား အစာ မစားဘူး (ေဒဝဒေတၱာ ဒိဝါ နဘုေတၱာ) လို႔ ေျပာတယ္ေပါ႔။
ဒါကို သေရာ္ခ်င္သူက ဒါေပမဲ႔ ဝလိုက္တာႀကီး (ထူေလာ) လို႔ ျဖည့္လိုက္ေတာ႔ ေရွ႕စကား ပ်က္သြားၿပီး ရယ္စရာျဖစ္သြားပါတယ္။ (ေန႔မစား၊ ညစား ေပါ႔)
သေရာ္စာကို "ဟသရသ" ေရးဟန္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ပညာရွင္ေတြကလည္း ဘုရားရွင္ဟာ ၿပဳံးစရာစကား တစ္ခြန္းမွ မမိန္႔ခဲဘူးဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။
သူတို႔အဆိုကို မူရင္းပါဠိေတာ္ေတြနဲ႔ အဘိဓမၼာက ေထာက္ခံပါတယ္။
ဥပမာ မူရင္းပါဠိေတာ္မွာ "မိဟိတ ပုဗၺဂၤမာ=ၿပဳံးရႊင္ျခင္းလ်ွင္ ေရွ႕သြားရွိေသာ" ဆိုတဲ႔ ဘုရားဂုဏ္ရည္ရွိပါတယ္။
အဘိဓမၼာသေဘာအရ ဘုရားရွင္ဟာ ေသာမနသ၊ ဉာဏသမၸယုတ္၊ အသခၤါရိက ပဋိသေႏၶရွိေတာ္မူတယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။
ဒါ႔ေၾကာင္႔ အျပစ္ကင္းတဲ႔ ၿပဳံရႊင္ဖြယ္စားေတြ မိန္ခဲ႔ႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုၾကျခင္းပါ။
ေရွးေရွးဆရာေတာ္ေတြအဆိုအရ ပိဋကတ္ေတာ္မွာ ရယ္ရႊင္စရာပါလာရင္ ေလး နက္မႈ ေပါ႔သြားႏိုင္လို႔ တည္းျဖတ္ၿပီး သဂၤါယနာတင္ခဲ႔တာျဖစ္မယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးေတာ္မူၾကပါတယ္ ကိုေရႊေတာ ေရ။
