☂ သစ္ပင္ဆုေတာင္း ☂

ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေဗာဓိေညာင္ပင္ေတာ႔ မျဖစ္ခ်င္ဘူး၊ ဘုရားပြင္႔ခဲ႔တဲ႔ သစ္ပင္မို႔အျခားသစ္ပင္ေတြထက္
ေခါင္းတစ္လုံးပိုျမင္႔ေနတာေတာ႔ ဟုတ္ပါရဲ႕ ...

ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ ကဆုန္လျပည့္ တစ္ရက္တည္း လာၿပီး လိုမွန္းမသိ မလိုမွန္းမသိ
ေရေတြနင္းကန္ေလာင္းၾကတယ္။ က်န္တဲ႔ ၃၆၄ ရက္မွာ ဘယ္သူမွဂ႐ုမစိုက္ၾကဘူး။
သီရိလကၤာနဲ႔ အိႏၵိယမွာဆို ပိုေတာင္ဆိုးေသး၊ ႏြားႏု႔ိေတြ ဆိတ္ႏို႔ေတြပါေလာင္းၾကတာ။
မႀကိဳက္ပါဘူးေျပာလည္းမရဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြေရာက္လာေရာ၊ ဒီေကာင္ေတြက ေျခေဆာ႔လက္ေဆာ႔၊ အေခါက္ေတြကို ကိုက္ၾကတာ။
ဒီထက္ပိုဆိုးတာက "ပု႐ြက္ဆိတ္နဲ႔ ႏွံေကာင္ပုံျပင္"က အ႐ူးဘုံေျမႇာက္လုပ္လိုက္ေတာ႔
ကုန္မွန္းမသိ မကုန္မွန္းမသိနင္းကန္ၿပီး အစာေတြစုၾကတယ္။ မကုန္လို႔ၾကာေတာ႔ ျခ ဆိုတဲ႔အေကာင္ေတြ
ေရာက္လာၿပီး အျမစ္ေတြကို ကိုက္ၾကေတာ႔တာပဲ၊က်န္းမာေရး ဘယ္ေကာင္းႏိုင္ေတာ႔မတုန္း။

ဒီၾကားထဲ အေမႊးတိုင္ေတြ နင္းကန္ထြန္းၾကေသး၊ အသက္႐ွဳက်ပ္ပါတယ္ေျပာလည္းမရ။
ကံမေကာင္းရင္ ေသသြားႏိုင္တယ္၊ဒါေၾကာင္႔ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေဗာဓိေညာင္ပင္ မျဖစ္ခ်င္ဘူး၊တကယ္။

(ကဆုန္လျပည္႔တုန္းက အမွတ္တရ မတင္လိုက္ရလို႔)
Monday, March 19, 2012

ဦးကိုေမာင္

Read more

သူတို႔အတြက္ ခ်မိသည္႔ သက္ျပင္း

စကၤာပူလာစဥ္ အဂၤလိပ္စကားလုံးဝ မေျပာတတ္သည္႔ ေနာင္ေတာ္ ရဟန္း တစ္ပါးက ယခင္ကအျမင္ႏွင္႔တိုင္းတာၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးသည္။
"အရင္ကဆိုရင္ မင္းနဲ႔ တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ ဒီထက္ပိုၿပီး ၿပဳံးၿပဳံးရႊင္ရႊင္ရွိတယ္၊ အခု အဲသလိုမဟုတ္ေတာ႔ဘူးလားလို႔" ဟု ျဖစ္သည္။
သူ႔ကို ခပ္တိုတိုေတာ႔ေျဖမိသည္။
"အရင္က တပည္႔ေတာ္က ဆုံးျဖတ္ရတဲ႔ ေနရာမွာမဟုတ္ဘူး၊ တာဝန္ ဒီေလာက္ မရိွဘူး။ လူတိုင္း ခ်စ္ေအာင္ေနလို႔ရတယ္ ဘုရား၊ အခု အေျခ အေနက ဆုံးျဖတ္စရာရွိရင္ ရဲရဲဆုံးျဖတ္ရေတာ႔ မႀကိဳက္သူ၊ သေဘာထား မတိုင္ဆိုင္သူေတြ ရွိေနမွာေပါ႔၊ အေရးႀကီးတာက အမ်ားစု လက္ခံေနဖို႔ပါပဲ" ဟူ၍သာ ျဖစ္သည္။

ရဟန္းမွာလည္း စိတ္ဖိစီးမႈရွိသည္ ဆိုလ်င္ လူမ်ိဳျခားၾကား မေနဖူးလွ်င္ အထူးအဆန္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ႔ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္က အခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ ဟင္းကို ဘယ္လိုခ်က္ရတယ္ဟု ဆရာေတာ္ ကဆိုလ်င္ပင္ ေန႔တိုင္း ဟင္းခ်က္ေနေသာ ဒကာမက နားေထာင္တတ္ သည္။ ႏိုင္ငံျခားေတြမွာေတာ႔ ဆရာေတာ္၏ ဗြီတိုအာဏာက အကန္႔အသတ္ ရွိသည္။ ပို၍ ဒီမိုကရက္တစ္ဆန္လာသည္။ လူတိုင္း ေျပာခြင္႔ ေဝဖန္ခြင္႔ရွိသည္။ ေကာင္းသည္ဟု ယုံၾကည္မိသည္၊ ကိုယ္႔ အားနည္းခ်က္ကိုလည္း သိလို႔ရသည္။

မိမိအရင္ေနသြားသည္႔ ဆရာေတာ္က ဒါေတြေတာ႔ ငါရွိစဥ္ ေျပာင္းလဲသြား မည္ဟု မိန္႔သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ သူ႔ကိုပင္ အရွင္ဘုရားက အဲဒါေတြ မေျပာင္း လဲခင္ အရွင္ဘုရားကို သူတို႔က အရင္ေျပာင္းသြားလိမ္႔မယ္ ဟု ရယ္စရာ ျပန္ေလွ်ာက္မိသည္။ ဤေက်ာင္း၏အဓိပတိ ဆရာေတာ္ႀကီးက ၂၀၀၂ ခုမွာ ပ်ံေတာ္မူသည္။ သူရွိစဥ္ အရာအားလုံးက သူ႔ေျခသူ႔လက္၊ တပည္႔ေတြကလည္း ငယ္ေမြးၿခံေပါက္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ပြဲလမ္းရႇိလို႔ ဘုန္းႀကီးပင္႔လွ်င္ပင္ ဘယ္ေန႔ မင္းတို႔ ဆြမ္းစားလာခဲ႔ၾက ဟု ဖီတ္ၾကားလိုက္႐ုံသာ။ ကား အႀကိဳအပို႔က ဘယ္လိုလဲ စသည္႔ေမးခြန္းမ်ိဳး မည္သူမွ မေမးရဲၾက။ စ ေရာက္စဥ္ကတည္းက ဆရာေတာ္ႀကီး မရွိေတာ႔ သည္႔ေနာက္ ဒါေတြေတာ႔ ျပင္သင္႔သည္ဟု ခံစားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္႔မွာ တာဝန္မရွိေသးေတာ႔ ေရလိုက္ငါးလိုက္သာ ေနလိုက္သည္။ အမွန္မူ ေရ လိုက္ငါးလိုက္ေနျခင္းက လူမုန္းနည္းသည္။ သို႔ေသာ္ ေရလိုက္ငါးလိုက္စနစ္က တာဝန္ တကယ္ရွိလာလ်င္ က်င္႔သုံးဖို႔ ခက္လာသည္။

ေျပာင္းလဲေရးဟူသည္ လြယ္ကူလွေသာ ကိစၥမဟုတ္၊ သူတို႔ အ႐ိုးစြဲေနေသာ အျမင္၊ အမူအက်င္႔ကို ခ်က္ခ်င္းစြန္႔လႊတ္ဖို႔ကခက္သည္။ မွန္တယ္ထင္ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သလို အတၱေၾကာင္႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဤ၌ ေဒၚစုေျပာသည္႔စကားတစ္ခြန္းကို သတိရမိသည္ " ေျပာင္းလဲမႈဟာ ျမင္သာရမယ္၊ ညင္သာရမယ္" ျဖစ္သည္။ မွန္လွသည္။

အရင္က ဆရာေတာ္လို ပါးစပ္ျဖင္႔ ဖြင္႔မေျပာမိေသာ္လည္း ေျပာင္းလဲသင္႔ သည္ထင္ေသာကိစၥအခ်ိဳ႕ကို ျပင္ႏိုင္ခဲ႔သည္ဟု ယုံၾကည္မိသည္။ ပင္႔သံဃာမ်ား ကား အႀကိဳ အပို႔ကိစၥ၊ သံဃာမ်ား (အတြင္းသိ၊ အျပင္သိဆို လ်င္) ညအိပ္ညဉ္႔ေန လက္ခံျခင္း၊ အလႉခံေငြမ်ား အျခားဌာနေတြကို လႉဒါန္း ရာ သသံဃာ၏ သေဘာတူညီခ်က္ရယူဖို႔၊ ဗုဒၶဘာသာကို သင္တာဆိုလွ်င္ ဘယ္ဘာသာစကားနဲ႔ သင္သင္ လက္ခံဖို႔ စတာေတြ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ လက္ခံေအာင္လည္း ေျပာရသည္။ လီကြမ္းယု ယေန႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဆိုလွ်င္ပင္ တခ်ိဳ႕ ဥပေဒေတြ ေျပာင္းကို ေျပာင္းရမည္၊ ထို႔အတူ ဆရာေတာ္ႀကီး သက္ရွိ ထင္ရွားရွိေနဆဲဆိုလွ်င္လည္း တခ်ိဳ႕ စည္းကမ္းေတြကို ေျပာင္းရေတာ႔မည္ စသျဖင္႔ ခပ္မာမာ ေျပာရသည္။ စီမံခန္႔ခြဲသည့္ ေဂါပကလူႀကီးေတြက လက္ခံၾက၏။ ထို႔ေၾကာင္႔လည္း အလုပ္ ဆက္လုပ္လို႔ ရေနျခင္းျဖစ္သည္။

ဤေက်ာင္းက စုံ၏။ တ႐ုတ္ရွိသည္၊ တ႐ုတ္ဆိုရာ၌ အဂၤလိပ္စကားေျပာ တ႐ုတ္၊ မင္ဒရင္း စကားေျပာ တ႐ုတ္ရွိသည္၊ သိရိလကၤာေတြ ရွိသည္၊ ယခု ျမန္မာရွိသည္။ လုပ္ငန္းေတြအေနနဲ႔ၾကည့္လွ်င္ ဆန္းေဒးစကူးရွိသည္၊ ပါဠိေကာလိပ္ရွိသည္၊ အရြတ္အဖတ္ သင္တန္းမ်ားရွိသည္၊ တ႐ုတ္လို၊ အဂၤလိပ္လို အလြတ္သင္တန္းမ်ားရွိသည္၊ ဝိပႆနာသင္တန္းရွိသည္၊ စုံလွ ၏။ ဘုံဆိုင္ ဥပေဒမရွိလွ်င္ တစစီကြဲသြားမည္။ ထိုအခါ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာဆို ဆုံးျဖတ္ရ၏။ ဥပေဒ ခ်မွတ္ၾကရ၏။
ထို႔ေၾကာင္႔ ဒီ ျမန္မာရဟန္းလက္ထက္မွာ ဒီလိုေတြလုပ္၊ ဒါေတြေျပာင္း ဆိုသူေတြလည္း ရွိႏိုင္ပါ၏။ အမွန္က ေကာ္မတီႏွင္႔ ေဆြးေႏြးၿပီးမွ လုပ္ လို႔ ရသည္။ ေကာ္မတီကလည္း ဘုန္းႀကီးႏွင္႔ တိုင္ရသည္။
အထက္ပါ ေနာင္ေတာ္ရဟန္းမိန္႔ေသာ စကားမ်ားလည္း ဤ လူမ်ားကို ရည္စူးဟန္တူပါသည္။

ဤသည္မွာ သာမန္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၏ ေခါင္းေဆာင္လြန္ကာလ ကို ေျပာင္းလဲေနပုံ၊ ေျပာင္းလဲၾကရပုံျဖစ္ပါသည္။ မလြယ္ပါ။ အေရး ပါ သည္႔ ေကာ္မတီ ( ေဂါပက) ဥကၠ႒ႏွင္႔ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုယ္တိုင္၊ မိမိ ကိုယ္တိုင္ ဆုံး႐ွဳံးသြားသည့္ အၿပဳံးမ်က္ႏွာတခ်ိဳ႕ ရွိႏိုင္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ဤ အရာတို႔သည္ မိမိတို႔ယုံၾကည္ရာကို ေျပာင္းလဲဖို႔အတြက္ ေပးလိုက္ ရ သည့္ ေလ်ာ္ေၾကးဟု မွတ္ယူၾကရပါေတာ႔မည္။ အမွန္မူ သီဟိုဠ္ေက်ာင္းမွာ ျမန္မာဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းထိုင္တင္သည္ဆိုကတည္းက ေဂါပကဖက္က ေျပာင္းလဲမႈ စခဲ႔ျခင္းဟု ဆိုႏိုင္သည္။

ဤသည္မွာ သာမန္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၏ ေခါင္းေဆာင္လြန္ကာလ ကို ေျပာင္းလဲရာ၌ အခက္အခဲတို႔ျဖစ္သည္။ မလြယ္လွပါ။

သို႔ဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံအလိုက္ ေျပာင္းလဲေနေသာ၊ ထို တာဝန္ကို အဓိက ယူထား ရေသာ သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္အတြက္လည္းေကာင္း၊ အၾကည္ၫိုခံ၊ အေလးစားခံ ဘဝမွ တကယ္႔ေျပာင္းလဲေရး ေရစီးထဲ စီးဝင္လိုက္ရ သည္႔ ေဒၚစုအတြက္လည္းေကာင္း စာနာစြာ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိ၏။
ေသးလွ်င္ ေသးသလို၊ ႀကီးလွ်င္ ႀကီးသလို လြယ္ကူေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္း လဲေရးဟူသည္ မရွိပါ။
လူတိုင္းလက္ခံဖို႔မလို၊ ၅၅ ရာခိုင္ႏႈန္းလက္ခံလွ်င္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ႏိုင္ၾက ပါသည္။

Read more

ေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ႔သားမက္ေတြ

Dormitory ကို စာလုံးေတြ ေနရာေ႐ႊ႕စဥ္လိုက္ေတာ႔ Dirty Room ျဖစ္တယ္။
Mother-in-law ကို ေနရာေ႐ႊ႕လိုက္ေတာ႔ Woman Hitler ျဖစ္ေရာ၊ ဟစ္တလာမႀကီး တဲ႔။
ေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ႔သားမက္ေတြ။

Read more

ျဖစ္ရေလ အယ္ဒီတာရယ္

လူၫံ႔ဟာ ႏွစ္မ်ိဳးပဲရိွတယ္။
တစ္မ်ိဳးက ေမြးရာပါ ၫံ႔သူနဲ႔ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက လူတတ္ႀကီး ဝင္လုပ္လိုက္ မွ ၫံ႔သြားတဲ႔သူ တဲ႔။

"အယ္ဒီတာ၊ အယ္ဒီခ်ာ၊ အယ္ဒီညာ၊ အယ္ဒီျပာ၊ အယ္ဒီငါ၊ အယ္ဒီဆာ၊ အယ္ဒီဝါ၊ အယ္ဒီဟာ၊ အယ္ဒီနာ၊ အယ္ဒီသာ၊ အယ္ဒီခါ " စတဲ႔ အယ္ဒီတာဂိုဏ္းဝင္ေတြကို ဆရာ သစၥာနီက စာရင္းျပဳေပးထားပါတယ္။
ဘယ္သူေတြ ဘယ္အထဲပါတယ္ဆိုတာသိခ်င္ရင္ သူ႔ကို လက္ဘက္ရည္ တိုက္ၿပီး တိုးတိုးေလး လာေမးဖို႔လည္း ဆရာ သစၥာနီက ေၾကာ္ျငာ ဝင္ထား ပါတယ္။ သစၥာနီက အရက္မေသာက္တတ္ပါဘူး။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ ေဈးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ အေျဖရႏိုင္ပါတယ္။

စကားၾကီးသံုးခြန္းႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဆိုတဲ႔ အယ္ဒီတာ အာေဘာ္ တစ္ခုကို ဖတ္မိတယ္။ အယ္ဒီတာ ခပ္နာနာေဝဖန္ထားတာက ေဒၚစုရဲ႕ ဘဂၤါလီကေလးႏွစ္ေယာက္ ဥပေဒနဲ႔ပတ္သက္လို႔ လူ႕အခြင္႔အေရးအရ အျပစ္တင္စရာ ျဖစ္မယ္ ဆိုတဲ႔ မွတ္ခ်က္ကိုပါ။ ယဥ္ေက်းမႈ စီးေမ်ာပံု (သို႔) အရပ္စကားနဲ႔ ဥပေဒကို အယ္ဒီတာ မကြဲရွာဘူး။ ဖတ္ၾကည္ပါ။

"ဘဂၤလားေဒ့ရွ္လို မူဆလင္အမ်ားစုေနထိုင္ရာ ႏိုင္ငံမွာေတာင္ သားဖြားႏႈန္း ကန္႔သတ္မႈေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတ့ဲအခ်ိန္မွာ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီကိစၥကိုေဆာင္ရြက္တာဟာ မတရားဘူးလို႔ စြပ္စြဲလို႔ မရ ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံက တိုင္းရင္းသားအမ်ားစုက သားသမီး တစ္ဦးစႏွစ္ဦးစ ထက္ ပိုယူတာမ်ိဳး စား၀တ္ေနေရးေၾကာင့္ ဒီဖက္ေခတ္မွာ အရမ္းနည္းပါ တယ္။
ဘဂၤါလီမိသားစုေတြရဲ႕ သားဖြားႏႈန္းဟာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိျမင့္တက္ေနတာ ၾကာပါျပီ။ ဒါကိုထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔မၾကိဳးစားရင္ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ျဖစ္ေပၚလာမ ယ့္ ျပႆနာေတြက အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါကို လူ႔အခြင့္အေရးရႈေထာင့္ကေန ကြက္ကြက္ေလးၾကည့္တာက ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ရွိသင့္ ရွိထိုက္တဲ့အျမင္မ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ တရားမ၀င္ဘဂၤါလီေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံ သားေတြထက္ ပိုတဲ့အခြင့္အေရးမ်ိဳး ေပးသင့္ပါသလား။ အဲဒီလိုေပးလို႔ျဖစ္ လာတဲ့ ျပႆနာေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြပဲ ရင္စီးခံစားရမယ္ ဆိုတာ ကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မစဥ္းစားမိေလေရာ့သလား။ တတိယစကားအဆံုးမွာ ၀ုန္းခနဲခုန္ဆင္းသြားတယ္လို႔ စာေရးသူသံုးသပ္ရင္ မွားတယ္လို႔ ျငင္းမလား သိခ်င္ပါတယ္။" တဲ႔။

သူ႔ေစတနာနဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို ေလးစားပါတယ္။

" ျမန္မာႏိုင္ငံက တိုင္းရင္းသားအမ်ားစုက သားသမီးတစ္ဦးစႏွစ္ဦးစထက္ ပိုယူတာမ်ိဳး စား၀တ္ေနေရးေၾကာင့္ ဒီဖက္ေခတ္မွာ အရမ္းနည္းပါတယ္" ဟာ ယဥ္ေက်းမႈ စီးေမ်ာပံုပါ (သို) အရပ္စကားပါ။ ဥပေဒ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အေၾကာင္းနဲ႔သူတို႔ ကေလးမယူၾကတာ၊ ဥပေဒေၾကာင္႔ မဟုတ္ဘူး။

ဒါကို ထပ္ရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ "ဒီေနရာမွာ ေဆးလိပ္ မေသာက္ရ" ဆို သလိုပဲ၊ နဂိုက ေဆးလိပ္မေသာက္ရင္ ဒီဥပေဒေၾကာင္႔ ဘာမွမထူးျခားဘူး၊ ဒီဥပေဒက လက္ရွိ ေဆးလိပ္ေသာက္သူေတြအတြက္႔ပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီ ဥပေဒ ထဲမွာ ေဆးလိပ္ မေသာက္သူေတြလည္း အႀကဳံးဝင္ေနရမယ္။ ဒါမွ ဥပေဒ။ သူတို႔ကို ဖယ္ထားလို႔ မရဘူး၊ ငါတို႔ လက္ရွိလူေတြထဲမွာေတာ႔ ေဆးလိပ္ေ သာက္သူ မရွိေသးဘူး၊ ရွိရွိ မရွိရွိ ဒီေနရာဟာ ေဆးလိပ္ လုံးဝမေသာက္သင္႔ တဲ႔ ေနရာမို႔ ဒီ ဥပေဒရွိေနရမယ္။ ဒါမွ ဥပေဒ။ ဟိုဟာက အရပ္စကား။

"တရားမ၀င္ဘဂၤါလီေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြထက္ ပိုတဲ့အခြင့္ အေရး မ်ိဳး ေပးသင့္ပါသလား"
ဒီ စကားကလည္း ျမန္မာတိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ပဲ ယူခြင္႔ရွိတယ္ ဆိုတဲ႔ ဥပေဒမ်ိဳးရွိေနမွ ( ႐ိုဟိန္ဂ်ာေတြေတာ႔ ႀကိဳက္သေလာက္ ယူၾကေစ ဆိုသလို ျဖစ္ေနလို႔ ) ေျပာလို႔ ေဘာင္ဝင္မယ္႔ စကားပါ။

ေဒၚစုက ဒီ ဥပေဒအေၾကာင္း သူမ ေကာင္းေကာင္းမသိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ မသိတာ ေကာင္းသြားတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းရွိတဲ႔လူ ဒီ ဥပေဒမ်ိဳးမထုတ္ဘူး။ ရိုဟိန္ဂ်ာ ျပႆနာဟာ ဒီဥပေဒေၾကာင္႔ ေသးမသြားတဲ႔အျပင္ ပိုေတာင္ ဆိုး လာမယ္။
ရိုဟိန္ဂ်ာ ျပႆနာဟာ မေသးလွေၾကာင္း သိေပမဲ႔ ဒီထက္ ပညာသားပါတဲ႔ အႀကံျပဳခ်ကေတြနဲ႔မွ အလုပ္ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ "ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေပၚလစီနဲ႔ ေမးခြန္းမ်ား" ေရးခဲ႔ ၿပီးၿပီမို႔ ဒီကိစၥကို ဒီမွာ နားပါေတာ႔မယ္။
ေဒၚစုကိုေဝဖန္လို႔ ေရးမိတာ မဟုတ္ဘူး။ အယ္ဒီတာဆရာ အရပ္စကားနဲ႔ ဥပေဒ မကြဲဘူးထင္လို႔ ေရးမိတာပါ။

Read more

ဦးေဝေရာစနေၾကာင္႔ စိတ္နဲ႔ ျပန္ေလွ်ာက္မိတဲ႔ ခရီး

         ထို ခရီးက ၾကမ္း၏၊ မိုင္ ၄၀ ခန္႔ရွည္၏။ မိမိတို႔လို ေျမျပန္႔သားမ်ားအ တြက္ ႏွစ္ညအိပ္ သုံးရက္ သြားရသည္။ ထို ခရီးကား နာဂေတာင္တန္း က ေလရွီးၿမိဳ႕ပင္ျဖစ္သည္။ ပိန္ေသးေသးရဟန္းငယ္ကိုၾကည္႔ကာ လာ ႀကိဳႏွင္႔ေသာ လူပုဂၢိဳလ္သာသနာျပဳတို႔က အရွင္ဘုရား၊ တက္ႏိုင္ပါ႔မလား ဟုပင္ ေမးၾကသည္။ ႀကိဳးစားၿပီးတက္မယ္ဟု မယုတ္မလြန္ ေျဖမိသည္။

         ယခုေရးလိုသည္က ခရီးၾကမ္းအေၾကာင္းမဟုတ္၊ ပထမဆုံးေတြ႔ ႀကဳံလိုက္ ရသည္႔ ေလရွီးၿမိဳ႕ ပႏၷက္ခ်ထားပုံျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ေလရွီးၿမိဳ႕သည္ အိမ္ေျခ ႏွစ္ရာပင္ မျပည့္။ ထိုၿမိဳ႕ကို ပႏၷက္ခ်သြားသူတို႔က ၿဗိတိသွ်တို႔ျဖစ္ သည္။ အံ႔ဩခ်ီးမြမ္းစရာေကာင္းသည္က ၿမိဳ႕တည္သည္ဆိုကတည္းက ၿဗိတိသွ်တို႔မူအရ

၁။ ေဆး႐ုံ

၂။ ရဲစခန္း ႏွင္႔

၃။ စာသင္ေက်ာင္း

တို႕ကို ပထမဆုံး အခိုင္အမာတည္ေဆာက္ၾကသည္။ ယေန႔ အထိ ျပည္မထဲ မွာ ဤအေျခခံအေဆာက္အဦမ်ား လုံလုံေလာက္ေလာက္ မရွိေသးျခင္းကို ၾကည္႔လွ်င္ ၿဗိတိသွ်တို႔ ဘယ္ေလာက္ စနစ္ႀကီးသည္၊ လူ၏ အေျခခံ လိုအပ္ ခ်က္ကို ဘယ္ေလာက္ အေလးထားႏိုင္သည္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ႏိုင္ သည္။ ယေန႔ ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္းေတာကိစၥက ထိမ္းမရ၊ သိမ္းမရျဖစ္ေနသည္။

         ျမန္မာအစိုးရက ထိုေဒသကို ျမန္မာတိုင္းရင္းသားမ်ား သြားေရာက္ေန ထိုင္ေစလိုသျဖင္႔ စီမံကိန္းခ်ခဲ႔သည္။ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားသားမက ရဟန္း သာသနာျပဳမ်ားကိုလည္း လႊတ္ခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ စနစ္ မက် သျဖင္႔ ေရရွည္မခံခဲ႔။ အားလုံး ျပန္ေျပးလာၾကသည္။ အရာရွိတို႔က မေနႏိုင္သူတို႔ကို အျပစ္တင္၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က ၿဗိတိသွ်တို႔ေလာက္ ေခါင္းမရွိ၊ စိတ္ေကာင္းမရွိ၊ မရွိမျဖစ္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည္႔ဆည္းမေပးခဲ႔။ စစ္တိုက္ခိုင္း၏၊ လက္နက္ မေပးလိုက္။

         ေလရွီးမွာ ၿမိဳ႕ႏွင္႔တူတာဆို၍ ထို အေဆာက္အဦ သုံးခုသာရွိသည္ဟုဆိုလွ်င္ ရႏိုင္သည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ႔သျဖင္႔ ယေန႔တိုင္ အဆုံးမသတ္ႏိုင္ သည္႔ ကိစၥက လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးျဖစ္သည္။ ေငြကုန္ၿပီး ခရီးမေပါက္။ ရယ္ဖြယ္ပင္ ျဖစ္ေနေသးေတာ႔သည္။ မိုးကုန္ၿပီဆိုသည္ႏွင္႔ စက္ႀကီးမ်ားသုံး ကာ လမ္းခင္း၊ လမ္းျပင္ေတာ႔သည္။ ေဆာင္းရာသီတစ္ခု ဂ်စ္ကားမ်ား၊ စစ္ကားမ်ားတက္လို႔ရသည္။ မိုးရြာၿပီဆိုသည္ႏွင္႔ ေတာင္က်ေရတိုက္စားၿပီး ထိုလမ္းလည္း ပ်က္ေလေတာ႔သည္။ ေနာက္ႏွစ္ေရာက္လည္း ဤအတိုင္း ထပ္ခင္း၊ ဤအတိုင္း ထပ္ပ်က္ သံသရာျဖင္႔ ႏိုင္ငံ႔ဘ႑ာကို လူစား၊ ေရေကၽြး လုပ္ေနၾကသည္။ အလြန္ ဦးေႏွာက္နည္းသည္႔ ခန္႔ခြဲမႈ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈျဖစ္သည္။
သြားလာေရး မလြယ္ကူျခင္းေၾကာင္႔ အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံမႈ သိပ္မရွိၾက၊ ထို႔ေၾကာင္႔ တစ္ရြာ ႏွင္႔တစ္ရြာ၊ တစ္အုပ္စုႏွင္႔ တစ္အုပ္ ဘာသာစကားလည္း မတူၾက။ တစ္ရြာထဲသာ နားလည္ေသာ ဘာသာစကားမ်ားရွိသည္။ ကမၻာက ရြာျဖစ္ခ်ိန္ ထို နာဂရြာတို႔က ကမၻာျခားေနၾကဆဲပင္။

Novices in Red by Aung Kyaw Htet
Source: www.dhammaweb.net

         ကိုယ္တိုင္လည္း နာဂေတာင္ေပၚမွာ တစ္သက္လုံး မေနႏိုင္ ဆိုသည္ကို သေဘာေပါက္မိၿပီး ငါ ဘာလုပ္ေပးခဲ႔ရမလဲဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားမိခဲ႔ဖူး သည္။ ကိုယ္မွလည္းမဟုတ္၊ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ေျမျပန္႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား အတြက္ ေဝးလံသီေခါင္လွေသာ၊ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ထူေျပာလွေသာ ထိုေဒသ တို႔၌ တစ္သက္လုံးေနရန္က ခက္ခဲလွ၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ နာဂ စစ္စစ္ လူ တစ္ေယာက္ႏွင္႔ နာဂေရာက္ ျမန္မာေလးတစ္ေယာက္ကို ရဟန္းခံ၊ ရွင္ျပဳေ ပးၿပီး ရန္ကုန္ကို ပို႔ေပးခဲ႔သည္။ သူ႕လူမ်ိဳးႏွင္႔သူ သာသနာျပဳႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးမွ ေရရွည္တည္မည္ဟု ယုံၾကည္မိသည္။ ကိုရင္ကို စာသင္တိုက္၊ ရဟန္းကိုေတာ႔ မဟာစည္ရိပ္သာထဲ အဝင္ခိုင္းလိုက္သည္။ သူတို႔ကို တာဝန္ယူ ပို႔ေပးခဲ႔ေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္က ေျခသလုံး အိမ္တိုင္ ( ေျခသလုံး ေက်ာင္းတိုင္ ဆို ပိုသင္႔မည္) ျဖစ္ေနသည္႔အတြက္ အရပ္က ရန္ကုန္ရွိ ေနာင္ေတာ္ ရဟန္းကို အပူကပ္ရသည္၊ ကူညီေစာင္႔မ ရန္ေလွ်ာက္ထားရ၏။ ကိုရင္ကိုေတာ႔ အမေတြက ရဟန္းခံေပးထားသည္။

         ေရစက္ဆိုတာ ရွိ၏။ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ ႀကဳံဆုံမႈေလးတစ္ခု ျဖစ္ေပသည္ ။ ေမလက ရန္ကုန္ျပန္ေတာ႔ ကိုယ္႔အလုပ္နဲ႔ကိုမို႔ မည္သူ႔ကိုမွ အသိမေပးမိ။ တည္းခိုေနသည္႔ ေက်ာင္းမွာပင္ လုပ္စရာရိွတာေလးေတြ လုပ္ေနမိသည္။

         ထိုအခိုက္ ဦးေဝေရာစန ေရာက္လာသည္။ နာဂေတာင္မွ ကေလးေတြ ရန္ကုန္ပို႔ရင္း ဆင္းလာျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ သူပင္ ရဟန္း ၁၄ ဝါ ရေနေပၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ဝမ္းသာမိသည္။ လူခ်င္းမေတြ႔တာ ၁၀ ႏွစ္ ေ က်ာ္ေနၿပီ။ ယခု သူက ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးသင္တန္းပင္ ၿပီးလို႔ ရြာမွာ လက္ေထာက္ေက်ာင္းထိုင္ပင္ ျဖစ္ေနၿပီဟု ဆိုသည္။
           "ဦးေဝေရာစန၊ ဘာလိုေသးလဲ" ဆိုေတာ႔
          " ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခရီးစရိတ္ကုန္က် တာေပးခဲ႔ပါ (စုစုေပါင္း ၇ ေသာင္း ဟုဆိုသည္) ၿပီးေတာ႔ ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ ဟန္းဖုန္းလည္း ရရင္ေကာင္းမယ္" ဟုဆိုသည္။     
         ၿပဳံးလိုက္မိ၏။ ယေန႔ေခတ္က နာဂရဟန္းလည္း ဟန္းဖုန္းလိုသည္။ ဂလို ဘယ္ကမၻာက နာဂရြာေလးကို ခ်န္မထားခဲ႔။
သို႔ေသာ္ ဒီလူ ဒီမူနဲ႔ဆိုလ်င္ ေလရွီးကားလမ္းကေတာ႔ ?????

Read more