အလည္လြန္ေသာ အိပ္မက္မ်ား ညစာျပန္မစားျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ေၾကကြဲ မည္ဆိုက ေၾကကြဲႏိုင္၏။
သို႔ေသာ္…….
ေက်းလက္ညေနခ်မ္းေလးတစ္ခု၌ သူ႔မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာက ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ သူ႔အတြက္ ေရးစပ္ရြတ္ဆိုေပးခဲ့ ဖူးတယ္။ ေခါင္းေပါင္းစႏွင့္ ေက်း လက္သားႀကီးမ်ားက မိတ္ေဆြရဲ့ စပ္ရွရွစကားလံုး (တခ်ိဳ႕က ေမာ္ဒန္၊ တခ်ိဳ႕ က ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ စသျဖင့္ သံုးၾကပါတယ္။ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ မသိပါ) ေတြကို နားလည္ၾကသလားေတာ႔ မသိပါဘူး။ လူငယ္ေတြကေတာ့ ခံစားလို႔ရတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘာကို၊ ဘယ္လိုခံစားလို႔ရတာလဲ ဆိုတာဟာ မေမးအပ္ တဲ႔ ေမးခြန္းပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတာ့ လုပ္ျဖစ္လိုက္ၾကပါ တယ္။
“မိုးေပၚပ်ံတက္သြားတဲ့ မိုးပ်ံပူေပါင္းတစ္လံုးကို ျမင္ဖူးၾကပါသလား။ ကြ်န္ေတာ့္ မိတ္ေဆြဟာ အဲဒီ မိုးပ်ံပူေပါင္းတစ္လံုးပါ” လို႔ သူစတင္ရြတ္ဆိုလိုက္တယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ အလည္လြန္တဲ့ အိပ္္မက္တစ္ခ်ိဳ႔ ညစာျပန္မစားျဖစ္ၾကတာဟာ အဲဒီမိုးပ်ံပူေပါင္းဆီကို ေရာက္ေနၾကလို႔ပါ။
သူ႔ဆီကို ေရာက္ေရာက္လာတဲ့ အိမ္ျခံေျမေရာင္းဝယ္ေရး ေၾကာ္ျငာေတြဟာ မိုးပ်ံပူေပါင္းေလးနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ သူနဲ႔ဆိုင္တာက သူ႔ရဲ့ အေရခြံပါးပါးေ လးတစ္ခုထဲသာပါ။ အဲဒီ အေရခြံဟာ အိမ္တစ္လံုး ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔မွာလည္း အိမ္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအိမ္မွာ ေစ်းကြက္သေဘာတရားေတြ ဘာေတြ ေ တာ့ မရွိပါဘူး။ အဲ- မိုးပ်ံပူေပါင္းတစ္လံုးမွာ အေၾကာင္းညီညြတ္ရင္ ႀကိဳး တစ္ေခ်ာင္းလည္း ရွိေနႏိုင္ တာေပါ့။ ဒီႀကိဳးကေရာ အိမ္၊ျခံ၊ေျမလား။ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။
ရႈမွတ္ပါြးမ်ားတတ္တဲ့ ေယာဂီတစ္ေယာက္အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ မိုးပ်ံ ပူေပါင္း ေလးကိုၾကည့္ၿပီး အနိစၥတရားေတြ ထပ္တလဲလဲ စီးျဖန္းလို႔ရႏုိင္မယ္။ သူ႔ဘဝနဲ႔ ေလဟာျပင္ကို စည္းျခားထားတာ ဆိုလို႔ အဲဒီ အေရခြံပါးပါးေလးပဲ ရွိတာမဟုတ္လား။ ဒီထက္ အနတၱဆန္တဲ့ သေဘာတရား ဘယ္မွာ ရွာၾကဦး မွာလဲ။
ဘာမွမရွိျခင္းေတြနဲ႔ ေဖာင္းကားေနတဲ့ သူ႔ရင္ဘတ္ကေရာ ဘာေတြသိမ္း ဆည္းလို႔ ထားႏိုင္မလဲ။ ဒါေတြကို သူမသိႏိုင္ဘူး။ ဒါေတြကိုမသိရင္ ဘာေတြ ကို သိရမွာလဲ။ မသိဘူး။ သိရမွာေတြကေရာ တကယ္သိရမွာေတြဟုတ္သ လား၊ သူမသိႏိုင္ဘူး။ ဒီလိုပါပဲ။ ဘာမွမသိျခင္းေတြေဖာင္းကားလာတာႏွင့္ အမွ် သူဟာ ပိုလို႔ေပါ႔ပါး လာပါတယ္။ ေပါ႔ပါးျခင္း ဆိုတာ အျမင့္ကိုေရာက္ျ ခင္းရဲ့ အေၾကာင္းတရားလား။ ဟုတ္ေကာင္း ဟုတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေဖာင္းကားလာတာနဲ႔အမွ် လြင့္စင္ေပါက္ကြဲဖို႔လည္း နီးစပ္လာပါ တယ္။
တစ္ေန႔ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ေတာ့-
“အခု “ ” နဲ႔ အတူေနတာလား” လို႔ ေမးၾကတယ္။
“ဘယ္သူမွ မရိွေတာ့လည္း သူ႔ကိုပဲလူလုပ္ၿပီး ေပါင္းေနရတာေပါ႔” လို႔ေျပာေတာ့ ကဗ်ာဆရာက တဟားဟားရယ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက လက္ေဆာင္ေတြ ထုတ္ေပးေတာ့-
“ကိုယ့္ထက္ႏြမ္းပါးတဲ့ သူ႔ကိုပဲ ေပးထားခဲ့ပါ” လုိ႔ ေျပာမိေတာ့ သူစိတ္မ ထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ လက္သီးနဲ႔ ထိုးျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မိုးပ်ံပူေပါင္းေပါက္မွာ စိုးလို႔ေနမွာေပါ႔ ကဗ်ာဆရာရဲ့လက္သီးက သိပ္မျပင္းပါဘူး။ ကဗ်ာဆရာဆို တာ ေကာက္ေနတာကိုသာ ေျဖာင့္ေပးတတ္ၿပီး လက္သီး ျပင္းျပင္းေ တြ ေမြးျမဴမထားတတ္ပါဘူး။
“ကုိယ့္လူ က်ဴရွင္ထဲက ဟုိေကာင္မေလးကို ႀကိဳက္တယ္” တဲ့။ “ ခ်စ္” ဆိုတဲ့စကား ေျပာရမွာရွက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာကိုၾကည့္ရင္း ရယ္မိျပန္ေရာ။ ခပ္လွလွစကားလံုးေတြ တမင္ရွာသံုးတတ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာက “ခ်စ္” ကိုေတာ့လွ်ာမရဲဘူးတဲ့။ သဘာဝတရားတစ္ခုခုကိုမဟုတ္ဘဲ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ရည္ညႊန္းေနလို႔တဲ့။
မွတ္မွတ္ရရ သူေရြးေပးတဲ့ ကေလာင္နဲ႔ စာေတာ္ေတာ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ ေသးတယ္။ သူ ဒီတစ္ခါ ေပးတဲ့နာမည္က မိုးပ်ံပူေပါင္းေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာစြဲေနတာကေတာ့ အဲဒီ မိုးပ်ံ ပူေပါင္းေလးပါပဲ။ အျမင့္တက္ျခင္းေတြ ဘာေတြနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ထိရွေပါက္ကြဲလြယ္တဲ့အဓိပၸါယ္ ေဆာင္ေန တာ ေလးကိုသတိရတာပါ။
ဒါ႔ေၾကာင့္ အိပ္မက္ေတြဟာ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ခဲ့ရတာပါ။ အထီးက်န္ လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးဝမ္းဗိုက္တစ္ခုဟာ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ တစ္ခုခု၊ တစ္စံုတစ္ရာ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္၊ တစ္ေနရာရာကို သတိရတာမ်ိဳးေတာ့ ရွိေနႏိုင္တာေပါ႔။ ဒါကလည္း ေလးေလးလံလံ ေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။
ဒီထက္ႀကီးေလးတဲ့ ကိစၥက အနတၱလြင္ျပင္မွာ ေပါက္ကြဲလြင့္စင္လာဦးမယ့္ သူ႔အေရခြံ ပါးပါးေလး အေၾကာင္းပါ။ ဒါက ေသျခင္းတရားလား၊ ရွင္ျခင္း အဆုံးလား၊ ရွင္ျခင္းအစလား။ ဒါေတြကို သူမသိႏိုင္ဘူး။ ဒါေတြကိုမသိေပမဲ႔ လြင့္စင္ေပါက္ကြဲျခင္းကို ေရွာင္လို႔မရဘူးဆိုတာ သိေနတယ္။ လြင့္စင္သြားေ တာ့လည္း မိုးပ်ံပူေပါင္းေလးက ေလဟာျပင္နဲ႔တသား တည္း ျဖစ္သြားၿပီး သူ႔အေရခြံေဟာင္းေလးဟာ ေလးကန္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေျမျပင္ကိုျပန္ဆင္း သြားလိမ္႔မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေရခြံေဟာင္းနဲ႔ ဗလာေဟာင္းေလာင္း ရင္ ဘတ္လည္း မရွိႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ဒါကိုပဲ သံသရာလို႔ ေခၚၾကတာလား။ သူ ဉာဏ္မမီဘူး။
ေသခ်ာတာကေတာ႔ အဲဒီအခါမွာ မိုးပ်ံပူေပါင္းဆိုတာ ဘယ္ဟာလဲလို႔ ေျပာ လို႔မရေတာ့ဘူး။ ဘယ္မွာလဲလို႔ လည္းရွာမရ ေတာ့ဘူး။
အဲဒီကဗ်ာဆရာကိုယ္တိုင္ ေတြေဝသြားမယ့္ အိမ္မက္ရွည္ဆီ ေျခဆန္႔ေန မိတယ္။
ဒါန႔ဲပဲ အလည္လြန္တဲ႔ အိပ္မက္ေတြ ညေနစာနဲ႔ လြဲခဲ့ရျပန္ေပါ႔။
ဇင္ေဝေသာ္
