အယႏၱိမာ ဇာတိ၊ နတၳိ ဒါနိ ပုနဗ ၻေဝါတိ။
ဇာတိကုန္၊ ဘဝကုန္၊ ခႏၶာအစု ျပာပုံသာ ရိွရစ္ေစ။
အရွင္႔ ဒုကၡ အေပါင္း ၿမံဳေနတာပင္ မက်န္ေတာ႔။
သို႔ ဆိုေသာ္ ကမာၻ႕ဒုကၡကား အဘယ္သို႔နည္း။
အခ်ိန္တရားက အရွင္႔ ဘက္ေတာ္သား မဟုတ္ခဲ႔ေလဘူး။
ေလးသေခ်ၤေက်ာ္ ရွာထားရသမွ် ၄၅ ႏွစ္ အတြင္း အၿပီး ျဖန္႔ေဝရမယ္ တဲ႔။
မတရားတဲ႔ သဘာဝ။ တိ႔ု ဗုဒၶ လည္စင္းလို႔ေတာ႔ မခံခဲ႔ဘူး။
ဘယ္ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မွ ဒီ အရွင္ျမတ္ေလာက္ ခရီး မထြက္ခဲ႔ရဘူး။
လယ္ဂ်င္ဒရီဆန္တဲ႔ ဈာန္ပ်ံ ခရီးေတြ ကၽြႏု္ပ္ မကိုးကား လိုဘူး။
ရာစုသစ္ ရင္ခုန္သံနဲ႔ သမိုင္းလက္တံ မီသမွ် တေလးတစား ကိုးကားမယ္။
မယံုလိ႔ု မဟုတ္သလို ယုံသူကိုလည္း အျငင္းမထားခဲ႔လိုဘူး။
"က႑ကရဲ႕ အသက္
ဆႏၷရဲ႕မ်က္ရည္
ပဥၥဝဂၢီ ရဲ႕ ပီတိ
မိဘရဲ႕ ငိုေၾကြးၿငီးတြားသံ
ျပန္လာႏိုး သားနဲ႕ ၾကင္ယာ
ဒါေတြကုိ မဖယ္ခြာရင္
ဘယ္မွာ ငါ သစၥာသိေတာ့မလဲ လို႔
အေနာ္မာရဲ႕ ရင္ခြင္ဦးမွာ
တို႔အရႇင္ ဥဒါန္းက်ဴးေတာ႔
အိပ္ေနတဲ႔ အေနာ္မာေတာင္ ကုန္းထလာတယ္။"
ကပိလ နဲ႔ အေနာ္မာ နည္းတဲ႔ ခရီး အကြားလား။
နတ္ေတြက ခြာေတြကို မ ထားသလား။ မသိဘူး။
ဒီ ခရီးရွည္အတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးက ေမာပမ္း႐ွာတဲ႔ က႑ကရဲ႕ အသက္။
ဘုရားျဖစ္လု႔ိ ၁၂ လမျပည္႔ေသးဘူး။
ထြက္လိုက္ရတဲ႔ ခရီးက ဥ႐ုေဝဠ ကေန ဆာနာ႔သ္။
ဆာနာ႔သ္ ကေန ဥ႐ုေဝဠ။ အဲဒီေနာက္ ဂယာကို ျဖတ္
ရာဇဂဟ ကို ဆက္လိုက္တာ ကီလိုမီတာနဲ႔ဆို သုံးတစ္ငါး။( ၃၁၅ )
သမိုင္းဝင္ အရွင္ရဲ႕ အရွည္ဆုံး ခရီးက ရာဇဂဟ ကေန သာဝတၳိ။
ေဝသာလီမွာ တစ္ေထာက္နား လို႔။ ဒီကမွ ရာဇဂဟ ကို ျပနႂ္ကြဖို အျပန္ခရီးက
ကီဋာဂိရိ မွတဆင္႔ အာဠဝီ။ ရာဇဂဟ ျပည္ေတာ္ျပန္ ခရီးကို တြက္ေတာ႔ ကီလိုမီတာ ကိုး ႏွစ္ သုည။ ( ၉၂၀ )
အသက္ေတာ္ ၈၀။ အရွင္႔ စကားေတာ္ ကိုးရရင္ လွည္းအိုႀကီး တစ္စီးရဲ႕
ေနာက္ဆုံး ခရီးက မေဝးလွ ဘူး ဆိုေပမယ္႔ ေရဆာေတာ္မူလု႔ိ နားခဲ႔ရ။
ေနပူေတာ္ မူလို႔ အရိပ္ခိုခဲ႔ရ။
လူပ်ိဳဗုဒၶကို လူအိုဗုဒၶ က သမာပတ္ေတြနဲ႔ မလွည္႔စားခဲ႔ဘူး။
အိုတတ္တယ္။ အိုလိမ္႔မယ္။ ငါ အိုေနၿပီ။ ဒါပဲ။
ရာဇဂဟ ကေန ပါဋလိဂါမ၊ ေဝသာလီ၊ ရြာ ၿမိဳ႕ အလီလီျဖတ္ရင္း
ေနာက္ဆုံးမွာ ကုသိနာရ။ ႏွစ္ ခြန္ ငါး ကီလိုမီတာေဝးကြာတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ ရဟန္း ငါးရာ နဲ႔။
တစ္ခါတစ္ခါ ရဟန္း ၁၂၅၀ နဲ႔။
တစ္ခါတစ္ခါ အေရအတြက္ မပါ သမၻဟုလာ ရဟန္းမ်ားစြာနဲ႔။
တစ္ခါတစ္ခါ အေဖာ္မမွီး တစ္ပါးတည္း။
ၫႇပ္ဖိနပ္ေတာ္ စီးတာ တစ္ခါပဲ ရွာေတြ႔ေတာ႔
အခါတိုင္းမွာ ေျခ ဗလာ ေလ်ွာက္ေတာ္မူခဲ႔ဟန္ တူပါရဲ႕။
ေဒသနာကို ေဖာင္ေတာ္ မဂၢင္နဲ႔ အမြမ္းတင္ခဲ႔ေပမယ္႔
တကယ္ ေဖာင္န႔ဲ ျမစ္ျပင္ကို ကူးေတာ္မူခဲ႔တာကေတာ႔
ပါယာဂ (ဒီေန႔ အလာဟာဘတ္) နဲ႔ ပါဋလိဂါမ (ဒီေန႔ ပတၲနား) ျမစ္အကူးမွာ။
စာေပမွာ ဒီတစ္ေနရာပဲ အခိုင္အမာ ေတြ႔ရတယ္။
ဒါဆို ခရီးစဥ္ အားလုံး ေျခေတာ္လ်င္ ေတြခ်ည္းလို႔ မွတ္သားရေတာ႔မယ္။
ပေလတို လို အကယ္ဒမီ ေထာင္ၿပီး သင္ၾကားခဲ႔တာ မဟုတ္သလို
အကြီနပ္စ္ လို တကၠသိုလ္မႇာ လက္ခ်ာေပးခဲ႔တာ မဟုတ္ေလေတာ႔
အ႐ွင္မက္ေဆ႔ ေဝခဲ႔တဲ႔ ေနရာေတြက လမ္းေဘးမွာ၊ ႏြားၿခံေဘးမွာ၊
သရက္ေတာမွာ၊ ရြာစြန္မွာ၊ ဓမၼာရုံမွာ၊ ေနရာေတြ စုံလွတယ္။
ေနရာက အဓိက မဟုတ္၊ မက္ေဆ႔ ေရာက္ၿပီး အလုပ္ျဖစ္ သြားဖို႔ပဲျပီး
အရွင္ရဲ႕ တစ္သက္လုံးေလ်ွာက္ခဲ႔တဲ႔ ခရီးစဥ္ေတြကို သခ်ၤာပညာရွင္ေတြ တြက္ၾကည္႕ေတာ႔
၂၃၅ , ၀၀၀ စကြဲယား ကီလိုမီတာေတာင္ ရိွသတဲ႔။
ဒါကိုၾကည္႔ေတာ႔ ဂ်ီးဆက္အရွင္ရဲ႕ ၉၀၀ စကြဲယား ကီလိုမီတာသာ ရိွတဲ႔ခရီးက
အေတာ္ႀကီး တိုေနတာေပါ႔။
ဒီခရီးရွည္ ဘာေၾကာင္႔မ်ား ထြက္ေတာ္မူခဲရတာပါလိမ္႔။
ရွာေနရင္ ေမာတယ္။ မဟာကရုဏာ တဲ႔။
ဒါေတြၾကား လယ္ဂ်င္ဒရီကိစၥေတြ ဝင္လာရင္
အရွင္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္ဂုဏ္ရည္ေတြ ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ သြားတတ္တယ္။
မညီဘူး၊ မၫွိဘူး။ ဒါ ပိဋကတ္ အစစ္က ေျပာတာေတြ။
အရွင္႔ ဒုကၡ အေပါင္း ၿမံဳေနတာပင္ မက်န္ေတာ႔။
သို႔ ဆိုေသာ္ ကမာၻ႕ဒုကၡကား အဘယ္သို႔နည္း။
အခ်ိန္တရားက အရွင္႔ ဘက္ေတာ္သား မဟုတ္ခဲ႔ေလဘူး။
ေလးသေခ်ၤေက်ာ္ ရွာထားရသမွ် ၄၅ ႏွစ္ အတြင္း အၿပီး ျဖန္႔ေဝရမယ္ တဲ႔။
မတရားတဲ႔ သဘာဝ။ တိ႔ု ဗုဒၶ လည္စင္းလို႔ေတာ႔ မခံခဲ႔ဘူး။
ဘယ္ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မွ ဒီ အရွင္ျမတ္ေလာက္ ခရီး မထြက္ခဲ႔ရဘူး။
လယ္ဂ်င္ဒရီဆန္တဲ႔ ဈာန္ပ်ံ ခရီးေတြ ကၽြႏု္ပ္ မကိုးကား လိုဘူး။
ရာစုသစ္ ရင္ခုန္သံနဲ႔ သမိုင္းလက္တံ မီသမွ် တေလးတစား ကိုးကားမယ္။
မယံုလိ႔ု မဟုတ္သလို ယုံသူကိုလည္း အျငင္းမထားခဲ႔လိုဘူး။
ဆႏၷရဲ႕မ်က္ရည္
ပဥၥဝဂၢီ ရဲ႕ ပီတိ
မိဘရဲ႕ ငိုေၾကြးၿငီးတြားသံ
ျပန္လာႏိုး သားနဲ႕ ၾကင္ယာ
ဒါေတြကုိ မဖယ္ခြာရင္
ဘယ္မွာ ငါ သစၥာသိေတာ့မလဲ လို႔
အေနာ္မာရဲ႕ ရင္ခြင္ဦးမွာ
တို႔အရႇင္ ဥဒါန္းက်ဴးေတာ႔
အိပ္ေနတဲ႔ အေနာ္မာေတာင္ ကုန္းထလာတယ္။"
ကပိလ နဲ႔ အေနာ္မာ နည္းတဲ႔ ခရီး အကြားလား။
နတ္ေတြက ခြာေတြကို မ ထားသလား။ မသိဘူး။
ဒီ ခရီးရွည္အတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးက ေမာပမ္း႐ွာတဲ႔ က႑ကရဲ႕ အသက္။
ဘုရားျဖစ္လု႔ိ ၁၂ လမျပည္႔ေသးဘူး။
ထြက္လိုက္ရတဲ႔ ခရီးက ဥ႐ုေဝဠ ကေန ဆာနာ႔သ္။
ဆာနာ႔သ္ ကေန ဥ႐ုေဝဠ။ အဲဒီေနာက္ ဂယာကို ျဖတ္
ရာဇဂဟ ကို ဆက္လိုက္တာ ကီလိုမီတာနဲ႔ဆို သုံးတစ္ငါး။( ၃၁၅ )
သမိုင္းဝင္ အရွင္ရဲ႕ အရွည္ဆုံး ခရီးက ရာဇဂဟ ကေန သာဝတၳိ။
ေဝသာလီမွာ တစ္ေထာက္နား လို႔။ ဒီကမွ ရာဇဂဟ ကို ျပနႂ္ကြဖို အျပန္ခရီးက
ကီဋာဂိရိ မွတဆင္႔ အာဠဝီ။ ရာဇဂဟ ျပည္ေတာ္ျပန္ ခရီးကို တြက္ေတာ႔ ကီလိုမီတာ ကိုး ႏွစ္ သုည။ ( ၉၂၀ )
အသက္ေတာ္ ၈၀။ အရွင္႔ စကားေတာ္ ကိုးရရင္ လွည္းအိုႀကီး တစ္စီးရဲ႕
ေနာက္ဆုံး ခရီးက မေဝးလွ ဘူး ဆိုေပမယ္႔ ေရဆာေတာ္မူလု႔ိ နားခဲ႔ရ။
ေနပူေတာ္ မူလို႔ အရိပ္ခိုခဲ႔ရ။
လူပ်ိဳဗုဒၶကို လူအိုဗုဒၶ က သမာပတ္ေတြနဲ႔ မလွည္႔စားခဲ႔ဘူး။
အိုတတ္တယ္။ အိုလိမ္႔မယ္။ ငါ အိုေနၿပီ။ ဒါပဲ။
ရာဇဂဟ ကေန ပါဋလိဂါမ၊ ေဝသာလီ၊ ရြာ ၿမိဳ႕ အလီလီျဖတ္ရင္း
ေနာက္ဆုံးမွာ ကုသိနာရ။ ႏွစ္ ခြန္ ငါး ကီလိုမီတာေဝးကြာတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ ရဟန္း ငါးရာ နဲ႔။
တစ္ခါတစ္ခါ ရဟန္း ၁၂၅၀ နဲ႔။
တစ္ခါတစ္ခါ အေရအတြက္ မပါ သမၻဟုလာ ရဟန္းမ်ားစြာနဲ႔။
တစ္ခါတစ္ခါ အေဖာ္မမွီး တစ္ပါးတည္း။
ၫႇပ္ဖိနပ္ေတာ္ စီးတာ တစ္ခါပဲ ရွာေတြ႔ေတာ႔
အခါတိုင္းမွာ ေျခ ဗလာ ေလ်ွာက္ေတာ္မူခဲ႔ဟန္ တူပါရဲ႕။
ေဒသနာကို ေဖာင္ေတာ္ မဂၢင္နဲ႔ အမြမ္းတင္ခဲ႔ေပမယ္႔
တကယ္ ေဖာင္န႔ဲ ျမစ္ျပင္ကို ကူးေတာ္မူခဲ႔တာကေတာ႔
ပါယာဂ (ဒီေန႔ အလာဟာဘတ္) နဲ႔ ပါဋလိဂါမ (ဒီေန႔ ပတၲနား) ျမစ္အကူးမွာ။
စာေပမွာ ဒီတစ္ေနရာပဲ အခိုင္အမာ ေတြ႔ရတယ္။
ဒါဆို ခရီးစဥ္ အားလုံး ေျခေတာ္လ်င္ ေတြခ်ည္းလို႔ မွတ္သားရေတာ႔မယ္။
ပေလတို လို အကယ္ဒမီ ေထာင္ၿပီး သင္ၾကားခဲ႔တာ မဟုတ္သလို
အကြီနပ္စ္ လို တကၠသိုလ္မႇာ လက္ခ်ာေပးခဲ႔တာ မဟုတ္ေလေတာ႔
အ႐ွင္မက္ေဆ႔ ေဝခဲ႔တဲ႔ ေနရာေတြက လမ္းေဘးမွာ၊ ႏြားၿခံေဘးမွာ၊
သရက္ေတာမွာ၊ ရြာစြန္မွာ၊ ဓမၼာရုံမွာ၊ ေနရာေတြ စုံလွတယ္။
ေနရာက အဓိက မဟုတ္၊ မက္ေဆ႔ ေရာက္ၿပီး အလုပ္ျဖစ္ သြားဖို႔ပဲျပီး
အရွင္ရဲ႕ တစ္သက္လုံးေလ်ွာက္ခဲ႔တဲ႔ ခရီးစဥ္ေတြကို သခ်ၤာပညာရွင္ေတြ တြက္ၾကည္႕ေတာ႔
၂၃၅ , ၀၀၀ စကြဲယား ကီလိုမီတာေတာင္ ရိွသတဲ႔။
ဒါကိုၾကည္႔ေတာ႔ ဂ်ီးဆက္အရွင္ရဲ႕ ၉၀၀ စကြဲယား ကီလိုမီတာသာ ရိွတဲ႔ခရီးက
အေတာ္ႀကီး တိုေနတာေပါ႔။
ဒီခရီးရွည္ ဘာေၾကာင္႔မ်ား ထြက္ေတာ္မူခဲရတာပါလိမ္႔။
ရွာေနရင္ ေမာတယ္။ မဟာကရုဏာ တဲ႔။
ဒါေတြၾကား လယ္ဂ်င္ဒရီကိစၥေတြ ဝင္လာရင္
အရွင္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္ဂုဏ္ရည္ေတြ ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ သြားတတ္တယ္။
မညီဘူး၊ မၫွိဘူး။ ဒါ ပိဋကတ္ အစစ္က ေျပာတာေတြ။
သီဟနာဒ
