အရြယ္ရလာတဲ့ေနာက္ “အင္း … အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” ဆုိၿပီး ထုိင္ၿငီးေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ၿပီသာ မွတ္ေပေတာ့။
ေမး ။ ။ ဒီအခန္းကို Mrs Lee အေၾကာင္းနဲ႔ စလုိက္ၾကရေအာင္လား။ သူ႔က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘယ္လို အခက္အခဲေတြ ရင္ဆုိင္ေနရသလဲ။
ေျဖ ။ ။ ေအးေလ။ အစ ပထမေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုိ အခက္အခဲ ေတြ႔ေစခဲ့တာပဲ။ သူ ႏွစ္ႀကိမ္ ေလျဖတ္တယ္။ ၂၀၀၃ - မွာ တစ္ႀကိမ္၊ ၂၀၀၈ - ခုႏွစ္မွာ တစ္ႀကိမ္။ ဦးေႏွာက္မွာ ေသြးယုိေနတာ ဆရာဝန္ေတြ ေတြ႔ရတယ္။ စြမ္းသေလာက္ေတာ့ တုိ႔လည္း ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွ ဆရာဝန္ေတြ လက္ေလွ်ာ့လုိ႔ အိမ္ကုိ ျပန္ေခၚခဲ့ရတယ္။ နာ့(စ္)က (၂၄) နာရီ ေစာင့္ေရွာက္ေပါ့။ ငါလည္း အိပ္လုိ႔ ေကာင္းေကာင္း မရပါဘူး။ ဒီေရာဂါေတြ ျဖစ္မယ္ဆုိတာ တြက္ခ်က္ထားၾကေပမဲ့ ျဖစ္လာတာက နည္းနည္း ေစာသြားတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ထိန္းယူရတာေပါ့ကြာ။ နာ့(စ္) ထားေပးတာက လြဲလုိ႔ ကုိယ္လုပ္ေပးႏုိင္တာလည္း ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ငါတုိ႔ ကေလးေတြလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အာ႐ုံေၾကာေတြ ဆုံးၿပီးရင္းဆုံး ျဖစ္လာတယ္။ အခုဆုိ သူ မွတ္မိေပမဲ့ စကား မေျပာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘဝဆုိတာ ဒါပဲေလ။
ငါကုိယ္တုိင္ စက္ဘီးနဲ႔ ေခ်ာ္လဲေတာ့ ဒီအေတြးမ်ိဳးေတြ ေပါက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေခါင္းနဲ႔ နံရံနဲ႔ကုိ ႐ုိက္မိတာ။ ငါလည္း သူလုိ ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ ျဖစ္သြားႏုိင္တာပဲ။ တခ်ိဳ႕ဘဝ အစိတ္အပုိင္းေတြက ေရွာင္လြဲလုိ႔ မရဘူး။ အရွိအတုိင္း လက္ခံႏုိင္ေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားရေတာ့တာေပါ့။ ဒီလုိဒီလုိေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ ဆရာဝန္ေတြရဲ႕ စကားနဲ႔တင္ပဲ မသက္မသာေလ။ ဘယ္အခ်ိန္ ျဖစ္လာမလဲပဲ ေစာင့္ေနရတာမ်ိဳးကုိး။ စိတ္ဓာတ္ပုိင္း အေနနဲ႔ေတာ့ ငါက ျပင္ဆင္ထားပါတယ္။
ငါကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ေသျခင္းတရားအေၾကာင္းကိုလည္း စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာတတ္ႏုိင္မွာတုန္း။ အဆုိးေတြကုိသာ ထုိင္စဥ္းစားေနလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္လုိ ေရွ႕ခရီးဆက္လုိ႔ ရပါေတာ့မလဲ။
ေမး ။ ။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သိေသးသလား။
ေျမ ။ ။ ငါ့ကုိ သူ အမွတ္မိဆုံးပဲ။ ငါ့အသံကုိ ၾကားရင္ သူမွတ္မိတယ္။ ေျခာက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အတူတူ ေနလာခဲ့ၾကတာကြာ။ သူ႔အတြက္ေရာ ငါ့အတြက္ပါ မသက္မသာႀကီးေပါ့။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ အိပ္ခ်ိန္ေတြ ပုိမ်ားလာၿပီး အားလည္း နည္းၿပီးရင္းနည္း ျဖစ္လာေနတယ္။
ေမး ။ ။ ဒီလုိ ခက္ခဲတဲ့ ေန႔ရက္ေတြမွာ မစၥတာလီရဲ႕ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းေတြကုိ ဘယ္လုိ လုပ္ေဆာင္ ေနရသလဲ။
ေျဖ ။ ။ အင္း …။ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူနဲ႔ အတူတူ ေန႔လည္စာ၊ ညေနစာေတြ စားၾက၊ ၿပီးေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ၾကေပါ့ကြာ။ အခုေတာ့ မင္းဒရင္စာ ပုိေကာင္းလာေအာင္ အာ႐ုံစုိက္ေပးေနရတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တယ္ဆုိရင္လည္း ငါ့ေဘးက လုံၿခံဳေရးအရာရွိကုိ တ႐ုတ္လုိ ေျပာတယ္။ မသိေသးတဲ့ တ႐ုတ္စကားလုံး အသစ္ေတြကုိ ေလ့လာတယ္။ ေန႔စဥ္သုံး ေဝါဟာရေတြေပါ့။ စားပြဲတုိ႔၊ ကုလားထုိင္တုိ႔၊ အံဆြဲတုိ႔ စတာေတြေပါ့။ တ႐ုတ္စာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ငါသိတဲ့ ေဝါဟာရေတြက ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ေဝါဟာရေတြ ခ်ည္းပဲ။
နာ့(စ္)နဲ႔လည္း တ႐ုတ္လုိပဲ ေျပာတယ္။ ငါ ေန႔လည္စာ၊ ညစာ စားေနခ်ိန္ ငါ့ဇနီးလည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနမယ္ဆုိရင္ သူနဲ႔ တ႐ုတ္လုိ ေျပာတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ငါ့တ႐ုတ္စကားက ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းလာတယ္။ အခုဆုိရင္ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံစကားေျပာဖုိ႔ စကားျပန္ မလုိေတာ့ဘူး။ အခုတေလာ တ႐ုတ္ျပည္က ေကာင္ဆယ္လာ Liu Yangdong နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ သူက ႏုိင္ငံေတာ္ ေကာင္စီထဲမွာ တစ္ဦးတည္းေသာ အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႔ဝင္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ ပညာေရး ဒုဝန္ႀကီး Hao Ping နဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္တယ္။ တ႐ုတ္စာ သင္ေနေတာ့ အာ႐ုံ မျပန္႔ေတာ့ဘူးေပါ့။ ႏုိ႔မုိ႔ေတာ့ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနမွာပဲ။
ဒါေတြအတြက္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေအာင္ စိတ္ဓာတ္ျပင္ဆင္ထားရတယ္။ ျပင္လည္း ျပင္ဆင္ႏုိင္ခဲ့ပါၿပီ။ သူ မရွိေတာ့ဘူး ဆုိတဲ့ေနာက္ ျပင္ဆင္စရာ ထပ္လုိလာဦးမွာေပါ့ကြာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ အိမ္ႀကီးကႀကီး၊ ေနသူက မရွိ ျဖစ္ဦးမွာ။ ကံေကာင္းတယ္ ေျပာရမလားပဲ။ ငါ့အလုပ္ေတြအေပၚ အာ႐ုံစုိက္ထားႏုိင္ပါတယ္။ ခရီးထြက္စရာရွိ ထြက္၊ လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ပဲ။ ငါသာ ဒီလုိ မေနႏုိင္ရင္္ ငါလည္း ပုံက်သြားမွာပဲ။ တစ္ေန႔လုံးထုိင္၊ ဝတၳဳစာအုပ္ဖတ္၊ ေဂါက္႐ုိက္ဆုိရင္ေတာ့ အ႐ူးမုိ႔လုိ႔ေပါ့ကြာ။ ငါ့အတြက္ေတာ့ ေန႔သစ္တုိင္းဟာ စိတ္ေခၚမႈ တစ္ခုပဲ။ ေန႔တုိင္း ႀကံဳရတဲ့ ျပႆနာေတြအတြက္ ေန႔တုိင္း ေျဖရွင္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနဖုိ႔ပဲ။
ေမး ။ ။ မစၥတာလီရဲ႕ က်န္းမာေရးကေရာ ဘယ္လိုလဲ။
ေျဖ ။ ။ ႏွလုံးမွာ အစားထုိး ကိရိယာ တပ္ဆင္ထားရတဲ့ေနာက္ အႏၲရာယ္ေတာ့ ရွိတယ္ ဆုိရမွာေပါ့။ Plavix ထည့္ထားရတယ္။ သူက ေသြးေၾကာကုိ က်ဥ္းေစတယ္။ ထိခုိက္မႈ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ အထဲမွာ ေသြးယုိတာေတြ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ျပႆနာက တစ္ခါတစ္ခါ ဘယ္ေနရာက ေသြးယုိေနတယ္ဆုိတာ ရွာလုိ႔ မေတြ႔တတ္ဘူး။ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ေသြးယုိတာ ဆုိရင္ေတာ့ ျပႆနာ အႀကီးအက်ယ္ပဲ။ ဒီေတာ့ အေရးအႀကီးဆုံးက ခႏၶာကုိယ္အတြင္းပုိင္း ေသြးယုိစီးတာ မျဖစ္ေအာင္ မလဲဖုိ႔၊ မထိခုိက္ဖုိ႔ပဲ ႀကိဳးစားေနရတာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခု ငါ စက္ဘီးအမ်ိဳးအစား ေျပာင္းၿပီး စီးေနတယ္။ မလဲေအာင္လုိ႔။
အရြယ္ ရလာတဲ့ေနာက္ ဒီခႏၶာကုိယ္ႀကီးက အၿမဲတမ္း ျပဳျပင္ေပးေနရတယ္။ အသက္ (၃၀) အထိ တကယ့္ အားေကာင္းတဲ့ အရြယ္ပဲ။ (၄၀) ဆုိရင္ နည္းနည္း က်လာၿပီ။ (၅၀) ဆုိ ပုိက်လာတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေအ႐ုိးဗစ္ စၿပီး ငါ ကစားခဲ့တာ။ အစပုိင္း ဆယ္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေျပးတယ္။ တင္ပါးဆုံေတြ နာလာတဲ့အထိ ေျပးတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွ ေျပးတဲ့အစား စက္ဘီးစီးခဲ့တာ။ စက္ဘီးေတာ့ အခုထိ စီးေနတုန္းပဲ။
ေမး ။ ။ ေရေကာ ကူးေသးသလား။
ေျဖ ။ ။ ကူးတယ္။ ေန႔တုိင္းပဲ။ ေရးကူးတာက အေၾကာအျခင္ကုိ ေျပေစတယ္။ လူလည္း လန္းဆန္းတယ္။ ၿပီး ခဏနား၊ ညစာစား။ ညစာ စားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္။ ေကာင္းေကာင္း အနားယူဖုိ႔လည္း လုိတယ္။ အရြယ္ရလာတဲ့ေနာက္ “အင္း … အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” ဆုိၿပီး ထုိင္ၿငီးေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ၿပီသာ မွတ္ေပေတာ့။
ဆက္ရန္ -
ေမး ။ ။ ဒီအခန္းကို Mrs Lee အေၾကာင္းနဲ႔ စလုိက္ၾကရေအာင္လား။ သူ႔က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘယ္လို အခက္အခဲေတြ ရင္ဆုိင္ေနရသလဲ။
ေျဖ ။ ။ ေအးေလ။ အစ ပထမေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုိ အခက္အခဲ ေတြ႔ေစခဲ့တာပဲ။ သူ ႏွစ္ႀကိမ္ ေလျဖတ္တယ္။ ၂၀၀၃ - မွာ တစ္ႀကိမ္၊ ၂၀၀၈ - ခုႏွစ္မွာ တစ္ႀကိမ္။ ဦးေႏွာက္မွာ ေသြးယုိေနတာ ဆရာဝန္ေတြ ေတြ႔ရတယ္။ စြမ္းသေလာက္ေတာ့ တုိ႔လည္း ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွ ဆရာဝန္ေတြ လက္ေလွ်ာ့လုိ႔ အိမ္ကုိ ျပန္ေခၚခဲ့ရတယ္။ နာ့(စ္)က (၂၄) နာရီ ေစာင့္ေရွာက္ေပါ့။ ငါလည္း အိပ္လုိ႔ ေကာင္းေကာင္း မရပါဘူး။ ဒီေရာဂါေတြ ျဖစ္မယ္ဆုိတာ တြက္ခ်က္ထားၾကေပမဲ့ ျဖစ္လာတာက နည္းနည္း ေစာသြားတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ထိန္းယူရတာေပါ့ကြာ။ နာ့(စ္) ထားေပးတာက လြဲလုိ႔ ကုိယ္လုပ္ေပးႏုိင္တာလည္း ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ငါတုိ႔ ကေလးေတြလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အာ႐ုံေၾကာေတြ ဆုံးၿပီးရင္းဆုံး ျဖစ္လာတယ္။ အခုဆုိ သူ မွတ္မိေပမဲ့ စကား မေျပာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘဝဆုိတာ ဒါပဲေလ။
ငါကုိယ္တုိင္ စက္ဘီးနဲ႔ ေခ်ာ္လဲေတာ့ ဒီအေတြးမ်ိဳးေတြ ေပါက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေခါင္းနဲ႔ နံရံနဲ႔ကုိ ႐ုိက္မိတာ။ ငါလည္း သူလုိ ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ ျဖစ္သြားႏုိင္တာပဲ။ တခ်ိဳ႕ဘဝ အစိတ္အပုိင္းေတြက ေရွာင္လြဲလုိ႔ မရဘူး။ အရွိအတုိင္း လက္ခံႏုိင္ေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားရေတာ့တာေပါ့။ ဒီလုိဒီလုိေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ ဆရာဝန္ေတြရဲ႕ စကားနဲ႔တင္ပဲ မသက္မသာေလ။ ဘယ္အခ်ိန္ ျဖစ္လာမလဲပဲ ေစာင့္ေနရတာမ်ိဳးကုိး။ စိတ္ဓာတ္ပုိင္း အေနနဲ႔ေတာ့ ငါက ျပင္ဆင္ထားပါတယ္။
ငါကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ေသျခင္းတရားအေၾကာင္းကိုလည္း စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာတတ္ႏုိင္မွာတုန္း။ အဆုိးေတြကုိသာ ထုိင္စဥ္းစားေနလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္လုိ ေရွ႕ခရီးဆက္လုိ႔ ရပါေတာ့မလဲ။
ေမး ။ ။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သိေသးသလား။
ေျမ ။ ။ ငါ့ကုိ သူ အမွတ္မိဆုံးပဲ။ ငါ့အသံကုိ ၾကားရင္ သူမွတ္မိတယ္။ ေျခာက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အတူတူ ေနလာခဲ့ၾကတာကြာ။ သူ႔အတြက္ေရာ ငါ့အတြက္ပါ မသက္မသာႀကီးေပါ့။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ အိပ္ခ်ိန္ေတြ ပုိမ်ားလာၿပီး အားလည္း နည္းၿပီးရင္းနည္း ျဖစ္လာေနတယ္။
ေမး ။ ။ ဒီလုိ ခက္ခဲတဲ့ ေန႔ရက္ေတြမွာ မစၥတာလီရဲ႕ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းေတြကုိ ဘယ္လုိ လုပ္ေဆာင္ ေနရသလဲ။
ေျဖ ။ ။ အင္း …။ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူနဲ႔ အတူတူ ေန႔လည္စာ၊ ညေနစာေတြ စားၾက၊ ၿပီးေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ၾကေပါ့ကြာ။ အခုေတာ့ မင္းဒရင္စာ ပုိေကာင္းလာေအာင္ အာ႐ုံစုိက္ေပးေနရတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တယ္ဆုိရင္လည္း ငါ့ေဘးက လုံၿခံဳေရးအရာရွိကုိ တ႐ုတ္လုိ ေျပာတယ္။ မသိေသးတဲ့ တ႐ုတ္စကားလုံး အသစ္ေတြကုိ ေလ့လာတယ္။ ေန႔စဥ္သုံး ေဝါဟာရေတြေပါ့။ စားပြဲတုိ႔၊ ကုလားထုိင္တုိ႔၊ အံဆြဲတုိ႔ စတာေတြေပါ့။ တ႐ုတ္စာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ငါသိတဲ့ ေဝါဟာရေတြက ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ေဝါဟာရေတြ ခ်ည္းပဲ။
နာ့(စ္)နဲ႔လည္း တ႐ုတ္လုိပဲ ေျပာတယ္။ ငါ ေန႔လည္စာ၊ ညစာ စားေနခ်ိန္ ငါ့ဇနီးလည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနမယ္ဆုိရင္ သူနဲ႔ တ႐ုတ္လုိ ေျပာတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ငါ့တ႐ုတ္စကားက ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းလာတယ္။ အခုဆုိရင္ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံစကားေျပာဖုိ႔ စကားျပန္ မလုိေတာ့ဘူး။ အခုတေလာ တ႐ုတ္ျပည္က ေကာင္ဆယ္လာ Liu Yangdong နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ သူက ႏုိင္ငံေတာ္ ေကာင္စီထဲမွာ တစ္ဦးတည္းေသာ အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႔ဝင္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ ပညာေရး ဒုဝန္ႀကီး Hao Ping နဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္တယ္။ တ႐ုတ္စာ သင္ေနေတာ့ အာ႐ုံ မျပန္႔ေတာ့ဘူးေပါ့။ ႏုိ႔မုိ႔ေတာ့ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနမွာပဲ။
ဒါေတြအတြက္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေအာင္ စိတ္ဓာတ္ျပင္ဆင္ထားရတယ္။ ျပင္လည္း ျပင္ဆင္ႏုိင္ခဲ့ပါၿပီ။ သူ မရွိေတာ့ဘူး ဆုိတဲ့ေနာက္ ျပင္ဆင္စရာ ထပ္လုိလာဦးမွာေပါ့ကြာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ အိမ္ႀကီးကႀကီး၊ ေနသူက မရွိ ျဖစ္ဦးမွာ။ ကံေကာင္းတယ္ ေျပာရမလားပဲ။ ငါ့အလုပ္ေတြအေပၚ အာ႐ုံစုိက္ထားႏုိင္ပါတယ္။ ခရီးထြက္စရာရွိ ထြက္၊ လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ပဲ။ ငါသာ ဒီလုိ မေနႏုိင္ရင္္ ငါလည္း ပုံက်သြားမွာပဲ။ တစ္ေန႔လုံးထုိင္၊ ဝတၳဳစာအုပ္ဖတ္၊ ေဂါက္႐ုိက္ဆုိရင္ေတာ့ အ႐ူးမုိ႔လုိ႔ေပါ့ကြာ။ ငါ့အတြက္ေတာ့ ေန႔သစ္တုိင္းဟာ စိတ္ေခၚမႈ တစ္ခုပဲ။ ေန႔တုိင္း ႀကံဳရတဲ့ ျပႆနာေတြအတြက္ ေန႔တုိင္း ေျဖရွင္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနဖုိ႔ပဲ။
ေမး ။ ။ မစၥတာလီရဲ႕ က်န္းမာေရးကေရာ ဘယ္လိုလဲ။
ေျဖ ။ ။ ႏွလုံးမွာ အစားထုိး ကိရိယာ တပ္ဆင္ထားရတဲ့ေနာက္ အႏၲရာယ္ေတာ့ ရွိတယ္ ဆုိရမွာေပါ့။ Plavix ထည့္ထားရတယ္။ သူက ေသြးေၾကာကုိ က်ဥ္းေစတယ္။ ထိခုိက္မႈ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ အထဲမွာ ေသြးယုိတာေတြ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ျပႆနာက တစ္ခါတစ္ခါ ဘယ္ေနရာက ေသြးယုိေနတယ္ဆုိတာ ရွာလုိ႔ မေတြ႔တတ္ဘူး။ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ေသြးယုိတာ ဆုိရင္ေတာ့ ျပႆနာ အႀကီးအက်ယ္ပဲ။ ဒီေတာ့ အေရးအႀကီးဆုံးက ခႏၶာကုိယ္အတြင္းပုိင္း ေသြးယုိစီးတာ မျဖစ္ေအာင္ မလဲဖုိ႔၊ မထိခုိက္ဖုိ႔ပဲ ႀကိဳးစားေနရတာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခု ငါ စက္ဘီးအမ်ိဳးအစား ေျပာင္းၿပီး စီးေနတယ္။ မလဲေအာင္လုိ႔။
အရြယ္ ရလာတဲ့ေနာက္ ဒီခႏၶာကုိယ္ႀကီးက အၿမဲတမ္း ျပဳျပင္ေပးေနရတယ္။ အသက္ (၃၀) အထိ တကယ့္ အားေကာင္းတဲ့ အရြယ္ပဲ။ (၄၀) ဆုိရင္ နည္းနည္း က်လာၿပီ။ (၅၀) ဆုိ ပုိက်လာတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေအ႐ုိးဗစ္ စၿပီး ငါ ကစားခဲ့တာ။ အစပုိင္း ဆယ္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေျပးတယ္။ တင္ပါးဆုံေတြ နာလာတဲ့အထိ ေျပးတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွ ေျပးတဲ့အစား စက္ဘီးစီးခဲ့တာ။ စက္ဘီးေတာ့ အခုထိ စီးေနတုန္းပဲ။
ေမး ။ ။ ေရေကာ ကူးေသးသလား။
ေျဖ ။ ။ ကူးတယ္။ ေန႔တုိင္းပဲ။ ေရးကူးတာက အေၾကာအျခင္ကုိ ေျပေစတယ္။ လူလည္း လန္းဆန္းတယ္။ ၿပီး ခဏနား၊ ညစာစား။ ညစာ စားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္။ ေကာင္းေကာင္း အနားယူဖုိ႔လည္း လုိတယ္။ အရြယ္ရလာတဲ့ေနာက္ “အင္း … အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” ဆုိၿပီး ထုိင္ၿငီးေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ၿပီသာ မွတ္ေပေတာ့။
ဆက္ရန္ -
ဇင္ေ၀ေသာ္
