ကိုယ္႔အေၾကာင္းကို ေျပာတဲ႔ ပုံျပင္ေတြထဲမွာ လူတိုင္း ဟီးရိုးျဖစ္ခြင္႔ရွိတယ္၊
ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာ ဗီလိန္ တစ္ေယာက္ (သို႔) ႏွစ္ေယာက္လည္း ပါေနမွ ရတတ္တယ္ (အဂ္လိပ္ ဆိုရိုး)
...............ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိကို က်ေနာ္တို႔ ဖတ္ရတယ္၊ သူငယ္စဥ္က ဆင္းရဲလွပုံ၊ မိဘမဲ႔၊ အေဒၚနဲ႔ ေနခဲ႔ရပုံ၊ အေဒၚက သူ႔ကို မ်က္ႏွာသာ မေပးပုံ၊ ရက္စက္ပုံ၊ သူ ႀကိဳးစားခဲ႔ပုံ၊ သူ ႀကိဳးစားခဲ႔လို႔ ဒီ အေျခအေန ေရာက္လာပုံ
က်ေနာ္တို႔ တကယ္ ေလ႔လာၾကည္႔ေတာ႔...
သူငယ္စဥ္ ဘဝဟာ သူ ေျပာသေလာက္ ဆင္းရဲလွတာ မဟုတ္သလို
သူ႔ အေဒၚဟာ အလြန္ ၾကင္နာတတ္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးႀကီးဆိုတာ ေတြ႔ခဲ႔ရ ပါ တယ္။
လမ္းေလ်ွာက္ေနစဥ္က်ေနာ္ ႔လက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ က
"ရွင္က အာဖရိကန္ လူမ်ိဳးလား၊ က်မ အာဖရိကကိုသြားၿပီး ပရဟိတ လုပ္ခ်င္ လို႔ အကူအညီေပးပါ"
"မင္းက အာဖရိကကိုသြားၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ ပရဟိတ လုပ္ခ်င္ေနရတာလဲ"
"မလုပ္လို႔ မရဘူး၊ အေျခအေနေတြ အရမ္းဆိုးေနတယ္၊ လူသားခ်င္း ကယ္ ဆယ္မွ ရမယ္"
သူ႔မ်က္ႏွာကို က်ေနာ္ၾကည္မိတယ္၊ လူျဖဴမေလး၊ အသက္က ရွိလွ ၂၀ ေပါ႔။
အာဖရိကဟာ ဆင္းရဲတယ္၊ မတိုးတက္ေသးဘူး၊ ဒါကို က်ေနာ္လက္ခံတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အာဖရိကန္ေတြရဲ႕ လက္ေတြ႔ဘဝဟာ ေဟာလီးဝုဒ္ရုပ္ရွင္ ကားထဲ ကေလာက္ မဆိုးဘူး၊
လူျဖဴေတြရဲ႕ ဟီရိုးအစ္ဇင္ ဇာတ္လမ္းေတြမွာ
လူျဖဴေတြရဲ႕ လူသားခ်င္း စာနာမႈအဖြဲ႔ေတြရဲ႕ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာေတြထဲမွာ
က်ေနာ္တို႔ အာဖရိကန္ေတြရဲ႕အရည္အေသြးဟာ ဇီးရိုး ေရာက္သြားခဲ႔ရတယ္။
သူတို႔ ပရဟိတ ပေရာဂ်က္ေတြမွာ လူေတြ စိတ္ဝင္စားဖို႔၊ အလႉေငြရဖို႔ က်ေနာ္တို႔မွာ ရွိေနတဲ႔ အရည္အေသြးေတြကိုေတာင္ လူယူျခင္း ခံေနရပါ တယ္။
ဇာတ္လမ္းသိမ္းခါနီး၊ ဘရစ္ ပစ္နဲ႔ ဂ်ိဳးလီက ဟယ္လီေကာ္ပတာနဲ႔ ေရာက္ လာ၊ လူဆိုးေတြကို တိုက္ ခိုက္၊ အျပစ္မဲ႔ လူမည္းေတြကို ကယ္ဆယ္။
သူတို႔ မဟာလူသားဝါဒကို ခ်ဲ႕ကား၊ ဇာတ္သိမ္း၊ ရုပ္ရွင္ရုံထဲမွာ လက္ခုပ္ေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္း။
က်ေနာ္ "တက္" ေခါက္ရင္း ထြက္လာခဲ႔တယ္။
အာဖရိကန္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စာကိုဖတ္ရင္း လူေတြရဲ႕ ဟီရိုးအစ္ဇင္ ပုံျပင္ေတြအေၾကာင္း ေတြးေနမိတယ္။
ဖြင္႔ေရးေလာက္ေအာင္အထိေတာ႔ က်ေနာ္လည္း မမိုက္ေသးပါဘူး။
ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာ ဗီလိန္ တစ္ေယာက္ (သို႔) ႏွစ္ေယာက္လည္း ပါေနမွ ရတတ္တယ္ (အဂ္လိပ္ ဆိုရိုး)
...............ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိကို က်ေနာ္တို႔ ဖတ္ရတယ္၊ သူငယ္စဥ္က ဆင္းရဲလွပုံ၊ မိဘမဲ႔၊ အေဒၚနဲ႔ ေနခဲ႔ရပုံ၊ အေဒၚက သူ႔ကို မ်က္ႏွာသာ မေပးပုံ၊ ရက္စက္ပုံ၊ သူ ႀကိဳးစားခဲ႔ပုံ၊ သူ ႀကိဳးစားခဲ႔လို႔ ဒီ အေျခအေန ေရာက္လာပုံ
က်ေနာ္တို႔ တကယ္ ေလ႔လာၾကည္႔ေတာ႔...
သူငယ္စဥ္ ဘဝဟာ သူ ေျပာသေလာက္ ဆင္းရဲလွတာ မဟုတ္သလို
သူ႔ အေဒၚဟာ အလြန္ ၾကင္နာတတ္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးႀကီးဆိုတာ ေတြ႔ခဲ႔ရ ပါ တယ္။
လမ္းေလ်ွာက္ေနစဥ္က်ေနာ္ ႔လက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ က
"ရွင္က အာဖရိကန္ လူမ်ိဳးလား၊ က်မ အာဖရိကကိုသြားၿပီး ပရဟိတ လုပ္ခ်င္ လို႔ အကူအညီေပးပါ"
"မင္းက အာဖရိကကိုသြားၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ ပရဟိတ လုပ္ခ်င္ေနရတာလဲ"
"မလုပ္လို႔ မရဘူး၊ အေျခအေနေတြ အရမ္းဆိုးေနတယ္၊ လူသားခ်င္း ကယ္ ဆယ္မွ ရမယ္"
သူ႔မ်က္ႏွာကို က်ေနာ္ၾကည္မိတယ္၊ လူျဖဴမေလး၊ အသက္က ရွိလွ ၂၀ ေပါ႔။
အာဖရိကဟာ ဆင္းရဲတယ္၊ မတိုးတက္ေသးဘူး၊ ဒါကို က်ေနာ္လက္ခံတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အာဖရိကန္ေတြရဲ႕ လက္ေတြ႔ဘဝဟာ ေဟာလီးဝုဒ္ရုပ္ရွင္ ကားထဲ ကေလာက္ မဆိုးဘူး၊
လူျဖဴေတြရဲ႕ ဟီရိုးအစ္ဇင္ ဇာတ္လမ္းေတြမွာ
လူျဖဴေတြရဲ႕ လူသားခ်င္း စာနာမႈအဖြဲ႔ေတြရဲ႕ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာေတြထဲမွာ
က်ေနာ္တို႔ အာဖရိကန္ေတြရဲ႕အရည္အေသြးဟာ ဇီးရိုး ေရာက္သြားခဲ႔ရတယ္။
သူတို႔ ပရဟိတ ပေရာဂ်က္ေတြမွာ လူေတြ စိတ္ဝင္စားဖို႔၊ အလႉေငြရဖို႔ က်ေနာ္တို႔မွာ ရွိေနတဲ႔ အရည္အေသြးေတြကိုေတာင္ လူယူျခင္း ခံေနရပါ တယ္။
ဇာတ္လမ္းသိမ္းခါနီး၊ ဘရစ္ ပစ္နဲ႔ ဂ်ိဳးလီက ဟယ္လီေကာ္ပတာနဲ႔ ေရာက္ လာ၊ လူဆိုးေတြကို တိုက္ ခိုက္၊ အျပစ္မဲ႔ လူမည္းေတြကို ကယ္ဆယ္။
သူတို႔ မဟာလူသားဝါဒကို ခ်ဲ႕ကား၊ ဇာတ္သိမ္း၊ ရုပ္ရွင္ရုံထဲမွာ လက္ခုပ္ေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္း။
က်ေနာ္ "တက္" ေခါက္ရင္း ထြက္လာခဲ႔တယ္။
အာဖရိကန္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စာကိုဖတ္ရင္း လူေတြရဲ႕ ဟီရိုးအစ္ဇင္ ပုံျပင္ေတြအေၾကာင္း ေတြးေနမိတယ္။
ဖြင္႔ေရးေလာက္ေအာင္အထိေတာ႔ က်ေနာ္လည္း မမိုက္ေသးပါဘူး။
Post a Comment