ႏွင္းေတြ အေသအေပ်ာက္မ်ားလို႔ ထင္ရဲ႕
ၾကယ္စင္ေတြ အိပ္တန္းတက္ေစာလိုက္တာ။တကယ္ေတာ့…ပင္လယ္ဆိုတာ အျပာေရာင္ မိုးေကာင္းကင္ေကာင္းကင္ဆိုတာကသာတိမ္နဲ႔ မိုးထားတဲ့ တဲတစ္လံုး။
ဘယ္ကစေျပာရမလဲေနာ္။
တို႔ေတြဆံုခဲ့တာက ကိုပဲ ျငင္းဆန္ျခင္းနဲ႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ အားလံုးက
လက္ခုပ္တစ္ေျဖာင္းေျဖာင္း တီးေနခ်ိန္မွာ လက္ဖဝါးေတြကို အားနာၿပီး ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း
ျငင္းဆန္ခဲ့တာဆိုလို႔ တို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိခဲ့တယ္ေလ။ ကိုယ္တို႔
အခ်င္းခ်င္းေတြထဲမွာဆိုေတာ့ နာမည္ေတြ၊ ေထာက္ခံ ကန္႔ကြက္တာေတြကိုက မိနစ္ပိုင္း
အတြင္းမွာပဲ ေပၚလာတာပဲ မဟုတ္လား။ ေထာက္ခံသူ ေလးဆယ့္ရွစ္၊ ကန္႔ကြက္သူ ႏွစ္တဲ့။ ကန္႔ကြက္သူ နွစ္ေယာက္က မိငယ္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔။
ကိုယ္မမွားဘူး
ဆိုရင္ ကိုယ္နဲ႔ မိငယ္နဲ႔ စသိတာ အဲဒီေန႔က။
အျပန္လမ္းမွာ
လူေတြက အလုပ္ရွုပ္တယ္သာေျပာတယ္။ ဘယ္ဖက္နားရြက္ ယားတာကို ညာလက္နဲ႔ ကုတ္ၿပီး
ညာဖက္နားရြက္ ယားေတာ့ ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ ကုတ္တယ္လို႔ ဆိုေတာ့ မင္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္
ရယ္လိုက္တယ္ေလ။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ တစ္သီးတစ္သန္႔ဆန္တဲ့ ကိုယ္နဲ႔ သီးသန္႔ဆန္တဲ့
မိငယ္ဟာ တစ္တြဲတြဲ ျဖစ္လာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ ေျမွာက္တာမဟုတ္ဘူး။ မိငယ္က လွေတာ့
တကယ္လွတယ္။ လွတယ္လို႔ေတာ့့ ထပ္မေျပာေတာ့ပါဘူးကြယ္။မင္းလည္း မင္းလွတာ သိတာေပါ့။
“ မိငယ္က တစ္ေယာက္တည္းေနတာ ေတြ႔ေတြ႔ေနရလို႔ ရယ္စရာေတြ ဘာေတြ
မေျပာတတ္ဘူး ထင္ေနတာ “
“ ကို က
တစ္ေယာက္တည္းေနတာ ေတြ႔ေတြ႔ေနရလို႔ ရယ္စရာေတြ ဘာေတြ မေျပာတတ္ဘူးထင္ေနတာ “
ဒီဝါက်က ကိုယ္တို႔ ၿပိဳင္တူ ေျပာမိတဲ့ ဝါက်ကေလးေနာ္။
“ မိငယ္က ဘာျဖစ္လို႔ သီးသန္႔ ဆန္တာလဲ “
“ ကိုအရင္ေျပာမွ မိငယ္ေျပာမွာ “
“ ကိုမသိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ယဥ္ေက်းမႈအရ ေမးေမးေနရတာ ပ်င္းလို႔၊ ၿပီးေတာ့
ကိုယ့္ကို ယဥ္ေက်းမႈအရ ေမးတဲ့ လူေတြကလည္း အေျဖကို တကယ္သိခ်င္တာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔
ေမးေမးေနၾကတာမို႔ ကိုယ့္အေျဖကို အားနာလို႔ စကားသိပ္မ်ားတဲ့ လူေတြနဲ႔
စကားမေျပာခ်င္လို႔ “
“ တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ ။ မိငယ္လဲ ကို႕လိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္
မိငယ္ေပါင္းတာဆိုလို႔ မမခိုင္ တစ္ေယာက္ထဲပဲရွိတယ္။ “
“ ဒါနဲ႔ ဟိုတစ္ေန႔က ဆရာေျပာတဲ့ အယူအဆကို ဘာလို႔ကန္႔ကြက္ခဲ့တာလဲ။ “
“ ဒါျဖင့္ ကိုကေရာ“
“ ဒီတစ္ခါ ေတာ့လူလည္က်လို႔ မရဘူး။ မိငယ္ေျပာၿပီးမွ ကိုေျပာမွာ “
“ တကယ္လို႔ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ အဲဒီ့ ငါးသံုးေကာင္သာ တကယ္ရွိရင္
အရင္ဆံုးအသတ္ခံရမယ့္ ငါးက ပညာရွိငါးျဖစ္ေနလို႔ ဆရာ႔ကို ျငင္းခဲ့တာပါ။ ကိုကေရာ
“
“ မိငယ္လိုပဲ။ တို႔ေခတ္မွာ ပညာရွိငါးေတြ အရင္ေသတတ္တာပဲေလ။ ဒါနဲ႔
ဆရာ့မ်က္ႏွာကို မိငယ္ၾကည့္လိုက္သလား။ ဆရာ သိပ္အံ့ၾသသြားတယ္။ “
“ ဆရာက တစ္ေန႔ေန႔မွာ ထပ္ေတြ႔လို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ကန္႔ကြက္တာလဲလို႔ဆိုရင္
ကို ေျဖမွာလား“
“ မေျဖပါဘူးကြာ၊ ပညာရွိ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ အေသေစာတတ္လို႔ “
ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္မိၾကျပန္ေရာ။
မိငယ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အထဲမွာ ဟိုသြားခ်င္၊ ဒီသြားခ်င္၊
ဟိုဟာဝယ္ခ်င္၊ ဒီဟာဝယ္ခ်င္ေတြ သိပ္မမ်ားတာလည္းပါတယ္။ ေနတာ ထိုင္တာသာ သီးသန္႔ဆန္တာ
မဟုတ္ဘူး။ မိငယ္ရဲ႕ အေျဖေတြကလည္း သီးသန္႔ဆန္တယ္။
ကိုယ္တို႔ တတြဲတြဲျဖစ္ေနတာကို ဘယ္သူကမွ မယံုၾကည္ၾကဘူး။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကဆို
မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေခါဘုတ္လိုပဲတဲ့။ မိငယ္က ေခါဘုတ္ေဝါဟာရကို သိမွာမဟုတ္ဘူး။
ေခါဘုတ္ဆိုတာ ေကာက္ညွင္းဆန္ အျဖဴနဲ႔ ငခ်ိတ္ေကာက္ညွင္း ႏွစ္ခုေပါင္းထားတဲ့
ေကာက္ညွင္းမုန္႔တစ္မ်ိဳးပါ။ ျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ မည္းမည္းေလးေပါ့ ။ ဒါပါပဲ။
ဒါနဲ႔ မမခိုင္က ကိုယ့္ကိုေမးတယ္။ မင္းတို႔က သမီးရည္းစားေတြ
ျဖစ္ေနၾကၿပီလားတဲ့။ မျဖစ္ေသးပါဘူးလို႔ ကိုယ္ေျဖလိုက္တယ္။ တကယ္ မျဖစ္ေသးတာလားလို႔
ထပ္ေမးေတာ့ ျဖစ္သြားၿပီလို႔ ကိုယ္ေျဖလိုက္တယ္။ မမခိုင္က ရယ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔
ရယ္တာလည္းဆိုေတာ့ ဟိုေကာင္မေလးကို ေမးေတာ့လည္း ဒီအတိုင္းပဲ ေျဖတယ္တဲ့။ ကိုယ္ျဖင့္
ဝမ္းသာလိုက္တာ။ မိငယ္ေျဖလိုက္တဲ့ အေျဖနဲ႔ တူေနလို႔ေလ။
တကယ္ေတာ့လည္း ဒီအေျဖက အမွန္ပဲ။ ရမၼက္ျပင္းျပင္း စကားေတြ ၊
အနမ္းေတြနဲ႔ မက်ဴးေက်ာ္ၾက ၊ မဖ်ားေယာင္းၾက။ ဒါေတြနဲ႔မွ သမီးရည္းစား အရာေျမာက္ရင္
တို႔က သမီးရည္းစားမွ မဟုတ္ဘဲ။ အဲ.. သံေယာဇဥ္ေတြ နားလည္မွဳေတြနဲ႔ တြယ္ကပ္ထားတဲ့
လူႏွစ္ေယာက္ကို သမီးရည္းစားလို႔ ေျပာရင္ တို႔က သမီးရည္းစားေတြပဲေလ။
ကိုယ္တို႔ရဲ႕ ငါးႏွစ္သက္တမ္းထဲမွာ
မင္းက မင္းအေမဆီ ျပန္သြားတိုင္း သြားသူက ကိုယ္ျဖစ္၊ က်န္ရစ္သူက မင္း။
ကိုယ္ခရီးထြက္ျပန္ေတာ့၊ ခရီးထြက္သူက မင္း၊ က်န္ရစ္သူက ကိုယ္။
တကယ္ပါ မိငယ္ေရ။ စကားလံုးေတြ မေဖာင္းပြေပမယ့္ မင္းက ကိုယ္ျဖစ္၊ ကိုယ္က
မင္းျဖစ္နဲ႔ မင္းနဲ႔ကိုယ္ခြဲလို႔ေရာ ရလို႔လား။ ယံုတာေပါ့ မိငယ္ရယ္ “ခ်စ္ “ ဆိုတာ
အသာထား “ႀကိဳက္ “ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလး သံုးလို႔ အႀကိမ္
တစ္ေထာင္ရယ္ေမာရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ မင္းခပ္တည္တည္ ေနလာခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးပဲ။
“ မင္းသိၿပီးၿပီလား မင့္ မိငယ္ျပန္ရေတာ့မွာ“
“ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ မမခိုင္ “
“ မင္းဘယ္လိုမွ မခံစားရဘူးလား “
“ မိငယ္ခံစားရသေလာက္ေတာ့ ခံစားရပါတယ္ “
“ သူျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာသလား“
“ ေျပာတယ္ “
“ ယံုသလား “
“ ယံုတယ္ “
“ ဘာျဖစ္လို႔ ယံုတာလဲ “
“ သူကၽြန္ေတာ့ကို ယံုလို႔။ ဒါေပမယ့္ သူျပန္လာႏိုင္မယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ့ကို သူမလိမ္ဘူး။ သူျပန္လာဖို႔ ႀကိဳးစားလိမ့္မယ္။ သူဘယ္ေလာက္ပဲ
ႀကိဳးစားႀကိဳးစား၊ ႀကိဳးစားမႈ မွန္သမွ်ကလည္း လံုေလာက္မွာေတာ့မဟုတ္ဘူး“
“ မင္းတို႔ကို မမခိုင္သနားတယ္ “
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မမခိုင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ အခ်ိန္ယူ
ျပင္ဆင္ထားၾကတာပါ။ သိပ္ၿပီး ရုပ္ပ်က္၊ ဆင္းပ်က္ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး “
“ ဧၿပီလ ၂၅-ရက္ေနာ္ “
“ ဟုတ္ကဲ့ ညေန ေလးနာရီခြဲပါ “
တကယ္ေတာ့ မိငယ္ရယ္ တို႔ဟာ ေသခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနတဲ့
ေျမြဆိပ္တက္ေရာဂါသည္ေတြလိုပါပဲ။ (၂)နာရီပဲရွိေတာ့တယ္။ အဲဒီေျမြဆိပ္ဟာ ေျခဖ်ားကေန
တရိပ္ရိပ္ကို တက္လာတာပါ။ စကၠန္႔ေလးေတြနဲ႔ အတူ ေျမြဆိပ္ေတြ ေျပးတက္လာေနတာပါ။
မမခိုင္လည္းတို႔ေဘးမွာ မရွိဘူး။ မင္းက ဘန္ေကာက္ေရာက္ရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္လို႔ေျပာတယ္ေနာ္။
ဒါနဲ႔ ကိုယ့္ဆီက ဘာေတြ ရသြားခဲ့သလဲ။ ဘာမွ သံုးလို႔မရတဲ့ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔
ကိုယ္ သိုဝွက္ထားတဲ့ ဘဝအစိတ္အပိုင္း တစ္ခ်ိဳ႕ ။ ဒါပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ
မိငယ္ဘဝအတြက္ ခြန္အားေတြလို႔ မင္းဂုဏ္ယူျပန္တယ္။ မင္းမလိမ္ဘူး ဆိုတာ ကိုယ္ယံုတယ္။
ကိုယ္ကေရာ မိငယ္ဆီက ဘာေတြရလိုက္သလဲ။ အတူတူပဲေပါ့။ ကိုယ့္အေပၚ ယံုၾကည္တဲ့
မင္းယံုၾကည္ခ်က္၊ မင္းသိုသိပ္ထားတဲ့ မင္းဘဝရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခ်ိဳ႕ ။
ဒါေတြကလည္း ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ ခြန္အားေတြပဲေပါ့ကြယ္။
ငါ့လ ငါ့ကမာၻမွာေတာ့ငါဟာ ေနတစ္စင္းပါပဲမင္းည မင္းကမာၻမွာမင္းဟာ လတစ္စင္းပါပဲအလင္းႏွစ္ေတြ ေဝးကြာလြန္းလို႔သာအလင္းႏွစ္ေတြ ေဝးကြာလြန္းလို႔သာ…
မင္းကမာၻမွာ ငါေနတစ္စင္းျဖစ္ခြင့္ မရဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မိငယ္ရယ္ ကမာၻဟာ
ေနတစ္စင္းနဲ႔တင္ပဲ တစ္ဖ်စ္ဖ်စ္ေလာင္ေနပါၿပီ။ အဲ… တိမ္စင္တဲ့ ညညေတြမွာေတာ့ ၾကယ္တာရာေလး
တစ္စင္းအေနနဲ႔ မင္းကို လာလာၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနမိဦးမွာပါ။
ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ ကတိေလးေတာင္ရွိခဲ႔ၾကရဲ႕။
ငါေသဆံုးရင္ မင္းဆီကို စာေရးဖို႔ ၊ မင္းေသဆံုးရင္ ငါ့ဆီစာေရးဖို႔။
တစ္ေယာက္ရဲ႕ စ်ာပနကို တစ္ေယာက္က ပို႔စရာမလိုဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့
ေလာကႀကီးထဲမွာ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာ အသိေပးရံုပါပဲ။ တို႔ ခ်စ္ခ်င္းမွာ
ဗီဇာေတြ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ ေတြမလိုပါဘူးကြာ။ ခ်စ္တတ္ရင္ ဒါေတြ မပါလည္း
ခ်စ္လို႔ရတာပါပဲ။
အဲ.. မင္းေလယာဥ္လည္းထြက္သြားေရာ………
ငါဟာေလ ေျမေပၚမွာလမ္းေလ်ာက္ေနတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ့ပဲ ကမာၻေျမကို
ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ရြက္ထားရတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ မင္းလည္းပဲ
ေလယာဥ္ႀကမ္းျပင္ကို ေျခေထာက္နဲ႔ ရြက္ထားရတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ
ပက္ပက္စက္စက္ယံုတယ္။
~ မိငယ္ရဲ႕ စာကို ကိုယ္မေမွ်ာ္ဘဲ ေစာင့္ေနတယ္ ~
ဇင္ေဝေသာ္
