ေျပာခ်င္ေနခဲ့သည္မွာၾကာၿပီ။ ၾကြားသည္ထင္မည္စိုး၍ မေျပာမိ။ ယခုေတာ့ ေျပာေတာ့မည္။ ထင္လိုက ထင္ေစေတာ့။ တကယ္ေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မဟုတ္။
ဆယ္စုႏွစ္ပင္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီထင္၏။ သီဟနာဒတြင္ ေဒၚလာ(၃၂)သိန္းရွိခဲ့ဖူး၏။ သိပ္ေတာ့ မၾကာ “ လူမိုက္ႏွင့္ေငြ အတူမေန” ဟုေတာ့မေျပာခ်င္။ “ရဟန္းႏွင့္ေငြ အတူမေန” ဟုေတာ့ ေျပာလိုက ေျပာလို႔ရသည္။ မရွင္းေသး။ ခ်ဲ႕ဆိုဦးအံ့။
တစ္ခါက အမ်ိဳးသမီး မိတ္ေဆြႏိုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္က သီရိလကၤာသြား၍ စာသင္လိုက သူမ စပြန္ဆာေပးမည္ဟုဆို၏။ ထိုအမ်ိဳးသမီးကား ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္။ ဘာေၾကာင့္ စပြန္ဆာေပး သည္လဲမသိ။ သိသလိုလိုကားရွိ၏။ သို႔ေသာ္ သလိုလိုျဖစ္ေနသျဖင့္ မသိစာရင္းတြင္သာထားလိုက္၏။ ထိုအမ်ိဳးသမီးကား အေမရိကန္ အျဖဴမတည္း။ ကဲရင္ဟု ေခၚ၏။ သူမစပြန္ဆာကို မာနႀကီးႀကီးျဖင့္ မယူသည့္အတြက္ သူမကေျပာ၏။ သူမ ထီလက္မွတ္တစ္ခ်ိဳ႕ဝယ္မည္။ ေပါက္လွ်င္ သီဟနာဒ၏ ေငြျဖစ္သည္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
မိမိ၏ကံကို ရာႏႈန္းျပည့္ယံုၾကည္သျဖင့္ ဝယ္လိုကဝယ္ေစ။ ေပါက္က ယူမည္ဟ ေျပာလိုက္မိသည္။
တစ္ေန႔ မႏၱေလးမွ မိတ္ေဆြ ရဟန္းတစ္ပါးက ဖုန္းဆက္၏။ သီဟနာဒ ေဒၚလာ(၃၂)သိန္းထီေပါက္သျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားစာ ေနရာေဟာင္းသို႔ေရာက္လာသည္ဟု ဆို၏။ စဥ္းစားမိ၏။ ျမန္မာထီပင္မထိုးခဲ့ဖူး။ သံဃိကဆြမ္းေလာင္းပြဲမွာပင္ မဲေကာင္းေကာင္းေပါက္ေလ့မရွိ။ ေျမသပိတ္ႏွင့္ ေငြအစိတ္သာ ေပါက္တာမ်ား၏။ ကံတရားက ယခုမွ အဘယ္ေၾကာင့္ စိတ္ေျပာင္း ရေလသနည္း။
ကဲရင့္ကို သတိရ၏။ သူမက ထီလက္မွတ္ႀကံဳသလိုဝယ္ထားတတ္သည္။ ေပါက္လွ်င္ သီဟနာဒကိုေပးမည္။ ဆင္းရဲသျဖင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာနာမႈျဖစ္ဟန္တူသည္။ ယခုေပါက္ေလၿပီ။ ေဒၚလာ (၃၂)သိန္း၊ ျမန္မာက်ပ္ေငြျဖင့္ ပြားလွ်င္ နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္။ ခ်က္ခ်င္း မီလ်ံနာျဖစ္သြားသည္။
ထိုစာကို မိတ္ေဆြ ရဟန္းတစ္ပါးက အေရးႀကီးသျဖင့္ ကိုယ္တိုင္လာပို႔သည္။ စာရေလၿပီ။ မွန္၏။ (၃၂)သိန္းေပါက္သည္ဟုဆို၏။ ဤေငြကို တရားဥပေဒႏွင့္အညီထုတ္ယူရန္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ ပရိုစီဂ်ာ၊ ဆက္သြယ္ရမည့္ ဘဏ္ ၊ေရွ႕ေနလိပ္စာတို႔ပင္ပါ၏။ ေပါက္ေလၿပီ။ ေဒၚလာ(၃၂)သိန္း။
ပထမဆံုး ဆရာဘုန္းဘုန္းကို မီလွ်ံနာသီဟနာဒက ကုတ္ကုတ္ေလးေလွ်ာက္သည္။ ေလွ်ာက္ၿပီေပါ့။ ေပါက္ၿပီကိုး။ ထို႕ေနာက္မိတ္ေဆြရဟန္းမ်ား တစ္ပါးခ်င္းစီသိသြားၾက၏။ ဤသတင္းကားဖံုးဖိ၍မရ။ သီဟနာဒ မီလွ်ံနာ။
ထို႔ေနာက္ အဂၤလန္ႏွင့္ ေအာစေတးလ်၌ပညာသင္ယူလာခဲ့ေသာ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးတို႔က စာကို ယူၾကည့္၏။ ေပါက္သည္။ ေပါက္ၿပီ။ မွန္၏။ သီဟနာဒ မီလွ်ံနာ။ ေငြသြားထုတ္ရန္သာရွိေတာ့၏။
ထိုအခါ ( ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားကပါ အတည္ျပဳေလေသာအခါ) ဆရာသမားက ေမး၏။ သင္ဘာလုပ္ မည္နည္း။ ေငြပမာဏကားမ်ား၏။
ေငြကလက္ထဲမေရာက္ေသး သီဟနာဒ လက္ဖြာ၏။
ေဒၚလာဆယ့္ေျခာက္သိန္းကား “ သီဟနာဒ ပညာေရးေဖာင္ေဒးရွင္း” အတြက္ ျဖစ္ရေစအ့ံ။ ထိုေဖာင္ေဒးရွင္းသည္ မိဘမဲ့ ကေလးမ်ား ၊ မိဘမစံုကေလးမ်ား၊ မိဘစံုေသာ္လည္း ႏြမ္းပါးသည့္ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ျဖစ္ေစအံ့။ ထိုေဖာင္ေဒးရွင္း၏ ဖုိင္နင္ရွယ္ ကိစၥကို အလြန္ယံုၾကည္ရေသာ ထားဝယ္မွ မိတ္ေဆြ ရဟန္းက တာဝန္ယူေပးရန္ ေလွ်ာက္ထားရ၏။ ဓာတုေဗဒျဖင့္ ေက်ာင္းၿပီးေသာ ထိုရဟန္းက ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ တာဝန္ယူ၏။
ဆရာသမားက သာဓုေခၚ၏။ (ေဒၚလာကဘယ္မွန္းမသိေသး)
ဟုတ္ေခ်ၿပီ။ က်န္ (၁၆)သိန္း ကား အဘယ္သို႔နည္း။
သီဟနာဒ အတြက္ (၆)သိန္းခ်န္ထားအံ့။ က်န္ဆယ္သိန္းကိုမူကား မိဘ၊ မိသားစု၊ ဆရာသမားမ်ား အတြက္ သံုးအံ့။
ထိုအခါ ထားဝယ္သားရဟန္းက စိတ္ေျပာင္းသြား၏။ အေမာင္ ေနာင္ေတာ္လည္း သီရိလကၤာ ပညာသင္သြားခ်င္ေသး၏။ စပြန္ဆာေပးေလာ့။ ေပါပါ၏။ ယူေလာ့(ေဒၚလာကား ဘယ္မွန္းမသိေသး)။ သို႔ေသာ္ သီဟနာဒ ပညာေရးေဖာင္ေဒးရွင္းႀကီး၏ ဖိုင္နင္ရွယ္ကို မည္သူတာဝန္ယူမည္နည္း။ ထိုအခါ ထားဝယ္သားရဟန္းက စိတ္ေျပာင္းသြားျပန္၏။ ဟုတ္ပါ၏ အေမာင္။ ထိုထိုကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ငါ၏ ပညာသင္ၾကားလိုစိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ပါအံ့။ ညီေမာင္သည္ပင္ ေဒၚလာ ( ၁၆)သိန္းလႉခဲ့ၿပီးၿပီ။ ငါေလာဘမႀကီးသင့္ ။ သာဓုေခၚမိ၏။ မိတ္ေဆြေကာင္းတည္း။ ( ေဒၚလာက ဘယ္မွန္းမသိေသး)
ဤသို႔ျဖင့္ ျပန္သြားေသာ သတင္းသည္ လူနည္းစုေလးထဲ၌ ဖြဲမီးကဲ့သို႔ေလာင္ေနေတာ့၏။ မိတ္ေဆြ တပ္ကုန္းသားရဟန္း ကလည္း “ ညီေမာင္၊ ညညတစ္ေယာက္တည္းမ်ား အျပင္မသြားေလႏွင့္ ၊ ညီေမာင္ကား အႏုညာတ သီဟနာဒ မဟုတ္ေတာ့။ မီလွ်ံနာ သီဟနာဒ ျဖစ္ေခ်သည္။ သြားရန္အခြင္႔႔ရွိက ငါ့ကို အေဖာ္ေခၚေလာ့” ဟု ေစတနာစကားဆို၏။ သာဓုေခၚရ၏။ မိတ္ေဆြေကာင္းေပကိုး။ ( ေဒၚလာကား ဘယ္မွန္းမသိေသး။)
အားလံုးက ဝိုင္း၍ ကဲရင္ႏွင့္ သီဟနာဒကို ေမတၱာပို႔ၾက၏။ အခ်ိဳ႕က ဘာမွလုပ္မေနနဲ႔ေတာ့ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ၿပီး အျဖဴမကဲ ရင့္ကိုသာ ယူလိုက္ေတာ့ဟု ရယ္စရာလည္းဆိုၾက၏။
သာဓုေခၚမိ၏။ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြကိုး။ ခက္သည္က မိမိမွာ ေဒၚလာ (၆)သိန္းသာ က်န္ေတာ့၏။ ထို (၆)သိန္းကလည္း ေတာင္းမည့္သူေတြ ဝိုင္းေနသည္။
မေလာက္ငွ။ အလြန္ေခါင္းရွဳပ္စရာေကာင္းသည္။ အခန္းအျပင္ထြက္လွ်င္ လူေတြက သီဟနာဒကို ၾကည့္ၾကသည္။ မီလွ်ံနာ ရဟန္း ဖိနပ္အေဟာင္းေလးစီးတုန္းပဲ။ ( စီးရေပလိမ့္မည္။ေဒၚလာက ဘယ္မွန္းမသိေသး) သိတာ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။
ေငြသည္ မည္မွ် ရွိရွိမေလာက္။ ယခု ေဒၚလာ(၃၂)သိန္းမေလာက္ေတာ့။
(၁၆)သိန္းကား ပညာေရးေဖာင္ေဒးရွင္းအတြက္။
(၁၀)သိန္းကား မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳး၊ ဆရာသမားမ်ားအတြက္။
(၆)သိန္းကား မိမိအတြက္ ။ ထိုမိမိအတြက္ထဲမွ ေပးသင့္သူေပး ၊ လႉသင့္သူတစ္ခ်ိဳ႕ကို လႉရဦးမည္။ ေဒၚလာ(၃၂) သိန္းႀကီး ေပါက္ထားပါလွ်က္ ငါတို႔အားေပးလႉေသာ ေငြ/ဝတၱဳက နည္းလြန္းသည္ဟု ထင္မည္ကိုလည္း စိုးရိမ္၍ ေဖာေဖာသီသီ လႉမိ၏။ မေလာက္ေတာ့။ ေဒၚလာ(၃၂)သိန္းသည္ အလြန္နည္းေသာ ေငြျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းသံဃာမ်ား စီးဖို႔ ပါဂ်ဲရိုးတစ္စီးလည္း ဝယ္ခ်င္ေသးသည္။ ကားဒရိုင္ဘာရွာရဦးမည္။ မည္သူက ယံုၾကည္ရသနည္း။ ခိုင္းစရာေပါသည္ကမွန္၏။ ယံုရသူက ရွား၏။ စာကို သိမ္းထားေပးေသာ ၊ စာကိုလာပို႔ေပးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးဆပ္ရဦးမည္။ မေလာက္ေတာ့၊ လံုးဝမေလာက္ေတာ့၊ အေၾကြးပင္တင္ ေနေတာ့၏။
ယခုမွ ဇာတ္လမ္းစ၏။
ထိုစာကို ယူ၍ ဆိုင္ရာသံရံုးသို႔သြားၾက၏။
သံရံုးအရာရွိကဆို၏။ ဤစာကား အစစ္မဟုတ္။ ေၾကာ္ျငာသာတည္း။
အားလံုးစိတ္ပ်က္သြားၾက၏။ ရိုးသားေသာ ထားဝယ္သားရဟန္းက ေတာက္တစ္ေခါက္ေခါက္ပင္ ရွိေခ်ေသး၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသို႔လုပ္ရသနည္း။
ညေရာက္မွ သီဟနာဒ စဥ္းစားမိသည္။ ေဒၚလာ(၃၂)သိန္းရွိစဥ္က အေၾကြးပင္ တင္ေနေသးသည္။ ယခု
ေဒၚလာ(၃၂)သိန္း မရွိေတာ့ ေဖာင္ေဒးရွင္းမေထာင္ႏိုင္သည္မွ လြဲ၍ အေၾကြးေတာ့မတင္ေတာ့ေခ်။ ၿပံဳး မိ၏။ ေငြ…. ေငြ……။
သို႔ေသာ္ ထိုေငြသည္ စိတ္ကူးထဲမွာသာရွိၿပီး အျပင္မွာ မဟုတ္။ တကယ္တမ္း လက္ျဖင့္ ကိုင္လိုက္ရလွ်င္ သီဟနာဒ ေဖာင္ေဒးရွင္းႀကီးေရာ တကယ္ျဖစ္လာေလမလား မသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထို (၃၂)သိန္းသည္ စိတ္ကူးထဲတြင္သာ CHECK UP လုပ္လိုက္ရၿပီး အမွန္လက္ေတြ႔ေတာ့ မလုပ္လိုက္ရ။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိတဏွာသည္ (၃၂)သိန္းဒဏ္ခံ၊ မခံတကယ္မသိ။
(မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဦးေသာ၊ ဦးေကာဏ္ႏွင့္ အားလံုးသို႔ အမွတ္တရ။)
ခႏၶာကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ထြားထြား
