အိုင္က်ဴျမင့္တာက ေကာင္းပါတယ္။ လိုလည္းလိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
အိုင္က်ဴက လုိအပ္ခ်က္ေတြထဲက တစ္ခုပဲ။ သူ႔မွာ EQ လိုတယ္။
ေခါင္းေဆာင္မႈစြမ္းရည္၊ သက္လံု၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခိုင္မာမႈ၊ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ရွိမႈ
စတာေတြလိုတယ္။ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ ေအာင္ျမင္သလား၊ မေအာင္ျမင္ဘူးလားဆိုတာ
ဒီအခ်က္ေတြက အဆံုးအျဖတ္ေပးတယ္။
မင္းမွာ အရည္အခ်င္းရွိသလား။ ဒါဆို မင္းမွာ အခြင့္အေရး (၅၀)
ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္တယ္။ သူတို႔ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္မွာ တကယ္စြမ္းတဲ့လူေတြက
သက္ေသျပသြားႀကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏိုင္ငံေရးက အိုင္က်ဴတင္မဟုတ္ဘူး။ မင္း
အိုင္က်ဴကို လက္ေတြ႔ဘယ္ေလာက္ အသံုးခ်ႏိုင္သလဲ ဆိုတာပဲ။
(လီကြမ္းယု)
ေမး။ ။ စိုးရိမ္စရာတစ္ခုက ဝန္ႀကီးေတြကို လစာေတြ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီး ေပးထားရင္ သူတို႔ဟာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ့လက္ကိုင္တုတ္လိုျဖစ္သြားၿပီး ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ့သေဘာထားကို ဆန္႔က်င္ရဲၾကမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဆံုးရွဳံးစရာေတြက အမ်ားသားမဟုတ္လား။
ေျဖ။ ။ Shanmugan ဆိုရင္ သူ႔ဥပေဒဘက္ကို ျပန္သြားဖို႔ ေၾကာက္ေနမယ္ထင္သလား။ အခ်ိန္မေရြးျပန္သြားလို႔ရတယ္။ သူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို သူဥပေဒဘက္မွာ တည္ေဆာက္ၿပီးသား။ Ng Eng Hen ဆိုရင္လည္း ခြဲစိတ္ဖို႔ လက္ေဝးေနတာေတာ့မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ထိပ္တန္းခြဲစိတ္အထူးကုပဲ။ ဒီအေတြးကေတာ့ တကယ့္ကို ရီစရာပဲ။ ဒီလိုလူေတြက ဘယ္လိုလုပ္ လက္ကိုင္တုတ္ျဖစ္ေနမွာတုန္း။ မင္းအဆင့္ကို မင္းျမွင့္မထားႏိုင္ဘူးဆိုရင္ က်သြားမွာပဲ။ မင္းက အျမဲတမ္းတုိးတက္လာေနတဲ့ လူဆိုရင္ မင္းကိုအစားထိုးဖို႔ ပိုပုိခက္သြားမွာပဲ။ ရွင္းရွင္းေလး၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က သူ႔စကားနားေထာင္မယ့္ ဝန္ႀကီးေတြခ်ည္းသာ ခန္႔ထားပါလား အူေၾကာင္ေၾကာင္ကက္ဘိနက္အဖြဲ႔နဲ႔အတူ သူလည္း ေခြးက်က်သြားမွာ။
ေမး။ ။ သူတို႔မွာ တျခားေရြးခ်ယ္စရာလမ္းရွိေနေတာ့ ကက္ဘိနက္ထဲမွာ အျမဲတမ္းေခါင္းညိတ္တတ္တဲ့လူ မရွိဘူးလို႔ေျပာတယ္။ ဒီစကားက မစၥတာလီထုတ္ျပတဲ့ Shanmugan တို႔ Ng Eng Hen တို႔လို လူေတြအတြက္ေတာ့ မွန္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကက္ဘိနက္ထဲမွာ ေအာက္ေျခလူတန္းစားကေနတက္လာရတဲ့အမတ္ေတြ၊ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းဘဝကလာခဲ့ရသူေတြ၊ ဝန္ႀကီးအဆင့္ကို စေကာ္လာဘဝကေန တိုက္ရုိက္ေရာက္လာရသူေတြအဖို႔ေတာ့ ဒီစကားက သိပ္မမွန္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္။
ေျဖ။ ။ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ထြက္သြားရလို႔လည္း ျပႆနာမရွိႏိုင္ပါဘူး။ ဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္က ထြက္သြားရလည္း ျပႆနာလံုးဝ မရွိႏိုင္ဘူး။ စင္ကာပူရဲ့ ထိပ္တန္းရာထူးေတြကို စာရင္းလုပ္ၾကည့္၊ CEO ေတြ၊ COO ေတြ၊ CFO ေတြ၊ Deputy Chairman ေတြကို စာရင္းလုပ္။ လူေပါင္း သံုးေထာင္ေလာက္ပဲရွိတယ္။
ဖုန္းကိုေကာက္လွည့္ၿပီး ေမးသာၾကည့္၊ “ ဒီလူကို သိသလား၊ သူ႔အေနအထားက ဘယ္လိုရွိသလဲ” လို႔။ ဦးေႏွာက္ေကာင္းလိုက္ရွာေနတဲ့ေကာင္ေတြက လူသံုးေထာင္ေလာက္ထဲက ဘယ္သူကျဖင့္ ဘယ္လိုဆိုတာ ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာျပလိမ့္မယ္။
ဒီလစာကိစၥက ဘယ္ေတာ့မွၿပီးမွာမဟုတ္ဘူး။ စင္ကာပူရီးယန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဝန္ႀကီးေတြကို ဂုဏ္သိကၡာရွိဖို႔ပဲ အလုပ္လုပ္သင့္တယ္လို႔ ထင္ေနၾကတာ။ ဒါဆို သက္တမ္းတစ္ခုထက္ေက်ာ္ေအာင္ ဘယ္သူအလုပ္လုပ္ေပးႏုိင္မွာလဲ။ ငါတို႔မ်ိဳးဆက္တုန္းကေတာ့ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ တို႔က ႏုိင္ငံအတြက္ အားလံုးေပးဆပ္သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ထားၾကတဲ့လူေတြမို႔၊ တို႔ယံုၾကည္ရာတို႔လုပ္ဖို႔ တို႔အသက္ေတြကို ေလာင္းေၾကးထပ္တင္ခဲ့ၾကတဲ့ မ်ိဳးဆက္မို႔။ ရွင္းၿပီလား။
ဒါမ်ိဳးဆက္ခံလာမယ့္မ်ိဳးဆက္က လုပ္ႏုိင္မတဲ့လား။ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ သူတို႔မွာ ေရြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ငါသာ အခုအသက္ (၃၀) အရြယ္ဆိုရင္ ႏုိင္ငံေရးထဲဝင္လာမယ္ထင္သလား။ လံုးဝပဲ။ ဘာလို႔ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနမွာလဲ။ ငါ့ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရး ရွံဳးတယ္။ ျပန္ရတာကဘာလဲ။ စြပ္စြဲခံရမႈ၊ ေဝဖန္ခံရမႈေတြပဲ။
ငါ့ေရွ႕ေနအလုပ္ ငါလုပ္ေနလို႔ရတယ္။ ငါ့ညီဆိုရင္ ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေဒၚလာ သန္းတစ္ရာေက်ာ္ရေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဥပေဒဘက္ကေနတဆင့္ အိမ္ၿခံေျမနဲ႔ သေဘၤာလိုင္းဖက္ကို သူေျပာင္းသြားတယ္။ ငါေရာ သူ႔လိုမလုပ္သင့္ဘူးလား။
ပခံုးေပၚမွာ ဝန္ထုပ္ႀကီးငယ္နဲ႔ ေခြ်းသံတရြဲရြဲ၊ ပထမႏွစ္ ေရရေအာင္ပူရ၊ ဒုတိယႏွစ္က်ေတာ့ စီးပြါးေရးအတြက္ပူရ၊ စတီးစက္ရံုေတြေထာင္တဲ့ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံက ေလထုညစ္ညမ္းမႈအတြက္ စိုးရိပ္ရ၊ မုတ္သုန္ရာသီဝင္လာရင္ ေလနဲ႔အတူပါလာမယ့္ မီးခိုးေတြ၊ ျမဴေတြ၊ အားလံုးအတြက္ ပူပန္ေနရတယ္။
အခု လူငယ္ေတြ စဥ္းစားတာက “ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ေဝးေဝးေနမယ္။ အေျခအေနမေကာင္းဘူးဆိုရင္ ကိုယ္ပစၥည္းကိုယ္သိမ္းၿပီး အေမရိကားထြက္သြားမယ္။ ငါ့မွာ green card ရွိတယ္။ ” ဒါမ်ိဳးေတြ။ ပညာတတ္စင္ကာပူးရီးယန္းေတြအတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာေတြက အျပည့္ပဲ။
ငါတို႔မ်ိဳးဆက္မ်ိဳးထပ္ေပၚေပါက္ဖို႔ဆိုရင္ ေတာ္လွန္ေရးထပ္ျဖစ္မွရလိမ့္မယ္။ ငါတို႔စီးပြါးေရးဆိုတာ ေနာက္ထား၊ အသက္ပါရင္းၿပီး လုပ္ခဲ့ရတာ။ ငါရွဳံးၾကည့္ပါလား။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ငါ့ဦးေႏွာက္ကို စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးပစ္ၾကမွာ။ ငါတို႔မ်ိဳးဆက္က ထပ္ေမြးယူလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ေမး။ ။ ၁၉၉၄- ခုက မစၥတာလီ ေျပာခဲ့တဲ့မိန္႔ခြန္းႏွစ္ခုထဲမွာ ဝန္ႀကီးလစာေပၚလစီေၾကာင့္ Private Sector အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့ဝန္ႀကီးေတြ မရွိျဖစ္မွာ စိုးရိမ္ရတယ္လို႔ေျပာခဲ့တယ္။ အခု အလႊာစံုကဝန္ႀကီးေတြနဲ႔ စုစည္းထားတဲ့ ကက္ဘိနက္အေပၚမွာ အားရမွဳရွိပါသလား။
ေျဖ။ ။ ဒီေန႔ Lim Kim San က ႏိုင္ငံေရးထဲကို ဝင္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ လင္ကင္ဆန္းမ္ ဝင္လာတယ္ဆိုတာက ငါအက်ပ္အတည္းထဲေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ သူသိလို႔။ သူနဲ႔ Goh Keng Swee က မိတ္ေဆြေတြ။ သူ႔လိုလူေတြ အစုိးရထဲဝင္မလာရင္ အဲဒီအခ်ိန္က စင္ကာပူလည္း ၿပိဳကြဲသြားမယ္ဆိုတာ သူေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္တယ္။
ဒါဆို သူ႔ရဲ့ကိုယ္ပိုင္စီးပြါးေရးက ဘယ္လိုေနမလဲ။
ဒီေန႔ Lim Kim San က “မလုပ္ပါနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ့ကို ခ်န္ထားခဲ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္က အေျပာသမားမဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္တကာ ေလွ်ာက္လည္ၿပီး သူမ်ားကေလးေတြကို နမ္းေနရတာလည္း မႀကိဳက္ပါဘူး” လို႔ေျပာမွာ။ အဲဒါ အဲဒီတုန္းက။ အခု ေျပာင္းကုန္ၿပီ။ တို႔လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ေျပာင္းသြားၿပီ။ ႏိုင္ငံေရးထဲတိုးဝင္ဖို႔ ဆႏၵေတြနည္းကုန္ၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ ငါ့အနစ္နာခံေနရမွာလဲလို႔ ေတြးလာႀကၿပီ။
Eddie Barker ကို ေလာ(Law) ကေန အနားယူေအာင္ ငါေျပာယူခဲ့ရတယ္။ “အက္ဒီ၊ တကယ္လို႔ ငါသာရွဳံးသြားရင္ မင္းေရာ ဥပေဒေရးရာမွာ အလုပ္ဆက္လုပ္လို႔ရမယ္ ထင္သလား။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြသာ အာဏာရသြားရင္ တရားဥပေဒဆိုတာရဲ့ အဓိပၸါယ္ကေရာ ဘာလဲ” လုိ႔ ေမးလိုက္တယ္။
ငါေျပာတာကို သူအထပ္ထပ္စဥ္းစားတယ္။ ၿပီးမွ ငါမွန္တယ္ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံေရးထဲ သူဝင္လာတာ။ စင္ကာပူရဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနလည္း တည္ၿငိမ္ေကာင္းမြန္လာၿပီလဲဆိုေရာ သူကေျပာတယ္ “ ကဲ ၾကည့္၊ ငါအိမ္ဝယ္ထားတဲ့အေၾကြးေတြ မေပးရေသးဘူး” တဲ့။
ဒါေၾကာင့္ လစာအေျပာင္းအလဲကိစၥကို ငါလုပ္ခဲ့ရတာ။ သက္တမ္းေပါင္းမ်ားစြာ အတူလက္တြဲ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကၿပီး အနားယူတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဥပေဒဘက္ကို ျပန္သြားဖို႔ သူ႔မွာ ခြန္အားမရွိေတာ့ဘူး။
အနာဂတ္မွာ အခုပစၥဳပၸန္အေျခအေနအတုိင္းပဲ ရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ တြက္ထားလို႔မရဘူး။ စထရိတ္တိုင္း(မ္) ကိုပဲၾကည့္။ သူတို႔က SPH (Singapore Press Holdings) စေကာလားဆုေတြ ေပးၾကတယ္။ အဲဒီအထဲက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ သူတို႔အလုပ္ထဲမွာ ဆက္ရွိေနသလဲ။ ျပႆနာက အတူတူပဲမဟုတ္လား။ ေကာ္ပိုေရးရွင္းတစ္ခုခုမွာ လူထုဆက္သြယ္ေရး ဒါရိုက္တာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနႏိုင္ပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္ အခ်ိန္စားရ အိပ္ရတဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္လုပ္ေနမွာတုန္း။
ငါ့ဒုတိယသားေတာင္မွ SAF က ရာထူးကို မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူမ်ားေတြက ေျပာတယ္။ “ သူသာဆက္ေနမယ္ဆိုရင္ ကာကြယ္ေရးဌာနမွာ အႀကီးအကဲျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြရွိတယ္” တဲ့။ သူက “ ႏိုး၊ ဆင္းတဲလ္(SingTel_ Singapore Telecom) ကိုပဲသြားမယ္” တဲ့။ SingTel ကေနထြက္ၿပီး Fraser & Neave ကို ဆက္ေျပာင္းျပန္တယ္။
မ်ိဳးဆက္က မတူေတာ့ဘူး။ စင္ကာပူမွာ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ၊ ၁၉၆၄- ခုႏွစ္က ကာဖ်ဴးအမိန္႔ ထုတ္ခဲ့ရတာေတြကို သူေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိဘူး။ ငယ္လြန္းေသးတာကိုး။ ငါ့သားအႀကီးက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ သူက မဲဆႏၵနယ္ေတြသြားၿပီး စည္းရံုးေရးဆင္းတာ၊ မိန္႔ခြန္းေျပာရာေတြမွာ ငါနဲ႔အတူ လိုက္လာတတ္တယ္။ ငါ တိုက္ေနရတဲ့ စစ္ပြဲအေျခအေနကို သူသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူကေျပာတာ “ ကြ်န္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရးထဲဝင္မယ္” တဲ့။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြဆီက ဒီလိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အေျခအေနေတြက တူမွမတူတာ။
ေမး။ ။ ပညာတတ္ေတြပဲ အစုိးရထဲမွာ ရာထူးႀကီးႀကီးရတယ္ဆိုတဲ့ ေဝဖန္သံေတြအေပၚ မစၥတာလီ ဘာေျပာခ်င္ပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ ဒါဆို ၁၉၆၈- ခုဆီ ျပန္ၾကည့္ရေအာင္။ အဲဒီတုန္းက တို႔မွာ Chaing Hai Ding ရွိတယ္။ Wong Lin Ken ရွိတယ္။ သူတို႔က Ph. D ဘြဲ႔ေတြနဲ႔။ အလုပ္မျဖစ္ဘူး။ Tan Eng Liang ဆိုရင္လည္း Rhodes စေကာ္လာပဲ။
(Dr Chaing Hai Ding ဟာ ၁၉၇၀- မွာ ႏုိင္ငံေရးေလာကထဲေရာက္ၿပီး ပါလီမန္အမတ္ျဖစ္ခဲ့၊ ႏိုင္ငံေရးထဲမွထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံေပါင္း (၁၀) ႏိုင္ငံအထိ စင္ကာပူသံအမတ္အေနနဲ႔ (၁၀) ႏွစ္ေက်ာ္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့။
Dr Wong Lin Ken က ၁၉၆၈- ခုမွာ ပါလီမန္အမတ္ျဖစ္၊ ၁၉၇၀- မွ ၁၉၇၂ အထိ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး၊ ၁၉၈၃- မွာ အနိစၥေရာက္။
Dr Tan Eng Liang က ၁၉၇၂- မွ ၁၉၈၀ အထိ ပါလီမန္အမတ္၊ အမ်ိဳးသားဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ဝန္ႀကီးဌာနမွာ စီနီယာ မီနီစတာအေနနဲ႔ ၁၉၇၅- ကေန ၁၉၇၈- အထိ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့၊ ၁၉၇၉- မွာ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးဌာနကို ေျပာင္း၊ အဲဒီေနာက္ ၁၉၉၁- ခုအထိ Singapore Sports Council မွာ ဥကၠ႒အေနနဲ႔ ၁၉- ႏွစ္ၾကာေအာင္ထမ္းေဆာင္၊ ထို႔ေနာက္ Singapore National Olympics Council ရဲ့ ဒုတိယဥကၠ႒အျဖစ္ ထမ္းေဆာင္။ )
ဒီေနာက္ တို႔ပိုၿပီး ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၾကတယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း၊ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ဘာေတြလိုအပ္သလဲလို႔ ထပ္တလဲလဲ ေဆြးေႏြးအႀကံထုတ္ၾကရတယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ မူဝါဒကိုျပင္၊ တျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြက ေခါင္းေဆာင္ကို ဘယ္လိုေရြးခ်ယ္ၾကသလဲဆိုတာ ေလ့လာေပ့ါ။ အဖြဲ႔အစည္းတိုင္းမွာ ပညာေရးနဲ႔ဆိုင္တာ၊ ဆက္ဆံေရးနဲ႔ဆိုင္တာ စတဲ့နယ္ပယ္အသီးက ေခါင္းေဆာင္ေတြလိုတယ္။
ဥပမာအားျဖင့္ အခုျဖစ္ေနတဲ့ ဝန္ႀကီးေတြရဲ့ ေနာက္ေၾကာင္းကို လိုက္ၾကည့္ေပါ့။ သမၼတ စေကာလားရတဲ့လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဝန္ႀကီးျဖစ္လို႔၊ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အလုပ္လုပ္ျပႏိုင္သလဲ။ ၿပီးေတာ့ SAF စေကာလားေတြ၊ ႏိုင္ငံက ေထာက္ပံ့့ထားတဲ့ စေကာလားေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားက ေထာက္ပံ့ထားတဲ့ စေကာလားေတြ အကုန္ၾကည့္လိုက္၊ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္သလဲ။
ငါဆိုရင္ စေကာလားမဟုတ္ဘူး။ ဂ်ယကုမာလည္း စေကာလားမဟုတ္ဘူး။ Wong Kan Seng ကေတာ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သာမန္ရွန္မူဂရက္တနန္ ။ သူလည္း စေကာလားမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္ ငါတို႔ေရြးခဲ့တာလဲ။ သူက LSE ပထမအဆင့္ မေအာင္ဘူး။ အလယ္တန္းပညာေရးပဲရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက လက္ေတြ႔အလုပ္လုပ္ျပႏုိင္တယ္။
အစုိးရအတြင္းသတင္းေတြ သူ႔ေၾကာင့္ေပါက္ၾကားသြားတာေတာင္မွ သူ႔ကို အလုပ္ထုတ္မပစ္နဲ႔၊ သတိပဲေခၚေပးထားလို႔ ငါေျပာခဲ့ေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူအလုပ္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာသိေတာ့ သူ႔ကိုႏိုင္ငံေရးထဲသြင္းၿပီး ပံုခ်ေပးလိုက္တယ္။ သူဆိုရင္ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးေကာင္း၊ ပညာေရးဝန္ႀကီးေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူက စေကာလားမဟုတ္ဘူး။
ဒါကို ဘယ္လိုအေျဖရွာၾကည့္ခဲ့ရသလဲ။ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၾကည့္လိုက္၊ အေတြ႔အႀကံဳယူလိုုက္နဲ႔ပဲ ခရီးဆက္ခဲ့ရတယ္။
အစကေတာ့ ပညာေရးကို အေျခခံၿပီး ငါတို႔ေရြးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္အလုပ္မျဖစ္တာေတြမ်ားတယ္။ ပညာတတ္ၾကေပမယ့္ အရည္အေသြးေတြ မရွိၾကဘူး။ ကဲ ဒီျပႆနာကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းၾကမလဲ။
ႏွစ္ေတြၾကာလာတာႏွင့္အမွ် ငါတို႔သိလာတာက General Electric ပဲျဖစ္ေစ၊ IBM ၊ Microsoft ပဲျဖစ္ေစ ေခါင္းေဆာင္တဲ့လူက အေျခခံအရည္အခ်င္းေတြအားလံုး ရွိေနတယ္ဆိုတာပဲ။ တို႔လည္း ဒီအတိုင္း ေခါင္းေဆာင္ေရြးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။
အိုင္က်ဴျမင့္တာက ေကာင္းပါတယ္။ လိုလည္းလိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိုင္က်ဴက လုိအပ္ခ်က္ေတြထဲက တစ္ခုပဲ။ သူ႔မွာ EQ လိုတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈစြမ္းရည္၊ သက္လံု၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခိုင္မာမႈ၊ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ရွိမႈ စတာေတြလိုတယ္။ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ ေအာင္ျမင္သလား၊ မေအာင္ျမင္ဘူးလားဆိုတာ ဒီအခ်က္ေတြက အဆံုးအျဖတ္ေပးတယ္။
ငါႏိုင္ငံေရးထဲစေရာက္ေတာ့ ကက္ဘိနက္ထဲမွာ ထိပ္တန္းအဆင့္ ငါးေယာက္ပါတယ္။ က်န္တာေတြက သူလိုကိုယ္လိုပဲ။ ဒီေတာ့ အဲဒီထိပ္တန္းငါးေယာက္ရဲ့ ပခံုးေပၚမွာ တာဝန္ေတြ ပံုက်ေနေတာ့တာပဲ။ Goh Keng Swee ၊ Hon Sui Sen ၊ Lin Kin San ၊ ရာဇရတနန္တို႔ကိုၾကည့္။ သူတို႔က ထိပ္သီးအဆင့္ေတြ။ က်န္တာေတြကေတာ့ သာမန္ပဲ။ Toh Chin Chye ဆိုရင္ Ph.D ဘြဲ႔ႀကီးနဲ႔။ သုေတသနလုပ္ရာမွာ သိပ္ေတာ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္မျဖစ္ဘူး။ ဒါနဲ႔သူ႔ကို ဒုတိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးကေန ဖယ္လိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူကပါတီရဲ့ေခါင္းေဆာင္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာျဖစ္ရင္ အေၾကာင္းအက်ိဳးညီညီ မရွင္းႏိုင္ဘူး။ သူလုပ္တာေတြက အမွားေတြခ်ည္းပဲ။
၁၉၆၄- ခု စက္တင္ဘာလမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ ငါက စင္ကာပူမွာမရွိဘူး။ ငါျပန္ေရာက္ေတာ့ အက္ဒီ ဘာကာ(Eddie Barker) ကေျပာတယ္။ “သူသာ လူႀကီးဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ အစိုးရအဖြဲ႔ထဲက ထြက္မယ္” တဲ့။
ဒါနဲ႔ပဲ သူလည္းမ်က္ႏွာမပ်က္ရေအာင္ သူ႔ေနရာကို ဂိုကင္ဆြီးကို လႊဲေပးလိုက္ရတယ္။ ဂိုကင္ဆီြးက ဒီလုိျပႆနာမ်ိဳးေတြကို ေကာင္းေကာင္းကိုင္တြယ္ႏိုင္တယ္။
ဒါကို ငါလူသိခံခဲ့သလား။ ႏိုးပဲ။
သူ႔အားနည္းခ်က္ေတြကို ငါေတးမွတ္ခဲ့သလား။ ရက္(စ္)။
ဒီလိုမွမလုပ္ရင္ ငါတို႔အားလံုး ဒုကၡေရာက္မွာ။ သူ႔ကို ငါဆက္ဆံခဲ့တာကို အေျခခံၿပီး ငါဘာလုပ္တယ္ဆိုတာ မင္းတို႔ သေဘာေပါက္ႏိုင္တယ္။ သူလုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြကို တန္ဖိုးမရွိေအာင္ ငါေလွ်ာက္ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါဆိုလိုတာက သူေတာ္တဲ့အပိုင္းမွာပဲ သူေတာ္တယ္ဆိုတာပဲ။
ဝန္ကန္စိန္က စေကာလားမဟုတ္ဘူး။ ဂ်ယကုမာရက စေကာလားမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ေကာက္ခ်က္ခ်တာပိုင္တယ္။ လူထုနဲ႔ ဆက္ဆံတတ္တယ္။ ကဲ ဒါဆို ဘာေၾကာင့္ ဝန္ကန္စိန္ကို ငါေရြးခဲ့သလဲ။
ဗီယက္နမ္ကလူေတြ ေလွေတြနဲ႔ ဒီကိုေရာက္လာေတာ့ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီး ဂိုကင္ဆီြးကေျပာတယ္ “ဒီေကာင္ေတြကို ျပန္ပို႔” တဲ့။ အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ ဝန္ကန္စိန္က အရူးတစ္ေယာက္လို အလုပ္လုပ္တာ။ သူတို႔စက္ေလွေတြကို ျပင္ေပးတယ္။ သူတို႔ကို ေရနဲ႔ အစားအစာေတြ ေဝေပးတယ္။ သူတို႔ကို ျပန္လႊတ္မွ ရမယ္။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ စင္ကာပူႏိုင္ငံ သူတို႔နဲ႔ျပည့္သြားမယ္။ သူက အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပတဲ့လူ။ သူ႔မွာ အဲသလိုအရည္အခ်င္းရွိတယ္။ အမွန္ကို ျမင္ႏိုင္တယ္။ စဥ္းစားတတ္တယ္။ လက္ေတြ႔အလုပ္လုပ္တယ္။
ေမး။ ။ ႏိုင္ငံေရးမွာ ဒီလုိစြမ္းေဆာင္ႏုိင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဘယ္လိုသိေအာင္လုပ္၊ ဘယ္လို ရွာေဖြထုတ္တယ္ဆိုတာကို သိခ်င္တဲ့သာမန္ စင္ကာပူလူငယ္ေတြကို မစၥတာလီ ဘယ္လိုေျပာမလဲ။
ေျဖ။ ။ လူေတာ္လူစြမ္းေတြအားလံုး ငါတို႔ေတြ႔ခဲ့တယ္လို႔ ငါမေျပာပါဘူး။ ငါေျပာတာက အရည္အခ်င္းရွိသူေတြကို ရွာေဖြၿပီး သူတို႔ဆီရွိေနတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို ရေအာင္ထုတ္ယူတယ္လို႔ ေျပာတာပါ။ Chaing Hai Ding ဆိုရင္ တကယ့္သမိုင္းပညာရွင္၊ ေနာက္ဆံုးသူ႔ကို သံအမတ္ပဲခန္႔လိုက္ရတယ္။ ဝန္ႀကီးေကာင္းျဖစ္မလာဘူး။ Tan Eng Liang ဆိုရင္လည္း ငါတို႔ ပယ္ပစ္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္စြမ္းရည္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္သာ အဓိကက်တာပါ။ ပညာေရးအဆင့္အတန္းနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။
မင္းမွာ အရည္အခ်င္းရွိသလား။ ဒါဆို မင္းမွာ အခြင့္အေရး (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္တယ္။ သူတို႔ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္မွာ တကယ္စြမ္းတဲ့လူေတြက သက္ေသျပသြားႀကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏိုင္ငံေရးက အိုင္က်ဴတင္မဟုတ္ဘူး။ မင္း အိုင္က်ဴကို လက္ေတြ႔ဘယ္ေလာက္ အသံုးခ်ႏိုင္သလဲ ဆိုတာပဲ။
