ခရီးတစ္ခုထြက္ျခင္း

သူခရီးတစ္ခုထြက္ဖို႔ စဥ္းစားေနသည္။

          “ဟယ္ ဒီလျပည့္ညက လွလိုက္တာ၊ ၾကယ္ေတြလည္း စံုေနတာပဲ” ဟု လူတစ္ခ်ဳိ႕က ေျပာၾကသည္။ သူေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ မဟုတ္။ သူတို႔လို ခံစားလို႔မရ။ ၾကယ္တာရာဟူသည္ သူ႔ခ်စ္သူပါးျပင္မွ ဝက္ျခံဖုမ်ားျဖစ္သည္။

            ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူခရီးတစ္ခု ထြက္ဖို႔စဥ္းစားေနသည္။

          “ဟယ္ ၾကည့္လိုက္ၾကစမ္း။ စေနေထာင့္မွာ နီရဲေနတာပဲ။ မုန္တိုင္းက်ေတာ့မယ္ထင္တယ္” ဟု ေျပာၾကျပန္၏။ သူတို႔ေျပာသည့္ စေနေထာင့္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ မဟုတ္။ သူတို႔ေျပာသလို ခံစားလို႔မရျပန္။ နီေထြးေသာအေရာင္မ်ားသည္ သူ႔ခ်စ္သူ၏ ပါးအို႔နီနီေလး ျဖစ္ေန၏။

          ဒါ႔ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ျပန္သည္။ သူခရီးထြက္ဖို႔ စဥ္းစားေနသည္။

          ခရီးတစ္ခုထြက္ျခင္းအတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုခု လိုခ်င္မွလည္း လိုလိမ့္မည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ခရီးတစ္ခုေတာ့ သူထြက္ဖို႔ စဥ္းစားေနသည္။

          “ရင္မွာလွိဳက္ခတ္ ၾကပ္တင္းလို႔၊ ေဝဒနာျဖစ္ခဲ့ၿပီမို႔

          တေနရာေရွာင္ထြက္သြားပါရေစ၊ ေခၚမေနနဲ႔ေတာ့ ဒီတစ္ခါ ငါ႔ကို

          သြားခြင့္ျပဳဦး၊ ခြင့္ျပဳပါဦးေလ….”

          ဆိုသည့္ သီခ်င္းအပိုင္းအစတစ္ခ်ိဳ႕ ေခါင္းထဲေရာက္လာျပန္၏။ မဆိုင္ဟု ထင္သည္။ သူ႔ရင္သည္ လွိဳက္ခတ္ၾကပ္တင္း၍မေန၊ ေဝဒနာလည္း မယ္မယ္ရရ မရွိ၊ ေရွာင္ထြက္သြား ျခင္းလည္းမဟုတ္။ ပို၍ အေရးႀကီး သည္က သူ႔မွာ လွမ္းေခၚမည့္သူ၊ ခြင့္ပန္ရမည့္သူ မရွိ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီသီခ်င္းလည္း မွားေနျပန္သည္။

          ဒါ႔ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္။ သူခရီးတစ္ခု ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။

          ဒီသီခ်င္းက မွားေနလွ်င္ မွန္ေနေသာအရာကား အဘယ္နည္း။

          မွန္ကန္ေသာအရာ မ်ားစြာရွိႏိုင္၏။ ေရေရာမထားေသာ အရက္တစ္လံုးသည္ အမွန္တရား တစ္ခုျဖစ္ႏိုင္၏။ ဖံုးဖိထားေသာ စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕သည္ အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။ မတူးေဖာ္ရေသးေသာ ခံစားမႈရုပ္ၾကြင္းမ်ား အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။ မေပးဆပ္ရေသးေသာအေၾကြးမ်ား အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။ ေမွာက္ထားေသာ ဖဲတစ္ခ်ပ္ ဘာမွန္းမသိျခင္းသည္ အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။ က်ေပ်ာက္သြားေသာ ဓာတ္ပံုတစ္ခုသည္ အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။ ခံစားမႈ၌ Lost and Found ေအာ့ဖစ္မရွိ၊ ဤလည္း အမွန္တရားျဖစ္ႏိုင္၏။ အမွန္တရားမ်ား မ်ားလြန္းေနၿပီ။

          ဒါေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ သူခရီးတစ္ခုထြက္ဖို႔ စဥ္းစားေနသည္။

          ခရီးတစ္ခုထြက္ျခင္းအတြက္ ဘာေတြလိုအပ္သလဲ…။

          တခ်ိဳ႕က (၇) မ်ိုဳး (၈) မ်ိဳးပဲလိုတယ္္ဟု ဆိုၾက၏။ ပိုက္ဆံအိတ္လို၏။ ပတ္(စ္) ပို႔ လို၏။ ဆဲ(လ္) ဖုန္းလို၏။ အိုင္ပက္လို၏။ ခ်စ္သူ၏ ဓာတ္ပံုလို၏။ မွန္လို၏။ မိတ္ကပ္ဘူးလို၏။ ညွပ္ဖိနပ္လို၏။ အေႏြးထည္လို၏။ ဝမ္းပိတ္ေဆးလို၏။ ဗီဇာလို၏။ အမွတ္တရ ႏႈတ္ဆက္စကားတစ္ခြန္းလို၏။ လုိ၏-၊ -လို၏။

          ခရီးတစ္ခုထြက္ျခင္းအတြက္ အမွန္တစ္ကယ္ေရာ ဒါေတြလိုအပ္သလား။ သူမသိ၊ လိုေကာင္္း လိုလိမ့္မည္။ ဒါေတြရွိမွ ခရီးထြက္ရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူခရီးထြက္၍ မရေတာ့။ ဒါေတြမပါလည္း ခရီးထြက္လို႔ရသည္ဟု သူထင္၏။

          ဒါေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္။ သူခရီးထြက္ဖို႔ စဥ္းစားေန၏။

          ခရီးဆိုတာ ဘယ္ကိုထြက္ရတာလည္း….

          ပို၍ရႈပ္ေထြးသြား၏။ တခ်ိဳ႕က ဦးတည္ခ်က္ရွိမွ ခရီးထြက္လို႔ရသည္ဟု ဆို၏။ ထိုဦးတည္ခ်က္ သည္ ပို၍လွပေသာရပ္ဝန္းတစ္ခုျဖစ္က ပို၍ေကာင္းသည္ဟု ထပ္ဆင့္ဆိုၾကျပန္၏။ သိပ္မဆိုင္လွဟု ထင္သည္။ ခရီးတစ္ခုသည္ ဦးတည္ခ်က္မလို၊ ဦးတည္ခ်က္မရွိလည္း ထြက္လို႔ရသည္။ သူ႔မွာ ဦးတည္ခ်က္ မယ္မယ္ရရ မရွိ။ ဦးတည္ခ်က္ရွိမွ ခရီးထြက္ရမည္ဆိုလွ်င္ သူခရီးထြက္၍ မရ။ ထို ဦးတည္ခ်က္ဆီ ခရီးထြက္သူမ်ားေရာ ဦးတည္ခ်က္ဆီကို ေရာက္ၾကသလား။ ေရာမကို မေရာက္ေသာ လမ္းမ်ားစြာရွိ၏။

          သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာက ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္၏ ဓာတ္မီးတိုင္မ်ားကို စာအိတ္ထဲထည့္ၿပီး သူ႔ခ်စ္သူ ျမင့္ျမင့္ခ်ိဳထံ စာတိုက္ကပို႔ဖူး၏။ သူငယ္စဥ္က ဓာတ္မီးတိုင္ႀကီးတစ္ခုကို ဆြဲႏႈတ္ၾကည့္ဖူး သည္။ မရခဲ့။ အေဖက ဘာအတြက္လဲဟုေမးေသာအခါ ေခ်ာေခ်ာဖို႔ဟု ေျဖဖူးသည္။ ေခ်ာေခ်ာဟူသည္ သူ႔အစ္မ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ မေငါက္ငမ္းဖူးေသာအစ္မ၊ အေမကြယ္ရာမွာပင္ ဆြဲမဆိတ္ခဲ့ဖူးေသာ အစ္မျဖစ္သည္။ ထိုဓာတ္တိုင္မ်ား မီးပ်က္ကိုၾကည့္ၿပီး ေခ်ာေခ်ာကို မေပးလိုက္ႏိုင္ျခင္းအတြက္ အခုသူဝမ္းေျမာက္ေနသည္။ ဘက္ထရီအိုးတစ္လံုး ေခ်ာေခ်ာကိုေပးခဲ့၏။

          ခရီးထြက္ျခင္း၌ မရိွမျဖစ္လိုအပ္ေသာအရာတစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ ထိုအရာသည္ ထြက္ခြါရာ အရပ္ျဖစ္သည္။ မွန္သည္။ ဦးတည္ခ်က္မရွိ၊ အမွတ္တရ ႏႈတ္ဆက္စကားတစ္ခြန္းမရွိ၊ ဘာမွမရွိပဲ ခရီးထြက္လို႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထြက္ခြါရာမရွိပဲေတာ့ ခရီးထြက္လို႔မရ။ သူသိလိုက္သည္။ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ခရီးထြက္ရန္ ပထမေျခလွမ္းစလိုက္သည္။

          ဟင္ ၊ ငါထြက္ခြါရာက ဘာပါလိမ့္။ သူသိလိုက္သည္။ သူေဆာက္ထားမိေသာ အေမ့ရြာက အိမ္ေလးတစ္လံုးထဲမွျဖစ္သည္။

          သူသည္ သူလုပ္ခ်င္ရာကို လုပ္သူျဖစ္သည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလုပ္ဖူးသည္။ ဘာမွေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မရွိ။ မၾကာေသးမီက သူလုပ္ခ်င္ေသာအလုပ္တစ္ခု ရွိခဲ့သည္။ ဒါကို သူ႔ တစ္သက္မွာ တစ္ခါမွ သူမလုပ္ဖူးေသး။ ထိုအရာသည္ အိမ္ကေလးတစ္လံုးေဆာက္လိုျခင္းျဖစ္၏။ ထိုအိမ္ကလည္း သူကိုယ္တိုင္ေဆာက္ေသာအိမ္ ျဖစ္ရမည္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီအိမ္ကေလးကို ေဆာက္ခ်င္ တာလည္း ဆိုတာကိုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လည္း မသိ။ သိစရာလည္းမလိုဟု ထင္သည္။ “ဘာေၾကာင့္” ဆိုေသာအေမးသည္ မုသာဝါဒအမ်ားစု၏ ျမစ္ဖ်ားျဖစ္သည္။

          ကိုယ္တိုင္သစ္ခုတ္၍ တိုင္ထူသည္။ ကိုယ္တိုင္ဝါးခုတ္၍ ႏွီးဖ်ာသည္။ ကိုယ္တိုင္ ျမက္ရိတ္၍ သက္ငယ္ပ်စ္သည္။ ကိုယ္တိုင္မိုး၍ ကိုယ္တိုင္ေခါင္အုပ္လိုက္သည္။ အေမ႔ရြာက ထိုအိမ္ကေလး ကုိၾကည့္ၿပီး ေခ်ာေခ်ာကေျပာသည္။

          “ေမာင္ေလး၊ နင္ကဘာျဖစ္လို႔ ဒီအိမ္ေဆာက္တာလဲ။ နင္ေဆာက္ေပးထားတဲ့အိမ္ ရွိၿပီးၿပီပဲ။ မႀကီးေပမယ့္ ငါတို႔ေနလို႔ ရတာပဲ”

          “ေနဖို႔မဟုတ္ဘူးဟ၊ ငါအိမ္မေဆာက္ဖူးလို႔ အိမ္ေဆာက္ၾကည့္တာ။ အရင္အိမ္ေလးက လက္သမားေတြေဆာက္တာ။ ဒီအိမ္ေလးက ငါကိုယ္တိုင္ေဆာက္တာ”

          “နင္ ပင္ပန္းတာေပါ႔”

          “အင္း၊ ငါေတာ့ အိမ္ေဆာက္ဖူးသြားၿပီေလ။ အေဖက လက္သမားလည္း လုပ္တတ္တယ္။ ငါလည္း လက္သမားလုပ္တတ္မွေကာင္းမယ္”

          ထိုအိမ္ေလးထဲမွ သူထြက္လိုက္၏။ ထိုအိမ္ေလးသည္ ထြက္ခြါရာျဖစ္၏။ ခရီးတစ္ခုထြက္ျခင္း မွာလည္း ထြက္ခြါရာသာအေရးႀကီးသည္။ က်န္တာေတြက အေရးမႀကီး။ ေျခတစ္လွမ္း ႏွစ္လွမ္း လွမ္းမိေသာအခါ သူငယ္စဥ္က အလြန္ႀကိဳက္ခဲ့ေသာ “လူမေနတဲ့ အိမ္ကေလး” ဆိုသည္ ဟသၤာတထြန္းရင္၏ လြမ္းေဆြးေဆြး သီခ်င္းေလးတစ္ေၾကာင္း ေရာက္လာျပန္၏။

          “လူမေနတဲ့အိမ္ကေလး…အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွတယ္ေလ…”

          သူစိတ္မေကာင္းေတာ့ ျဖစ္မိ၏။ မတတ္ႏိုင္။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီျဖစ္၏။ ဒီအိမ္ကေလးကလည္း အထီးေတာ့မက်န္လွ။ ေခ်ာေခ်ာတို႔အိမ္ေလးႏွင့္ တြဲလွ်က္ေဆာက္ထားတာျဖစ္သျဖင့္ လွဲက်င္းမည့္ သူ ေတာ့ရွိေနသည္။

          သူထြက္ခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။

          ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္၏။ လျပည့္ညျဖစ္ေနသျဖင့္ သူ႔ခ်စ္သူ၏ပါးျပင္၌ ဝက္ျခံမ်ား ေပါက္ေနလွ်က္ရွိ၏။ သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ မုန္တိုင္းမဆင္သျဖင့္ ခ်စ္သူ၏ပါးျပင္ေပၚက ပါးအို႔နီက ိုလည္းမေတြ႔ခဲ့ရ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္၏။

                                                                                          

ဇင္ေဝေသာ္

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

¤°.¸¸.·´¯`» တိုင္းမ္ ဖလုိင္းစ္

အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြယ္တဲ့အခါ
တုိင္းဟာ ဖလိုင္းစ္ တဲ့ အခါ
ဘဝဟာ ေရစီးသာ လုိ႔ပါ။

အက်ပ္အတည္းၾကားက အစာအိမ္မ်ား
ပိုက္ တန္းလန္းနဲ႔ လူနာကုတင္မ်ား
သံတိုင္ၾကားက ႏႇလုံးသားမ်ား
ထို မ်ား မ်ား မ်ား... တု႔ိ အတြက္
တိုင္းမ္ ဟာ မဖလုိင္းဘူး။

သင္႔ခ်စ္သူ ရဲ႕လက္ကုိ ကုိင္ထားတဲ႔အခါ
ခ်ဳိသာတဲ႔ သူ႕စကား နားေထာင္တဲ့အခါ
ဣႆာ မစၦရိယ နာရီလက္တံေတြ
ဆယ့္ေျခာက္ဆ ျမန္ေအာင္ ေျပးေနေပမယ့္

ရင္ခုန္သံ လြဲတဲ့ ဘဝေတြထဲမေတာ့
က႐ုဏာ မုဒိတာ နာရီလက္တံေတြက
ေလာ္ကယ္ရထားအုိၾကီးလုိ
ဆယ့္ေျခာက္ဆ ပိုေႏွးေနတတ္တယ္။

ဘာရယ္ လို႔ မဟုတ္ဘူး
တိုင္းမ္ ဖလုိင္းစ္ လုိ႕ ထင္မိတုိင္း
မဖလိုင္းစ္ တဲ့ တိုင္းမ္ တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ....။ ။

ဇင္ေ၀ေသာ္

Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

စာမူ ၁၅၅၁ ပုဒ္

ဦးကိုေမာင္- ကေလးတို႔၊ လူစံုတက္စံုပါလား။ မင္းတို႔ ကမ္းလက္ရဲ႔ အေနအထားက ဘယ္လိုလဲကြဲ႔။

(ကေလးမ်ား)- ေမွ်ာ္လင့္တာထက္ ပိုေကာင္းပါတယ္ေဖႀကီး။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ကအထိ စာဖတ္ပရိသတ္ကိုၾကည့္ေတာ့ အေမရိကားက Top ျဖစ္ေနၿပီး စကၤာပူက ဒုတိယ။ ဒီတစ္ပတ္ထဲမွာ စကၤာပူက ေခါက္ခ်ိဳးတက္လာလို႔ Top ျဖစ္သြားတာ။

(ဦး) -          အေမရိကားကလူေတြကို တို႔လည္းမသိပါလား။ စကၤာပူက ထားပါေတာ့။ ဒါနဲ႔ အခုေလာေလာဆယ္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ဝင္ၾကည့္သြားၿပီလဲကြဲ႔။

(မ်ား)-           ဒါကို လွ်ိဳထားၾကတာ ေဖႀကီးရဲ႕ ။ ကမ္းလက္ရဲ႕ ေမြးေန႔တို႔ ဘာတို႔မွာဆိုရင္ေတာ့ ထုတ္ျပဖို႔ စိတ္ကူးရွိၾကပါတယ္။ ဒါကလည္း ကမ္းလက္ပရိသတ္ေတြ မုဒိတာပြါးရေအာင္လို႔ပါ။ ဒါကလည္း အဖြဲ႔နဲ႔ တိုင္ပင္ရဦးမွာ။

(ဦး)-             မင္းတို႔ဟာကကြာ၊ ေဖႀကီးကိုေတာင္ ေျပာမျပႏိုင္ဘူးလား။

(မ်ား)-           ေျပာပါဘူး၊ ေဖႀကီးကိုေျပာလိုက္ရင္ အားလံုးကို ေျပာလိုက္သလို ျဖစ္သြားမွာေပါ့။

(ဦး)-             ကဲ- ထားပါေတာ့ကြာ။ ဒါနဲ႔ စာမူကိစၥေတြကေရာ။

(မ်ား)-           သီဟနာဒနဲ႔ ဇင္ေဝေသာ္ေရးထားတာေတြ စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္ (၉၂) ပုဒ္ ရွိသြားၿပီ။ အတိုေရာ၊ အရွည္ေရာေပါ႔ ေဖႀကီးရာ။ ခက္တာက ဘုန္းဘုန္းသီဟနာဒက ပိုးကိုက္မွေရးတာတဲ့။ ပိုးရွာထားမွျဖစ္မွာ။ ၾကမ္းပိုးကိုက္လို႔ စာေရးရင္လည္းမဆိုးဘူး။

(ဦး)-             ဒါနဲ႔ ဘယ္လိုစာေတြကို လူေတြပိုဖတ္သလဲကြဲ႔။

(မ်ား)-           FB နဲ႔ ဘေလာ့(ဂ္) မတူဘူး ေဖႀကီး။ FB မွာ အတို ဟာသေလးေတြကို ပိုဖတ္ၿပီး၊ ဘေလာ့(ဂ္) မွာက်ေတာ့ အက္ေဆး၊ ဝတၱဳ ပီပီျပင္ျပင္ေတြကို ဖတ္ၾကတာ။ ဥပမာ- အေရာင္မ်ားနဲ႔ ကစားျခင္းနဲ႔ လေရာင္တမ္းျခင္းတို႔လိုေပါ႔။ FB မွာ ဒီႏွစ္ပုဒ္က ဖတ္သူနည္းတယ္။ ဘေလာ့မွာက်ေတာ့ သူတို႔က Top ေတြေဖႀကီးရဲ႔၊ မတူဘူး။ ဘုန္းဘုန္း သီဟနာဒက ဒါကုိ သေဘာက်ေနတာ။ ငါက ရယ္ခ်င္တဲ့သူပဲ ရွိတယ္ထင္တာ၊ စာဖတ္ခ်င္သူေတြလဲရွိသားပဲ။ ႀကိဳးစားရက်ိဳးနပ္တယ္တဲ့။

(ဦး)-             ဒါနဲ႔ ဆုထားေရာ ဘာစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနလဲ။

(ဆုထား)-      Many Lives, Many Masters ကို ဖတ္ေနပါတယ္ေဖႀကီး။ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ေတာ့ ဘာသာမျပန္ပါဘူး။ ရွည္လြန္းသြားၿပီး ကိုရီးယားကားလုိ ျဖစ္မွာစိုးလို႔။ ခပ္တိုတိုခ်ဳပ္ၿပီး မက္ေဆ့ေပးႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားမွာပါ။

(ဦး)-        ေကာင္းပါေလ့ကြယ္။ အေမရိကန္ စိတ္ပညာရွင္ ေဒါက္တာတစ္ေယာက္ေရးထားတဲ့ စာအုပ္မဟုတ္လား။ တို႔ဘုရားရွင္ရဲ႔ သံသရာဝါဒကို သိပၸံက လက္ခံရတဲ့သေဘာေပါ႔။ သာဓုပါကြယ္။

(ကေလးမ်ား)-  ေဖႀကီးက သူမ်ားအေၾကာင္းေတြ ေလွ်ာက္ေမးၿပီး စာမူက်ေတာ့ မေပးဘဲနဲ႔။ အခု စာမူေတာင္းမလို႔ လာၾကတာ။

(ဦး)-             ေဟ- ဒီလိုလား။ မညွင္းၾကပါနဲ႔ကြယ္၊ ေဖႀကီးကအသက္ ႀကီးပါၿပီ။

(မ်ား)-           မရဘူး။ တစ္ပုဒ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏွစ္ပုဒ္ျဖစ္ျဖစ္ ေပးမွရမွာ။

(ဦး)-             ကဲ စာမူမေပးႏိုင္ေတာင္ အၾကံဥာဏ္ေတာ့ ေပးႏိုင္ပါေသးတယ္ကြယ္။ ကေလးတုိ႔ကို စာမူ ၅၅၀ ပုဒ္အရင္ ေပးမယ္။

(မ်ား)-           ဘာေျပာတာလဲ ေဖႀကီး။

(ဦး)-             ကေလးတို႔ စာမူျပတ္သြားရင္ ၅၅၀- ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္ေတြကို တစ္ေန႔ တစ္နိပါတ္တင္လို႔ ေျပာတာပါ။ ရက္ေပါင္း ၅၅၀ တင္လို႔ရတယ္။

(မ်ား)-           ေဟး ဒါမွ ေဖႀကီးကြ။အာ…. ေဖႀကီးက ညစ္ၿပီ။ ဒါေတာ့ သူေျပာမွလား။

                   ( ကေလးမ်ား ဤ၌ေလသံမတူၾက။)

(ဦး)-             ဒါမွ မေလာက္ေသးဘူးဆိုရင္ တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုျပင္စာအုပ္ကို ရွာဝယ္ၾကကြယ္။ တစ္ပုဒ္ကိုတစ္ရက္တင္ရင္ ၁၀၀၁ ရက္တင္လို႔ရတယ္။ ကဲ ဘာလိုေသးတုန္း။ ေဖႀကီးက တစ္ပုဒ္ႏွစ္ပုဒ္ေတာင္မကဘူး ၁၅၅၁ ပုဒ္ ေပးလိုက္ၿပီ။

 ဘာသေဘာေပါက္သြားၾကလည္းေတာ့ မသိဘူး။ ကေလးေတြက ၿပိဳင္တူ-

(မ်ား)-           ေဟး ဒါမွ ေဖႀကီးကြ။ စာမူကိစၥ ပူရေတာ့ဘူး…တဲ့။

          ကဲ မွတ္ကေရာ။ ၁၅၅၁ ရက္အတြက္ စာမူပူစရာေတာင္ မလိုေတာ့ဘူး။ ဦးကိုေမာင္တုိ႔က ငယ္ရာကႀကီးလာတာ (ႀကီးရာက ငယ္သြားတာမဟုတ္ဘူး)။ ဒီအၾကံဥာဏ္ေလာက္ေတာ့ လိုရင္ ထုတ္လို႔ရပါတယ္။ ကေလးေတြဆို ေပ်ာ္…လို႔ (ဟုတ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ဟုတ္)။

ဦးကိုေမာင္

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

ဖႆကိုသင္တာ ေဝဒနာကို ေက်ာ္ေတြ႔

ရန္ကုန္ေရာက္ခုိက္ ေနာင္ေတာ္ရဟန္းတစ္ပါး၏ ေက်ာင္း၌ ခဏမွ်သီတင္းသံုးစဥ္ကျဖစ္၏။ တရားစခန္းႏွင့္ တည့္တည့္ဝင္တိုးေန၏။ တရားဝင္ထိုင္ရန္ သူကဆို၏။ စာေမးပြဲၿပီးစျဖစ္၍ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကေလး ေနလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မျငင္းခ်င္။ အျခားေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား လည္း တရားစခန္းဝင္သျဖင့္ ဝင္လိုက္ရေတာ့၏။

တရားနည္းကား အနာဂါမ္ ဆရာသက္ႀကီး၏ နည္းတည္း။

ထိုင္ခ်ိန္ပိုၾကာ၏။ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္နည္း၏။ ကမၼ႒ာန္းဆရာကားေပ်ာ္ဘြယ္ႀကီး ေက်းရြာမွ ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္တည္း။

အေမရိကန္ ဘိကၡဴနီ တစ္ပါးေျပာဖူးသည္ကို အမွတ္ရ၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈဟူသည္ ဆံပင္ ရိတ္ျဖတ္ကာမွ်ျဖင့္မရ။ ဖန္ရည္စြန္းသကၤန္း ေကာက္ဝတ္ယံုျဖင့္မရ။ ဤမွ်ျဖင့္ရပါက လူတိုင္း ကတံုးေလးေတြႏွင့္ ျဖစ္ေနႏိုင္သည္ဟုပင္ “ေသာ” သြားေသး၏။ မွန္၏။ လူ႔စိတ္၊ ရဟန္းစိတ္ အားလံုးသည္ မထိန္းေက်ာင္းရေသးလွ်င္ အတူတူပင္ျဖစ္၏ ။

(၄)ရက္သာ ကုန္သြားသည္ သမာဓိက မရ။ ထိုနည္းက သမာဓိၿပီးမွ ဝိပႆနာကို ကူးသည္။ သမာဓိ ထူေထာင္စဥ္ စကားေျပာျခင္းကို တားျမစ္၏။ ဝိပႆနာကူးသြားလွ်င္ အေရးႀကီးေသာ အဓိပၸါယ္ရွိေသာ စကားေျပာႏိုင္၏။ ငါးရက္ေျမာက္ေန႔၌ ေယာဂီမ်ားကို ေခၚ၍ တရားစစ္ေတာ့၏။

က်န္သည့္ေယာဂီမ်ားမွာေတာ့ မည္သို႔ ရွိမည္မသိ။ မိမိမွာေတာ့ တရားရွဳမွတ္ျခင္းႏွင့္ ပက္သက္၍ ေျပာေလာက္စရာဘာဆိုဘာမွ မရွိ။ သို႔ေသာ္ ေမးက တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာရေပလိမ့္မည္။

သီဟနာဒသည္ မေလ်ာ္ရာ၌ အလြန္ေတာ္၏။

ေတာ္ပံုကိုဆိုအ့ံ။

ဆရာကေခၚေမးေတာ့မည္။ ဘာေျပာရမည္နည္း။ စဥ္းစား၏။မရ။ ထိုစဥ္ ေရအိုးစင္မွ ေရေအး တစ္ခြက္ကို ေမာ့ေသာက္လိုက္မိ၏။ အျမင္မွာ ေအးခ်မ္းေနေသာ ထိုေရက ခံတြင္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ခ်က္ခ်င္းေႏြးသြား၏။ မေသခ်ာလွေသး။ ဒုတိယ ေရေအးတစ္ခြက္ ထပ္စမ္းၾကည္၏။ မွန္၏။ ခံတြင္းမွ အပူရွိန္ေၾကာင့္ေရေအးသည္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းေႏြးသြား၏။

ထိုစဥ္ မစြံေသာ ဉာဏ္အလင္းလက္သြားေတာ့၏။

သို႔ျဖစ္လွ်င္ ရွဴလိုက္မိေသာ “ေလ” ကေရာ။ ဤသို႔ပင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အျပင္မွ ေလသည္ ေအးေနရမည္။ ႏွာေခါင္းထဲဝင္၊ အဆုတ္ဆီေရာက္ေအာင္သြား၊ ျပန္ထြက္လာေသာ ထိုေလသည္ ေသခ်ာေပါက္ ေႏြးေနရမည္။ မိမိသမာဓိမရွိ၍ မသိျခင္းသာျဖစ္ႏိုင္သည္။

ဤေဖာ္ျမဴလာကို ရသြားေတာ့၏။

ဆရာႀကီးက တရားအေတြ႔ကိုေမး၏။

“ဝင္သြားေသာေလက ေအး၍ ျပန္ထြက္လာေသာ ေလကေႏြး၏” ဟုေျဖခ်လိုက္သည္။

ထိုစဥ္လံုးဝေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အရာျဖစ္သြားေတာ့၏။ တရားအေတြ႔မေမးမီက ဦးခ်ထားၿပီးေသာ ထိုဒကာႀကီးက ႀကံဳ႕ႀကံဳ႕ေလးထိုင္ခါ ဦးခ်ျပန္ေတာ့သည္။ ဘာမွန္းမသိ။ မိမိလည္း ျပဴးတူးျပာတာျဖစ္သြား၏။ ဆရာႀကီးကေလွ်ာက္၏။

“ထူးလွတဲ့ ပါရမီရွင္ အရွင္ျမတ္ပါဘုရား။ ဆက္လက္ႀကိဳးစားအားထုတ္ေတာ္မူပါဘု၇ား။ ဒီေန႔အထိ တပည့္ေတာ္ ပို႔ခ်ေနတာက အေတြ႔(ဖႆ) ပဲရွိပါေသးတယ္ဘုရား။ အရွင္ဘုရားက ဖႆကိုေက်ာ္ၿပီး ေဝဒနာကိုေတာင္ ေတြ႔ေနပါၿပီဘုရား။ အရွင္ဘုရားလည္း စာကိုသိပါတယ္။ ဖႆ ပစၥယာ ေဝဒနာ ပါဘုရား။ တကယ္တမ္းက်င့္ရင္ ဖႆကို ေတြ႔ၿပီး တဲ့ေနာက္ ေဝဒနာကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ဖို႔ အခ်ိန္လိုပါတယ္ဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ေလေတာ့၏။

မေလ်ာ္ရာေတာ္မိေသာ သီဟနာဒသည္ ဆရာႀကီးကို လိမ္လိုက္မိ၏။

အင္တာဗ်ဴးအၿပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ မိတ္ေဆြရဟန္းမ်ားကဆို၏။

“အေမာင္သီဟနာဒ၊ သင့္ထံ၌ သမာဓိျခဴးတစ္ျပားမွ မရွိသည္ကို ငါတို႔သိ၏။ သင္ႏွင့္စာလွ်င္ ငါတို႔ကမွ အနည္းငယ္ရွိေသး၏။ သို႔ေသာ္ ငါတို႔ေျဖေသာ အေျဖသည္ ဆရာႀကီး သေဘာႏွင့္ ညီဖို႔ေဝလာေဝး၊ ပို၍ႀကိဳးစားရန္သာ ဆိုလိုက္၏။ သင့္ကိုမူ ဆရာႀကီးက ဦးသံုးႀကိမ္ပင္ ပိုခ်လိုက္၏။ သင္၏ အေျဖကား အဘယ္နည္း” ဟုေမးၾက၏။

မတတ္ႏိုင္ေျဖလိုက္၏။ အားလံုးရယ္ၾက၏။

ထို႔ေနာက္ မိမိကို “ ေဝဒနာ” ကိုယ္ေတာ္ဟု ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ ဥတၱရက  စ၍ ေခၚေတာ့၏။

တရားစခန္းၿပီးမွ ထိုကိစၥကို ဆရာႀကီးကို ရွင္းျပမိ၏။

“လိမ္သည္ဟု မထင္ပါႏွင့္ဘုရား။ အရွင္ဘုရား ေတြ႔လိုက္ရသည္ကလည္း တကယ္သဘာဝ ဓမၼပါပဲဘုရား” ဟုေျဖသိမ့္ရွာ၏။ မွန္၏။ ေျဖသိမ့္ျခင္းမွ်သာ။

သီဟနာဒ
 

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more

အရည္အေသြးမီ အခ်ိန္ ~ ကြာလတီ တိုင္း(မ္)

ခြင့္ရက္ေလးလည္း ရွည္ရွည္ရ။ ကေလးေတြလည္း တခ်ိဳ႕ အလုပ္ကခြင့္ယူ၊ တခ်ိဳ႕လည္း စာေမးပြဲေျဖၿပီး ေဟာလီးေဒးမို႔ မေရာက္တာၾကာတဲ့ ရြာကို တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါးႀကီး ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္တယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္မိသားစုေလးနဲ႔တင္ပဲ (အ၇ည္အေသးမီအခ်ိန္) Quality Time ျဖစ္ရေအာင္ဘယ္ ေဆြမ်ိဳးကိုမွ အသိေပးမေနေတာ့ဘဲ ဟိုတယ္မွာပဲတည္းလိုက္ေတာ့တယ္။ ဦးကိုေမာင္ ေရးမယ့္အထဲမွာ နည္းနည္း သိကၡာက်စရာေလးပါလို႔ ေဟာ္တည္နာမည္ေတာ့ ထည့္မေရးေတာ့ပါဘူး။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း တကယ္ေတာ့ အင္တာေနရွင္နယ္ မဆန္လွပါဘူး။ ကေလး ငါးေယာက္ရယ္၊ ဦးကိုေမာင္ရယ္ စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္အတြက္ Double Room တစ္ခန္းကိုပဲ ငွားၿပီး ျဖစ္သလိုအိပ္ၾကတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ အရည္အေသြးမီ အခ်ိန္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ျဖစ္ပံုက ဒီလို။ ေရာက္တဲ့ေန႔မွာဘယ္ကိုမွ မသြားေတာ့ပဲ အခန္းထဲမွာပဲ ႏွပ္ေနလိုက္ၾကတယ္။

ခ်မ္းခ်မ္းက သူ႔ဘာသာသူ ကုန္က်စားရိတ္ေတြ ျပန္စစ္ေနတယ္။ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို မခိုင္းဘူး။ သူ႔ဝါသနာနဲ႔သူ။ ပိုက္ဆံေရတြက္ေနရရင္ ေပ်ာ္ေနတဲ့ေကာင္မေလး။ 

အိုက္အိုက္ကေတာ့ ပ်င္းတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြ ဖတ္ေနတာေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး စာၾကည့္စားပြဲမွာ စာဖတ္ေနတယ္။ စာအုပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၃-လက္မေလာက္ရွိတဲ့ ဒီပနီေပါင္းခ်ဳပ္။ ဒီေကာင္မေလး ကလည္း ဒီပနီေပါင္းခ်ဳပ္လိုစာအုပ္ေတာင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စာေပထဲ ထည့္ထားတာ။ 

စပ္စပ္ကေတာ့ တစ္ခုခု စားရရင္ေကာင္းမယ္။ ဟိုတယ္ကလည္း လက္ဖက္သုပ္မရဘူး။ ေတာ္ေတာ္ အဆင္႔မမီတဲ႔ေဟာ္တယ္လို႔ ႀကိမ္းေမာင္းၿပီး လက္ဖက္သုပ္အဝယ္ထြက္သြားေလရဲ႕။ သူသြားတာက အေရးမႀကီးဘူး။ လက္ဖက္သုပ္ဆိုင္သြားၿပီး ေရခဲမုန္႔ မရရပါ့မလားဆိုၿပီး ရန္ျဖစ္လာမွာကို စိုးရိမ္ရတဲ့ အေဖက ရင္တမမ။ 

ဟိုေကာင္ ရွိတ္စပီးယား ငတူးကလည္း အိုက္အိုက္နဲ႔ တစ္ပါတီထဲပဲ။ စာအုပ္ထူထူနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ သိကၡာဟာ ခြဲျခားလို႔ မရဘူးဆိုတဲ့ေကာင္။ ဒီပနီေပါင္းခ်ဳပ္လိုစာအုပ္ေတာင္ အင္တာေနရွင္နယ္ လစ္ထေရခ်ားမွာ ေနရာမရွိ ရွိတ္စပီးယား ကိုျပန္တဲ့ ျမန္မာစာေရးဆရာေတြအားလံုး ခ်ာ၏။ မားသားလင္ေကြ႕နဲ႔မွ ရင္ကိုထိ ဆိုတဲ့ေကာင္။ 

ပြတ္သီးပြတ္သပ္ ခက္ခက္က သူ႔အေဖႀကီးနဲ႔ပဲ ခ်က္(စ္)ကစားခ်င္သတဲ့။ ခ်က္(စ္) ကစားခ်င္တာလည္း ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာ။ သူက သူမ်ားနဲ႔ မတူေၾကးဝါဒ။

ခ်မ္းခ်မ္းက “အဲကြန္းတင္လိုက္ရင္ ဟုိတယ္ေဘလ္က ပိုက်သြားမလား“ တဲ့။ မက်ဘူးလည္းဆိုေရာ “ ကဲဟယ္၊ ကဲဟယ္“ ဆိုၿပီး (အလကားရလို႔တဲ့) ေကာက္တင္လိုက္တာ နာရီဝက္ေလာက္လည္း ၾကာေရာ တစ္ခန္းလံုး ေအးစိမ့္သြားတာပဲ။ ဒါကို မေက်နပ္တာက အိုက္အိုက္။ 

“ အဲကြန္းျပန္ခ်“ တဲ့ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ။ (ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲတဲ့ သေဘာတရား)

“ မခ်ပါရေစနဲ႔ ရွင္ ေပးရတာခ်င္းအတူတူမို႔ပါ “(ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲတဲ့ သေဘာတရား) 

သူတို႔ေလသံေတြ နည္းနည္း မာလာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုေနက် သီခ်င္းေလးကို တိုင္ေပးၿပီး အားလံုးလိုက္ဆိုၾကတယ္။ 

“ ခ်မ္း… ခ်မ္း. ခ်မ္း… ခ်မ္းလွခ်ည္ရဲ႕ ခ်မ္းခ်မ္းရယ္ “ ( သံၿပိဳင္)

မၾကာပါဘူး။ မီးက ဖ်က္ကနဲ႔ ပ်က္သြားပါေလေရာ။ ခက္ခက္က “ ကဲ  ေဖႀကီး၊ ဘယ္လိုလဲ ေဖႀကီး ရထား တစ္လံုးရွဳံးေနၿပီ          “ ဖေယာင္းတိုင္နဲ႔ ဆက္ကစားမယ္။ 

“ မလုပ္ပါနဲ႔ သမီးရယ္၊ ေဖႀကီး အရွဳံးေပးပါတယ္“

“ ေဖႀကီးက လူလည္က်တာပဲ။ မီးမပ်က္ရင္  (၁၀)မိနစ္အတြင္း ေဖႀကီးတကယ္ရွဳံးၿပီ “

“ သမီးကလည္း မီးပ်က္ေတာ့ ၁၀-မိနစ္ေတာင္ မၾကာဘူး။ ခု သမီးႏိုင္ၿပီေလ “

“ ရွံဳးတာကို လိုခ်င္တာ၊ အရွဳံးေပးတာကို လိုခ်င္ဘူး “ တဲ့။

ေဟာ့ဗ်ာ… ဒါနဲ႔ သီခ်င္းေနာက္တစ္ပုဒ္ ထပ္တိုင္ေပးလိုက္တယ္။

“ ခက္… ခက္.ခက္..ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ ခက္ခက္ရယ္ “( သံၿပိဳင္)

ခ်မ္းခ်မ္းတင္ထားတဲ့ အဲကြန္းအရွိန္က ၁၅-မိနစ္ေလာက္အထိ အဆင္ေျပတယ္။ ၁၅မိနစ္ ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့မွ

“ အိုက္တယ္ ၊ အိုက္တယ္ “ ဆိုၿပီး အိုက္အိုက္က ဆိုဖာႀကီးကို လက္သီးနဲ႔ တဘုန္းဘုန္း ထုပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးလည္း သံၿပိဳင္

“ အိုက္… အိုက္. အိုက္… အိုက္ ရတဲ့အထဲ အိုက္အိုက္ရယ္”

 “ ဒီေတာ့မွ “ ဟီး… ကိုယ္လြန္သြားတယ္ “ တဲ့။ 

မၾကာပါဘူး။ ပူညံ ပူညံ စပ္စပ္ လၻက္သုပ္ေတြနဲ႔ အတူျပန္ေရာက္လာပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ၿပီး (အင္တာေနရွင္နယ္ စတန္းဒတ္မဟုတ္ေတာ့ ဘာအေၾကာင္းလဲ မီးေတာင္ ပ်က္ေသးတာ) လၻက္သုပ္စားပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒီတစ္ခါ ကံဆိုးသူဦးကိုေမာင္ ..

“ အို …  ေယာ္… ေဂါဒ႔္… ငရုပ္သီးေတာင့္ႀကီး ဝါးမိၿပီ .. ရွဴး ..ရွဴး “

“သမီးေဘးမွာ ကပ္ထားတာ ေဖႀကီးက ေဘးကေန အရင္စားလို႔ ေဆာရီးေဖႀကီး “ ဆိုၿပီး စပ္စပ္က ေရသြားခပ္တယ္။ ( သူမ်ားနဲ႔ ရန္ျဖစ္သေလာက္ သူ႔အေဖႀကီးက်ေတာ့ ခ်စ္တယ္) 

ဒီတစ္ခါ ကေလးေတြက သူတို႔ကိုယ္တိုင္ပဲ

“စပ္… စပ္. စပ္…စပ္လွခ်ည္ရဲ႕ စပ္စပ္ရယ္ “ တဲ့။ ဟြန္း.. စပ္ရတဲ့အထဲ။ 

ခဏေနေတာ့မွ ေပ်ာက္ေနတဲ့ ရွိတ္စပီးယားငတူးကို သတိရတယ္။

“သမီးတို႔ ငတူးဘယ္ေရာက္သြားသလဲ “

“မီး ပ်က္ ပ်က္ခ်င္း ထြက္သြားၿပီ။ အႏွိပ္ခန္းသြားၿပီး ရွိတ္စပီးယားေလးနဲ႔ ဇိမ္ခံလိုက္ရရင္ ေကာင္းမယ္ “ ဆိုၿပီးထြက္သြားတာ တဲ့။ 

“ ေဟာ ဗ်ာ….“

ခက္ခက္က “ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေဖႀကီး“

“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြာ။ ေညာင္းတတ္တဲ့ ေဖႀကီးက အႏွိပ္မခံရဘဲ မေညာင္းတတ္တဲ့ ငတူးက သြားၿပီး အႏွိပ္ခံေနလို႔။ တကယ္ဆို ပါပါ့ကို လက္တို႔သင့္တာေပါ့ “  ဆိုေတာ့ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ခက္ခက္က

“ တူး… တူး.တူး… ဝမ္းရက္ေလျခင္း တူးတူးရယ္“ တဲ့။ 

တကယ္ပါဗ်ာ.. ေမွာင္မည္းမည္း ေဟာ္တယ္ခန္းေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရယ္သံေတြနဲ႔ တကယ့္ကို လင္းလက္သြားခဲ့ပါတယ္။ 

တူး… တူး. တူး… ဝမ္းရက္ေလျခင္း တူးတူးရယ္ ။ ( အစုတ္မေလး ဒါမ်ိဳးက် တတ္)

တကယ္ တကယ္ အရည္အေသြးမီ အခ်ိန္ - ကြာလတီ တိုင္း(မ္) ပါပဲ ။

ဦးကိုေမာင္

Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Read more