ဒီေန႔
ေမဝဲသားေနာက္
ခ်ယ္လ္ဆီး ခ်န္ပီယံ ျဖစ္မယ့္ေန႔ထင္တယ္။
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ျဖတ္ေပးပါ
ဆရာဝန္က"ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ္႔"
" အိပ္မက္တစ္ခုတည္း ညတိုင္း ထပ္တလဲလဲမက္ေနလို႔ပါ ေဒါက္တာ၊ အိပ္ မက္ထဲမွာ ေကာင္မေခ်ာေခ်ာေလးေတြက က်ေနာ္႔ဆီ ေျပးေျပးလာတယ္၊ က်ေနာ္က သူတို႔ကို တြန္းတြန္းလႊတ္တယ္"
"ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ"
"က်ေနာ္႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ျဖတ္ေပးပါ"
I went to the doctors. He said 'What appears to be the problem?'.
I said 'I keep having the same dream, night after night, beautiful girls rushing towards me and I keep pushing them away'.
He said 'How can I help?'.
I said 'Break my arms!'
(Tommy Cooper Jokes)
23/05/2014
It is simply awesome!!!
နီေပါႏိုင္ငံက ေပါကၡရဆိုတဲ႔ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလး
နီေပါႏိုင္ငံက ေပါကၡရဆိုတဲ႔ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္ခဲ႔ဖူးသည္။ ေတာင္
ႀကီးၿမိဳ႕နဲ႔ႏႈိင္းရင္ ရေကာင္းရႏိုင္ပါသည္။ ေပါကၡရ ဆိုတာကပါဠိလို ေရကန္၊ အင္းေလးေလာက္ေတာ႔ ေပါကၡရေရကန္က မသားနားပါ။
ဒါေပမဲ႔ ေပါကၡရ မွာလည္း ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္ရွိသည္။ ထိုေရကန္သည္ ဆဒၵန္ ဆင္မင္းႀကီးႏွင္႔အေပါင္းအပါမ်ား ေရခ်ိဳးေလ႔ရွိေသာေရကန္ဟုဆိုျကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔လည္း အလြန္ေဝးလွေသာ လုမၺိနီမွတဆင္႔ ေပါကၡရကို အေရာက္ သြားခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ဘုရားအေလာင္း ဆဒၵန္ဆင္မင္းသည္ အိႏၵိ ယႏွင္႔ပယ္လယ္မျခားေသာေနရာ၌ တည္ရွိခဲ႔သည္ဆိုအံ႔ ထို ေပါကၡရေရကန္ သည္ ဆင္မ်ား ေပ်ာ္ေမြ႔ရာအေကာင္းဆုံးေနရာဟုေတာ႔ စဥ္းစားမိပါသည္။
ထိုၿမိဳ႕ကလူေတြကလည္း စီးပြားေရးထက္ လူမႈေရးကို ပို၍ညြတ္ႏူးၾက သည္။ ေက်းလက္ဆန္သည္။ ထိုၿမိဳ႕ကေလးသည္ ငလ်င္ဗဟိုခ်က္ႏွင္႔ နီးလြန္း လွသည္။ ထို႔အျပင္ ခတၲမႏၵဴမွ ေပါကၡရသို႔ ကားျဖင္႔သြားခဲ႔ရေသာ လမ္းတစ္ေ လ်ာက္သည္ ငလ်င္ေၾကာမိေသာရပ္ဝန္းႀကီး ျဖစ္ေနေလသည္။ စိတ္မေကာင္း ပါ။ ျပန္မေတြ႔ျဖစ္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ား ထိုလမ္းမေပၚမွာရွိသည္။
အမွန္မူ နီေပါမ်ားသည္ ျမန္မာမ်ားႏွင္႔ ေယဘုယ်အားျဖင္႔ အေတာ္ တူညီၾက ပါသည္။
ေမြးကင္းစ မဂၤလာ (Tender-aged blessing)
(အရင္လ Faces မဂၢဇင္း အဆက္ပါ။ ဒီေဆာင္းပါးေတြရဲ႕ ဆိုလိုရင္းအခ်ဳပ္က "မဂၤလာတရားေတြဟာ အရြယ္အလိုက္ သတ္မွတ္ထားျခင္းျဖစ္တယ္" ဆိုတဲ႔ အဆိုကို ေထာက္ခံေဆြးေႏြးတာမ်ိဳးပဲျဖစ္ပါတယ္။)
ပထမဂါထာမွာ ပါတဲ့ လူမိုက္မေပါင္း၊ လူလိမၼာေပါင္း၊ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္း ကို ဆည္းကပ္ ဆိုတာကို ေမြးကင္းစ (tender ages) မဂၤလာလို႔ ပညာရွင္ အခ်ိဳ႕ ယူဆၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ကို အဓိကအခ်က္ ႏွစ္ခ်က္နဲ႔ ရွင္းျပလို႔ရပါတယ္။
၁။ သူတို႔ေလးေတြဟာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကို အလြယ္တကူ ခံယူတတ္ လို႔
၂။ ဒီသတ္မွတ္ခ်က္ကို တစ္ေသြမတိမ္းလိုက္ဖို႔ အခက္အခဲ မရွိေသးလို႔ -
ဆိုတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမြးဖြားၿပီးအခ်ိန္ကစလို႔ ကေလးငယ္ဟာ သူ႔ရဲ႕၀န္းက်င္က ျဖစ္ပ်က္ျပဳမူသမွ် အားလံုးကို ေလ့လာ မွတ္သားေနတတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ပထမဆံုး ၀န္းက်င္ဟာ အလြန္က်ဥ္းတဲ့ မိသားစု ဘ၀ေလး ထဲမွာပဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကေလးငယ္ရဲ႕ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးနယ္ဟာ လူအမ်ားစု သတ္မွတ္ ထားတဲ့ မေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ေကာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာေတြထက္ မိသားစုရဲ႕ အေျပာ အဆိုနဲ႔အျပဳအမူအေပၚမွာ အမ်ားႀကီးမွီခိုေနပါတယ္။ ေက်ာင္းမသြားရေသးတဲ့ ကေလးငယ္ရဲ႕ ေကာင္း မေကာင္း အေပါင္းအသင္းဆိုတာဟာ မိသားစုရဲ႕ ေကာင္းမေကာင္း အမူ အက်င့္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို ေလွ်ာ့တြက္လို႔ မရပါဘူး။ သူတို႔ဟာ ငါးႏွစ္မတိုင္မီ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ (မူႀကိဳဟာ ေယဘုယ် မဟုတ္၊ ခၽြင္းခ်က္ပါ။)
ငါးႏွစ္ျပည့္လို႔ ေက်ာင္းသြားၿပီဆိုတဲ့ ကေလးရဲ႕ ၀န္းက်င္ဟာ ပိုက်ယ္လာပါ တယ္။ လူလည္း ပိုစံုလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕အတြက္ လူမိုက္ မေပါင္း လူ လိမၼာေပါင္း ဥပေဒသကို လိုက္နာဖို႔ အခက္အခဲ မရွိလွေသးပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးတာ၀န္ကို မိသားစုက ရာႏႈန္းျပည့္ ယူထားလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သူတို႔ေလးေတြအတြက္ ဘယ္သူက လူမိုက္ ၊ ဘယ္သူက လူလိမၼာလဲ။
ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ လူလိမၼာ၊ လူမိုက္ ကန္႔သတ္ခ်က္က အလြန္ ႐ိုး ရွင္းပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ရဲ႕ ရာဟုေလာ၀ါဒသုတ္လာ ကိုယ္႔အက်ိဳး၊ သူတစ္ပါး အက်ိဳး၊ ႏွစ္ဖက္အက်ိဳး ဆိုတာနဲ႔ ျပည့္စံုပါတယ္။ တစ္နည္း ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ ယဥ္ေက်းေကာင္းမြန္သူနဲ႔ မယဥ္ေက်းေကာက္က်စ္သူ ဆိုတာ နဲ႔ ျပည့္စံုပါတယ္။ ႏႈတ္ၾကမ္းတဲ့ ကေလး၊ အသတ္အပုတ္ ႀကိဳက္တဲ့ကေလး၊ စိတ္ပုတ္တဲ့ကေလးနဲ႔ မေပါင္းနဲ႔ ဆိုရင္ ရပါၿပီ။
ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆိုရင္ ဒီမဂၤလာေတြက ဘာျဖစ္လို႔ ေမြးကင္းစ (tender age) မဂၤလာလို႔ ေခၚရတာလဲ၊ လူႀကီးေတြနဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ဘူးလား။ ဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ အတြက္ ဒီ မဂၤလာေတြ ရွိေနႏိုင္ရင္ေကာင္းပါတယ္။ ျပႆနာက အၿမဲတမ္းရွိေနႏိုင္မလား။ မရွိႏိုင္ပါဘူး။ မရွိလို႔လည္း ကေလးဘ၀ကေလာက္ ထိခိုက္ပ်က္စီးဖို႔ေတာ့ ရာခိုင္ႏႈန္း နည္းသြားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ မလဲ။ အရင္အေျဖႏွစ္ခုပါပဲ။
၁။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ တိုက္ခိုက္မႈ ကေလးငယ္ေတြေလာက္ သူတို႔မခံရေတာ့ ဘူး။
၂။ ဘ၀လိုအပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဒီဥပေဒသေတြကို တစ္ေသြမတိမ္း လိုက္နာဖို႔ ခက္သြားၿပီ။
ဒီမွာေတာ့ ႏွစ္ကေနစၿပီး ၾကည့္တာက ပိုရွင္းပါတယ္။ ကေလးက လူမိုက္ မေပါင္းနဲ႔ဆိုရင္ မေပါင္း ဘဲေနလို႔ ျပႆနာမရွိေပမဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင္း အေျခ အေန အရပ္ရပ္ကို ေထာက္ ဆၿပီး မေကာင္းေပမဲ့ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္း ေပါင္းသင္းေနရတတ္ပါတယ္။
ဒီလိုေပါင္းလို႔ တစ္ဖက္လူရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈ ခံရရာမွာလည္း လူႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ ပိုင္ဟန္၊ ကိုယ္ပိုင္ ယံုၾကည္မႈ စသည္တည္ေဆာက္ထားၿပီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ အလြယ္တကူ မကူးစက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ။ အနည္းနဲ႔ အမ်ား အဖ်ားခတ္တာ မ်ိဳး ေတာ့ရွိသြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူဟာ ကေလးငယ္လို ျမင္ျမင္သမွ် ပံုတူ ကူးခ်တဲ့ အဆင့္ေတာ့မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
မေကာင္းလွတဲ့လူေတြကို ေပါင္းရတတ္တယ္ဆိုတဲ့ ေနာက္အေၾကာင္း တစ္ ခ်က္ကေတာ့ လူႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္ က်ယ္၀န္း လာျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိရဲ႕ အလုပ္ရွင္ဟာ သိပ္မစြံလွဘူး ဆိုတာ သိေပမယ့္ အလုပ္သစ္ရွာမရခင္ ေပါင္းကိုေပါင္းမွ ရပါလိမ့္မယ္။ မိမိေနာက္မွာ ရွိေနတဲ့ မိသားစုရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးဆိုတာေတြကို ေထာက္ ဆေနရပါတယ္။ မေကာင္းမွန္းသိလ်က္နဲ႔ ထြက္သြားဖုိ႔ လမ္းစ လံုး၀မရွာျခင္း က ေတာ့ မွားပါတယ္။
လူႀကီးတစ္ေယာက္အတြက္ လူဆိုးလူေကာင္းကို ဘယ္လို သတ္မွတ္မလဲ။
အလြန္က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ လူမႈေရးဆိုင္ရာ ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေမးခြန္းကို စနစ္တက် ေျဖဆိုဖို႔ စာတစ္ေစာင္ က်မ္းတစ္ဖြဲ႕ေတာင္ မလံုေလာက္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘာေ ၾကာင့္လဲဆိုရင္ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ မတူလို႔ပါ။
လူမိုက္ဆိုတာ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ မေကာင္းသူလို႔ အက်ဥ္းဆံုး ေျပာ လို႔ေတာ့ ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ “ဘယ္လို ကာယကံကေကာင္းၿပီး ဘယ္လို ကာယကံက မေကာင္းတာလဲ” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းလည္း တက္လာေရာ အေျဖေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ျဖစ္သြားေတာ့မွာပါ။ ႏႈတ္ခ်ိဳ-စိတ္ပုတ္၊ ႏႈတ္ၾကမ္း-စိတ္ေကာက္ စတာေတြေရာေထြးလာပါတယ္။ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကလည္း ယံုၾကည္ ကိုး ကြယ္မႈ အေျခအေနစတာေတြကို အေျခခံၿပီး ကြဲျပားလာပါေတာ့တယ္။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ေပတံကို ခရစ္ယာန္၊ မြတ္စလင္ေတြက လက္ခံမွာ မဟုတ္သလို မြတ္စလင္ရဲ႕ေပတံကိုလည္း ခရစ္ယာန္၊ ဗုဒၶဘာသာေတြက သေဘာမတူ ၾက ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အက္သစ္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ "ဘယ္ဟာက အမွား၊ ဘယ္ဟာက အမွန္ (What is right and what is wrong)" ျပႆနာက တူညီတဲ့အေျဖ ထြက္ မလာပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ “ဘံု” လက္ခံမႈေတာ့ ရွိပါတယ္။ ညွင္းဆဲမႈဟာ မေကာင္းဘူး (သတ္မႈဟာ ဘံုတူညီခ်က္ထဲ မပါ၀င္ပါဘူး)၊ အႏိုင္က်င့္မႈ၊ ကၽြန္စနစ္ဟာ မေကာင္းဘူး။ လိမ္ညာမႈ၊ ခိုးယူမႈဟာ မေကာင္းဘူး စတဲ့ အခ်က္ေတြမွာ တူညီၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္အတြက္ လူဆိုးလူေကာင္း သတ္မွတ္ ခ်က္ဟာ ကေလးငယ္ရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ထက္ အမ်ားႀကီး က်ယ္၀န္း ရွဳပ္ေထြးလာပါေတာ့တယ္။ တကယ္လို႔ သူဟာ ယဥ္ေက်းမႈ ေပါင္းစံု၊ ကိုးကြယ္ မႈေပါင္းစံု၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာေနမယ္ဆိုရင္ ဒီသတ္မွတ္ခ်က္က ပိုလို႔ေတာင္ ရွဳပ္ေထြးပါတယ္။
လူေကာင္းဆိုရာမွာလည္း သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ဘယ္လိုပဲကြာျခားေနပါေစ၊ “ဘံု” တူညီခ်က္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ ႐ိုးသားမႈ၊ မာန္မာန နည္းပါးမႈ၊ ကတိ တည္မႈ၊ အက်ိဳးလိုလားမႈ စတာေတြဟာ တစ္ကမာၻလံုး ဆိုင္ရာ “စံ” ေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ပါေစ လူႀကီးတစ္ေယာက္အတြက္ “လူမိုက္မေပါင္း၊ လူလိမၼာေပါင္း” ဥပေဒသဟာ လိုက္နာဖို႔ အမ်ားႀကီးပိုခက္ခဲလာတယ္။ ေပါင္း ရသည္ဆိုေစဦးေတာ့ စိတ္ေပါင္းကိုယ္ခြာ၊ စိတ္ခြာကိုယ္ေပါင္း ဥပေဒသေတြေ ၾကာင့္ ထိခိုက္မႈ သိပ္မရွိလွေတာ့ပါဘူး။
“လူဆိုးမေပါင္း ၊ လူလိမၼာေပါင္း” ဥပေဒသေတြဟာ ေမြးကင္းစအတြက္ အေရး ပိုႀကီးပါတယ္။ ဒီထက္အနည္းငယ္ ပိုႀကီးလာတဲ့အခါမွာ တတိယ မဂၤလာျဖစ္ တဲ့ “ပူေဇာ္ထိုက္သူကို ပူေဇာ္” ဥပေဒသ တက္လာပါတယ္။ အရြယ္အားျဖင့္ တန္းတူ ေျပာဖို႔ခက္ပါတယ္။ ငါးႏွစ္ကေလးငယ္ဟာ ပတ္၀န္းက်င္က ေလ့လာ စရာေတြကို ေလ့လာႏိုင္ေပမဲ့ “ပူဇာစ ပူဇေနယ်ာနံ” လုပ္ရမွန္းေတာ့ မသိေသး ပါဘူး။
ဒီမဂၤလာသံုးခ်က္ကို အေၾကာင္း အက်ိဳးဆက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အေသ၀နာစ, ပ႑ိတာနဥၥ ကေန ပူဇာစ ဆီကို သြားပါတယ္။ လူမိုက္မေပါင္း လူလိမၼာေပါင္းၿပီးတဲ့ ေနာက္မွသာ သူဟာ ပူေဇာ္ထိုက္သူလို႔ အသိအမွတ္ျပဳမႈ၊ လိုက္နာမႈ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တနည္းေျပာရရင္ ေရွ႕မဂၤလာ ႏွစ္ပါးက ပက္စစ္ (Passive)သေဘာ၊ ေနာက္ဆံုး မဂၤလာက အက္တစ္(Active) သေဘာ လို႔ဆိုရင္ ရတန္ေကာင္းပါတယ္။
ဘယ္သူက ပူေဇာ္ထိုက္တာလဲ။
ေရွ႕ေမးခြန္းလိုပါပဲ။ ေမးခြန္းမထုတ္တတ္ေသးတဲ့ ကေလးငယ္အတြက္ ဒီအေျဖက ႐ိုး႐ိုးရွင္း႐ွင္း ေလးပါ။ ဗုဒၶဘာသာအတြက္ ရတနာသံုးပါး၊ မိဘ၊ ဆရာ (နဲ႔ အျခား႐ိုေသထိုက္သူ) ဆိုရင္ လံုေလာက္ပါ တယ္။ သူတို႔ကို ဒီလမ္းစဥ္ အတိုင္းလည္း ခ်မွတ္ေပးသင့္ပါတယ္။
လူႀကီးတစ္ေယာက္အတြက္ “ပူေဇာ္ထိုက္သူကို ပူေဇာ္” ဆိုတာကို လိုက္နာဖို႔ လြယ္ကူေပမဲ့ “ဘယ္သူေတြက အပူေဇာ္ခံထိုက္တာလဲ” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ရွဳပ္ေထြးလာျပန္ပါတယ္။ ဘာသာနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈကေျပာတဲ့ အထက္ပါ ပူေဇာ္ထိုက္သူဆိုတာေတြကို သူက ေမးခြန္းေတြ ထုတ္လာ တတ္ ပါတယ္။ ထုတ္လည္း ထုတ္ရပါမယ္။ ဘုရားနဲ႔တရားကလြဲရင္ ေမးခြန္းထုတ္စရာေတြ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါက ျပႆနာႀကီးမဟုတ္ေသးပါဘူး။ မပူေဇာ္သင့္မွန္း သိသူကို ပူေဇာ္ခ်ဥ္းကပ္ေန ရတဲ့ ျပႆနာက ဒီထက္ပိုႀကီးေနႏိုင္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သေဘာမတူေလာက္ပါဘူး။ ဒါဟာ အာရွရဲ႕ ေရွး႐ိုးစြဲ ယဥ္ေက်း မႈႀကီးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ မမွန္မွန္းသိလ်က္နဲ႔ ဆရာတင္ထားရတာ၊ ဆရာမတင္ခ်င္ဘဲ မေတာ္လွန္ရဲလို႔ “ဗ်ာ ၊ ဘုရား” ထူးေနရတာေတြ အာရွ ယဥ္ေက်းမႈထဲမွာ ပိုမ်ားေနပါတယ္။ ဒါကလည္း ကမာၻ႕ပညာရွင္ေတြ လက္ခံ ထားတဲ့ အခ်က္ပါ။
ဒီအခ်က္ေၾကာင့္ ဒီေန႔အထိ အာဏာရွင္ေတြ ေနရာရေနတာလည္း ျဖစ္ ပါ တယ္။ မွန္တာ၊ မမွန္တာထက္ ျပႆနာ မျဖစ္ေရးကို ဦးတည္တတ္ၾကပါတယ္။ အေနာက္ရဲ႕ ေယဘုယ် “စံ” က မမွန္ဘူးထင္ရင္ ျပႆနာကိုရင္ဆိုင္ရမယ္ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးေလာကမွာ “ပူဇာစ ပူဇေနယ်ာနံ” ေနရာေတြလဲြေနၿပီး လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႀကီးလည္း ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
လူ႔နဲ႔၀န္းက်င္ဆက္ဆံေရး မဂၤလာသံုးပါးဟာ ဘယ္အရြယ္အထိ အေရးပါေနပါ သလဲ(အေရးအပါ ဆံုးလဲ)ဆိုရင္ ေမြးကင္းစကေန ဆယ္ေက်ာ္သက္အထိလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီမဂၤလာသံုးပါးဟာ ေမြးကင္းစမဂၤလာ(Tender-aged blessing) ေတြဆိုတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ပညာရွင္တခ်ိဳ႕ရဲ႕ အယူအဆကို ေထာက္ ခံၿပီး ေဆြးေႏြးလိုက္ပါတယ္။
၁။ သူတို႔ဟာ ပတ္၀န္းက်င္ဆီက ေလ့လာယူခ်ိန္ ၊ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ အရွိဆံုးအခ်ိန္
၂။ ေပါင္းဖို႔ ေရွာင္ဖို႔လည္း လြယ္ကူတဲ့ အခ်ိန္
၃။ သူတို႔ က်င္လည္ရတဲ့ ၀န္းက်င္ရဲ႕ က်ဥ္းေျမာင္းမႈ -
ဒီ သံုးခ်က္ဟာ ဒီအယူအဆရဲ႕ အေျဖေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဇင္ေဝေသာ္
ကဆုန္လျပည့္ကေတာ႔ တစ္လအထိကြာသြားၿပီ
ခါတိုင္း လျပည့္လကြယ္က တစ္ရက္ေလာက္ပဲ ကြာတတ္တာ။
ကဆုန္လျပည့္ကေတာ႔ တစ္လအထိကြာသြားၿပီ။
သီဟိုဠ္၊ ျမန္မာက ကဆုန္လျပည့္ (Wesak) ေရာက္ေနၿပီ။
တရုတ္ျပကၡဒိန္က တစ္လလိုေသးတယ္။
ေအာင္ျမင္တဲ့ဘ၀ရဲ႕ ဥပေဒသေလးခ်က္
(Four blueprints of a successful life)
ဒုတိယဂါထာမွာလာတဲ့ မဂၤလာ(၃) ပါးကေတာ့ ပထမဂါထာနဲ႔ တြဲၿပီးၾကည့္ မွ ႏွစ္ၿခိဳက္လက္ခံစရာ ပိုေကာင္းသလို ေဒသနာေတာ္နဲ႔လည္း ညီညြတ္ ပါ တယ္။ စတုတၳစကၠသမၸတၱိသုတ္တို႔ကို ေထာက္ၾကည့္ျခင္း အားျဖင့္ ဒီမဂၤလာ သံုးပါးရဲ႕ သာမညအမည္ကလည္း ေမြးကင္းစမဂၤလာ (Tender-aged) ပဲျဖစ္ပါတယ္။
သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ရာမွာေန၊ ေရွးအတိတ္ကံေကာင္းရွိ၊ မိမိကိုယ္ကို ထိန္း သိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ဆိုတဲ့ အထဲက "ပဋိ႐ူပကို=သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ ရာမွာေ န" ၾကည့္ရင္ ေမြးကင္းစေတြ လူငယ္ေလးေတြ အတြက္ ပိုအေရးပါတယ္ ဆို တာကို ေတြ႕ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ပဋိ႐ူပကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျပာထားတာက ကုသိုလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာရွာေဖြလို႔ ေကာင္းတဲ့ေနရာ ဆိုတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ပညာရွာေတာ့မယ္၊ ပညာေရး ေလာကထဲ၀င္ေတာ့မယ့္ ကေလးငယ္အတြက္ ပညာေရးေကာင္းမြန္တဲ့ေနရာမွာ ရွိေနဖို႔ အလြန္အေရးႀကီး ေနပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ပြဲဦးထြက္အားသာခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
၀န္းက်င္နဲ႔ ဗီဇ (Nature and Narture)
ပဋိ႐ူပဟာ ကေလးရဲ႕ပညာေရးအတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးပါသလဲ ဆိုတာ နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကမာၻနဲ႔ခ်ီၿပီးၾကည့္ရင္ ပိုသိသာပါတယ္။ စကၤာပူနဲ႔ ကိုရီးယား မွာရွိတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ဉာဏ္ရည္ ဉာဏ္ေသြး ဟာ ျမန္မာျပည္က ကေလးေ တြရဲ႕ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးထက္ အမ်ားႀကီးပိုသာေနပါသလား။
အေနာက္က ကေလးေတြရဲ႕ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးက အာရွတိုက္က ကေလးေတြရဲ႕ ဉာဏ္ရည္ ဉာဏ္ေသြးထက္ ဘာေတြပိုသာေနပါသလဲ။ အေျဖက မကြာလွဘူး ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေယဘုယ်ကို ၿခံဳၾကည့္ရင္ သာ တယ္ဆိုတာ လံုး၀မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေနထိုင္ရတဲ့ ေနရာ၊ ၀န္းက်င္ကို အမွီျပဳၿပီး ကေလးရဲ႕ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ပံုေတာ့ ကြာသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ “Nature and nurture” သီအိုရီပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တိုက္ဆိုင္လို႔ သာဓကေလးတစ္ခု ဆြဲျပခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကပါလာတဲ့ သေျပခက္ ကေလးတစ္ခက္ကုိ စကၤာပူမွာစိုက္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ျမန္ မာျပည္ကပါလာတဲ့ “ဗီဇ-Nature” မကုန္ခင္ အထိ အဲဒီသေျပပင္က သေျပ ရြက္ေလးဟာ ျမန္မာျပည္ကအတုိင္း ရွိေနေပမယ့္ ေနာက္ထြက္လာတဲ့ သေျပရြက္ေတြကေတာ့ သေျပရြက္မွန္းမသိရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ႀကီးမား လာခဲ့လို႔ သေျပပင္ဟာ သေျပ ပင္နဲ႔တူတာထက္ သရက္ပင္နဲ႔ ပိုတူလာခဲ့ပါ တယ္။ ဒါဟာ သူရဲ႕ဗီဇကို ၀န္းက်င္ကတဖန္ပံုေဖာ္ေပး လိုက္ျခင္း သာဓက ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး (၁၆) ႏွစ္ (၁၉) ႏွစ္ေအာက္ လူငယ္ ကမာၻ႕ဖလားေဘာလံုးၿပိဳင္ ပြဲေတြကိုလည္း ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘရာဇီးဟာ အိုလံပစ္ ခ်န္ပီယံ ဘယ္ႏွႀကိမ္ ျဖစ္ဖူးပါသလဲ။ တစ္ႀကိမ္ပဲ ရဖူးပါေသးတယ္။ ဒီေကာက္ခ်က္က ေျပာျပေနတာက လူငယ္ဘ၀မွာ ကေလးေတြရဲ႕ အရည္ အေသြးဟာ သိသာလွတဲ့ ကြာဟ မႈ မရွိလွဘူးဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ေနးခ်ား(ဗီဇ)ကို နားခ်ား(၀န္းက်င္)က ပံုေဖာ္ ေပးလိုက္ မႈေၾကာင့္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းအတန္ၾကာတဲ့ အခါမွာ သူဟာ အစြမ္းကုန္ ဖူးပြင့္ လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးကမာၻ႕ဖလားမွာေတာ့ ဘရာဇီးကို ဘယ္သူမွ ယွဥ္လို႔မရေသးဘူး ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ေက်းညီ ေနာင္ ပံုျပင္ကမွ (ေမြးကင္းစကေလးရဲ႕ ေနရာနဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ့ ၀န္းက်င္ကိစၥကို ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္) ဒ႑ာရီ ဆန္ေနပါေသးတယ္။ လက္ရွိကမာၻမွာ ၾကည့္စရာ သာဓကေ တြ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ ရွိေနပါတယ္။
ကမာၻတစ္၀ွမ္းလံုးက ကေလးေတြရဲ႕ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးေတြဟာ မကြာပါ ဘူး။ သူ႕ကို ဘယ္ေျမ မွာ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးမလဲ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ပညာသင္ေစ မလဲ၊ ဘယ္လို၀န္းက်င္မွာ သူ႔ကို ေနေစမလဲ ဆိုတာဟာ ဒီကေလးရဲ႕ အနာ ဂတ္လားရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
နံပါတ္ႏွစ္က “ပုေဗၺစ ကတပုညတာ” ပါ။ ဒါကုိ ဗုဒၶဘာသာက “ကံ” လို႔ေျပာပါ တယ္။ “ကံ” ကိုမယံုၾကည္တဲ့ ဘာသာဝင္ေတြနဲ႔ ဘာသာမရွိသူ၊ သိပၸံဖက္ ယိုင္သူေတြက “ဗီဇ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ထာ၀ရ ဖန္ဆင္းရွင္ကို ယံုၾကည္တဲ့ သူေတြက “ထာ၀ရဖန္ဆင္းရွင္ရဲ႕ အလိုေတာ္က်” လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဘယ္ လိုပဲ ေခၚေခၚ ဒီအခ်က္ဟာလည္း အေရးႀကီးလွတဲ့ အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဗုဒၶေဒသနာေတာ္ရဲ႕ ထူးျခားမႈက ၀န္းက်င္ (ပဋိ႐ူပ) က ေရွ႕မွ လာၿပီး ဗီဇ (ပုေဗၺစကတပုညတာ) က ေနာက္က လိုက္လာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
"ဗီဇ"ဆိုတာ အတိတ္ရဲ႕အက်ိဳးဆက္ျဖစ္ၿပီး "၀န္းက်င္"က ပစၥဳပၸန္ရဲ႕လုပ္ရပ္ျဖစ္ ပါတယ္။ ဒါကို ေထာက္ၾကည့္ရင္ သိပၸံက ေျပာတဲ့ “Nature and Nurture” ကို ဘုရားစကားေတာ္က “Nurture and Nature” လို႔ ေရွ႕ေနာက္ေျပာင္းလိုက္ သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီထက္ရဲရဲၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ Nature ထက္ Nurture က ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ေတာင္ ယူဆလိုက္ႏိုင္စရာ ရွိပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ၀န္းက်င္နဲ႔ ဗီဇဟာ အတူတူပဲ အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။
ဗီဇရဲ႕အေရးပါမႈကို မညွာမတာ အမုန္းခံၿပီး ေထာက္ခံေျပာဆိုသူေတြထဲမွာ လီကြမ္းယုက ေရွ႕ဆံုး ထဲမွာ ပါ၀င္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္မိဘႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ေနမိဘႏွစ္ေယာက္က ေမြးတဲ့ကေလးေတြဟာ လူေတာ္ ေလးေတြ ျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္။ ဆရာ၀န္နဲ႔ သူနာျပဳ မိဘႏွစ္ပါးက ေမြးတဲ့ ကေလးေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕ကေတာ္ၿပီး တခ်ိဳ႕က ခပ္ညံ႕ညံ႕ေလးေတြ ျဖစ္မယ္။ မြဲေျခာက္ေျခာက္အေရာင္ ျမင္းႏွစ္ေကာင္က ေဖြးဆြတ္ေနတဲ႕ ျမင္းေလးေမြးဖို႔ ခက္ခဲေၾကာင္း မၾကာမၾကာ ေျပာဆိုေနတတ္ပါတယ္။
ဗီဇဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုရင္ ကိုယ္မတတ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥမို႔၊ ၿပီးခဲ့ တဲ့ ကိစၥမို႔၊ ဗုဒၶ ဘာသာစကားနဲ႔ဆိုရင္ အတိတ္ကံက ကိုယ့္အတြက္ ေ၀စု ခ် လိုက္ၿပီမို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
၀န္းက်င္နဲ႔ဆက္ဆံေရးကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုရင္ ကိုယ့္ ၾကမၼာကို ကိုယ္ဖန္တီး ခြင့္ ရေနလို႔ပါ။ ဗီဇရဲ႕အားနည္းခ်က္၊ အတိတ္ကံရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို ပစၥဳပၸန္အလုပ္နဲ႔ အားျဖည့္ အႏိုင္ ယူႏိုင္ခြင့္ ရွိေနလို႔ပါ။
ရန္ကုန္မွာေနစဥ္ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားေလးေတြကို မၾကာမၾကာ ေျပာမိတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။ “မင္းတို႔က “ကံ” သိပ္ေကာင္းေတာ့ ေမြးကတည္းက ရန္ကုန္မွာ ေမြးတယ္။ ငါတို႔က “ကံ” မေကာင္းေတာ့ ေက်းလက္မွာ ေမြးတယ္။ ရန္ကုန္ကို ေရာက္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးရင္းႏွီးခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု ငါတို႔ကိုယ္တုိင္ ရန္ကုန္ေရာက္ေနၿပီ။ အတိတ္ကံရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို ျဖည့္ ဆည္း ေပးလိုက္ႏိုင္ၿပီ။ အခုခ်ိန္ကစလို႔ ငါတို႔တာထြက္တဲ့ေနရာတူေနၿပီ။ ပစၥဳပၸန္ကံသာတဲ့သူက ေရွ႕ေရာက္ ေတာ့မယ္။ ေယဘုယ်ကို ၿခံဳေျပာရရင္ ငါတို႔ကေတာင္ သာဖို႔ရွိေနတယ္။ အေၾကာင္းက သက္လံုပဲ။ အေ၀းႀကီးက လာခဲ့ရေတာ့ ငါတို႔သက္လံုက မင္းတို႔ထက္ ေကာင္းေနႏိုင္တယ္။ ငါတို႔ကိုစိန္ေခၚၿပီး ၿပိဳင္ၾကပါ။” ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးပါ။ တကယ္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါဟာ ပုေဗၺစကတပုညတာ ကို သပၸဳရိသူပနိႆယ (မိတ္ေဆြေကာင္းရွိမႈ၊ အမွီေကာင္းမႈ)၊ ပဋိ႐ူပ (ေနရာရ၊ ေနရာယူမွန္မႈ)နဲ႔ လွမ္းၿပီး စိန္ေခၚလိုက္မႈမ်ိဳးပါ။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ဗီဇကို ၀န္းက်င္မွီၿပီး အမီ လိုက္ျခင္းပါပဲ။ သူတို႔ဟာ ေခတ္စကားနဲ႔ ၅၀/၅၀ စီပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဗီဇပါေကာင္းၿပီး ၀န္းက်င္လည္း ပထမတန္းစားမွာ ရွိေနတဲ့ ကေလး မ်ိဳး ကို ဗီဇညံ႕ ၀န္းက်င္ေကာင္းတဲ့ ကေလးက အမီလိုက္ဖို႔ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ဒီအခ်က္ကိုလည္း လက္ခံထားရပါမယ္။
ဒါကို ဘယ္ေနရာေတြမွာ ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႔ရသလဲ ဆိုရင္ လစာ၊ အလုပ္ အကိုင္၊ ရာထူး စတာ ေတြမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ လူႏွစ္ေယာက္ဟာ ႀကိဳးစားမႈ တူ၊ အခ်ိန္ေပးမႈတူ(ပစၥဳပၸန္ကံ)လို႔ ဘြဲ႔အတူတူ ရသြား ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လစာေတြ၊ သူတို႔ရာထူးေတြ၊ သူတို႔ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြေတာ့ သြား မတူႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာပစၥဳပၸန္ကံေၾကာင့္လို႔ ဆိုမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အတိတ္ ကံ ရဲ႕ အေရးပါမႈကို လံုး၀ ေမ့ထားလို႔ မရပါဘူး။ ဒီလိုေနရာမွာ အတိတ္ကံက ပိုအေရးပါေနပါတယ္။ ဒါကိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာက “ကံ” လို႔ေခၚၿပီး ကံကို မယံု ၾကည္သူေတြက “Luck” လို႔ေခၚၾကပါတယ္။
ကံလို႔ပဲ ေခၚေခၚ “Luck” လို႔ပဲေခၚေခၚ ဘ၀မွာ ဒါလည္း အေရးႀကီးတယ္ ဆုိတာကိုေတာ့ တညီတညြတ္တည္း လက္ခံထားၾကရပါတယ္။
ဆက္ရန္
ဇင္ေဝေသာ္
