လူေကာင္းမ်ားပင္ လိုက္မိတတ္သည့္ အဂတိ

အဂတိတရားေလးပါးကို ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာတိုင္းသိၾကသည္။ ခ်စ္၍ အဂတိလိုက္၏၊ မုန္း၍အဂတိလိုက္၏။
ေၾကာက္၍ အဂတိလိုက္၏။ မသိ၍ အဂတိလိုက္၏။ ေရွ႕ သုံးပါးေသာ အဂတိကို သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ရေအာင္ ေရွာင္ႏိုင္ၾက၏၊
ေနာက္ဆုံး အဂတိ ကမူ သူေတာ္ေကာင္း႐ုံမွ်ျဖင္႔ မလုံေလာက္ေတာ႔ေပ။

ဤ၌ မသိျခင္းဟူသည္ သစၥာေလးပါးႏွင္႔ မဆိုင္ေတာ့၊ အမႈ အခင္း ေရးရာကို က်က် နန မသိျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ စိတ္ရင္း ေကာင္းသူမ်ားပင္ လြန္က်ဴးမိတတ္ေတာ႔၏။ မသိ ဆိုရာ၌ သတင္း အခ်က္ အလက္၊ အေထာက္ အထား မျပည့္စုံျခင္း၊
ျပည့္စုံပါေသာ္လည္း သုံးသပ္မႈ လြဲေခ်ာ္တတ္ျခင္း တို႔ ျဖစ္ႏိုင္ျပန္သည္။ မည္သို႔ ဆိုေစ မတရားမႈ ျဖစ္လွ်င္ အဂတိ သာျဖစ္ေတာ႔၏။

ကိုယ္တိုင္ မ႐ိုးသားသျဖင္႔ ျဖစ္ရေသာ အဂတိ က ကိုယ္တိုင္သိေသာ္လည္း အခ်က္ အလက္ မမီ၊
ဉာဏ္ မမီ၍ ျဖစ္ရေသာ အဂတိ က ကိုယ္တိုင္ပင္ မသိတတ္။ နစ္နာလွ၏၊ ရိုးသားေသာ အဂတိ ျဖစ္၏။

ေလာက၌ "မသိလို႔ မွားမိတာပါ" ဟု ခြင္႔လႊတ္လို႔ရ၏။
ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ေဒသနာ ၌မူ မသိျခင္းကို "မသိရွာ လု႔ိပါ" ဟု မေျပာ မေဟာခဲ႔။
ဘဝ သံသရာ၊ ဘဝ ဒုကၡ၏ ပင္မ ေၾကာ႐ိုးဟု မွာတမ္း႐ွိခဲ႔သည္။

ရိုးသားလ်က္ မွားတတ္ေသာ ေမာဟာဂတိသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အေကာင္းဆုံးဟု ၾကည့္မိသည္။
အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ကိုယ္တိုင္ အဂတိ လိုက္ေနမွန္း မသိေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။
ကိုယ္တိုင္ မွန္သည္ဟု ထင္ေနေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။

ရိုးသားေသာ အဂတိ။ ရိုးသားမႈက ရိုးသားမႈ၊ အဂတိက အဂတိ။
သတိ၊ ပညာမွ လြဲ၍ ကုစားထုံး မ႐ိွ။ တိေလာက ဂုရု ကို ဦးၫႊတ္မိပါ၏။ ။


သီဟနာဒ







Copyright © 2012 ကမ္းလက္. All rights reserved.

Post a Comment