Generally new generations are more educated but not more intelligent.
It is Kamma that differentiates beings( Kammam satte vibhajjhati)
"Neither of his parents could read or write.He grew up in a small and ignorant village."
Of Shakespeare, Col. Ingersol
"Human inequality springs from two sources, nature and nurture."
J.B.S. Haldane.The inequality of Mankind" p.23.
According to Buddhism this inequality is due not only to heredity, environment, nature and nurture, but also to the operation of the law of Kamma or ,in another words, to the result of our own inherited past actions and our present doing.
Perplexed by the seemingly inexplicable, a young truth-seeker named subha approached the Buddha and questioned him regarding it.
The Buddha's reply was
"All living beings have actions as their own, their inheritance, their congenital cause, their kinsman, their refuge. It is Kamma that differentiates beings into low and high state.
The problems posed by Subha
1) Short-lived and Long-lived
2) The diseased and the healthy
3) The ugly and the beautiful
4) The powerless and powerful
5) The poor and the rich
6) The low-born and the high-born
7) The ignorant and the wise
1) "If a person destroy life, is a hunter.....as a result of his killing when born amongst mankind, will be shorted-lived."
"If a person avoids killing.......as a result of his non-killing when born amongst mankind, will be long-lived.
2) "Harming. As a result of harmfulness,........he will suffer from various diseases."
"Not harming.................will enjoy good health."
3) "Is wrathful, turbulent, irritated......as a result of irritability,.......will become ugly."
"Is not wrathful..............................as a result of amiability,.......will be beauty."
4) "Is jealous, envies, stores jealousy in his heart. As a result of his jealousy,............,will be powerless."
"Is not jealous, does not envy,.........................as a result of his absence of jealousy,.......,will be powerful.
5) "Does not give any anything for charity, as a result of his greediness,....will be poor."
"Is bent on charitable giving, as a result of his generosity,.....,will be rich."
6) "Is stubborn, haughty, honors not those who are worthy of honor, as a result of his arrogance and irreverence,.....,will be of low-birth.
"Is not stubborn...................................will be of high-birth.
7) "Does not approach the learned and the virtuous and inquire what is good and what is evil, what is right and what is wrong, what should be practiced and what should not be practiced, what should be done and what should not be done, what conduces to one's welfare and what to one's ruin,....as a result of his non-inquiring spirit,...will be ignorant.
"Does approach the learned..........will be intelligent."
(Cullakammavibhanga Sutta)
It is obvious that kammic tendencies could not only influence our physical organism, but also nullify the potentiality of the parental cells and genes-hence the significant of the Buddha's enigmatic statement "We are the heirs of our own actions."
Depending on this difference in Kamma, appears the difference in the birth of beings, high and low, base and exalted, happy and miserable.
Depending on this difference in Kamma, appears the difference in the individual features of beings, as beautiful and ugly, high-born and low-born, well-built and deformed.
Depending on this difference in Kamma, appears the difference in the worldly condition of beings, as gain and loss, fame and disgrace, blame and praise, happiness and misery.
(Atthasalini)
From a Buddhist standpoint, our present mental, moral, intellectual, and temperamental differences are preponderantly due to our own actions and tendencies, both past and present.
Further more info.
Kamma is the law of moral causation. Rebirth is its corollary. Both Kamma and rebirth are interrelated.
What is the cause of the inequality of mankind?
How do we account for the unevenness in this ill-balanced world?
Either there is a definite cause for this inequality or there is not. If there is not, the inequality is purely accidental.
The majority of mankind attribute this inequality to a single cause such as the will of a Creator Now, how do modern scientists account for the inequality of mankind?
Confining themselves purely to sense-data, they attribute this inequality to chemico-physical causes, heredity, and environment.
-chemico-physical phenomena are vital but Why should identical twins who are physically alike, inheriting like genes, enjoying the same privileges of upbringing, be temperamentally, intellectually and morally different?
-Heredity. Heredity alone cannot account for these vast differences. Strictly speaking, it accounts more plausibly for some of the similarities than for most of the differences.
-The theory of heredity cannot satisfactorily account for the birth of a criminal in a long line of honorable ancestors, for the birth of a Saint in a family of evil of genius and great spiritual teachers.
Ref:The Buddha and His teaching. Naradathera.P.333-343
ဗဟုမ႑ိဳင္စနစ္ထြန္းကားဖို႔
ကိုယ္႔ႏိုင္ငံကိုမ်ား ေျပာေနသလားလို႔၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းတဲ႔......
"အဲဒီအခ်ိန္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွာရွိတဲ႔ စစ္အစိုးရ၊ ဘုရင္၊ အာဏာရွင္ေတြက သေဘာထားကြဲလြဲမႈကိုပဲ အစိုးရကိုအၾကည္ညိုပ်က္ေအာင္လုပ္မႈလို႔ ယူဆ တုန္႔ျပန္ခဲ႔ေတာ႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ႔လူ႔အဖြဲ႔အစည္း (သို႔) ဗဟုမ႑ိဳင္စနစ္ထြန္းကားဖို႔ အခြင္႔မသာဘူးျဖစ္သြားတယ္" တဲ႔။
တရားမမွားဘူး၊ ေနရာမွားတယ္
ေငြေၾကးအပါအဝင္ ရုပ္ဝတၳဳေတြအားလုံးေသရင္ အကုန္ထားခဲ႔ရမွာလို႔ ေျပာ ၾကသလို (သားသမီး၊ ေဆြမ်ိဳး၊ တစ္စုံတစ္ေယာက္အတြက္ခ်န္ထားခဲ႔ရတာ ကုသိုလ္မဟုတ္လား) ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ ေရွးေရွးလူေတြ တည္ေထာင္၊ စုေဆာင္း ထားတဲ႔ ရုပ္ဝတၳဳေတြအေပၚ (နည္းပညာအပါအဝင္) မွီခို၊ သုံးစြဲေနရတာလို႔ ပါေျပာရင္ ပိုၿပီးျပည့္စုံမယ္။
ဘုရား အသုဘမွာေဟာတဲ႔တရားက မဂၤလာေဆာင္ထဲေရာက္ေနရင္ တရားမမွားဘူး၊ ေနရာမွားတယ္။
"အာ့နဲ႔ ဘုန္းက happy ေရာလား?"
ေအာက္ကပို႔စ္ကို ေမးထားတာပါ။ ေျပာရဦးမယ္။ လူေတြမတူတဲ႔အေၾကာင္း။
တေလာက ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္က ေဒၚလာ ၅၀၀ လွဴတယ္၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ဖို႔တဲ႔။ ရွင္းတယ္။
ေဘးက ဒကာမေတြကအံ႔ဩလို႔။ ဘယ္ဘုန္းႀကီးမွ လွဴတာမဟုတ္ဘူး၊ လူ႔ဂြစာႀကီး တဲ႔။
ဒါနဲ႔ "ဒကာႀကီးက က်ဳပ္ကိုဘာၾကည့္ၿပီးၾကည္ညိုတာလဲ" ဆိုေတာ႔
"ဆြမ္းစားၿပီး ဘာစကားမွမေျပာဘဲ အေပၚတက္တက္သြားလို႔" တဲ႔။ အံမယ္ "မင္းကြန္းတိပိဋကဆရာေတာ္ႀကီးအတိုင္းပဲ" က ပါေသးတယ္။ မီႀကိဳးေတြမ်ား ပစ္ကုန္မွ
feeling happyက်ဴပီအာ နဲ႔ ၾကာပီအူ
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကလည္း က်ဴပီအာပြဲ ၾကည့္ရသလိုပဲ။ အားေပးလို႔မွမၿပီးၾကေသးဘူး အတန္းဆင္းလက္မွတ္ တစ္ဂိုးေပးလိုက္ရၿပီ။
သူတို႔က "က်ဴပီအာ" ဆို ကိုယ္တို႔က "ၾကာပီအူ" ေပါ႔ေလ။
အေမေန႔၊ အေမသို႔......................(ရဟန္းတစ္ပါးေရးသည့္္) ေဆာ့ဝဲလ္ ပရိုဂရမ္းမင္းဝတၳဳ
(၁)
“သင့္ရဲ႕လြတ္လပ္မႈေတြအားလံုးဟာ
အခုထိငါ႔ရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ ရွိေနဆဲပါ” ဟု မပစ္လႊတ္မီ ေလးညွိဳ႕က ျမားတံေလးကို
တိုးတိုးေလးဆို၏။(တဂိုလ္း)
“ မွန္ပါတယ္အရွင္၊ ဒါေပမယ့္ သင့္ရင္ခြင္မွာ ထာဝရေထြးပိုက္မထားႏိုင္ေတာ့ သင္ထိမွန္ ေစခ်င္တဲ့အရာကို
ထိမွန္ဖို႔က ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးရဲ႕ တာဝန္တစ္ခုပါ” ဟု ျမွားတံကေလးက ေလးညိွဳ႕ကို
စကားျပန္ဆို၏။( သီဟနာဒ)
အေမကို ဘာနဲ႔မွ မတိုင္းတာနဲ႔ဟုဆိုခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာကေတာ့ သေဘာတူ လိမ့္မည္မထင္။
သူေရးခဲ့သည့္ “ အေမ” ကဗ်ာေလးကို ျပန္လည္လက္ယပ္ေခၚမိ၏။ စကားလံုး ေလးေတြက သူတို႔ကို
ေမ့ရပါ႔မလားဆိုၿပီး စိတ္ေကာက္ေနဟန္တူ၏။ ေရွာေရွာရွဴရွဴ မလာၾကေတာ့။
ဝမ္းနည္းမိ၏။ ေမ့ေလ်ာ့သူ၏ အျပစ္သာ။
“အေမဟာ “လ” မဟုတ္၊ဆန္း၊ ဆုတ္သည္ မရွိ။အေမဟာ “ပန္း” မဟုတ္၊ႏြမ္းပုပ္သည္ မရွိ။အေမဟာ “စမ္း” မဟုတ္၊ခမ္း၊ ယုတ္သည္ မရွိ။
မရေတာ့။
စကားလံုးေလးေတြ အမွန္ပင္ စိတ္ေကာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္၏။ ခြင့္လႊတ္ေတာ့ စကားလံုးေလးေတြနဲ႔
ေမာင္သစ္ေဝ (ျမင္းျခံ) ေရ။
အေမ့အသားသည္ ညိဳညက္၏။ အေမ့ပါးသည္ မနီေထြး၊ အေမ့လက္ေမာင္းမ်ားသည္ ေသးပိန္၏။
အေမ့ပါးစပ္သည္ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ရွႈပ္ပြမေန။ အေမ့ခႏၶာကိုယ္သည္ ပါးလ်၏။ အေမသည္
စာမဖတ္တတ္၊ အေမသည္ ဆံုးမစကားမေျပာတတ္။ ထိုအေမသည္ သူမ၏သားကို စၾကၤာမင္းထင္၏။
သူမသားႏွင့္ လက္ဆက္နိုင္ေလာက္သည့္ မိန္းကေလး ကမၻာေပၚတြင္မရွိဟုထင္၏။
အေမ့နားသည္ ေထာင္ရန္အသင့္ရွိေနတတ္၏။
“ ကိုရင္ အိမ္ၾကြခဲ့ဦး”
ရြာေရာက္ခိုက္ ထိုစကားမပါလည္း မနက္တစ္ေခါက္၊ ညတစ္ေခါက္ အိမ္ကိုၾကြ၏။ သို႔ေသာ္
တစ္ခါတစ္ခါ မွာတတ္၏။ “ ကိုရင္ အိမ္ၾကြခဲ့ဦး”
“ ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္ၾကြခဲ့ဖို႔ မွာတာလဲ”
“ မၾကြမွာစိုးလို႔” ဟုသာ ေျဖ၏။
ထူးျခားမႈတစ္ခုခု ရွိေလမလားဟု စဥ္းစား၏။ ဘာအေျဖမွ မရ။ ဘာထူးျခားမႈမွ မရွိ။
တစ္ခုေတာ့ ရွိ၏။ အေမမွာ၍ အိမ္ၾကြသြားေသာအခါတိုင္း အိမ္နီးနားခ်င္းလင္မယား
တစ္တြဲမဟုတ္ တစ္တြဲ ရန္ျဖစ္ေနသည္နွင္႔ ၾကံဳေတြ႔ရျမဲျဖစ္၏။ သူတို႔
လင္မယားရန္ျဖစ္တာႏွင့္ သာမေဏကို အိမ္ၾကြဖို႔ ပင့္ျခင္းကလည္း နည္းနည္းေလးမွ
ဆက္စပ္၍မရ။
ေမးလြန္းမက ေမးေတာ့မွ အေမကေျဖသည္။
“ကိုရင္၊ နားေထာင္။ ဟိုလင္မယား ရန္ျဖစ္ျပန္ၿပီ။ လူ႔ဘဝဆိုတာ အဲဒါပဲ”
ဒါသည္ ပညာမတတ္ေသာအေမ မသိမသာေခၚေခၚျပသည့္ မက္ေဆ့တစ္ခုျဖစ္သည္။ သူမသိ၏။ သူမသားကို
သူမတစ္သက္လံုး ေထြးပိုုက္ထား၍မရ။ သူမ သိ၏။ သူမ၏သား ကို ထိမွန္ေစခ်င္ေသာ ပစ္မွတ္။
ထို႔ေနာက္ ကိုရင္ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ကိုရင္ အိမ္္ၾကြခဲ့ဦးဆိုလွ်င္
လင္မယားတစ္တြဲတြဲ ရန္ျဖစ္ေနၿပီဟု။ ထို႔အတူ ကိုရင္သိလိုက္၏။ အေမဟူေသာ ေလးညိွဳ႕သည္
သားဟူေသာ ျမားတံကို အဘယ္ရပ္ဝန္းကို ဦးတည္ထားသည္ဆိုသည္ကို။
(၂)
ျဖစ္ႏိုင္ေျခတို႔ကို ပ်က္ရယ္ျပဳတတ္ေသာအရာသည္ ဘဝျဖစ္သည္။ ထို “ဘဝ” ကို ဘာဘာ ညာညာစသည္ျဖင့္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုလွ်င္ ထုိဘဝ၏ ပ်က္ရယ္ျပဳျခင္းကို ခံရမည္။
ထိုကိုရင္သည္ ဝါဆိုလျပည့္ေန႔၌ ရဟန္းျဖစ္၏။
က်န္းမာေရး
မေကာင္းသျဖင္႔၊ ဘဝ၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ေရာက္ေနသည္ဟုထင္ရေသာမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က
ရဟန္းသစ္ကို ဖူးေတြ႔လို၍ ၾကြခဲ့ပါဟုဆို၏။ သို႔ေသာ္ ဝါဆိုရေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္
ဆရာေတာ္က မလႊတ္။ ရဟန္း၏ ခမည္းေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသြားရန္သာ ဆရာေတာ္က မိန္႔သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အေဖတစ္ေယာက္တည္း မတၱရာသို႔ ခရီးသြား၏။
ထိုလူနာက ျပန္လည္က်န္းမာသြားၿပီး ငွက္ဖ်ားေရာဂါ အျပင္းအထန္ျဖင့္ အေဖျပန္ ေရာက္လာ၏။
အေကာင္းဆံုးဟုဆိုေသာ အျပင္ေဆးခန္း၌ ေဆးကု၏။ အေဖ့ အသက္ကို ကယ္ႏိုင္ေတာ့ မလို၊
မကယ္ႏိုင္ေတာ့သလို ျဖစ္ေန၏။ ေနာက္ဆံုး ဆရာဝန္ႀကီးက လက္ေလွ်ာ့သည္ဟု မေျပာ၊
ရြာျပန္ေခၚသြားရန္သာ ေျပာ၏။
အေဖ ရြာေရာက္၍ (၃) ရက္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ေယာက္ဖတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး အေၾကာက္လန္႔ဆံုး
သတင္းကိုေပး၏။
“ကိုရင့္ ဒကာႀကီး ဆံုးၿပီ”
ရဟန္းငို၏။ ေယာက္ဖကို ျပန္ႏွင့္၊ မနက္ျဖန္မွ လိုက္ခဲ့မည္ဟု ဆိုလိုက္၏။ ရဟန္းျဖစ္၍
(၂၇) ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ရဟန္းခမည္းေတာ္(အေဖ) ဆံုးပါးရွာ၏။
အေဖ ဆံုးၿပီ။ သူဘာလုပ္ရမည္ဆိုတာကို ရဟန္းငယ္သိ၏။ သူ႔မိသားစုသည္ မိဘႏွစ္ပါး၊အစ္မေျခာက္ေယာက္
ရဟန္းဟူေသာ သားတစ္ေယာက္ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ မိသားစု ျဖစ္သည္။ ယခု အေဖမရွိေတာ့။
ရဟန္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်၏။ အက်ႌႏွစ္ထည္ဝယ္ၿပီး ရြာျပန္ခဲ့၏။
ထိုရဟန္း အိမ္ေရာက္ေသာအခါ ထိုအိမ္သည္ ဘာမွမျဖစ္ေသာအိမ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေန၏။
ငိုေၾကြးေနသူမရွိ၊ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ဝမ္းနည္းေနသူမရွိ။ ပကတိမွ တကယ့္ ပကတိ
အိမ္ျဖစ္၏။ တစ္ခုခုမ်ား မွားယြင္းေလသလား။ အေမက ခရီးဦးႀကိဳ၏။ အေမ့မ်က္ႏွာ၌
အပူရုပ္မရွိ၊ မ်က္ရည္မရွိ။ အစ္မေတြက ခရီးဦးႀကိဳ၏။ သူတို႔မ်က္ႏွာ၌လည္း
မ်က္ရည္မရွိ၊ အပူရုပ္မရွိ။
မွားေတာ့ မမွားယြင္း။ အသက္မဲ့ေနေသာ အေဖ့ခႏၶာကိုယ္သည္ မလႈပ္ယွက္ေတာ့။ ဒါဆို အေမႏွင့္အစ္မတို႔က
အေဖ့ကိုတကယ္မခ်စ္တာလား။ မျဖစ္ႏိုင္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ငိုမေနသျဖင့္ ရဟန္းလည္းငို၍
မရေတာ့။ ေအးေအးေဆးေဆးျဖင့္ပင္ အေဖ့စ်ာပန ၿပီးသြားသည္။
သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို
ေျပာေသာအခါ အေမကခါးခါးတူးတူး ျငင္း၏။ ဦးဇင္းဒကာႀကီး ရွိတုန္း ကလည္း သူ႔အသက္
သူ႔အရြယ္ႏွင့္ အိမ္အတြက္ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ေပးနိုုင္ ေတာ့။ အေဖမရွိ ေတာ့ျခင္းသည္ဘာမွအေရးႀကီးေသာကိစၥမဟုတ္။ အစ္မမ်ားကလည္း
အေမႏွင့္တသံတည္းထြက္ ေန၏။ ဦးဇင္းဘာမွ ပူေနစရာမလို။ တပည့္ေတာ္တို႔ဝမ္း တပည့္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းႏိုင္သည္ဟု
ဆိုၾက၏။
မည္သို႔ဆိုေစ ရဟန္းငယ္ရင္၌ တာဝန္ေပါ႔သြားသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းငယ္သည္ အက်ႌၤီႏွစ္ထည္ကိုေပးကာ မႏၱေလးသို႔ ျပန္သြားေတာ့သည္။
အေဖဆံုးပါးၿပီး ကာလအတန္ၾကာသည့္အခါ ရြာမွဆရာ ရဟန္းမႏၱေလးသို႔ၾကြလာ၏။
“ မင္းအေမက ခႏၶာကိုယ္ကသာေသးေသး၊ စိတ္ဓာတ္ေတာ္ေတာ္မာတာကြဲ႔”
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲဘုရား”
“ မင္းဒကာႀကီးဆံုးလို႔ မင္းျပန္လာေတာ့ သူကအိိမ္သားေတြကို တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ထုတ္ထားတာ။
မင္းေရွ႔မွာ ဘယ္သူမွမငိုရဘူးတဲ့။ သူတို႔ငိုေနရင္သူ႔ူသားရဲ့ဘဝ
ေသခ်ာေပါက္ယိမ္းယိုင္လိမ့္မယ္တဲ့။ ငိုတဲ့သူ သူ႔သမီးမဟုတ္။ ဒီေမာင္ရဟန္းရဲ႕အစ္မလည္းမဟုတ္တဲ့။
သူကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ခ်က္မွ ငိုမသြားဘူး။ မင္းျပန္မွ ငိုၾကတာကြဲ႔။
မိဘေက်းဇူးဆပ္ေပါ့ကြယ္။
ဤသည္မွာ စာမဖတ္ေသာအေမ၊ ပိန္ေသးေသးအေမ၏ ႏွလံုးသားစြမ္းအင္မ်ား ျဖစ္သည္။
ညိဳေသာအေမ့အသားအေရသည္ ျဖဴစင္ေသာေမတၱာရုပ္ၾကြင္းတည္း။
အေမသည္ စကားမ်ားမ်ားမေျပာတတ္။ သို႔ေသာ္ ထိုအေမေပးလိုက္ေသာ မက္ေဆ့ကား ရဟန္းငယ္၏ရင္၌
သံမႈိုျဖင့္ရိုက္ထားသလို ၿမဲလွ်က္ရွိေနေလ၏။
(၃)
အားလံုးၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖစ္၍ ရဟန္းအိမ္ျပန္ေသာအခါ ရဟန္းက သူ႔အေမကိုစ၏။
“ စိတ္မေကာင္းဘူးအေမရာ၊ အေမ့ဘဝရဲ့တစ္ခုတည္းေသာ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္မေပးႏိုင္ဘူး”
“ ဘာကို ေျပာတာလဲ ဦးဇင္း”
“ ေခြ်းမေလ။ သားတစ္ေယာက္ရွိ၊ ရွိတဲ့သားက ရဟန္းဝတ္။ ဒီေတာ့ အေမ့ဘဝမွာ ေခြ်းမဆိုတာ
ရွိလာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”
“ မလိုခ်င္ပါဘူး ဦးဇင္း၊ ဦးဇင္းက ေခြ်းမရွာလာမလို႔လား။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို
အိမ္ထဲကို အဝင္မခံဘူး” ဟု ဆို၏။
သို႔ေသာ္-
“ ငါ့သားမ်ား မေပ်ာ္လို႔လူထြက္ရင္ အေဖ့ဆီကအေမြရတဲ့ ဘုရားယာက ငါ့သားကို
လက္ဖြဲ႔ဖို႔။ နင္တို႔ သမီးေတြနဲ႔ မဆိုင္” ဟု အစ္မတို႔ကို ေျပာခဲ့သည္ဟူသတတ္။
သို႕ေသာ္ထိုစကား ထိုရဟန္းငယ္ကို မေျပာ၊ အစ္မတို႔ကိုသာ ေျပာခဲ့သျဖင့္ ထိုရဟန္းငယ္သည္ ယေန႔အထိ
ရဟန္းဝတ္ျဖင့္ ရွိေနဆဲပင္ျဖစ္၏။
အေမကား မရွိေတာ့။
❀
အေမ ေဒၚသိန္းညႊန္႔သို႔ အမွတ္တရ ❀
သားရဟန္း
သီဟနာဒ
01/02/2012
Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.
စလုံးအစိုးရကေျခသြက္တယ္
စလုံးအစိုးရကေျခသြက္တယ္၊ တရုတ္ကျပည္ေျပးသတ္မွတ္တာနဲ႔ ျပန္ပို႔ လိုက္တာပဲ။ တရုတ္ျပည္ျပန္၊ တရားရင္ဆိုင္ေပါ႔ေလ။
အစိုးရခ်င္းမ်က္ႏွာအပ်က္မခံဘူး။ ေစာင္႔ၾကည့္ရမွာပဲ။ ျမန္မာျပည္က အဲသေလာက္မာတဲ႔ အစိုးရတက္လာေလမလား။
ပညာေရးမဂၤလာမ်ား (ပ်ိဳျမစ္ႏုနယ္မဂၤလာ)
တတိယဂါထာမွာေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ အေတာ္အတန္ အရြယ္ေ ရာက္လာၿပီလုိ႔ ယူဆရပါတယ္။ ဗာဟုႆစၥဥၥကုိ အၾကားအျမင္ဗဟုသုတ မ်ားျခင္း၊ ဗဟုသုတရွာမွီးျခင္းလုိ႔ ဘာသာျပန္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ဒီမဂၤလာ တရားေတြဟာ ပညာေရးအတြက္ ရည္စူးတယ္ဆုိရင္ ဗာဟုႆစၥဥၥ ကုိ အထက္ တန္း ပညာေရးလုိ႔ယူဆခ်င္ပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ အသက္ကုိလည္း အလယ္ တန္းနဲ႔ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား အရြယ္လုိ႔သတ္မွတ္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။
ဘာျဖစ္လုိ႔ အထက္တန္းပညာေရးလဲဆုိရင္ အထက္တန္းပညာေရးမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဘာသာရပ္ မ်ားစြာကုိ သင္ၾကားေနရလုိ႔ပါပဲ။
ဒါကုိပဲ ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးပညာေရးလုိ႔ ဆုိရင္ရေကာင္းရႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ကေလး တစ္ေယာက္ဟာ (ျမန္မာျပည္ ပညာေရးအရဆုိရင္) ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ သခၤ်ာ၊ ပထဝီ၊ သမုိင္း၊ သိပၸံဘာသာရပ္ စတာေတြကုိ နည္းနည္းစီ အေျခခံ သင္ယူၾကရပါတယ္။ ဒါကုိပဲ ဗဟုသုတ (သုိ႔) ဗာဟုႆစၥဥၥ လုိ႔ ေခၚခ်င္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲ။
၁။ ဘာသာရပ္ေတြ မ်ားျပားေနျခင္း
၂။ တစ္ခုခုကုိ အားစုိက္ေလ့လာမႈ မရွိေသးျခင္း
၃။ သူဟာ ဘယ္ဘာသာရပ္မွာ ပုိၿပီး ထက္ျမတ္တယ္ဆိုတာကုိ ေရြးခ်ယ္စီစစ္ ၾကည့္ေနျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ဒီမဂၤလာဟာ သိပၸဥၥ မဂၤလာဆီကုိ သြားဖုိ႔ ခရီးစတင္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
သိပၸဥၥ
သိပၸဥၥကုိေတာ့ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းပညာလုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။ လက္ရွိ ပညာေရး စနစ္ေတြနဲ႔ တုိင္းတာၾကည့္ရင္ သိပၸဥၥကုိ တကၠသုိလ္ပညာေရး လုိ႔ ေယဘုယ်ကုိ ၿခံဳၾကည့္ၿပီး သတ္မွတ္ခ်င္ပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ အသက္ဟာ လည္း (၁၇) ႏွစ္သားကေန (၂၃) (၂၄) ဝန္းက်င္ ျဖစ္တန္ရာ ေကာင္းပါတယ္။ တကၠသုိလ္ပညာရပ္မွာ ကေလးဟာ ဘာသာရပ္အားလုံးကုိ သင္ၾကားေနလုိ႔ မရႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အထက္ တန္းမွာ သင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြထဲ ကေနၿပီး သူထူးခြ်န္တဲ့၊ သူစိတ္ဝင္စားတဲ့ ဘာသာရပ္တစ္ခုခုကုိ ေရြးခ်ယ္ၿပီး အထူးျပဳ ေလ့လာရပါေတာ့တယ္။
ဒါကုိပဲ “ေမဂ်ာ” ေရြးတယ္၊ “ေမဂ်ာ” ခ်မွတ္ေပးတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
တစ္နည္းဆုိရင္ သူေရြးျခယ္ခဲ့တဲ့ ေမဂ်ာရပ္ဆုိင္ရာမွာ ဘယ္ေလာက္ နားလည္ မႈရွိသလဲ ဆုိတာအေပၚမူတည္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းမႈ အဆင္ေျပ၊ မေျပလည္း ကြဲျပားသြားပါေတာ့တယ္။ ဗာဟုႆစၥဥၥ အားေကာင္းလုိ႔ (အထက္ တန္း ပညာေရး အမွတ္ေကာင္းလုိ႔) သိပၸဥၥ (တကၠသုိလ္က အဓိကဘာသာရပ္) ကုိ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ သူ႔ရဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းမႈ ကိစၥက အလြန္းအမင္း မခက္ခဲေတာ့ဘူး ဆုိတာမ်ိဳးပါ။
ဒီေနရာမွာ ျမန္မာ့ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရယ္စရာ ေကာင္းေနတဲ့ အခ်က္ က ေရွ႕ေနပညာရပ္၊ သမုိင္းပညာရပ္ေတြမွာ ေပါ့ေတာ့ေတာ့ သေဘာထားျခင္း ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဆင့္ျမင့္ ကမၻာ့ပညာေရးေတြမွာ ဒီပညာရပ္ေတြကုိ တေလး တစား ရွိၾကပါတယ္။
ဥပေဒပညာရပ္က ဥပေဒေရးဆြဲသူေတြကုိ ေမြးဖြားေပးၿပီး သမုိင္းပညာရွင္ေတြ က ေရွ႕ျဖစ္ေနာက္ျဖစ္ေတြကုိ တြက္ခ်က္မွန္းဆၿပီး ႏုိင္ငံေရးေပၚလစီ၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ လုံၿခံဳေရး ေပၚလစီေတြကုိ ခ်မွတ္ပါတယ္။
ဒီပညာရပ္ေတြကုိ တေလးတစားမထားတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕အနာဂတ္ဟာ ဘယ္ ဆီမ်ား ဦးတည္ ေနေလဦးမလဲ။
ဒီထက္ပုိၿပီး ဝမ္းနည္းစရာ၊ ရယ္စရာ ေကာင္းတာက စင္ကာပူကုိလာၿပီး အိမ္ေဖာ္လုပ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြထဲမွာ ဥပေဒနဲ႔ ဘြဲ႔ရသူ၊ သမုိင္းနဲ႔ ဘြဲ႔ရ သူေတြ ရွိပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ကေမာက္ကမ ႏုိင္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ပါ။ စင္ကာပူကုိ ပုံစံေျပာင္းေပးလုိက္တဲ့ ေရွ႕ေနေဟာင္းႀကီး လီကြမ္းယု (ဥပေဒ ပညာရွင္)၊ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရး အစီအမံေတြကုိ ေရးဆြဲေပးတဲ့ ကစ္ဆင္းဂ်ားနဲ႔ ဟန္တင္တန္ (သမုိင္း၊ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံ ပညာရွင္) တုိ႔ကုိ အားနာစရာ ေကာင္း လွပါတယ္။
ထားပါေတာ့၊ တတိယမဂၤလာကုိ ဆက္ၾကည့္ေတာ့ ဝိနေယာ စ သုသိကၡိေတာ ကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ ဝိနည္းဆုိတာ ဘာလဲ၊ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ စာေပေတြအရ လူ႔က်င့္ဝတ္၊ ရဟန္းက်င့္ဝတ္၊ လူ႔စည္းကမ္း၊ ရဟန္းစည္းကမ္း လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီမွာ လူ႔ဝိနည္းရဲ႕အဓိပၸါယ္ကုိ ေျပာင္းလဲသတ္မွတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ရင္ေတာင္ ျဖည့္စြက္သတ္ မွတ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိလာပါေတာ့မယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ လဲဆုိရင္ ကမၻာဟာ ပုိၿပီး ေရာေထြးယွက္တင္ ျဖစ္လာေနလုိ႔ပါ။ အလြန္ေသး ငယ္တဲ့ ကမၻာႀကီးထဲမွာ ယုံၾကည္မႈ၊ ကုိယ္က်င့္တန္ဖုိး သတ္မွတ္မႈ မတူညီတဲ့ မ်ားစြာေသာ လူသားေတြဟာ အတူတူ ညွပ္ပူးညွပ္ပိတ္ ေနေနၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္မသိဘူး။ တစ္ေယာက္ ကုိယ္ က်င့္ကုိ တစ္ေယာက္က နားလည္မေပးႏုိင္ဘူး ဆုိရင္ ေနရထုိင္ရတာ အဆင္ မေျပသလုိ ျပႆနာေတြလည္း အမ်ားႀကီး တက္လာႏုိင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဝိနယ ကုိ လူ႔က်င့္ဝတ္၊ ရဟန္းက်င့္ဝတ္အျပင္ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ ထုံးစံ၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရင္ စီဗီလုိက္ေဇးရွင္း တန္ဖုိးကုိ သိနားလည္မႈလုိ႔ ဘာသာျပန္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။
ဆက္ရန္
ဇင္ေဝေသာ္
