ရန္ကုန္ေရာက္ခုိက္
ေနာင္ေတာ္ရဟန္းတစ္ပါး၏ ေက်ာင္း၌ ခဏမွ်သီတင္းသံုးစဥ္ကျဖစ္၏။
တရားစခန္းႏွင့္ တည့္တည့္ဝင္တိုးေန၏။ တရားဝင္ထိုင္ရန္ သူကဆို၏။ စာေမးပြဲၿပီးစျဖစ္၍
ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကေလး ေနလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မျငင္းခ်င္။
အျခားေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား လည္း တရားစခန္းဝင္သျဖင့္ ဝင္လိုက္ရေတာ့၏။
တရားနည္းကား အနာဂါမ္ ဆရာသက္ႀကီး၏ နည္းတည္း။
ထိုင္ခ်ိန္ပိုၾကာ၏။ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္နည္း၏။ ကမၼ႒ာန္းဆရာကားေပ်ာ္ဘြယ္ႀကီး
ေက်းရြာမွ ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္တည္း။
အေမရိကန္ ဘိကၡဴနီ တစ္ပါးေျပာဖူးသည္ကို အမွတ္ရ၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈဟူသည္ ဆံပင္ ရိတ္ျဖတ္ကာမွ်ျဖင့္မရ။ ဖန္ရည္စြန္းသကၤန္း ေကာက္ဝတ္ယံုျဖင့္မရ။
ဤမွ်ျဖင့္ရပါက လူတိုင္း ကတံုးေလးေတြႏွင့္ ျဖစ္ေနႏိုင္သည္ဟုပင္ “ေသာ” သြားေသး၏။
မွန္၏။ လူ႔စိတ္၊ ရဟန္းစိတ္ အားလံုးသည္ မထိန္းေက်ာင္းရေသးလွ်င္ အတူတူပင္ျဖစ္၏ ။
(၄)ရက္သာ ကုန္သြားသည္ သမာဓိက မရ။ ထိုနည္းက သမာဓိၿပီးမွ ဝိပႆနာကို ကူးသည္။
သမာဓိ ထူေထာင္စဥ္ စကားေျပာျခင္းကို တားျမစ္၏။ ဝိပႆနာကူးသြားလွ်င္ အေရးႀကီးေသာ
အဓိပၸါယ္ရွိေသာ စကားေျပာႏိုင္၏။ ငါးရက္ေျမာက္ေန႔၌ ေယာဂီမ်ားကို ေခၚ၍ တရားစစ္ေတာ့၏။
က်န္သည့္ေယာဂီမ်ားမွာေတာ့ မည္သို႔ ရွိမည္မသိ။ မိမိမွာေတာ့
တရားရွဳမွတ္ျခင္းႏွင့္ ပက္သက္၍ ေျပာေလာက္စရာဘာဆိုဘာမွ မရွိ။ သို႔ေသာ္ ေမးက
တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာရေပလိမ့္မည္။
သီဟနာဒသည္ မေလ်ာ္ရာ၌ အလြန္ေတာ္၏။
ေတာ္ပံုကိုဆိုအ့ံ။
ဆရာကေခၚေမးေတာ့မည္။ ဘာေျပာရမည္နည္း။ စဥ္းစား၏။မရ။ ထိုစဥ္ ေရအိုးစင္မွ ေရေအး
တစ္ခြက္ကို ေမာ့ေသာက္လိုက္မိ၏။ အျမင္မွာ ေအးခ်မ္းေနေသာ ထိုေရက
ခံတြင္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ခ်က္ခ်င္းေႏြးသြား၏။ မေသခ်ာလွေသး။ ဒုတိယ
ေရေအးတစ္ခြက္ ထပ္စမ္းၾကည္၏။ မွန္၏။ ခံတြင္းမွ အပူရွိန္ေၾကာင့္ေရေအးသည္
စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းေႏြးသြား၏။
ထိုစဥ္
မစြံေသာ ဉာဏ္အလင္းလက္သြားေတာ့၏။
သို႔ျဖစ္လွ်င္ ရွဴလိုက္မိေသာ “ေလ” ကေရာ။ ဤသို႔ပင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အျပင္မွ
ေလသည္ ေအးေနရမည္။ ႏွာေခါင္းထဲဝင္၊ အဆုတ္ဆီေရာက္ေအာင္သြား၊ ျပန္ထြက္လာေသာ ထိုေလသည္
ေသခ်ာေပါက္ ေႏြးေနရမည္။ မိမိသမာဓိမရွိ၍ မသိျခင္းသာျဖစ္ႏိုင္သည္။
ဤေဖာ္ျမဴလာကို
ရသြားေတာ့၏။
ဆရာႀကီးက တရားအေတြ႔ကိုေမး၏။
“ဝင္သြားေသာေလက ေအး၍ ျပန္ထြက္လာေသာ
ေလကေႏြး၏” ဟုေျဖခ်လိုက္သည္။
ထိုစဥ္လံုးဝေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အရာျဖစ္သြားေတာ့၏။ တရားအေတြ႔မေမးမီက ဦးခ်ထားၿပီးေသာ ထိုဒကာႀကီးက
ႀကံဳ႕ႀကံဳ႕ေလးထိုင္ခါ ဦးခ်ျပန္ေတာ့သည္။ ဘာမွန္းမသိ။ မိမိလည္း
ျပဴးတူးျပာတာျဖစ္သြား၏။ ဆရာႀကီးကေလွ်ာက္၏။
“ထူးလွတဲ့ ပါရမီရွင္
အရွင္ျမတ္ပါဘုရား။ ဆက္လက္ႀကိဳးစားအားထုတ္ေတာ္မူပါဘု၇ား။ ဒီေန႔အထိ တပည့္ေတာ္ ပို႔ခ်ေနတာက အေတြ႔(ဖႆ)
ပဲရွိပါေသးတယ္ဘုရား။ အရွင္ဘုရားက
ဖႆကိုေက်ာ္ၿပီး ေဝဒနာကိုေတာင္ ေတြ႔ေနပါၿပီဘုရား။ အရွင္ဘုရားလည္း စာကိုသိပါတယ္။
ဖႆ ပစၥယာ ေဝဒနာ ပါဘုရား။ တကယ္တမ္းက်င့္ရင္ ဖႆကို ေတြ႔ၿပီး တဲ့ေနာက္ ေဝဒနာကို
ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ဖို႔ အခ်ိန္လိုပါတယ္ဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ေလေတာ့၏။
မေလ်ာ္ရာေတာ္မိေသာ သီဟနာဒသည္ ဆရာႀကီးကို လိမ္လိုက္မိ၏။
အင္တာဗ်ဴးအၿပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ မိတ္ေဆြရဟန္းမ်ားကဆို၏။
“အေမာင္သီဟနာဒ၊ သင့္ထံ၌ သမာဓိျခဴးတစ္ျပားမွ မရွိသည္ကို ငါတို႔သိ၏။
သင္ႏွင့္စာလွ်င္ ငါတို႔ကမွ အနည္းငယ္ရွိေသး၏။ သို႔ေသာ္ ငါတို႔ေျဖေသာ အေျဖသည္
ဆရာႀကီး သေဘာႏွင့္ ညီဖို႔ေဝလာေဝး၊ ပို၍ႀကိဳးစားရန္သာ ဆိုလိုက္၏။ သင့္ကိုမူ ဆရာႀကီးက ဦးသံုးႀကိမ္ပင္
ပိုခ်လိုက္၏။ သင္၏ အေျဖကား အဘယ္နည္း” ဟုေမးၾက၏။
မတတ္ႏိုင္ေျဖလိုက္၏။ အားလံုးရယ္ၾက၏။
ထို႔ေနာက္ မိမိကို “ ေဝဒနာ” ကိုယ္ေတာ္ဟု ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ ဥတၱရက စ၍
ေခၚေတာ့၏။
တရားစခန္းၿပီးမွ ထိုကိစၥကို ဆရာႀကီးကို ရွင္းျပမိ၏။
“လိမ္သည္ဟု မထင္ပါႏွင့္ဘုရား။ အရွင္ဘုရား ေတြ႔လိုက္ရသည္ကလည္း တကယ္သဘာဝ
ဓမၼပါပဲဘုရား” ဟုေျဖသိမ့္ရွာ၏။ မွန္၏။ ေျဖသိမ့္ျခင္းမွ်သာ။
သီဟနာဒ
Copyright © 2011 ကမ္းလက္. All rights reserved.
