လူမ်ိဳး၊ ဘာသာစကားနဲ႔ ဘာသာတရား ( ၆ း ၁ )

လီကြမ္းယု ရဲ႕ " Hard Truths ( to keep Singapore going " စာအုပ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းလို႔ အမ်ားအားျဖင္႔ ထင္စရာ ရွိေပမယ္႔ ဧရိယာေပါင္း မ်ားစြာ ပါဝင္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အခန္းအားျဖင္႔ ၁၁ ခန္းရွိပါတယ္။ ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔ တင္လိုက္တဲ႔ " လူမ်ိဳး၊ ဘာသာစကားနဲ႔ ဘာသာတရား " ဟာ ၆ ခုေျမာက္ အခန္း ျဖစ္ပါတယ္။လတ္တေလာ ကမၻာ႔ အေျခအေနနဲ႔ လီကြမ္းယု စိုးရိမ္တဲ႔ ဘာသာ တစ္ခုအေၾကာင္းလည္း က်ေနာ္တို႔ စပ္ဟပ္ၾကည္႕ႏိုင္တာေပါ႔။ ေကာင္းႏိုးရာရာလို႔ က်ေနာ္ဝန္ခံခဲ႔ေပမယ္႔ ႏိုကီးယား ( ဆဲလ္ ဖုန္း ကုမၸဏီႀကီး ) ကို ဂ်ပန္ ( သို႔ ) ကိုရီးယားဆဲလ္ ဖုန္း ကုမၸဏီႀကီးေတြ က ေက်ာ္တက္လိမ္႔မယ္ စတဲ႔ အနာဂတ္ တြက္ကိန္းေတြေၾကာင္႔ ( ဒီေန႔ ဆမ္ေဆာင္းက လီကြမ္းယု မွန္တယ္ဆိုတာကို အျပည္႔ အဝ ေထာက္ခံေနပါတယ္ ) လီကြမ္းယု ေခၚရာကို ေျခဒ႐ြတ္ဆြဲ ပါေနရတယ္ ဆိုတာကိုလည္း ဝန္ခံရမွာပါ။ အတိတ္ကို စားၿမဳံ႕ျပန္ေန႐ုံမက သူဖတ္ျပတဲ႔ အနာဂတ္ စာမ်က္ႏွာ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေက်ာ္လႊားသြားဖို႔ လက္မရဲစရာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ရာသီစာ ျဖစ္ေနတဲ႔ " လူမ်ိဳး၊ ဘာသာစကားနဲ႔ ဘာသာတရား " အခန္း ၆ ကို ေက်ာ္လိုက္မိၾကပါတယ္။

ကမ္းလက္

ေမး ။     ။ မစၥတာလီရဲ့ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု စုေပါင္းညီညြတ္စြာ ေနထိုင္ေရးမူဝါဒဟာ (၄၅) ႏွစ္အတြင္း ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာတဲ့ စင္ကာပူရဲ့ အေျခခံအုတ္ျမစ္ပါပဲ။ စင္ကာပူရဲ့ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ေန႔ ၁၉၆၅- ခု၊ ၾသဂုတ္လ ၉ ရက္ေန႔က ေျပာခဲ့တဲ့မိန္႔ခြန္းထဲမွာ စင္ကာပူဟာ မေလးရွားမဟုတ္၊ ခ်ိဳင္းနား (တရုတ္) မဟုတ္၊ အိႏၵိယမဟုတ္လို႔ ေၾကျငာအသိေပးခဲ့တယ္ေနာ္။ ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္ ဒီလမ္းစဥ္ေပၚမွာ ေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ ဘယ္လိုအစခ်ီခဲ့ရသလဲဆိုတာ ေျပာျပေပးပါလား။

ေျဖ ။    ။ မြတ္ဆလင္အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ အတုိက္အခံမျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာခဲ့ရတယ္။ အစ္စလမ္ေတြ မမ်ားလာခင္အထိ ငါတို႔ႏိုင္ငံဟာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ တိုးတက္လာခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲလို႔ ငါ့အျမင္ကိုေမးရင္- ဒီျပင္လူေတြက အခ်င္းခ်င္းေရာေႏွာလို႔ရတယ္။ မိတ္ေဆြဖြဲ႔လို႔ရတယ္။ အျပန္အလွန္ အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ရတယ္။ အိႏၵိယန္းနဲ႔ တရုတ္၊ တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယန္း သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံႏွီးေႏွာရတာ ပိုလြယ္တယ္။ မြတ္ဆလင္ေတြနဲ႔က်ေတာ့ အဲသလိုမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ အာရပ္ႏိုင္ငံေတြက မြတ္စလင္ေတြေၾကာင့္ပဲ။

မင္းက မြတ္ဆလင္ကို လက္ထပ္ခ်င္ရင္ မင္းကိုယ္တိုင္လည္း မြတ္ဆလင္လုပ္ရ၊ ျဖစ္ရမယ္။ ဒါႀကီးက မြတ္ဆလင္ဘာသာဝင္မဟုတ္သူတစ္ေယာက္အတြက္ အေတာ္ခက္တဲ့ ကိစၥႀကီးပဲ။ ဆိုလုိတာက လိုက္(ဖ္) စတိုင္ေတြ အကုန္လံုးေျပာင္းရတာ။ မင္းဗလီတက္မယ္ဆိုရင္ အာရပ္ဘာသာ သင္ရတယ္။ ရြတ္ရ၊ ဖတ္ရတာကလည္း အာရပ္လို။ အစားအစာေတာင္မွ အာရပ္ပံုစံ။ ဒါက ေက်ာ္လႊားဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ကိစၥလို႔ ငါျမင္တယ္။

ရာဇာရတနန္ရဲ့ အိုင္ဒီယိုေလာ္ဂ်ီကို ငါေမြးစားခဲ့တာ။ ဒီအခက္အခဲက ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာၾကာတာေတာင္ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ကူလွဘူးဆိုတာ ငါေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ အခုလက္ရွိအဖြဲ႔ကို မရရေအာင္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ငါတို႔စည္းရံုးယူခဲ့ရတာ။

လက္ရွိအေျခအေနအရ ငါေျပာမယ္။ ဘယ္လူမ်ိဳး၊ ဘယ္ဘာသာဝင္္မဆို အလြယ္တကူ ႏွီးေႏွာေနထိုင္လို႔ရတယ္။ အစ္စလမ္ကလြဲရင္။

ေမး ။     ။ စင္ကာပူမွာ မြတ္ဆလင္ေတြရွိေနတာက စင္ကာပူရဲ့ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ညီညြတ္စြာေနထိုင္ေရးအတြက္ အဟန္႔အတားျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုလုိတာလား။

ေျဖ ။    ။ ငါ ဒီလိုမဆိုလိုပါဘူး။ မြတ္ဆလင္ေတြေၾကာင့္ လူမႈေရးျပႆနာေတြတက္တာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ သူတို႔က သီးသန္႔ခပ္ေဝးေဝးက ေနတတ္ၾကတယ္။

ငါ့ေခတ္တုန္းက ငါနဲ႔အတူလက္တြဲၿပီးလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ Othman Wok တို႔ Rahim Ishak တို႔ရွိတယ္။ သူတို႔ ဘာသာေရးျပႆနာေတြ ဆြဲသြင္းမလာခင္အထိ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ ဘီယာအတူတူေသာက္ၾကတယ္။ စည္းရံုးေရးေတြ အတူတူဆင္းၾကတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ အတူတူဝင္ၾကတယ္။ အတူတူစားၾကတယ္။

အဲဒီမွာ သူတို႔ကေမးတယ္ “ ပန္းကန္ျပားက သန္႔ရွင္းသလား” တဲ့။ ငါကေျပာတယ္။ အားလံုးအတူတူ ေဆးေၾကာထားတာပဲလို႔။ ငါဆိုလိုတာက သူတို႔ကစၿပီး ခြဲျခားလာတာ။ ငါတို႔က ဒါကိုယံုၾကည္ကိုးကြယ္တယ္။ မင္းက မယံုၾကည္၊ မကိုးကြယ္ဘူး။ ဒါမ်ိဳး။ ေရာဂါပိုးမႊားနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ သူတို႔ေမးတဲ့ သန္႔ရွင္းသလားဆိုတာက ေရာဂါပိုးမႊားကိစၥကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ဝန္ခံကတိျပဳခ်က္ေတြကို ေျပာတာ။ ဒါမ်ိဳးေတြက ငါလိုက္လုပ္လို႔မရတဲ့ကိစၥေတြ။

ေမး ။     ။ အတူတကြ လက္တြဲသြားၾကဖို႔ မြတ္ဆလင္ေတြဖက္က ဘာေတြလုိက္ေလ်ာဖို႔လိုမလဲ။

ေျဖ ။    ။ ဘာသာေရး အယူသီးတာေတြကို ေလွ်ာ့။ “ အိုေက၊ ငါတို႔ အတူတူပဲစားမယ္” ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ပါေစေပါ့။

ေမး ။     ။ ထမင္းအတူတူမစားဘဲ တျခားေပါင္းစည္းလို႔ ရႏိုင္တဲ့နည္းေတြ ရွိေနတာပဲ မဟုတ္လား။

ေျဖ ။    ။ မေလးမဟုတ္သူ၊ မြတ္ဆလင္မဟုတ္သူေတြရဲ့ တုန္႔ျပန္မႈေတြကို ငါေျပာျပမယ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အနားယူသြားတဲ့ ဝန္ႀကီးေတြအတြက္ ဂုဏ္ျပဳႏွဳတ္ဆက္ညစာ ငါေကြ်းတယ္။ ဝန္ႀကီးဘဝကေန အနားယူၿပီးျဖစ္တဲ့ Othman Wok ကိုလည္း ဖိတ္တယ္။ သူက ငါ့စားပြဲမွာ။ အထူးစီစဥ္ထားတဲ့ စားစရာေတြ သူ႔အတြက္လာခ်တာကို ငါေတြ႔လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ငါက “Othman မင္းက အထူးစီစဥ္ေပးဖို႔ မွာထားတာလား” လို႔ေမးေတာ့ သူက “ မဟုတ္ပါဘူး” တဲ့။

ဒါနဲ႔ ငါက ထမင္းပြဲလာခ်တဲ့လူကို “မင္းက ဘာေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ အထူးစီစဥ္ေပးတာလဲ၊ သူက ငါစားသလို မစားႏုိင္ဘူးလား။ ဒီမွာ ဝက္သားမွ မပါတာပဲ” လုိ႔ေမးတယ္။

“ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ခင္ဗ်ား၊ မြတ္ဆလင္ေတြဟာ မြတ္ဆလင္အစားအစာပဲ စားရပါတယ္။ အဲသလိုမဟုတ္ရင္ မေက်မခ်မ္းျဖစ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္” တဲ့။

ေမး ။     ။ သူ႔ထမင္းကိုပဲ သူစားတဲ့အတြက္ မစၥတာလီကို အတိုက္အခံလုပ္တယ္လို႔ ထင္မိလို႔လား။

ေျဖ ။    ။ မထင္ပါဘူး။ ငါခံစားလိုက္ရတာက ကမၻာႀကီးက ေျပာင္းလဲေနတယ္။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းလည္း ေျပာင္းလဲသြားၿပီ။ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ သူနဲ႔ငါက မိတ္ေဆြရင္းေတြ။ သူက ၁၉၅၀၊ ၆၀ ၊ ၇၀- ခုေတြမွာ ငါနဲ႔အတူတူ လက္တြဲၿပီး စည္းရံုးေရးဆင္းလာတဲ့လူ၊ အခု သူေျပာင္းလဲသြားၿပီ။ ဒါေလာက္ပါပဲ။ ေကာင္းမေကာင္းကို ငါေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ငါဆိုလိုတာက လူထုေရွ႕မွာဆို သူ႔မွာ ဖိအားေတြက အမ်ားႀကီးပဲလို႔ေျပာတာ။

ငါက Telok Kurau အဂၤလိပ္ေက်ာင္းမွာ တက္ခဲ့တာ။ မေလးသူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့တယ္။ ရပ္ဖဲ(လ္) ေက်ာင္းမွာလည္း အတူတူပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕မေလးသူငယ္ခ်င္းေတြက ရပ္ဖဲ(လ္) ကို ဆက္တက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ဒီလိုပဲျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကတာပဲ။ မေလးအစားအစာေတြ ငါတို႔အတူတူ ေက်ာင္းေဘးကဆိုင္ကေန ဒီလိုပဲဝယ္စားလာၾကတာ။

အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းကဖြင့္တဲ့ဆိုင္ေတြ မရွိေသးဘူး။ အိမ္ကေန ႏွစ္ဆင့္ယူလာၿပီး nasi lemak ဝယ္စားၾကရတာ။ အဲဒီမွာ ေကြ႔ေတ်ာင္(Kway teow) ေရာင္းတဲ့လူလည္းရွိတယ္။
*** (Nasi lemak- မေလးအစားအစာတစ္မ်ိဳး ၊ Kway teow- တရုတ္အစားအစာတစ္မ်ိဳး)

အခုဆို ေက်ာင္းေတြ၊ တကၠသိုလ္ေတြကိုသြားၾကည့္၊ မြတ္ဆလင္ေတြ စားလို႔ရတဲ့အသား၊ စားလို႔မရတဲ့အသားေတြ ကြဲေနၿပီး (halal and non-halal) စားရင္လည္း အတူတူတြဲထိုင္ၿပီး မစားၾကဘူး။ ဒါေတြေၾကာင့္ လူမႈေရးအကြဲအျပဲေတြ ျဖစ္ကုန္မွာ။ ဒါေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အမွားအမွန္ကို ေဝဖန္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ငါဆိုလုိတာက ဘာသာေရးကိုလိုက္နာတယ္ဆိုေပမယ့္ ျပန္ေပးရမယ့္ကိစၥေတြက အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစၥလာမ္ဟာ သီးသန္႔ႀကီးျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာတာ။

ေမး ။     ။ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ရာမွာ တကယ့္အဟန္႔အတားႀကီး ျဖစ္ေနသလား။

ေျဖ ။    ။ SAF ထဲမွာ အစားအစာႏွစ္မ်ိဳး စီစဥ္ေပးေနရတယ္။ ဆိုပါေတာ့၊ စစ္ပြဲကိုထြက္မယ္၊ ထမင္းခြဲၿပီးစား၊ က်ည္ဆန္ေတြက ေဘးမွာ ပလူပ်ံ။ ဘယ္လိုလဲ။ တို႔ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ၾကည့္စီစဥ္ႏုိင္ပါတယ္။ အခုပဲ မင္းက ေမးခြန္းေမးတယ္။ သီအိုရီဆန္တဲ့ ေမးခြန္း။ ငါက လက္ေတြ႔ဦးေဆာင္ခဲ့ရတဲ့ ေကာင္။ ေနာက္လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုရင္ ဒီထက္ကြဲျပားတဲ့ လူမႈေရးေတြကို ေျဖရွင္းၾကရဦးမွာ။ ထမင္းႏွစ္မ်ိဳး၊ ဘာႏွစ္မ်ိဳး၊ ညာႏွစ္မ်ိဳး စသျဖင့္ေပါ့။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာတုန္း။ အဲဒါက ဘဝပဲဟာကို။

စင္ကာပူထဲဝင္လာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကိုၾကည့္။ မေလးလူမ်ိဳး၊ အင္ဒုိနီးရွားလူမ်ိဳးေတြ သိပ္မရွိဘူး။ သူတို႔က စင္ကာပူဟာ အစၥလာမ္ဘာသာမဟုတ္တဲ့ ႏိုင္ငံလို႔ျမင္ထားၾကတယ္။ ဒီေတာ့ အထူးအခြင့္အေရးေတြလည္း မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႔ တို႔က အာရပ္ေတြ လာေအာင္လုပ္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြက လူခ်မ္းသာေတြ။ သူတို႔ ဒီလုိေရာက္လာရင္ မေလးမိန္းကေလးေတြကို လက္ထပ္ၾကတယ္။ သိပ္ေတာ့ မမ်ားလွဘူး။

ဒီေတာ့ ရလဒ္က အိႏၵိယန္းေတြက မေလးလူဦးေရကို လိုက္လာေနတယ္။ (၇) ရာခိုင္ႏွဳံးကေန (၉) ရာခိုင္ႏွဳန္းအထိရွိလာတယ္။ မေလးက (၁၄- ၁၅) ရာခိုင္ႏွဳန္းလာက္ရွိမယ္။

ေမး ။     ။ မေလးေတြရဲ့ ကေလးေမြးဖြားႏွဳန္း ဒီေလာက္ျမင့္ေနတာေတာင္ စင္ကာပူမွာ အဲသလိုျဖစ္ေနသလား။

ေျဖ ။    ။ ဝင္ေရာက္ေနထိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားဦးေရက ကေလးေမြးဖြားႏွံဳးကို ေက်ာ္တက္ေနတယ္။ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ အိႏၵိယန္းေတြ တို႔ဆီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္လာေနတယ္။ အိႏၵိယေတာင္ပုိင္းက လူငယ္ပညာတတ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႔က အမ်ားအားျဖင့္ အဆင့္ရွိတဲ့ တကၠသိုလ္၊ အင္စတီက်ဳေတြကေန ဘြဲ႔ရသူေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီကိစၥက အေလးထားကိုင္တြယ္ရမယ့္ကိစၥေတာ့ ျဖစ္တာေပါ့။ အားလံုးကို မွ်မွ်တတ ဆက္ဆံမွရမယ္။

မြတ္ဆလင္ေတြရဲ့ ဘာသာေရး၊ သူတို႔အစားအစာ၊ သူတို႔ ဗလီေတြရဲ့ ဘာသာေရးလုပ္ေဆာင္မႈေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာမွ ငါဝင္မစြက္ခဲ့ဘူးပါဘူး။ က်ဴရွင္သင္တန္းေတြ ေပးေနၾကတာအပါအဝင္ပဲ။

ေမး ။     ။ စင္ကာပူက မြတ္ဆလင္ႏိုင္ငံႀကီးေတြ ၾကားထဲမွာဆိုေတာ့ ဒီအခ်က္ကလည္း အေရးႀကီးတာပဲမဟုတ္လား။

ေျဖ ။    ။ ေဒသတြင္းက မြတ္ဆလင္ေတြနဲ႔ တို႔ႏိုင္ငံရဲ့ မြတ္ဆလင္ေတြ ဆက္ဆံေရးက လက္ေတြ႔ဆန္ပါတယ္။ ေတြ႔ၾက၊ ဆံုၾက၊ တီဗြီၾကည့္ၾက။ ေက်ာင္းေတြမွာ သူတို႔ေခါင္းစြပ္ေတြက ေျပာစရာကိစၥေတြျဖစ္ေနတယ္။ မေလးရွားရဲေတြေတာင္ ေခါင္းစြပ္ေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း စြပ္ရမယ္လို႔ေျပာၾကတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေခါင္းေတြဖံုးလာၾကၿပီ။ အကုန္လံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြ မလုပ္ၾကပါဘူး။

ငါတို႔ဘက္ကလည္း ရပ္တည္ခ်က္က ခိုင္မာမွရမယ္။ ငါကေျပာတယ္။ “ ဒါက ေက်ာင္းဝတ္စံုမဟုတ္ဘူး။ စာသင္ခန္းေရွ႕ပိုင္းမွာ ေနခ်င္ရင္ ေခါင္းမစြတ္ရဘူး။ ေနာက္ေဖးမွာဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းစြပ္ဝတ္ခ်င္ဝတ္” လို႔။

အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ တတ္ႏုိင္သ၍ ႀကိဳးစားၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူထုနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကိုေတာ့ တို႔ေက်ာင္းဝတ္စံုက ဒါပဲဆိုတာ သိသြားေစခ်င္တယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ လာလုပ္လို႔မရဘူး။ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္မယ္။ ဒါဆိုရင္ သူမ်ားဝတ္သလိုပဲ ဝတ္၊ သူမ်ားလို မဝတ္ႏိုင္ရင္ ေနာက္ေဖးက ကြန္ျပဴတာမွာ သြားလုပ္။ ဟုိတုန္းက မရွိခဲ့ဘူးတဲ့ျပႆနာေတြ အခုဒီမွာ အမ်ားႀကီးပဲ။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့၊ ငါတို႔က သူတို႔အေၾကာင္းပိုသိေနလို႔။
ဟိုးႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီစဥ္က အစၥလာမ္ဆိုတာ အာရပ္ကုန္သည္ေတြသယ္လာလို႔ ဒီကိုေရာက္လာတာ။ ဒီေရာက္ဖို႔ သံုးေလးလၾကာေကာင္းၾကာမယ္။ ဒီေရာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ သူတို႔အေလ့အက်င့္ေတြကို ဟုိမွာထားခဲ့ၿပီး ဒီမွာရွိတဲ့လူေတြနဲ႔ အတူတူေပါင္းၿပီး ေနထိုင္လာခဲ့ၾကတာ။

ေမး ။     ။ အစီအစဥ္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ အစုိးရကစၿပီး က်င့္သံုးေနတယ္။ ဆိုပါေတာ့ HDB တိုက္မွာ လူမ်ိဳးစုအလိုက္ ကိုတာခြဲေရာင္းေပးတာတို႔၊ အဖြဲ႕လိုက္ မဲဆႏၵနယ္ေတြကို ဆင္းတာတို႔ေပါ့။ အနာဂတ္မွာ အကြဲအၿပဲေတြ ျဖစ္လာမယ္လို႔ျမင္မိသလား။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္မွာ ျဖစ္ႏိုင္မလဲ။

ေျဖ ။    ။ လာမယ့္ ၁၀ ႏွစ္၊ အႏွစ္ ၂၀- ကို ႀကိဳမေျပာတတ္ဘူး။ ျဖစ္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္ဘူး။


ဇင္ေ၀ေသာ္

ဂ်ဴး လူမ်ိဳးမ်ား ႏွင္႔ ဗုဒၶဘာသာ

ကမၻာ႔ ဗုဒၶဘာသာကို ၾကည္႔ရင္ ဗုဒၶဘာသာ ျပန္႔ပြားေရးမွာ အဓိက က်တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနတာတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဂ်ဴးဗုဒၶဘာသာပညာ႐ွင္ေတြ။ ဂ်ဴးရဟန္းေတာ္ေတြ ဂ်ဴးသီလရွင္ေတြ၊ မက္ဒီေတး႐ွင္း သင္တန္း ေပးေနသူေတြ၊ အမ်ား အျပား႐ိွၿပီး ဒီေန႔ ေခတ္မီတဲ႔ ပါဠိ သဒၵါေတြဟာ ( ဂ်ာမန္ ) ဂ်ဴးဗုဒၶဘာသာပညာ႐ွင္ေတြ အမ်ားစု ေရးခဲ႔တာေတြပါ။ သူတို႔ ဘာေၾကာင္႔ ဗုဒၶဘာသာကို ကူးေျပာင္းလာတတ္ၾကတာလဲ လိ႔ု အေျဖ႐ွာၾကည္႔ရာမွာ..................

ဆရာႀကီး အိုင္းစတိုင္း႐ဲ႕ ဗုဒၶဘာသာ အေပၚ ထားတဲ႔ အျမင္ေၾကာင္႔ ျဖစ္ႏိုင္သလို အျခားအေၾကာင္းတရားေတြလည္း ရိွႏိုင္ေသးေၾကာင္း ပညာ႐ွင္ေတြ ယူဆၾကပါတယ္။ အရင္ဆံုး အသိအမွတ္ ျပဳရမွာကေတာ႔ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြဟာ အသိပညာကို အာသာ ငန္းငန္း ႐ွာေဖြတတ္ၾကတယ္ ဆိုတာပါ။ ဘာသာေရး အရ ၾကည္႔ျပန္ေတာ႔ ဂ်ဴးဘာသာက ခရစ္ယန္ မဟုတ္သလို မြတ္စလင္ ဘာသာနဲ႔လည္း ဆက္စပ္လို႔ မရျပန္ပါဘူး။

ဒီေတာ႔ ေရြးမယ္ဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာကို ေ႐ြးလိုက္႐ံုပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာ ဆိုတာကလည္း လူမ်ိဳ၊ဘာသာစကား။ အသားအေရ၊ ဘယ္သူ႕ကို မဆို တံခါးဖြင္႔ေပးထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဂ်ဴး အမ်ားစုဟာ ထိတ္ထိတ္က်ဲ ပညာတတ္ေတြပါ။ အေတြးအေခၚကလည္း လြတ္လပ္ၾကတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ႐ဲ႕ လူ ပဓာန ဝါဒကလည္း ဂ်ဴးတို႔႐ဲ႕ ေ႐ွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ထပ္တူက်ေနျပန္တယ္။

အထူးသျဖင္ေတာ႔ ဗုဒၶဘာသာ႐ဲ႕ ဝိဘဇၨဝါဒဟာ ဂ်ဴး ပညာရွင္ေတြကို အသည္းခိုက္သြားေစတာ ျဖစ္မယ္ လို႔ ပညာ႐ွင္ေတြ ယူဆၾကပါသတဲ႔။ ဘာပဲေျပာေျပာ ( ကမၻာမွာ ) ပါဠိဘာသာ အေၾကာင္း၊ ဗုဒၶဘာသာ အေၾကာင္း ေျပာရင္ ဂ်ဴးပညာ႐ွင္ေတြ႐ဲ႕ လက္ရာေတြ မပါဘဲ ေျပာလို႔ကို မရပါဘူး။

မွတ္ခ်က္။ ကစၥည္း သဒၵါပဲ ပါဠိ သဒၵါ လို႔ ထင္သူေတြ အတြက္ မရည္ရြယ္ပါ။
Ref: The Jew in the Lotus, Rodger Kamenetz,1995.


သီဟနာဒ

ဆႏၵအေသမ်ား

ဦးခင္ၫြန္႔ႀကီး ဘုန္းႀကီးဝတ္ေနတာ ေတြ႔ရလို႔ ၂၀၀၇ ခု က ေရးခဲ႔တဲ႔ စာမူကို အမွတ္တရ ျပန္တင္ေပးလိုက္တာ ပါ။

အပိုင္း ( ၁ )

(အေလးေတြမ်ားလာလို႔ ဒီေန႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလးနဲ႔ စ, ပါရေစ။)
-  အေမရိက ကေနမျပန္ခင္ ပဲရစ္ေလးနဲ႔ ရွမ္ပိန္ အတူတူေသာက္ၿပီး နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ထဲကို မူးမူးနဲ႔ ကားေလွ်ာက္ေမာင္းခ်င္တယ္။
-  အဂၤလန္ကိုေရာက္မွ မန္ခ်က္စတာက အိုးထရက္ဖို႔(ဒ္) ကြင္းႀကီးထဲမွာ ဂု႐ုႀကီး ဖာဂူဆန္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေၾကး သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ ေဘာလံုးကန္ခ်င္တယ္။
-  ေပၚတူဂီကို ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး ေမာ္ရင္ညိဳနဲ႔လည္း စကားႀကီး စကားက်ယ္ စကားႏိုင္ လုခ်င္ေသးတယ္။
-  မေသခင္ ရွာရာပိုဗာေလးနဲ႔ ႐ုရွားဒံုးပ်ံအျပတ္၀ယ္ၿပီး လကမာၻကိုသြား၊ ႐ိုးလက္ နာရီေၾကာ္ညာ႐ိုက္ရင္း တင္းနစ္တစ္ပြဲေလာက္ ႐ိုက္ခ်င္တယ္။
-  အတြင္းေရးမွဴး (၁)ေဟာင္း ဦးခင္ၫြန္႔ကို ဘုန္းႀကီး၀တ္ခိုင္းၿပီး မစိုးရိမ္တိုက္ထဲမွာ သီတင္းသံုးဖို႔ေျပာ၊ သံဃာေတြကို ေထာက္လွမ္းေရးပညာ စစ္ပညာေတြ သင္တန္းေပးေစခ်င္တယ္။
-  ဒီမိုကေရစီမရခင္ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္းမွာ သန္းေရႊက ႏိုင္ငံေတာ္ လူထုကို ေျပာလာမဲ့ ဂႏၲေျမာက္ မိန္႔ခြန္း တစ္ပုဒ္ နားေထာင္ခ်င္ေသးတယ္။
-  မုသာ၀ါဒကင္းတဲ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲေလး တစ္ခုေလာက္လည္း ဒီမိုကေရစီ မရခင္ ၾကံဳေတြ႕ဖူးခ်င္ေသးတယ္။

ယံုခ်င္မွသာယံုပါ။ ဒါေတြဟာ လတ္တေလာ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္မွာ ျပင္းျပဆာေလာင္ေနတဲ့ ဆႏၵ စစ္စစ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ခြင့္ျပဳမယ္ဆိုရင္ ဒီစာကို ဖတ္ၿပီး မျပံဳးမိၾကဖို႔လည္း ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြလို႔လည္း မေတြးၾကပါနဲ႔။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ...။

နယူးေယာက္လည္း ရွိၿပီးသား။ ပဲရစ္ဟစ္(လ္)တန္ကလည္း ရွိၿပီးသား။ ရွမ္ပိန္ေတြ႔ရင္ ပဲရစ္လည္း မေသာက္ပဲ မေနႏိုင္။ ေသာက္လို႔ မူးရင္ ၿမိဳ႕ထဲကား ပတ္ေမာင္းခ်င္တာကလည္း သူမ ၀ါသနာ။ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားဖို႔ဆိုလို႔ သူနဲ႔ ေလေပးေျဖာင့္ဖို႔ ေလာက္ပဲလိုပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မူးၿပီး ကားေလွ်ာက္ေမာင္းလို႔ အဖမ္းခံရေတာ့လည္း သူတို႔ ေထာင္က အင္းစိန္၊ အိုးဘိုမွာ ရွိတာမွ မဟုတ္ပဲ။ မက်ဳိး၊ မပဲ့၊ ဦးေႏွာက္မပ်က္ပဲ ေထာင္ထဲက ထြက္လာလို႔ ရပါတယ္။ ဇင္ေ၀ေသာ္လို ႐ုပ္သန္႔သန္႔၊ ခပ္ထက္ထက္ ျမန္မာလူငယ္တစ္ေယာက္ကို ပဲရစ္ အေနနဲ႔ လက္မခံႏိုင္စရာ မရွိျပန္ပါဘူး။ ထားပါေတာ့... သူမ်ားေတြ မနာလိုစရာေတြ။

ကၽြန္ေတာ္လို လူနဲ႔ ေဘာလုံးကန္ခြင့္ ရတာကို ဖာဂူဆန္ႀကီးကလည္း အားရ၀မ္းသာ ႀကိဳဆိုလာႏိုင္ပါတယ္။ သူက (၆၅)ႏွစ္၊ ကၽြန္ေတာ္က (၃၅)ႏွစ္၊ သူ႔လစာက တစ္ႏွစ္ကို ေပါင္ ေလးသန္းေက်ာ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လစာက တစ္ႏွစ္ေလးေပါင္။ မိနစ္ကိုးဆယ္နဲ႔ အေျဖမေပၚရင္ မိနစ္(၃၀) တိုးၿပီး ဆက္ကစားၾကဖို႔ပါ။ အေလာင္းအစား ၀ါသနာပါရင္ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ေစ်းကြက္ဂဏန္းေတြကို ေလာင္းမဲ့အစား မ်ဳိးခ်စ္စိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဖက္က ေလာင္းၾကဖို႔ အၾကံျပဳပါရေစ။

ငဇင္ကာ ေမာ္ရင္ညဳိကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ “Special One” ဆိုတဲ့ နာမည္ေပးၿပီး ေခြးန႔ဲေတာင္ စကားႏိုင္လုတတ္သူပါ။ ဒီကိစၥကလည္း မျဖစ္ႏိုင္စရာ လံုး၀ မရွိပါဘူး။

ဒံုးပ်ံတစ္စင္း၀ယ္ၿပီး ရွာရာပိုဗာေလးနဲ႔ လကမာၻေပၚကို ႏွစ္ေယာက္ထဲ သြားဖို႔ကလည္း မခက္ပါဘူး။ ဒံုးပ်ံေတြကလည္း တီထြင္ၿပီးသား, လကမာၻဆိုတာကလည္း ရွိၿပီးသား, ရွာရာပိုဗာကို ပိုးႏိုင္ရင္ ဒံုးပ်ံ၀ယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံကလည္း သူ႔မွာ ရွိၿပီးသား။ (ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာဆိုတာ သတိရပါ။) တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္ထဲ တင္းနစ္႐ိုက္ၾကရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မသိမသာေလး အေလ်ာ့ေပးလိုက္ဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။ ဒါမွ သူလည္း စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူႀကီးလူေကာင္း ဆန္ရာေရာက္။ သိသိသာသာႀကီး လုပ္လိုက္လို႔သူ စိတ္ဆိုးမွာကလည္း စိုးရေသးတယ္။

ေဘာလံုးပြဲ ၀ါသနာပါသူတိုင္း ျပင္သစ္က ဇိဒန္းကို သိၾကမွာပါ။ ဒါနဲ႔အတူ ေဘာလံုးကို မတိုက္ပဲ အီတလီက မက္တာရာဇီရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို ေဆာင့္တိုက္လိုက္တာ ဟုိေကာင္ ကားကနဲ က်သြားတာကိုလည္း မ်က္စိထဲက မထြက္ၾက ေလာက္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါကို ၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပင္သစ္ အားေပးတာေလ။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းနဲ႔ အတိုက္ခံရတဲ့ မက္တာရာဇီ ေနရာမွာ သန္းေရႊႀကီးကို အစားထိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ နည္းနည္း ေပ်ာ္သလို ခံစားလာရတယ္။ အဲဒီကထဲက စၿပီး ဒီဆႏၵက မေသႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဥေရာပ ေရာက္ခိုက္ ဇီဒန္းနဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကည့္ခ်င္တာပါ။ (၀ိုက္လက္သီး ျပင္းျပင္းေတြကို အပိုင္း(၂)မွာ ဆက္လက္႐ႈစားၾကပါ။)

အပိုင္း ( ၂ )

စာပို႔သမားဘ၀ကေန လာခဲ့ရရွာတဲ့ ေမာင္သန္းေရႊဟာ “ယၾတာကိုးလို႔ မင္းဆိုး” ျဖစ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ မာတင္လူသာကင္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္မယ္ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္က လူထုကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေလးေလာက္ေတာ့ ေျပာႏိုင္ရမွာေပါ့။

ဒီလို အသံတိတ္႐ုပ္ရွင္ကားႀကီး လုပ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ။
ယံုခ်င္မွေတာ့ယံုပါ။ ဦးေစာေမာင္ႀကီးကို ျဖဳတ္ခ်ၿပီး တက္လာခဲ့တဲ့ေနာက္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္ မိန္႔ခြန္းေျပာဖို႔ အသံထြက္ေလ့က်င့္ရင္း ႀကိဳးစားၿပီး က်က္ခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူမေျပာျဖစ္္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့...

သူအသံထြက္ ေလ့က်င့္ေနရင္း မိႀကိဳင္ႀကိဳင္ယၾတာေခ်ဖို႔ ေမြးထားတဲ့ သာလိကာမေလးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမရခင္ အလြတ္ရသြားလို႔ စိတ္ပ်က္ၿပီး မေျပာျဖစ္ေတာ့တာပါတဲ့။ ၾကာေတာ့ မေျပာလဲ ရတာပဲကြာဆိုၿပီး မေျပာပဲေနလိုက္ေတာ့တာပါတဲ့။ ကဲ မခက္ဘူးလား။

ဒါေပမယ့္ သူ႔ဖခင္ႀကီးေတြလိုပါပဲ။ အ၀င္မွာ မေျပာခဲ့ရင္ေတာင္ အထြက္မွာေတာ့ အေသထြက္ထြက္၊ အရွင္ထြက္ထြက္ ေျပာကို ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ဒါကို သမိုင္းက ေထာက္ခံပါတယ္။

အနီးကပ္ဆံုး ဦးေစာေမာင္ကိုၾကည့္ပါ။ (“ဦး” သံုးခြင့္ျပဳပါ။)
သူေျပာတာက (ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ာသြားေအာင္ ျပင္မယ္ေနာ္၊ ေတာ္ၾကာ ဘာမွန္းမသိျဖစ္ သြားလိမ့္မယ္) သူ႔တို႔က တပ္မေတာ္သားေတြပါ။ တပ္မေတာ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကာကြယ္ဖုိ႔ အတြက္ပဲျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းသြားရင္ သူတို႔ဌာေန မိခင္တပ္ရင္းကို ျပန္သြားမွာပါ တဲ့။ သူေတာ္ေကာင္းစကားပါ။ သူကလည္း စာပို႔သမားတို႔ အုပ္စုထဲမွာေတာ့ အ႐ိုးသား အျဖဴစင္ဆံုး လူႀကီးပါ။ သူေျပာေနစဥ္မွာ စာပို႔သမားက ေနာက္ေက်ာကို ေသနပ္နဲ႔ေထာက္လိုက္တာကို သူမသိလိုက္ရွာပါဘူး။ ၀မ္းနည္းစရာ သမိုင္းအေကြ႔အေျပာင္းပါပဲ။

ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေန၀င္း။ (သူ႔ကိုေတာ့ “ဦး”မသံုးႏိုင္ပါဘူး။ ခြင့္လႊတ္ပါ။)
သူလည္း အထြက္မွာေတာ့ ရာဇ၀င္တြင္မဲ့စကားကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေျပာသြားခဲ့တာပါပဲ။ ေက်ာင္းသား သမဂၢႀကီးကို ဗံုးေဖာက္ခဲြခဲ့တာ၊ ခိုင္းခဲ့တာ သူမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ဗံုးေဖာက္ခဲြလိုက္ရမလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို “OK”လို႔သာ ေျပာလိုက္တာပါ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ ရာဇ၀င္တြင္တဲ့စကားက တပ္မေတာ္ဆိုတာ ေသနတ္ကို မိုးေပၚေထာင္ မေဖာက္ဘူးတဲ့။ ေရွ႕ဆက္ၾကည့္ဦးမလား။

ျမန္မာတို႔ ေနာက္ဆံုး မင္းဆက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး (ပိုး)မင္းသား သီေပါ။
သူလည္း ႏႈတ္ခြန္းဆက္ မိန္႔ခြန္းေျပာခဲ့တာပါပဲ။ သူ႔မိဖုရားကို ေျပာသလိုလိုနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို ေျပာသြားတဲ့စကားေလ။ မွတ္မိၾကမွာပါ။ သီေပါရဲ႕ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ အသံေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ရဲ႕ ေကာ္ပီေပါ့။ ဘာတဲ့...။

“သြားေတာ့မယ္ကြယ့္ စုေရ...စုေရ”တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ အျပင္းျပဆံုး ဆႏၵက မမ်ားပါဘူး။ မႀကီးပါဘူး။ ဒါေလးပါ။ သြားေတာ့မယ္ကြယ့္ စုရဲ႕ ဆိုတဲ့ အသံေလးပါ။ ေယာက်္ား မ်က္ေရေလး တစ္စက္ႏွစ္စက္နဲ႔ေပါ့။

သကၠရာဇ္ ၂၀၀၇ခု ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ ဒီလို ဂႏၲ၀င္ေျမာက္စကားကို ၾကားခ်င္ေနပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔ ဒီစကားေလးကိုမ်ား ဂႏၲ၀င္ေျမာက္ ရာဇ၀င္ေျမာက္လို႔ ေျပာေနရတာလဲလို႔ေတာ့ ေမးစရာရွိပါတယ္။

ေျမာက္ပါေသာ္ ေကာဗ်ာ။ အဲဒီ စကားတစ္ခြန္းဟာ မာတင္သူသာကင္ရဲ႕ ကမာၻေက်ာ္ မိန္႔ခြန္းထက္ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ ရွိပါတယ္။ စာပို႔သမားကသာ ဒီစကားေျပာလိုက္ရင္ (၅၂)သန္းေက်ာ္ လူထုနဲ႔ တစ္ကမာၻလံုးရဲ႕ ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းလူထုက ၫႇိႏႈိင္းမထားပဲ လက္ခုပ္ေတြ တီးၾကမွာပါ။

ဒုတိယ ကမာၻစစ္ ဗံုးဒဏ္ေတြက်ၿပီးတဲ့ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ ဘယ္တံုးကမွ ဒီလို မပြင့္ဖူးတဲ့ ႏွင္းဆီေတြ ဂ်ာမနီမွာ ပြင့္လုိက္သလိုမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံဟာလည္း ဒီစကားေျပာၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္မွာ မပြင့္ဖူးတဲ့ ႏွင္းဆီေတြ အၿပိဳင္အဆုိင္ ပြင့္လာပါလိမ့္မယ္။

ဒါေၾကာင့္ “သြားေတာ့မယ္ကြယ့္ စုရဲ႕” ဆိုတဲ့ စကားဟာ ဂႏၲာ၀င္ေျမာက္တယ္ဆိုတာကို ေထာက္ခံေပးၾကပါ။

ဒီဆႏၵဟာ မေသေသးပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေသမွာမဟုတ္ပါဘူး။

ေနာက္ဆံုး ဆႏၵကေတာ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ မုသာ၀ါဒကင္းတဲ့ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲေလးပါ။ ဒီ ဆႏၵအတြက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ က်ိန္ဆဲမိသလို၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို က်ိန္ဆဲႏိုင္ပါတယ္။

ဟုိတစ္ေန႔က TODAY သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဒါ၀င္ႀကီးသာ သူ႔ကို ျမင္သြားရင္ လူဆိုတာ ေမ်ာက္က ဆင္းသက္လာတာ ဆိုတဲ့ သူ႔အယူအဆကို ေနာင္တရစရာ ရွိပါတယ္။ မဟုတ္ဘူး “၀က္”က ဆင္းသက္လာတာလို႔လည္း ရွက္ရယ္ ရယ္ရင္း သူ႔အဆိုက ျပင္သြားႏိုင္ပါတယ္။

အဲသလို ၀က္နဲ႔ ဆင္ဆင္တူ သတၱ၀ါမ်ဳိးကြဲ ေျပာသြားတာေတြက...
ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ။ ရွာသာ ဖတ္ၾကပါေတာ့။

ေဆာင္းပါး၏မူလေနရာ
ဆႏၵအေသမ်ား (၁)
ဆႏၵအေသမ်ား (၂)

ဇင္ေ၀ေသာ္

နားဝင္မခ်ိဳ ( ၁၀ ) " ႀကိဳးတန္းလမ္းေလွ်ာက္ ႏို္င္ငံေရး "

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လက္ထက္၌ ေပၚထြက္လာေသာ ထူးျခားသည္႔ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားတြင္ လီကြမ္းက တစ္ေယာက္ အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ အလြန္ အသိဉာဏ္ႀကီးမားေသာ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။ သူႏွင္႔ေတြ႔တိုင္း သူႏွင္႔ သေဘာမတူ ႏိုင္သည္ ဆိုေစဦးေတာ႔ သူ ထံမွ ကၽြန္ေတာ္ ေလ႔လာမွတ္သားျခင္းကိုမူ ရပ္တန္႔၍ မရခဲ႔ပါ။ ဤ စာအုပ္သည္ အထင္ရွားဆုံး သာဓက တစ္ခု ျဖစ္သည္။
Dr Joseph S. Nye Jr,
University Distinguished Service Professor,
Harvard University, and author of The Powers to lead

ေမး ။     ။ လူေတြ လက္ရွိအစုိးရကို ေထာက္ခံေနတယ္။ လူေတြလက္ရွိအစိုးရကို မေထာက္ခံေတာ့ဘူး။ ဒီအေျခအေနႏွစ္ရပ္ကို အေျခခံၿပီး မစၥတာလီ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။

ေျဖ ။    ။ ဒါက ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဒီလိုျဖစ္လာမလဲ။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ ျဖစ္လာမလား၊ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ျဖစ္လာမလားဆိုတာနဲ႔ ဆိုင္တယ္။ လက္ရွိအစိုးရရဲ့ အရည္အေသြးေတြ က်လာမယ္။ အတိုက္အခံအစိုးရရဲ့ အရည္အေသြးေတြလည္း တက္လာမယ္။ ဒါကို ျပည္သူလူထုက သေဘာေပါက္တယ္။ ဒီလို တျဖည္းျဖည္းျခင္းျဖစ္လာရင္ ေျပာင္းလဲသင့္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈမို႔ ျပႆနာမရွိဘူး။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ရုတ္တရက္ႀကီးေျပာင္းလဲမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံလည္း ထုိးဆင္းသြားလိမ့္မယ္။

ေမး ။     ။ ခ်က္ခ်င္းႀကီးေရာ ျဖစ္လာႏိုင္လို႔လား။

ေျဖ ။    ။ ငါ မေျပာတတ္ဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အခ်င္းခ်င္းၿပိဳကြဲလာႏိုင္တာပဲ။ အေျခခံမူေတြကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္မႈေတြအေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အႀကီးအက်ယ္ သေဘာထားကြဲလြဲတာေတြ ရွိလာႏိုင္တာပဲ။ ၁၉၆၁- ခုတုန္းက ဒါမ်ိဳးျဖစ္လုနီးနီး ႀကံဳခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒီေတာ့ လာမယ့္ႏွစ္ ၂၀၊ ၃၀၊ ၄၀ ရဲ့ အနာဂတ္ကို ႀကိဳေျပာလို႔မရဘူး။ ဥပမာ- ဘယ္မူနဲ႔သြားမွ စင္ကာပူရဲ့အနာဂတ္ ေကာင္းႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆမ်ိဳးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သေဘာထားကြဲသြားႏိုင္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ့ အနာဂတ္ကို ဆယ္ႏွစ္ထက္ပိုၿပီး ႀကိဳတင္ေဟာကိန္းထုတ္ဖို႔ သိပ္မလြယ္တာပဲ။

စတာလင္ကိုပဲ ၾကည့္ကြာ။ အေရွ႕ဥေရာပတစ္တိုက္လံုး၊ ေတာင္ပုိင္း၊ အေရွ႕ပိုင္းအာရွ တစ္တိုက္လံုး သိမ္းယူတယ္။ တရုတ္လက္ေအာက္မွာရွိေနတဲ့ မြန္ဂိုလီယားပါ ပါတယ္။ အဲဒါ ၁၉၄၅- ခုက။ သူေသသြားတယ္။ ဒီစနစ္ႀကီးတစ္ခုလံုး ေဂါ့ဘားေခ်ာ့ လက္ထဲေရာက္ သြားတယ္။ သူက အဲဒီေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို မေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

တိန္ေရွာင့္ဖိန္ကိုၾကည့္။ သူက ေတာ္လွန္ေရးကို ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ တရုတ္ျပည္ၿပိဳကြဲ သြားရင္ ကိစၥလည္းၿပီးေရာပဲ။ ဒါကို သူသေဘာေပါက္တယ္။ Tiananmen အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ ဒီေက်ာင္းသားေတြကို ေမာင္းထုတ္၊ မရရင္ ပစ္လို႔ေျပာခဲ့တာ။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားေတြ အေရးအခင္းမွာႏိုင္သြားၿပီဆုိရင္ ဒီေန႔ တရုတ္ျပည္ျဖစ္ လာႏိုင္မလား။

အခု ငါေျပာႏိုင္တာကေတာ့ လာမည့္(၁၀) ႏွစ္မွာ စင္ကာပူ ျပႆနာမရွိႏိုင္ေသးဘူး။ ဒါမ်ိဳးကို ေကာင္းေကာင္းထိန္းထားႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ျပည့္အဖြဲ႔ရွိေနလို႔။ ေနာက္ ၁၅- ႏွစ္၊ ႏွစ္ ၂၀၊ ၃၀ မွာ ဒီလိုမာတဲ့အဖြဲ႔မ်ိဳး ဆက္ရွိႏိုင္မလားဆိုတာအေပၚ အေျခခံတယ္။ အဖြဲ႔က အဖြဲ႔၊ ေခါင္းေဆာင္လည္းလိုတယ္။ လူထုနဲ႔ ဆက္သြယ္၊ လူထုကို စည္းရံုးရင္းေမာင္းႏွင္၊ ဒါေလာက္နဲ႔ မရေသးဘူး။ လူထုယံုၾကည္ကိုးစားတဲ့လူလည္း လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိန္႔ခြန္းေတြ ငါေလွ်ာ့ေျပာေနတာ။ ဒီကြက္လပ္ကို ေနာက္လူေတြ ျဖည့္ေစခ်င္လို႔။

ေမး ။     ။ မထင္မွတ္ဘဲ အစုိးရၿပိဳကြဲသြားရင္ ယာယီဝင္ထိန္းေပးႏိုင္ဖို႔ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတကို ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္တာလား။

ေျဖ ။    ။ အတိအက်ပဲ။ ပီေအပီ ရံွဳးသြားခဲ့ရင္ေတာင္မွ စင္ကာပူအတြက္ တစ္ခုခုက်န္ေနရစ္ေစဖို႔။ ဆိုပါေတာ့ ရုတ္တရက္ႀကီး ထာဝရအတြင္းေရးမွဴးေတြကို ေျပာင္းမယ္။ စစ္တပ္အရာရွိႀကီးေတြကို ေျပာင္းမယ္။ ရဲအရာရွိေတြကို ေျပာင္းမယ္။ ဘုတ္အဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေျပာင္းမယ္ဆိုရင္ စနစ္ႀကီးတစ္ခုလံုး ၿပိဳလဲသြားမွာေပါ့။ သမၼတက ဒါမ်ိဳးကို ငါးႏွစ္အထိ ထိန္းထားႏိုင္တယ္။ သိပ္ပါးနပ္မယ္ဆိုရင္ ဒုတိယသက္တမ္းပါ ႏိုင္ေအာင္လုပ္၊ ဒါဆို ေပၚလစီကို ေျပာင္းလဲလို႔ရတယ္။ ပထမသက္တမ္းငါးႏွစ္မွာေတာ့ မရႏိုင္ဘူး။

သမၼတက ဒါမ်ိဳးကိစၥကို ငါးႏွစ္အထိ ထိန္းထားႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ စင္ကာပူဟာ ငါးႏွစ္အတြင္း ရုတ္တရက္ႀကီး ထိုးက်မသြားႏုိင္ဘူး။ အနည္းဆံုးဆယ္ႏွစ္အထိ ခံမယ္။ ဒီလိုမွ မလုပ္ရင္ ပထမေရြးေကာက္ပြဲသက္တမ္း ငါးႏွစ္အတြင္းမွာ အေျခမက် ကေမာက္ကမ ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ အဲဒါမ်ိဳး စင္ကာပူက လက္မခံႏိုင္ဘူး။

ေမး ။     ။ ဒါဆို ေတာ္ေတာ္ဂရုစုိက္ရမယ့္ အေနအထားပဲ။ ဒီထက္ပိုၿပီး အားေကာင္းလာစရာ ရွိႏိုင္မလား။

ေျဖ ။    ။ မင္းအေျခခံဥပေဒကိုုသိတဲ့ ေရွ႕ေနေတြကို ေမးၾကည့္ပါလား။ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ခံရတဲ့ အစုိးရကို အေျခခံဥပေဒ ဘာမွမျပင္ဆင္ရဘူးလို႔ တားျမစ္ထားသလားလို႔။ တကယ္လို႔ သူတို႔က မဲသံုးပံုႏွစ္ပံုကို ရမယ္ဆိုရင္ သူတို႔လုပ္ႏုိင္ခြင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ ရက္ဖရင္ဒန္ကို အေျခခံၿပီး သူတို႔ကို တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကို တားျမစ္ထားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ဒုတိယသက္တမ္းအထိ ျမဲေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ရင္ တစ္ခ်ိဳ႕ဥပေဒေတြကို သူတို႔ေျပာင္းလဲပစ္ႏုိင္တယ္။

တို႔က အေျခခံဥပေဒကို ေျပာင္းလဲျပင္ဆင္ခြင့္ျပဳမထားရင္ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ လာလိမ့္မယ္။ ငါလန္ဒန္မွာေနတုန္းက Harold Laski ( ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္၊ ေလဘာပါတီေခါင္းေဆာင္) ရဲ့ မိန္႔ခြန္းကို နားေထာင္ၿပီး ေလ့လာခဲ့ရတာ တစ္ခုရွိတယ္။ သူကေျပာတယ္၊ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္မလားတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေလဘာပါတီက အေျပာင္းအလဲေတြလုပ္ဖို႔ အားယူေနတုန္းပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အၾကမ္းဖက္ေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္တဲ့။

တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ေပါ့။ ႏွစ္ႏိုင္ငံလံုး အစြန္းေရာက္ေနတယ္။ တရုတ္ျပည္က ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အာဏာကို လက္လြတ္ခံမယ္လို႔ မျမင္မိဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေပၚလစီေျပာင္းတာ၊ မ်ိဳးဆက္သစ္အျမင္သစ္ရွိသူေတြ ပါတီထဲမွာပါလာၿပီး သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ေျပာင္းလဲတာကလြဲရင္ေပါ့။ တရုတ္ျပည္မွာ ေတာ္လွန္ေရးေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးေျပာင္းလဲတာ မရွိဖူးဘူး။ တိန္ေရွာင့္ဖိန္က ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲ၊ ေခါင္းေဆာင္အေျပာင္းအလဲကို သူကိုယ္တိုင္ပံုေဖာ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ တရုတ္ျပည္မွာ ဒါမ်ိဳးျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ရုရွားမွာလို မရုိးသားမႈေတြနဲ႔ အၾကမ္းဖက္ေတာ္လွန္ကူးေျပာင္းေရး ျဖစ္သြားတယ္။ လက္ရွိျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကိုၾကည့္ရင္ အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲ စနစ္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အာဏာကို လက္လြတ္ခံလိမ့္မယ္လို႔ မျမင္မိဘူး။

အိႏၵိယက ေနာက္ထပ္အစြန္းတစ္ခု။ သေဘာမတူတဲ့ ျပည္နယ္တိုင္းကို သူတို႔သေဘာက် စီမံၾကဖို႔ ခြင့္ျပဳထားတယ္။ ျပည္နယ္ေတြရဲ့နယ္ျခားစည္းဆိုရင္လည္း အဂၤလိပ္အစုိးရ လက္ထက္ကတည္းက ဘာသာစကားတူတဲ့လူေတြ ေပါင္းစည္းမိေအာင္ဆိုၿပီး အျမဲတမ္း ေရႊ႕ေျပာင္းစည္းျခားခဲ့ၾကတယ္။ အဲသလုိမွ မလုပ္ဘူးဆိုရင္လည္း အိႏၵိယကြဲထြက္သြားမယ္။

သူတို႔က အစြန္းႏွစ္ဖက္ပဲ။ ငါတို႔ စင္ကာပူက ဒီၾကားထဲမွာလို႔ ငါထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ႏိုင္ငံေရးဟာ အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းအားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္တဲ့ စနစ္အားျဖင့္ျဖစ္ေစ ေျပာင္းလဲယူလို႔ရတယ္။

လူထုကို စည္းရံုးႏိုင္ရင္ေျပာင္းလဲလို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ေနာက္ ဘာေၾကာင့္လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပေနၾကေတာ့မွာလဲ။ မင္းအယူအဆမွန္တယ္လို႔ထင္ရင္ အစုိးရကလည္း မတားပါဘူး။ လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြ ရုိက္ၿပီးေဝ၊ အေဆာက္အဦးတြင္း အစည္းအေဝးေတြလုပ္ေပါ့။ အစုိးရက ဒါမ်ိဳးေတြကို မတားပါဘူး။

ေမး ။     ။ စင္ကာပူအတြက္ အစုိးရိမ္ဆံုးအခ်က္က ဘာပါလဲ။

ေျဖ ။    ။ ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ လူထုရဲ့အျမင္၊ လူထုအျမင္ဆိုတာ လက္ရွိအစုိးရ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အက်ပ္အတည္းကို နားလည္သေဘာေပါက္မႈလြဲတာကို ေျပာတာ။ လူနည္းစု အလြန္ ညီညြတ္တယ္။ ယွဥ္ၿပိဳင္ဖို႔ အားသန္တယ္။ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္အဝ ရွိတယ္။ ႏုိင္ငံႀကီးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာ အရည္အေသြးျပည့္မီတယ္။

ဒီလူစုေလးဆံုးရွဳံးရင္ ငါတို႔က်ရွဳံးမွာပဲ။ တို႔ႏိုင္ငံ ခ်က္ခ်င္းထိုးဆင္းသြားႏုိင္တယ္။


ဇင္ေ၀ေသာ္

နားဝင္မခ်ိဳ ( ၉ ) "တတိယ ဂ်င္နေရးရွင္း နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ျပင္ဆင္မႈ"

လီကြမ္ယု၏ ၃၂ နာရီၾကာ အင္တာဗ်ဴး စာအုပ္သည္ နယ္ပယ္ေပါင္မ်ားစြာကို ေမး ေျဖခဲ႔ၾကသည္႔အေလ်ွာက္ အေရာင္အေသြး တုိ႔ကလည္း စုံလွသည္။ ဤစာအုပ္ေၾကာင္႔ပင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ အေမရိကန္ေတြအားလံုး သိခဲ႔ရသည္႔ အခ်က္ တစ္ခ်က္႐ိွခဲ႔သည္။ ယင္းကား ထူးျခားေသာ ဤ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္သည္ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီတိ႔ု၏ လုယက္မႈကို ခံခဲ႔ရေသာ၊ ဒုတိယ ကမ႓ာ စစ္အတြင္း ဂ်ပန္တို႔ ႏိွပ္စက္မႈ မ်ိဳးစုံကို လည္စင္းေပးခဲ႔ရေသာ၊ ေသးမႊားလွေသာ ႏိုင္ငံ တစ္ခုကို ကမၻာ႔ထိပ္တန္း ႏိုင္ငံ တစ္ ႏိုင္ငံျဖစ္ေအာင္ ဘယ္မ်ွ ႀကိဳးစားခဲ႔သည္ ဆုိေသာ အခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။

ဟားဘတ္ တကၠသိုလ္ကို လက္ခ်ာေပးဖို႔ သူ ေရာက္လာခဲ႔သည္႔ အခ်ိန္မွ စ၍ လီကြမ္ယုႏွင္႔ သိကၽြမ္းခဲ႔သည္၊ ယခုဆို ၄၅ ႏွစ္ပင္ ေက်ာ္ခဲ႔ေလၿပီ။ သူ႕အေပၚ ကၽြႏု္ပ္ထား႐ိွသည္႔ ေလးစားမႈက ႀကီးလွသည္။ ရာစုဝက္အတြင္း ေပၚထြက္သည္႔ အနာဂတ္ကို ႀကိဳျမင္ႏိုင္ေသာ၊ အေျခအေနကို အမွန္အတိုင္း သုံးသပ္ႏိုင္ေသာ ထိပ္တန္း အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားတြင္ သူက အထင္ကရ တစ္ဦး ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕ မ်က္ေစ႔ ႏွစ္လုံးက အနာဂတ္ကုိ ၾကည္႔ေနဆဲ ျဖစ္ၿပီး စင္ကာပူ၏ အခက္အခဲကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ မႀကဳံခဲ႔ရေသာ၊ အနာဂတ္၌ ေခါင္းေဆာင္ လူငယ္တို႔ကို ဤ အင္တာဗ်ဴးျဖင္႔ သူ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ႔ရၿပီး အနာဂတ္၌ ႀကဳံေတြ႔လာႏိုင္စရာလည္း႐ိွေသာ ခေရာင္းလမ္းကို ခပ္စပ္စပ္ လက္တို႔ ေျပာသြားသည္။ ထို သခၤန္းစာတို႔သည္ စင္ကာပူ အတြက္သာ မက ႏိုင္ငံအားလုံးအတြက္ ေလ႔လာစရာမ်ား ျဖစ္ၿပီး ဤ စာအုပ္သည္လည္း ကမၻာ႔ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ား အေပၚ တလင္းလက္လက္ ႐ိွေနေပလိမ္႔မည္။
Dr. Henry A. Kissinger, US Secretary of State, 1973-1977



ေမး ။     ။ မေလးရွားမွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲကို ႏိုင္ငံေတာ္ျပဳျပင္ တည္ေဆာက္ေရး အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုအေနနဲ႔ မစၥတာလီ ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္။ ဒီေျပာင္းလဲမႈရဲ့ အေၾကာင္းတစ္ရပ္က လူငယ္ထုက အတိုက္အခံပါတီကို မဲေပးေနၾကတာပဲ။ တကမာၻလံုးမွာရွိတဲ့ လူငယ္ထုအားလံုးက အေျပာင္းအလဲကို လိုလားေနၾကတယ္။ ဒီလို အေျပာင္းအလဲ စင္ကာပူမွာျဖစ္လာဖို႔ မျမင္မိဘူးလား။

ေျဖ ။    ။ စင္ကာပူမွာ ဘာအတြက္ေျပာင္းလဲၾကမွာလဲ။ အေျပာင္းအလဲဆိုတာ အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီေရာက္လာတယ္။ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေလာက္တဲ့ ေနာက္ထပ္ေရြးခ်ယ္စရာရွိရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ အေနာက္က ျပန္ေရာက္လာတဲ့လူေတြရွိတယ္။ သူတို႔စာေတြ ငါဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကဆိုတယ္ “ဝန္ႀကီးေတြကို ဒီေလာက္အမ်ားႀကီး လစာေတြေပးေန ရတယ္လို႔၊ အဓိပၸါယ္မရွိ” ဆိုတာမ်ိဳးေတြ။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔လည္း ၿငိမ္သြားၾကတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ ဒါေတြက ကိုယ္ေရးကိုယ္တာနဲ႔ ဆိုင္ေနတာေတြမို႔ပဲ။ ဆိုပါေတာ့။ ဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္ သူ႔မိသားစုကို စေတး၊ သူ႔ဘဝကို စေတးၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၂၀- ေက်ာ္ၾကာေအာင္ အလုပ္လုပ္ေပးလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ရမလား။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အနစ္နာခံတာက ဟုတ္တယ္။ သူတို႔မွာ မိသားစုေတြရွိေသးတယ္။ မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ၾကရဦးမယ္။ တို႔လက္ေတြ႔က်က် စဥ္းစားရမယ္။ တို႔ အခုေနေနတာက အရင္ကနဲ႔ မတူဘူး။ ငါတို႔မ်ိဳးဆက္ကလို ဝန္ႀကီးေတြ ဒီေန႔ ထပ္ေမြးထုတ္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ေမး ။     ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ လူထုက လက္ရွိအစုိးရကို ၿငီးေငြ႔လာမယ္္လို႔ ေစာေစာပိုင္းက ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္။ အဲဒါ ဘာကိုဆိုလုိတာပါလဲ။

ေျဖ ။    ။ လက္ရွိအစုိးရက အရည္အေသြးက်သြားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အတိုုက္အခံပါတီက တက္လာလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အစုိးရသစ္ကို စမ္းၾကည့္ၾကရေအာင္လို႔ လူထုကေျပာလာတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳး ေရာက္လာမယ္ေလ။

ဂ်ပန္မွာဆိုရင္ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက ၁၉၅၀- ခုႏွစ္ကစၿပီး ရွိေနခဲ့တယ္။ ၁၉၅၅- ခုေက်ာ္တဲ့အထိခံမယ္လို႔ ငါထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ တစိတ္တပိုင္း ၿပိဳကြဲသြားၾကတယ္။ အဲဒါ အေတြးအေခၚေဟာင္းေတြကို သူတို႔ယူလာခဲ့ၾကလို႔။

ဘယ္စနစ္မွ ထာဝရမခံဘူး။ ဒါေသခ်ာတယ္။ လာမည့္ ၁၀- ႏွစ္၊ အႏွစ္ ၂၀- မွာ ဒါမ်ိဳး စင္ကာပူမွာျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ငါေတာ့မထင္မိဘူး။ ေက်ာ္သြားရင္ေတာ့ ငါလည္းမေျပာတတ္ဘူး။ အရည္အေသြးလည္းရွိ၊ အနစ္နာလည္းခံ၊ လူထုနဲ႔လည္း တသားတည္းျဖစ္ေနႏိုင္တဲ့လူေတြ အျမဲတမ္းရွိေနႏိုင္ပါ့မလား။ ေမွ်ာ္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ ျဖစ္၊ မျဖစ္ မသိဘူး။

ငါျမင္တာကေတာ့ ငါတို႔ေျမးေတြရဲ့လက္ထက္မွာ အေျပာင္းအလဲျဖစ္လိမ့္မယ္။ မ်ိဳးဆက္တိုင္းမွာ တန္ဖိုးနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေျပာင္းလဲေနတယ္။ ငါ့အဘိုးလို၊ ငါ့ဦးေလးလို ငါေတာ့ တစ္သက္လံုးလူထုအလုပ္ေတြ လုပ္မသြားႏိုင္ပါဘူးဆိုတဲ့ အျမင္ေတြရွိလာလိမ့္မယ္။ မျဖစ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ အရာခပ္သိမ္းက ေျပာင္းလဲေနတယ္။ ဒါဆို ေနာက္တစ္ေယာက္ကို အခြင့္အေရးေပးလိုက္ေပါ့။ ဒါျဖင့္ အဲဒီေနာက္တစ္ေယာက္က ဘယ္သူလဲ။ အထက္ကေျပာခဲ့သလို လူေတာ္ေတြ တို႔မွာရွိၿပီလား။ သိပ္မရွိဘူး။

ဒါေၾကာင့္ လာမည့္ႏွစ္(၃၀) ရဲ့ အနာဂတ္ကို ငါမဖတ္တတ္ဘူးေျပာတာ။ ဆိုပါေတာ့ ဒီပါတီကြဲသြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေရးကေန ထြက္သြားမယ္။ တခ်ိဳ႕ျပန္ဝင္လာၿပီး အစိုးရဝင္လုပ္တယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြေပါ့။

ေမး ။     ။ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ႏိုင္ငံေရးထဲဲဝင္လာဖို႔ မလိုဘူးလို႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ခံစားေနရတာဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က စိတ္ႀကိဳက္သူတို႔ကို ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ ထိန္းေက်ာင္း ေပးခဲ့လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ တိုက္ဆုိင္မႈလား။

ေျဖ ။    ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုလံုးအေနနဲ႔ ေျပာင္းလဲတတ္တာ။ ဆိုပါေတာ့၊ ငါ့သားနဲ႔ သမီးရဲ့ ကေလးေတြလက္ထက္မွာ ဒါေတြျဖစ္လာမွာ။ ဟားဗတ္မွာေနရင္း ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ Eloit က ဆရာႀကီးေျပာတာကို သတိရမိတယ္။ သံုးႏွစ္ျပည့္တိုင္း သူတို႔မ်ိဳးဆက္သစ္တစ္ခုရတယ္တဲ့။ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေျပာင္းလဲတတ္တယ္တဲ့။ အေမရိကကေတာ့ အေျပာင္းအလဲျမန္တဲ့ ေနရာေလ။ စင္ကာပူမွာေတာ့ ဆယ္ႏွစ္တိုင္းမွာ မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္ေျပာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။

လူေတြက သူတို႔ႀကံဳေတြ႔ေနရတာကိုပဲ အေျခခံမူအေနနဲ႔ သံုးသပ္ၾကတာ။ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ဆိုပါေတာ့ကြာ၊ မရီနာပေရာ့ဂ်က္လည္း ၿပီးၿပီ။ ကာစီႏို၊ ေရေျမာင္း ဆက္သြယ္ေရးေတြလည္း အားလံုးၿပီးစီးေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘြဲ႔ရတဲ့ကေလးေတြက ဒါေတြဟာ သူတို႔ရပုိင္ခြင့္လို႔ ထင္ေနၾကၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သူတို႔ သေဘာမေပါက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ေမး ။     ။ ပတ္ဝန္းက်င္သန္႔ရွင္းမႈ၊ အက်င့္မပ်က္တဲ့ အစုိးရ၊ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု စုေပါင္းေနထိုင္ျခင္း၊ စတဲ့တန္ဖိုးေတြ စင္ကာပူမွာရွိေနၿပီလို႔ဆိုရင္ မရႏုိင္ဘူးလား။

ေျဖ ။    ။ ဒါက ဘယ္ေလာက္ခိုင္မာေနလို႔လဲ။ အေမရိကကိုၾကည့္ သူတို႔ စစ္ပြဲႀကီးႏွစ္ပြဲ ဝင္ခဲ့ရတယ္။ ပထမကမာၻစစ္မွာ လူမည္းေတြက လူျဖဴေတြရဲ့ ပစၥည္းသယ္ပုိးသူေတြ၊ ဒုတိယကမၻာစစ္ပြဲမွာ လူျဖဴလူမည္း အတူလက္တြဲၿပီး တိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ စစ္ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ၾကတယ္။ လူမည္းေတြက ဆင္းရဲသားဆင္ေျခဖံုးကိုျပန္ေရာက္၊ လူျဖဴေတြက ၿမိဳ႕ျပႀကီးေတြမွာ ျပန္ေရာက္။ ဒီအေျခအေနကေန ဘယ္ေလာက္မ်ား တုိးတက္လာေနလို႔လဲ။

ေမး ။     ။ လတ္တေလာ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအားၿပိဳင္မႈအေပၚမွာ ေက်နပ္အားရမႈရွိပါသလား။

ေျဖ ။    ။ ပညာတတ္အုပ္စုတစ္ခုေလာက္ အတိုက္အခံအေနနဲ႔ရွိေနရင္ ေက်နပ္စရာပါပဲ။ အခုတို႔မွာ NMP အဖြဲ႔ရွိတယ္။ သူတို႔ေျပာတာေတြက အတိုက္အခံပါတီေျပာတာထက္ ပိုအဓိပၸါယ္ရွိတယ္။ သူတို႔ ႏိုင္ငံေရးထဲဝင္လာမလား။ မဝင္ဘူး။ သူတို႔က ေခါင္းရွိတယ္။ ဗဟုသုတရွိတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုိ ခရီးၾကမ္းကို သူတို႔မေလွ်ာက္ဘူး။

ေမး ။     ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာၾကတာကေတာ့ ပီေအပီက ၿခိမ္းတာေျခာက္တာ ခံၾကရတယ္တဲ့။ ၿဖိဳခြဲခံရမွာစတာေတြကို သူတို႔ေၾကာက္ၾကတာ။

ေျဖ ။    ။ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းေကာ ၿခိမ္းေျခာက္တာ ခံေနရလို႔လား။

ေမး ။     ။ ဒီေမးခြန္းကို ေမးေနမွေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ၿခိမ္းတာေျခာက္တာ မခံရဘူးေပါ့။ လူေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတုိင္း သူတို႔ေၾကာက္ေနၾကတယ္ဆိုတာကေတာ့ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကပဲ။ သူတို႔ ဖြင့္ေျပာၾကတယ္။ ဒီအေတြးအေခၚက ပညာရွင္ေတြၾကားထဲ မွာေတာင္ စိမ့္ဝင္ေနတယ္။

ေျဖ ။    ။ ဒါကို ဘာလို႔ယံုေနရတာလဲ။ မိန္းမလ်ာအခြင့္အေရးမွာ ေရွ႕ကရပ္လာတဲ့ Seiw Kum Hong ရွိတယ္။ သူ႔ကို မေျခာက္လွန္႔ခဲ့ပါဘူး။ သူအလုပ္သမားပါတီနဲ႔ေပါင္းမလား။ တို႔မတားပါဘူး။ သူ တို႔ကို လာစရင္ တို႔က သူ႕ကိုုျပန္ခ်မယ္။ ဒါက ႏိုင္ငံေရးပဲေလ။ မင္းက ဒါကို ၿခိမ္းေျခာက္တာလို႔ ေျပာခ်င္တာလား။ ေကာင္းၿပီ။ G. W. Bush ဆိုရင္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြထဲက ထြက္လာတာပဲ။ ပထမ Al Gore ၊ ဒုတိယ John Kerry ။ ဂြ်န္ကယ္ရီနဲ႔ အယ္ဂိုးတို႔က သူ႔ထက္ေခါင္းပိုေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘု(ရ္ွ) က Karl Rove ဆိုတဲ့ အၾကံေပးေကာင္းရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔တက္လာတာ။ (Karl Rove – Political Strategist and former top aide to President George .W . Bush)


ဇင္ေ၀ေသာ္