ဘဝခ်င္းတူလို႔ ပိုယုံတယ္ (၃)
အခုတေလာ အဖြဲခ်ဳပ္အတြင္းေရး ဆိုတာေတြ ေတြ႔ေတြ႔ေနရလို႔ "ဘဝခ်င္းတူလို႔ ပိုယုံတယ္ (၃)" ကို ဆက္ေရးမိပါတယ္။ ယုတၱိ ရွိ မရွိ သုံးသပ္ၾကည့္ၾကပါ ပညာရွင္အေပါင္းတို႔။
လက္ေထာက္ ဘုန္းႀကီးေပါက္စေလးဘဝမွာ ဒီေက်ာင္းရွိ တရုတ္ ဒကာ၊ ဒကာမတိုင္းလိုလိုက ဘုန္းဇင္ကို သေဘာက်ၾက၊ ရင္းႏွီးေလးစားၾက ပါတယ္။ ဒါက ဘာေၾကာင္႔လည္းဆိုရင္ အေရးႀကီးတဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်ရမယ္႔ေနရာ (Decision maker) မဟုတ္လို႔ပါပဲ။
ေသေသခ်ာခ်ာ တြက္ၾကည့္ေတာ႔ အေရးႀကီးတဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ကိုယ္႔လူေတြကေတာင္ ရာႏႈန္းျပည့္ သေဘာမတူတတ္ပါဘူး၊ အမ်ားသေဘာတူရင္၊ ကိုယ္လည္း မွန္တယ္လို႔ထင္ရင္ ဒူးသာဒူး ဆုံးျဖတ္ ၾကရတာပါ။ ေဒၚစုနဲ႔ အဖြဲခ်ဳပ္အတြင္းေရးဆိုတာ ဒီ သီအိုရီအတိုင္းပဲ ရွိေနပါလိမ္႔မယ္။
ဥပမာေလးတစ္ခု ျပပါမယ္။ ဒီေက်ာင္းရဲ႕ ညေနခင္း ဘုရားဝတ္တက္ေတြမွာ တစ္ရက္ကို ေခါင္းေဆာင္ (တိုင္ေပးသူ) တစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ကို "Evening Service leader" လို႔ ေခၚပါတယ္။ ရက္ ၃၀ လ ဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္ ၃၀။ ၃၁ ရက္ လဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္ ၃၁ ေပါ႔။ လူတိုင္းလိုလိုကလည္း ဒီတာဝန္ကို အျမတ္တႏိုးရွိၾကေတာ႔ ေနရာဖယ္ မေပးခ်င္တတ္ၾကဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ ၃၁ ဆိုေပမယ္႔ ထိမရ၊ တို႔မရတဲ႔ လူေဟာင္းႀကီးေတြ ရွိေနတဲ႔အတြက္ လူသစ္ေတြ ဝင္လာဖို႔ အခြင္႔အလမ္းက ေတာ္ေတာ္က်ဥ္းေျမာင္းေနတယ္။
ဘုန္းဇင္ ေက်ာင္းထိုင္ျဖစ္တဲ႔ေနာက္ ေျပာင္းလာပစ္လိုက္တာေတြထဲမွာ ဒါလည္းပါပါတယ္။ ဒီေျပာင္းလဲမႈမ်ိဳးက လူထုအျမင္ (Public image) ကို ေျပာင္းလဲသြားေစတတ္ၿပီး လူသစ္ေတြ ဝင္လာဖို႔ လမ္းဖြင္႔ေပးလိုက္ သလို ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါက သီအိုရီပါ။
လူေဟာင္းႀကီးေတြကို ျဖဳတ္မယ္ဆိုေတာ႔ ခ်ဲယာမန္းပါ ဒီအထဲမွာ ပါေနေရာ။ ဒါနဲ႔ သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေဆြးေႏြးလိုက္တယ္။ သူ သေဘာေပါက္ လက္ခံတယ္။ ဒါဟာ ေက်ာင္းရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္။ သူကေျပာတယ္ "Alright Bhante. Please take my name off first" တပည့္ေတာ္နာမည္ကို အရင္းျဖဳတ္ပစ္လိုက္ တဲ႔။
ဒါနဲ႔ ထိမရ၊ တို႔မရ လူေဟာင္းႀကီး ဆယ္ေယာက္ေလာက္ကို ျဖဳတ္ၿပီး လူသစ္ေတြနဲ႔ အစားထိုးလိုက္တယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ေဝဖန္သံေတြ ပြက္ေလာကို ညံထြက္သြားတာပဲ။ ဥကၠ႒ကအစ ကိုင္လိုက္ေတာ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္လည္း လာမေျပာရဲၾကဘူး၊ ကြယ္ရာကပဲ ေျပာေနၾကတာ။ ဘုန္းဇင္ကလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လာမေျပာလို႔ကေတာ႔ ဂရုကို မစိုက္တာ။
ဒါေပမဲ႔ လူထုအျမင္ (Public image) က ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားတယ္။ "လက္ရွိ ဘုန္းႀကီးေပါက္စက ေဆာ္စရာရွိရင္ေတာ႔ ေဆာ္သဟ၊ သူေဆာ္ ရင္လည္း သူ႔ ခဲ်ယားမန္းကအစ ေဆာ္တာ" ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္သြားေတာ႔ ေက်ာင္းက လူေဟာင္းေတြ၊ လူသစ္ေတြနဲ႔ ပို စည္ကားလာတယ္။
သူတို႔ဆရာ၊ ေက်ာင္းေထာင္ေပးသြားတဲ ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာင္ သူတို႔ကို ဒီလိုမဆက္ဆံခဲ႔ဘူးဆိုၿပီး အျမင္မၾကည္၊ ေက်ာင္းကေန ခပ္ခြာခြာလုပ္သြား ၾကတဲ႔ လူႀကီးေတြကိုယ္တိုင္ အျမင္မွန္ေတြရၿပီး အခု ျပန္ေရာက္လၾကပါၿပီ။
********************************************************************
ေဒၚစုရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာ အေရႊ႕မွာ လူေဟာင္း ဘယ္ႏွေယာက္ ထိသြားမလဲ၊ သူတို႔အတြက္ ေလးေလးနက္နက္ႀကီး ကိုယ္ခ်င္းလည္း စာပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးဟာ လူေဟာင္းေတြရဲ႕ အနစ္နာခံခဲ႔မႈေတြကို မသိလို႔၊ ေက်းဇူး မတင္လို႔ မ်က္ႏွာလႊဲ ခဲပစ္ လုပ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ အလြန္ ခက္ခက္ခဲခဲ ခ်ယူရတဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳး၊ မ်က္ေစ႔မွိတ္ၿပီး "ကဲ လုပ္တယ္ကြာ" ဆိုၿပီး ဆုံးျဖတ္ရတာမ်ိဳးပါ။ ဒါေတြဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။
ဘဝခ်င္းတူေနေတာ႔ ဘုန္းဇင္တို႔ကေတာ႔ ေဒၚစုဆို "ဒုန္း ဒုန္း" ပဲ။ အေရးႀကီးတဲ႔ ဆုံးျဖတ္ေတြရဲ႕ အမွန္၊ အမွား၊ အရွဳံးအျမတ္ဟာ ကာလ အေတာ္ၾကာမွ အေျဖသိရတတ္ပါတယ္။
ကဲ ေဆြဇင္ေရ၊ ဒီျမားက ကိုယ္႔ရင္ဘတ္ကို ျပန္ ခ်ိန္ထားတဲ႔ ျမားပါပဲ။ ရဲရင္ ဆက္လႊတ္ေပါ႔။ ဒီကေတာ႔ လႊတ္လိုက္ၿပီ။
ဘုန္းဇင္
(ဇင္ေဝေသာ္)
ဘုန္းဇင္နဲ႔ ဒိုဒိုးေဒါက္ေဒါက္
ေမာင္ေမာင္ခ်ာတိတ္။ ။ ဘုန္းဘုန္းတို႔က ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚကတင္ "ဒုန္း" ေနတာ၊ ေျမျပင္မွာက....။
ဘုန္းဇင္။ ။ ဟာ႔ ဒကာ ငခ်ာရ၊ ဒို႔က ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚကတင္ မဒုန္းလို႔ သကၤန္း ခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး ဦးတင္ေအးႀကီးကို လိုက္ရိုက္ေနရမွာလား။ မလုပ္ေကာင္းဘူး။
ဘုန္းဇင္နဲ႔ အလြဲမ်ား
ကဲ လိုက္ဆိုၾက၊
"စားခ်င္တာက နာမ္၊ စားေနတာက ရုပ္။
သူမဟုတ္ ငါမဟုတ္ အဲဒါ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္
(အဲေလ မွားလို႔၊ ျပင္ဆို) အဲဒါ နာမ္နဲ႔ ရုပ္။"
ကဲ အဲဒါ အာဏာရွင္ဆန္တာလား
လြန္ခဲ႔တဲ႔ ေျခာက္လေလာက္တုန္းက ေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းခ်က္က တရုတ္ဒကာႀကီး၊ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတယ္၊ ေယာက်္ားဆန္တယ္။ ခ်က္ၿပီး စားပြဲေပၚ တင္ထား တာပဲ၊ ႀကိဳက္ ရာစား၊ စားခ်င္စား မစားခ်င္ေန။ သူ႔အပူ မပါဘူး။
အခု ဆြမ္းခ်က္က တရုတ္ဒကာမႀကီး၊ သူက စားေနရင္ ေဘးကေနပတ္ၿပီး အကဲခတ္ေန တာ။ က်န္းမာေရးနဲ႔ သိပ္မသင္႔ဘဲ ကိုယ္ႀကိဳက္လို႔ အမ်ားႀကီး စားလိုက္တာ မ်ိဳးဆို ၿပီးရင္ သိပ္မစားဖို႔ ေျပာတတ္တယ္။
ဥပမာ။ အခု မနက္ပိုင္းေတြမွာဆိုရင္ တစ္ပတ္ႏွစ္ႀကိမ္ထက္ပိုၿပီး အီၾကာေကြး မစားရေတာ႔ဘူး။
ကဲ အဲဒါ အာဏာရွင္ဆန္တာလား။
ဘုန္းဇင္တို႔ကေတာ႔ မထင္။ ေစတနာမပါဘဲ ဒီစကားေတြက ထြက္ကို မလာဘူး။
၂၀၂၅ ေလာက္မွာ ေတြ႔မယ္ဗ်ာ
ဒီေန႔ ျမန္မာသတင္း မပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဝတၳဳေလးတစ္ပုဒ္လိုျဖစ္ေအာင္ ဓာတ္ပုံေတြကို ဆြဲကပ္လိုက္တယ္။
၁။ ေအာင္ပြဲခံသြားတဲ႔ ကေနဒါက လစ္ဘရယ္။
၂။ NUS ရဲ႕ ပညာေရးဝန္းက်င္။ အဲဒီကို ေရာက္မိတိုင္း ရြာက ညီေတြ၊ ညီမေတြအတြက္ အဲဒါေတြကို ပါဆယ္ထုပ္ၿပီး ပို႔ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္ေပါက္ေနမိတယ္။
၃။ သုေတသနနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ အရင္းအႏွီးေတြဆီက အျမတ္ေတြ ျပန္ရလာေနပါၿပီ လို႔ ခပ္ႂကြားႂကြားေလး ေျပာေနတဲ႔ စကၤာပူ ဝန္ႀကီးခ်ပ္။
*******************************************************
အဆင္႔ရွိတဲ႔ အစိုးရတစ္ဖြဲ႔ ရရွိၿပီး ဆယ္ႏွစ္အတြင္းေလာက္မွာ လူႀကီးမင္းတို႔ နဲ႔ လယ္ဗယ္တူ ဖိုက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ လူႀကီးမင္းႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ တစ္ဦးခ်င္း ႏွလုံးရည္ တိုက္ပြဲေတြမွာ က်ေနာ္ကလည္း ရွဳံးပြဲ မရွိေသးပါဘူး။
ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုႀကီးက လူသာ ေသသြားမယ္၊ ျမန္မာ ပတ္စပို႔ကို မစြန္႔ၾကဘူး။ ဒါကိုလည္း လူႀကီးမင္းတို႔ လဝက သိတယ္ေနာ္။
၂၀၂၅ ေလာက္မွာ ေတြ႔မယ္ဗ်ာ။
ေဒၚစု၊ မစၥတာေဖာ႔ဒ္၊ အပ္ဘဆိုလုတစ္ဇင္နဲ႔ ဇင္ေဝေသာ္
ႏိုင္ငံေရးစာေပလိုင္းထဲကို မေရာက္ခင္က ကိုယ္အထင္ႀကီး ေလးစားတဲ႔ ကမၻာေက်ာ္ႀကီးေတြအေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္ဖတ္ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဂ်င္နရယ္ ေဖာ႔ဒ္ကားကုမၸဏီႀကီးကို တည္ေထာင္သြားတဲ႔ မစၥတာေဖာ႔ဒ္လည္း ပါဝင္ပါတယ္။
သူေျပာတဲ႔ စကားတိုတိုေလး သုံးခြန္းက... ေခါင္းေဆာင္လုပ္မယ္ဆိုရင္....
(1) Make sure that you present.
(2) Make sure that you care about them
(3) Make sure they know that you care about them.
သင္႔လူေတြ ရွိတဲ႔ေနရာကို သင္ ေရာက္ေနမိပါေစ (အေဝးကခ်ည္း လမ္းမညႊန္ပါနဲ႔)။
သူတို႔အေပၚ ဂရုတစိုက္၊ အေလးတယူလည္း ရွိပါ။
သင္က သူတို႔ကို ဂရုတစိုက္ရွိတယ္ဆိုတဲ႔ အခ်က္ကိုလည္း သူတို႔ သိေနပါေစ တဲ႔။
ေလယာဥ္ေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာတဲ႔ အသက္ ၇၀ အရြယ္ အဖြားအိုႀကီးဟာ သူ႔လူေတြေရွ႕မွာ ဘာမွမျဖစ္သလို ဟန္တင္းႏိုင္ေပမဲ႔ လူကြယ္ရာမွာေတာ႔ ဇရာက ဇရာကပါပဲဗ်ာ။ မစၥတာေဖာ႔ဒ္ေရ လူႀကီးမင္းရဲ႕ ဩဝါဒေတြ သူမဆီမွာ က်ေနာ္ေတြ႔ေနရပါတယ္။
*******************************************************************
အႂကြင္းမဲ႔အာဏာပိုင္ဆိုင္မႈ (အပ္ဘဆိုလုတစ္ဇင္) ဝါဒ အေၾကာင္းကို ေျပာၾက ရင္ လူ႔သဘာဝကိုပါ ပူးတြဲသုံးသပ္ပါမွ တရားမ်ွတတဲ႔အေျဖ ထြက္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ယုံၾကည္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ရတဲ႔ ကမၻာ႔ အာဏာရွင္ေတြဟာ လူလတ္ပိုင္းေတြပါ။ အသက္အရြယ္ ႀကီးျပင္းလာၿပီဆိုရင္ အဲဒီ အာဏာရွင္ေတြကိုယ္တိုင္ေတာင္ သေဘာထားေတြ မသိမသာ ေပ်ာ႔ေျပာင္းလာတတ္ပါတယ္။ ထင္ရွားတဲ႔ သာဓကကေတာ႔ ကဒါဖီပါပဲ။
အာဏာရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္အရာမွာမဆို အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ လူတစ္ေယာက္ ရႈျမင္ပုံနဲ႔ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ လူတစ္ေယာက္ ရႈျမင္ပုံဟာ တူမေနႏိုင္ပါဘူး။
ဒါ႔ေၾကာင္႔ အသက္ ၇၀ အရြယ္ အဖြားအိုႀကီးဟာ သူမရဲ႕ "အႂကြင္းမဲ႔အာဏာပိုင္ဆိုင္ေရး" အတြက္ အသည္းအသန္ လုပ္ယူေနတယ္ ဆိုတဲ႔ အယူအဆကို တစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ပါေစ က်ေနာ္ ထိုင္ၿပီးျငင္းဆန္ေန ပါရေစ။
အသက္က ၇၀၊ အဏာ ရခဲ႔ရင္ေတာင္ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ က်န္ေတာ႔မလဲ။ အနာဂတ္ မ်ိဳးဆက္အတြက္ ပန္းပ်ိဳးေပးထားခဲ႔ခ်င္တဲ႔ ေစတနာလို႔ပဲ အႂကြင္းမဲ႔ နားလည္၊ လက္ခံမိပါတယ္။
သေဘာမတူသူမ်ား က်ေနာ္႔အေကာင္းေလးကို ဝိုင္းဝန္းတိုက္ခိုက္ႏိုင္ပါၿပီ။
ေက်ဇူးတင္ပါတယ္။
ဇင္ေဝေသာ္
ရန္လုပ္တဲ့လူက ၾကံဖန္လုပ္တာ
ေျပာရဦးမယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္က စလုံးဒကာမ တစ္ေယာက္က သူ႔အိမ္ ပရိတ္ရြတ္ ပင့္တယ္ေပါ့။ ဒီမွာေတာ့ House blessing လို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူပင့္တာက ဘုန္းဇင္နဲ႔ သီဟိုဠ္ကိုယ္ေတာ္ေလး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူပင့္တဲ့ ႏွစ္နာရီအခ်ိန္မွာ သင္တန္းရွိေနတာကို ေမ့ၿပီး သီဟိုဠ္ေလးက အိုေက ေျပာလိုက္တယ္။ သူတကယ္ လာပင့္ေတာ့ သီဟိုဠ္ေလးက စာသင္ခန္းထဲမွာ။ ဖုန္းဆက္လည္း မရေတာ့ဘူးေပါ့။
သူက ကိုယ္ေတ္ေလးကို ရန္လုပ္ေရာ။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဟိုေန႔က အိုေက ေျပာသလဲေပါ့။ အေျခအေနကို တာ၀န္ရွိ ဒကာမက ရွင္းျပတယ္။ သူ႔ေဒါသက ဟိုကိုယ္ေတာ္ဆီကေန အဲဒီ ဒကာမဆီ ကူးသြားေရာ။ နင္တို႔က ဘာလို႔ သူ႔ကို ႀကိဳတင္ ေျပမထားသလဲေပါ့။ ဒါနဲ႔ လႊတ္ထားလို႔ေတာ့ မရေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အဲသလိုသာ ဟိုလူ႔ရန္လုပ္ ဒီလူ႔ရန္လုပ္ လုပ္ေနရင္ ခင္းဗ်ားအိမ္ကို မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ တျခားေက်ာင္းကဘုန္းႀကီးပဲ သြားပင့္ ဆိုေတာ့မွ ႏႈတ္ပိတ္သြားတာ။
ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ ကားမရွိေတာ့ တကၠစီနဲ႔ သြားရမွာ။ ဒါနဲ႔ ဂိတ္ေပါက္ကေန တကၠစီ ေစာင့္ၾကေရာ။ တကၠစီက ေတာ္ေတာ္နဲ႔မရေတာ့ သူ႔ေဒါသက တကၠစီေတြဆီ ေရာက္သြားျပန္ေရာ။ သူ႔ၾကည့္ၿပီး မေနႏိုင္တာနဲ႔ ေကာက္ရယ္လိုက္တယ္။
သူက ရီရမလားဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္တယ္။ အသံေတာ့ မထြက္ရဲဘူး။ အသံထြက္ရင္ ဒီကလည္း တကယ္ မလိုက္ေတာ့ဘူး။
အဲ့ဒါနဲ႔ ကားေပၚထိုင္ရင္း စဥ္းစားမိတာ။
လူတကာကို အျပစ္လိုက္ျမင္ေနသူေတြ ဘယ္လိုမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ဘ၀ အရသာကို ရွာေတြ႕ႏိုင္ၾကရွာမလဲ လို႔ေလ။ သနားမိတယ္။
ဆူးၾကားထဲက ဘူးသီးႀကီးမ်ား
သူတို႔က လက္ရွိသံအရာရွိေတြပါပဲ။ ဝါရွင္တန္ ျမန္မာသံရုံးက ထုတ္ျပန္တဲ႔ စာဟာ အမွန္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ ေရြးေကာ္၊ ရွင္းလင္းျပတ္သားမႈ မရွိလွတဲ႔ လမ္းညႊန္ခ်က္၊ အကန္႔အသတ္နဲ႔ေပးထားတဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင္႔က တစ္ဖက္။
ေစာင္႔ၾကည့္ေနတဲ႔ ကမၻာ၊ ႏိုးထေနတဲ႔ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာလူထု၊ တံေတြး ခိုးေထြးရင္ေတာင္ မလြတ္တဲ႔ ၂၁ ရာစု မီဒီယာက တစ္ဖက္။
သူတို႔ ဒုကၡ အႀကီးအက်ယ္ ေရာက္ေနၾကတယ္လို႔ ယူဆရတယ္။
ကမၻာ႔လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရစီၿမိဳ႕ေတာ္၊ ဝါရွင္က သံအမတ္အေနနဲ႔ ေရငုံႏႈတ္ ပိတ္ လုပ္ေနလို႔ လုံးဝ မရေတာ႔ဘူး။
တခ်ိဳ႕ကထင္မယ္၊ သူက သံအမတ္ပဲ၊ သူလုပ္ေပးရင္ရတာပဲ လို႔။ တကယ္က အဲသလို မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔လည္း သနားစရာ၊ ေရဗူးေပါက္ နဲ႔ ေရခတ္ေနၾကရရွာတာ။ ဒါက လူသားဆန္ဆန္ နားလည္ေပးမႈ။
ဒါေပမဲ႔ အေလ်ွာ႔ေတာ႔ လုံးဝမေပးသင္႔ဘူး။ သူတို႔ကို ရသေလာက္ မူလီၾကပ္ရမယ္။ ၿပီးၿပီးေရာ လုပ္လိုက္ရင္ သူတို႔ သက္သာသြားမယ္၊ သမိုင္းနာၿပီး က်န္ရစ္မယ္။ အဃာတ မထားရ၊ ျပတ္ျပတ္ေတာ႔လုပ္ရမယ္။
လူသားဆန္ဆန္ နားလည္ေပးမႈက ဟ်ဴမင္းနတီ၊
ကိုယ္လုပ္ရမယ္႔အလုပ္ကို လုပ္တာက ဂ်ဴတီ။
ဒီေနရာမွာ ဂ်ဴတီကို ေရွ႕တန္းတင္သင္႔တယ္။
(ဒီမွာ လူကိုယ္တိုင္ သက္ေသအထိ လိုက္မယ္ဆိုတဲ႔ ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳလိုက္ရတဲ႔ ငမႈံေတြ၊ ေဒၚမႈံေတြရွိလို႔ ဒီစာမ်ိဳး ေရးရျခင္းပါ။)
ဇင္ေဝေသာ္
တိုင္းရင္းသား အကိုအမတို႔ ေရ
၁။ နာဂေတာင္ေပၚမွာ အတူတူ အလုပ္လုပ္ခဲ႔ဖူး တဲ႔ နာဂႀကီး ဦးအႏုစီး သူ႔ရြာကို အၿပီးျပန္သြားၿပီဆိုလို႔ "ဘာေၾကာင္႔လဲ" ေမးေတာ႔ သူတို႔ နာဂ ဘာသာစကား ကြယ္ေျပာက္သြားမွာစိုးလို႔ လူငယ္ေတြကို ဘာသာစကား ျပန္သင္ေပးဖို႔တဲ႔။
သူတို႔ နာဂ ဘာသာစကားက သူတို႔ တစ္ရြာပဲ ေျပာတယ္၊ သူတို႔ရြာက အိမ္ေျခ သုံးဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိသတဲ႔။ ပ်က္ရယ္ မျပဳၾကပါနဲ႔၊ လူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႔စီဗီလိုက္ေဇးရွင္းကို ထိန္းကိုထိန္သိမ္းရပါမယ္။
၂။ ၂၁ ရာစု ကမၻာ႔ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အားႀကီးတဲ႔ စီဗီလိုက္ေဇးရွင္းတစ္ခုက အားေသးတဲ႔ စီဗီလိုက္ေဇးရွင္းတစ္ခုကို ဝါၿမိဳျခင္း မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ အားေကာင္းလာေအာင္ အျပန္အလွန္ နားလည္ ေဖးမ၊ ကူညီျခင္းပါ။
၃။ ဒါေပမဲ႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ကူးေျပာင္းစမွာေတာ႔ အားေသးတဲ႔ စီဗီလိုက္ေဇးရွင္းေတြဟာ တြန္႔ကနဲ ခံစားၾကရတတ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး တည္ၿငိမ္သြားရင္ လက္ရိွ အာနည္းသြားတဲ႔ စီဗီလိုက္ေဇးရွင္းဟာ ႏွစ္ဆ အားေကာင္းလာပါတယ္။
၄။ ေတာင္ကိုရီးယားရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးေတြ ေျပာင္းေတာ႔ လက္ရိွ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ကြန္ဖ်ဴးရွပ္ဝါဒဟာ တြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ခရစ္ယန္ဘာသာထဲ ဝင္သူ အေရအတြက္က ကမၻာ႔သမိုင္းမွာေတာင္ သမိုင္းဝင္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယားရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး တည္ၿငိမ္သြားခ်ိန္မွာေတာ႔ မူရင္း ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ကြန္ဖ်ဴးရွပ္ဝါဒက ႏွစ္ဆ အားျပန္ေကာင္းလာတယ္။
၅။ ဒီ သီအိုရီေတြဟာ ပါေမာကၡႀကီး ဆမ္ ဟန္တင္တန္ရဲ႕ "The Clash of Civilizations" ပါ။ ဇင္ေဝေသာ္ ရင္ဘတ္ႀကီးနဲ႔ အရဲစြန္႔ (ဖတ္မယ္႔လူမွ ရွိပါ႔မလား) ဘာသာျပန္ခဲ႔ရတဲ႔ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ပဋိပကၡပါပဲ။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ သူ႔ သီအိုရီႀကီးကလည္း ၂၁ ရာစု ကမၻာ႔ႏိုင္ငံေရးမွာ မွန္ဆဲ၊ တိက်ဆဲ၊ ျငင္းလို႔မရ ျဖစ္ေနဆဲပါ။ သူ႔ရဲ႕ "၂၁ ရာစု ကမၻာ႔ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အားႀကီးတဲ႔ စီဗီလိုက္ေဇးရွင္းတစ္ခုက အားေသးတဲ႔ စီဗီလိုက္ေဇးရွင္းတစ္ခုကို ဝါၿမိဳျခင္း မဟုတ္။ အားေကာင္းလာေအာင္ အျပန္အလွန္ နားလည္ ေဖးမ၊ ကူညီျခင္း" သီအိုရီကို အစြန္းေရာက္ မြတ္စလင္ေတြကလြဲရင္ ပညာရွင္တိုင္း လက္ခံၾကရတယ္။
၆။ ဒါေပမဲ႔ ႏိုင္ငံ တစ္ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးျပဳျပင္ရာမွာေတာ႔ လူေတြသာမက စီဗီလိုက္ေဇးရွင္းႀကီးေတြကိုယ္တိုင္လည္း ခဏေတာ႔ အနစ္နာခံရပါသတဲ႔ အကို အမတို႔ေရ။
၇။ ဒီ သီအိုရီေလာက္ေတာ႔ ေဒၚစုက ေၾကၿပီးသားပါ။ အကို၊ အမတို႔ရဲ႕ စီဗီလိုက္ေဇးရွင္းကို သူမက ႀကိမ္စာ မတိုက္ပါဘူး။
၈။ ကဲ ယုံၾကည္ထားတဲ႔ တိုင္းရင္းသားအေရးကို အေထာက္အထားနဲ႔တကြ ေရးလိုက္ၿပီ။ လူဘယ္ေလာက္ဆီ ေရာက္သြားမလဲ ဆိုတာကေတာ႔ တစ္ေယာက္ထဲ လုပ္လို႔မရေတာ႔ဘူး ပရိသတ္တို႔ေရ၊ ကူၾကပါအုံး။
ဇင္ေဝေသာ္
