ဘက္ထားနဲ႔လိတ္ထားက ၿဗိတိသ်ွအသံ။ Water ေတာ႔ မသိဘူး


အင္း ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ အေမရိကန္ေတြကေတာ႔ တီေပၚမႇွာ စထရက္မရွိရင္ "ထ" သံ အသာထား "တ" သံေအာက္ တစ္ဆင္႔ပိုေပ်ာ႔တဲ႔ "ဒ" သံနဲ႔ေတာင္ေျပာတယ္။ much "better", See you "later" တို႔ နားေထာင္ၾကည့္၊ ဘက္ဒါး၊ လိတ္ဒါ တဲ႔။ ဘက္ထားနဲ႔လိတ္ထားက ၿဗိတိသ်ွအသံ။ Water ေတာ႔ မသိဘူး။

http://www.bbcamerica.com/anglophenia/2012/09/10-words-pronounced-differently-in-britain/

ဖ်ားနာျခင္း ေလးမ်ိဳး

၁။ Homesick ကိုေတာ႔ လူတိုင္းသိၾကၿပီး ျဖစ္သည္။
၂။ Seasick ကိုလည္း သိၾကသည္။

၃။ Meditation-sick ကို သိပ္မသိၾကဟုထင္သည္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြထဲမွာ အျဖစ္မ်ားေသာ ေရာဂါျဖစ္ၿပီး အထူးသျဖင္႔ မဟာစည္ သတိပ႒ာန္ ရွဳမွတ္ နည္းႏွင္႔ ပို၍ဆက္စပ္သည္ထင္၏။ တရားစခန္းမ်ားမွာ တရား တယ္ထိုင္ရာ တြင္ ပထမ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္က ရုပ္အားျဖင္႔ အသားမက်၊ နာမ္အားျဖင္႔ လည္း မရွဳမွတ္ႏိုင္ အေတာ္ခံၾကရေလသည္။ သုံး ေလး ရက္ေက်ာ္မွ အဆင္ေျပတတ္၏။
တရားရွဳမွတ္ျခင္း အေတြ႔အႀကဳံ မရွိေသာ လူတစ္ေယာက္က ႏွစ္ရက္ သုံး ရက္ တရားစခန္းမ်ားကို ဝင္ၿပီးအျပန္ ဘာမွ မရဘဲ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈကိုသာ ရခဲ႔ေလရကား Meditation-sick ျဖစ္ေလေတာ႔သည္။ တခါတည္းႏွင္႔ တရား ထိုင္ဖို႔ ေၾကာက္သြားေလေတာ႔၏။ တစ္ရက္က မဆိုးလွ၊ အမ်ားႀကီး မရေသာ္ လည္း လူက ခံႏိုင္ရည္အျပည္႔ရွိေသး၏။
ထို႔ေၾကာင္႔ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ တရားစခန္းမ်ားကို မဝင္ၾကႏွင္႔ Meditation- sick ျဖစ္တတ္သည္ဟု သတိိေပးရ၏။
ငါး ရက္လည္း မဆိုး ေဝဒနာ ေက်ာ္ဖို႔ အခ်ိန္ရွိသည္။ ၇ ရက္မွ ၁၀ ရက္ ပိုေကာင္း၏။ (ၾကာေလ ေကာင္းေလျဖစ္၏)

၄။ Singapore-sick ကလည္း ေရႊျမန္မာတို႔ၾကားမွာ ျဖစ္တတ္၏။ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင္႔ ေရာက္လာၾကၿပီး မေမ်ွာ္လင္႔သည္႔ နည္းျဖင္႔ (ႏွလုံးသြင္းလည္း တိ္န္းပါးမည္ဆိုပါက) အိမ္ျပန္ၾကရရာ စကၤာပူကို စိတ္ အနာႀကီးနာၿပီး Singapore-sick ျဖစ္ေလေတာ႔သည္။ အထူး စာနာဖြယ္ေကာင္းသည္မွာ မိဘမ်ား၏ မရွိမဲ႔ ရွိမဲ႔ေလးမ်ားကို ထုခြဲရင္းႏွီးၿပီး ေရာက္လာတတ္ၾကသည္႔ လူငယ္ေလးမ်ားပင္။ အလုပ္ရွာမရ၊ ပတ္စ္မက် စသည္ျဖစ္ေသာအခါ အရွဳံး သက္သက္ျဖင္႔ အိမ္ျပန္ၾကရတတ္သည္။ စိတ္ခိုင္သူတို႔အတြက္ ခြန္အား အ သစ္ျဖစ္ေစေသာ္လည္း အနည္းနဲ႔အမ်ား Singapore-sick ေတာ႔ ျဖစ္ၾကရ သည္။
ဒီ စကၤာပူကို ဘယ္ေတာ႔မွ ေျခဦးမလွည္႔ ဟူသတတ္။

ဖ်ားနာျခင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ကင္းေဝးၾကပါေစသတည္း။
ေမတၱာျဖင္႔
သီဟနာဒ

16/08/201

သူတို႔ဆီကေလ႔လာလိုသူေတြသာ တရုတ္ျပည္ထဲလာ


အေမရိကန္ေတြရဲ႕ ၁၉ ရာစုေနာက္ပိုင္းယုံၾကည္မႈက "Real world is external" တဲ႔။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ အျပင္ကမၻာကိုေလ႔လာ၊ အျပင္ကမၻာနဲ႔ဆက္ဆံ၊ အျပင္ကမၻာရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို သုေတသနလုပ္။
တရုတ္စတဲ႔ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ယုံၾကည္မႈက "Real world is internal" တဲ႔။ သူတို႔ သမိုင္း၊ သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈသာ အေကာင္းဆုံး၊ အျပင္ထြက္ၿပီး သုေတသနျပဳ စရာ မလို။ သူတို႔ဆီကေလ႔လာလိုသူေတြသာ တရုတ္ျပည္ထဲလာ။

အေမရိကန္က သူ႔ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ကမၻာ႔ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစပ္၊ ေမာ္ဒယ္အသစ္ ထပ္ရွာ။
တရုတ္က သူ႔သမိုင္းထဲက အေမြအႏွစ္ကိုပဲ ျပန္လည္မြမ္းမံ၊ ဒီထက္ေကာင္း တာ ကမၻာမွာမရွိ။
(ဒါေပမဲ႔ လက္ရွိမွာေတာ႔ အေနာက္နည္းပညာနဲ႔ပဲ အလုပ္ျဖစ္ေနရ)
အဲဒီ ကြဲလြဲမႈက ႏိုင္ငံခ်င္းဆက္ဆံရာမွာလည္းရွိေန။ သူ႔မူကိုျပင္ဖို႔ တရုတ္က စိတ္လိုလက္ရမရွိတတ္။

Ref: World Order

သက္တမ္းကုန္ခါနီးေလ

ရဲထြဋ္တိုု႔ရဲ့ ေၾကးမံုု


ကမ္းလက္ shared M Zaw Moe's photo.
 ရဲထြဋ္တိုု႔ရဲ့ ေၾကးမံုုပဲ
ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့ ..
 

ေနာက္ဆုံးဆႏၵ


စိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္ေရး ဆင္မိနာတစ္ခုမွာ လူသုံးေယာက္ကုိ စတိတ္ခုံေပၚ ဖိတ္ၾကားၿပီး ေမးခြန္းတစ္ခုကုိ ပုံစံတူ ေမးတယ္။

“ခင္ဗ်ားက ေသသြားၿပီး အေခါင္းထဲမွာ ဆုိပါေတာ့။ မိသားစုေတြ၊ မိတ္ေဆြေ တြက ခင္ဗ်ားအတြက္ ငုိေၾကြးၾက၊ ပူေဆြးေနၾကတယ္။ အဲ့သလုိ အခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိ စကားမ်ိဳးေတြကုိ နားေထာင္ခ်င္ပါသလဲ”

ပထမလူက..
“က်ေနာ္ဟာ တစ္ေခတ္မွာတစ္ေယာက္ အလြန္ေတာ္တဲ့ ဆရာဝန္ေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ မိသားစုအေပၚမွာလည္း လုံးဝတာ ဝန္ေက်တဲ့ လူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္ဆုိတာမ်ိဳး ၾကားခ်င္ပါတယ္” တဲ့။

ဒုတိယလူက
“က်ေနာ္ဟာ လင္သားေကာင္းတစ္ေယာက္၊ ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ ၿပီး ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကုိ ေျပာင္းလဲေပးႏုိင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္း ဆရာေ ကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ ဆုိတာမ်ိဳးကုိ နားေထာင္ခ်င္ပါတယ္” တဲ့။

ေနာက္ဆုံးလူကေတာ့
“ က်ေနာ္ကေတာ႔ 'Look!! He’s moving' ” ဆုိတာကုိပဲ ၾကားခ်င္ပါသတဲ့။

(Wisdom from laughter စာအုပ္မွ )
3/19/2013

ဇင္ေဝေသာ္ 

ေဘာ႔စ္တြက္တဲ႔ သခ်ၤာ

ဘာကြ၊ ခြင္႔ တစ္ရက္ေလာက္ လုိခ်င္လို႔ ဟုတ္လား။ ဒီမွာ ၾကည္႔ပါအုံး။
တစ္ႏွစ္မွာ ၃၆၅ ရက္။ ရက္ပတ္အေနနဲ႔ ၅၂ ပတ္ ရွိတယ္။ တစ္ပတ္ကို ၂ ရက္ အလုပ္မလုပ္ဘူးဆိုေတာ႔ ၁၀၄ ရက္ ေလ်ာ႔သြားၿပီ။ ၂၆၁ ရက္ပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။ (365-104=261)

ေန႔တိုင္း အလုပ္ခြင္ထဲမွာ ၈ နာရီ၊ အလုပ္ထဲမွာ မရိွတာက ၁၆ နာရီ။ တစ္ေန႔ကို ၁၆ နာရီ၊ တစ္ႏွစ္ဆိုေတာ႔ ၁၇၀ ရက္။ ကဲ ၉၁ရက္ ပဲ အလုပ္လုပ္ ခ်ိန္ က်န္ေတာ႔တယ္။(261-170=91)

ေန႔တိုင္း တီး ဘရိတ္၊ ေကာ္ဖီဘရိတ္က နာရီဝက္၊ တစ္ႏွစ္ဆိုေတာ႔ ၂၃ ရက္။ ၂၃ ရက္ ႏႈတ္ေတာ႔ ၆၈ ရက္ပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။(91-23=68)

ေန႔ခင္း ထမင္းစားေတာ႔ တစ္နာရီ။ တစ္ႏွစ္ဆိုေတာ႔ စုစုေပါင္း ၄၆ ရက္။ ဒီေတာ႔ ၂၂ ရက္ပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။ (68-46=22)

တစ္ႏွစ္ကို ၂ ရက္ ပုံမွန္ ေဆးခြင္႔ ေပးေနရေတာ႔ ရက္ ၂၀ ပဲ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ က်န္ေတာ႔တယ္။ (22-2=20)

မၿပီးေသးဘူး။ ပုံမွန္ အစိုးရ ရုံးပိတ္ရက္က တစ္ႏွစ္မွာ ၅ ရက္။ ဒီေတာ႔ ၁၅ ရက္ပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။ (20-5=15)

ႏွစ္တိုင္း ငါတို႔က ခြင္႔ရက္ရွည္ ႏွစ္ပတ္ (၁၄ ရက္) ေပးရျပန္ေရာ၊ ကဲ မင္း တကယ္အလုပ္လုပ္ရမယ္႔ရက္က ၁ ရက္ပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။ (15-14=1)

အခု မင္းက ဒီ တစ္ရက္ထဲက တစ္ရက္ ခြင္႔ထပ္ယူဦးမယ္ တဲ႔။ ေသ သာ ေသလိုက္ခ်င္ပါေတာ႔တယ္္ကြာ။ (1-1????)

(365-104=261)
(261-170=91)
(91-23=68)
(68-46=22)
(22-2=20)
(20-5=15)
(15-14=1)
(1-1????)

Ref; The World Joke Book
17/06/2013

"Are you still alive?" ေမးရင္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ


သိပၸံကားထဲမွာ "Are you still alive?" ေမးေတာ႔
"Tactically, yes" လို႔ ေျဖသြားတယ္။
အဘိဓမၼာသေဘာအရဆိုရင္ေတာ႔
"Are you still alive?"
" Yes၊ စုတိဝိထိမက်ေသးဘူး" လို႔ ေျဖရမယ္ထင္တယ္။
ႏိုင္ငံေရးမွာ
"Are you still alive?" ေမးရင္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ။

ေရွးေခတ္ မနသိကာရ


"ဆြမ္းခ်က္တာ ေပ်ာ႔သြားတယ္ဘုရား"
"ေအးကြယ္၊ ဝါးရသက္သာတာေပါ႔"
"ဆြမ္းခ်က္တာ မာသြားတယ္ဘုရား"
"ေအးကြယ္၊ ညေန မဆာတာေပါ႔"

အခုေခတ္ မနသိကာရ

"အင္တာနက္ ပ်က္သြားတယ္ဘုရား"
"ေအးကြယ္၊ မ်က္စိ အနားရတာေပါ႔"
"အင္တာနက္ ျပန္ေကာင္းေနတယ္ဘုရား"
"ေအးကြယ္၊ အြန္လိုင္းတက္ရတာေပါ႔"

အစြန္းေရွာင္ရင္း အစြန္းေရာက္သြားတတ္ျခင္း


(လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၇ ႏွစ္က AGM မွာ ေျပာခဲ႔တာပါ)

ဒီအယူအဆက အဓိကအားျဖင္႔ ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစည္းႀကီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အျခားအဖြဲ႔အစည္းႀကီးေတြနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္မႈရွိပါလိမ္႔မယ္။
ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစည္းႀကီးတစ္ခုမွာ စတင္တည္ေထာင္သူက ဆရာေတာ္ ႀကီး တစ္ပါးပါးျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ သူဟာ ဩဇာတိကၠမႀကီးတယ္၊ အေရး ကိစၥအားလုံးအတြက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်သူကလည္း သူပဲျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

ဖြင္႔ေျပာဖို႔ဝန္ေလးတဲ႔ ဗုဒၶဘာသာတပည့္အမ်ားစုက သူတို႔ သိပ္သေဘာမတူ ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမိန္႔တာပဲေလဆိုၿပီး လိုက္နာၾက၊ လုပ္ေဆာင္ ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သာသနာခ်စ္စိတ္လည္းရွိ၊ အေမ်ွာ္အျမင္လည္းရွိတဲ႔ ဗုဒၶ ဘာသာ တပည့္ေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဒီလိုေလးဆိုရင္ပိုေကာင္းမွာပဲလို႔ သူတို႔ခ်င္း တိုင္ပင္တတ္၊ ေဆြးေႏြးတတ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီး သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနေသးသေရြ႕ "ဒီလိုေလးဆိုရင္ပိုေကာင္းမွာပဲ" ကို အေကာင္အထည္ မေဖာ္တတ္ၾကဘူး။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာပဲရွိတယ္။

ဆိုပါေတာ႔။ အဲဒီဆရာေတာ္ႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၿပီ။ ဆရာေတာ္ႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူတာနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာတပည့္ေတြ (သို႔) ဥပ႒ာကအဖြဲ႔က အရင္လို ဘုန္းႀကီးမွာ "Too much power" ရွိေနတဲ႔အျဖစ္ဆီ အေရာက္မခံေတာ႔ဘဲ ဝင္ထိန္းပါေတာ႔တယ္။
ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အရင္လိုျဖစ္မွာစိုးလို႔ ထိန္းရင္းထိန္းရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ဒုတိယတက္လာတဲ႔ဘုန္းႀကီးမွာ ဆုံးျဖတ္ပိုင္ခြင္႔မဲ႔သြားၿပီး အစြန္းတစ္ဖက္ ျပန္ေရာက္သြားပါေတာ႔တယ္။ ၾကည့္ရဲရင္ ျမန္မာျပည္က ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစည္းႀကီးေတြကို ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္(ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းကို မဆိုလိုပါ)။ ဒီ သေဘာတရား ေတြ႔ရပါတယ္။ အခ်ိန္ေၾကာင္႔ ဒုတိယဘုန္းႀကီး က ဒီအေျခအေနကို တည့္မတ္လို႔ မရတတ္ပါဘူး။ တည့္မတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ ထက္ ခပ္ထက္ထက္ ဒုတိယဘုန္းႀကီးက ကိုယ္ပိုင္ ေက်ာင္းခြဲ၊ အဖြဲ႔အစည္း ခြဲတတ္ပါတယ္။ စြမ္းမယ္ဆိုရင္ တတိယ၊ စတုတၳတက္လာတဲ႔ ဘုန္းႀကီး ကေတာ႔ ဆရာ၊ ဒကာၾကားက ဒီဟန္ခ်က္ကို ျပန္ညွိေပးလို႔ ရတတ္ပါတယ္။



အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုေအာက္မွာ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေရရွည္သာသနာျပဳဖို႔ ဆိုရင္ ဆရာ၊ ဒကာဟန္ခ်က္ ညီေနရတတ္ပါတယ္။
"ဥေဘာ အေညာညနိသိတာက" က ပစၥည္းေလးပါး လႉသူနဲ႔ ပစၥည္းေလးပါး ယူသူထက္ အဓိပၸါယ္ပိုက်ျပန္႔တယ္လို႔ ခံယူမိပါတယ္။

သီဟနာဒ