(တစ္) ရွားေနၿပီ
သူ႔ဘြဲ႔က ဦးပညာနႏၵ၊ ျပည္သား၊ ရန္ကုန္ နပသ ထြက္။ ၂၀၀၀ ဝန္းက်င္က မဟာသႏၳိသုခေနစဥ္မွာရင္းႏွီးခဲ႔တာ။ ရဟန္း ၂၁ ပါးမွာ လိုခ်င္မႈ၊ ပူပန္မႈ အနည္းဆုံးလို႔ သူ႔ကိုေျပာရင္ ဘယ္သူမွ ျငင္းခ်က္ထုတ္ေနမွာမဟုတ္ဘူး။
ေက်ာင္းပိုင္ဖို႔ မစဥ္းစားသလို အားစိုက္မႈလည္း ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ဒီေန႔ ဒီ ကိုယ္ေတာ္က မဂၤလာဒုံမွာ ေက်ာင္းဝင္းႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔။ ပ်ံေတာ္မူသြားတဲ႔ဆရာေတာ္က ေသြးတစ္ဆက္မွမေတာ္တဲ႔ သူ႔ကို ဝိနည္းအစစ္အတိုင္း ေပးထားခဲ႔တာ။ ေငြတစ္ျပားမွမကုန္သလို ကုန္ရမယ္ဆိုရင္လည္း သူ႔မွာ ေငြဒီေလာက္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကံက ရွားသလို အဲဒီဆရာေတာ္မ်ိဳးကလည္း ဒီေခတ္မွာ မရွိသေလာက္ပဲ။
ဒီသတင္းၾကားေပမဲ႔ သူ႔ဆီမေရာက္ဖူးဘူး။ ဒါနဲဲ႔ ဒီႏွစ္ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲအေၾကာင္း သူ႔ကို မေျပာေတာ႔ဘူး။ ေျပာလို႔ သူေရာက္လာရင္ သူ႔ေနရာကို ကိုယ္ကသြားျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။
သူ႔ကံအေၾကာင္း၊ ဘာေၾကာင္းညာေၾကာင္းေတြေျပာရင္း
"ကိုယ္႔လူလည္း စကၤာပူမွာ မေနေတာ႔ရင္(သို႔) ေနမရတဲ႔ အေနအထားေရာက္ရင္ (၂၀၀၇ တုံးက စကၤာပူ ဘလက္ခ္ စာရင္းထဲ ပါခဲ႔တာကို သူသိလို႔ျဖစ္မယ္) ဘယ္မွာ ေနမွာလဲ၊ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းေလးဘာေလး လုပ္ထားသလား" လို႔ေမးတယ္။
"တပည့္ေတာ္ျဖင္႔ ဒီကိစၥကို စဥ္းကိုမစဥ္းစားမိတာ" ေျဖလိုက္လို႔ စကားစ ဒီမွာျပတ္သြားတယ္။
(ႏွစ္) ဘိကၡဳ ဉာဏိႏၵလားဓမၼဂဂၤါလား
ညပိုင္းေရာက္ေတာ႔ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ပဲ ဘိကၡဳ ဉာဏိႏၵပါးစပ္က ပြင္႔ လာျပန္ေရာ။ သုံးဆယ္ေက်ာ္၊ ေလးဆယ္ေက်ာ္ တကယ္အလုပ္လုပ္ရမယ္႔ အခ်ိန္ေတြ မွာ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔လုပ္ရ၊ အုတ္၊ ထုံး၊ သဲ၊ ေက်ာက္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ ရ ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးပါ။
ဓမၼဂဂၤါလည္း ဒီအဓိပၸါယ္မ်ိဳးေဆာင္တဲ႔ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးဖူးတယ္မွတ္ပါတယ္။ သူကေတာ႔ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္စကားကို ကိုးကားထားတာလို႔ သတိရမိတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ဒါက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လက္ရွိေရစီးျဖစ္ေနတယ္။ ရဟန္းျဖစ္ျဖစ္၊ လူျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္ထြားလာေလေလ ကပ္ေနဖို႔ ခက္ေလေလမဟုတ္လား။ သူတို႔စကားေတြေၾကာင္႔ အထက္က မိတ္ေဆြကိုေပးခဲ႔တဲ႔အေျဖက ပိုခိုင္မာ သြားတယ္။
(သုံး) အနာဂတ္
တကယ္လို႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ျပစနစ္က စကၤာပူလိုျဖစ္လာရင္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာ တစ္ခုတည္းကို အားစိုက္လုပ္လိုတဲ႔ ေက်ာင္းပိုင္မရွိ၊ ပိုင္ဖို႔လည္းမႀကိဳးစားခ်င္တဲ႔ ရဟန္းလတ္ေတြအတြက္ အေျဖရသြားႏိုင္တယ္။
အခန္းတစ္ခန္း ငွား၊ သာသနာ႔အလံ ေထာင္၊ ဘုရားဆင္းတု တစ္ဆူထား ကိုးကြယ္၊ စာၾကည့္၊ စာေရး၊ ကြန္ပ်ဴတာစားပြဲ တစ္လုံးနဲ႔ ဝါသနာပါရာ၊ ယုံၾကည္ရာ လုပ္။ စာသင္တာ ဝါသနာပါရင္ ေဟာခန္းေတြ နာရီနဲ႔ငွား၊ ကေလးေတြကို အဂၤလိပ္စာလိုဟာေတြ သင္ေပး။ ဒါဆိုရင္ အုတ္၊ ထုံး၊ သဲ၊ ေက်ာက္ေတြနဲ႔လည္း အခ်ိန္ကုန္စရာ မလို၊ ေမတၱသုတ္ထဲကလို သေလႅခဝုတၱိ၊ ကုေလသြနႏုဂေဒၶါ လည္းျဖစ္၊ ေျပာင္းဆိုလည္း ေျပာင္းလိုက္ေပါ႔။
ေခတ္မွီလာတိုင္း ဘုရားအဆုံးအမနဲ႔ေဝးသြားတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေတြးမိလို႔ပါ။
စကၤာပူ တိုက္ခန္းေတြက သစ္တစ္ပင္၊ ဝါးတစ္ပင္နဲ႔ ပိုတူတယ္။ ဒီေန႔ရွိလို႔ မနက္ျဖန္ရွိမယ္ယူဆလို႔မရဘူး။ ေျပာင္းဆို ေျပာင္းရတာ။ သစ္တစ္ပင္၊ ဝါးတစ္ ပင္ဆိုတာေတြကို တစ္ေယာက္ေယာက္က လာခုတ္ယူသြားႏိုင္သလို မ်ိဳးေပါ႔။
တကယ္က ဘာမွမေရရာတဲ႔ အနတၱအခြံမာနဲ႔ဘဝထဲမွာ အဲသေလာက္ စဥ္းစားေနတာကကို လြန္ေနၿပီထင္တယ္။
Post a Comment