ည ဆိုတာ
တိတ္ဆိတ္စြာ ဓားေသြးဖု႔ိ
ပြင့္ေပးတဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တာပါဘဲ...အေမ။
ဝမ္းနဲ႔လြယ္မွ သား တဲ႔လား
ႏွလံုးသားနဲ႔ ေလးေလးပင္ပင္ႀကီး လြယ္ခဲ႕ရရင္ေကာ
အေမရင္း အေမဖ်ား
ႏႇလံုးသားက်ပ္မျပည္႕တဲ႔ သားအမိေတြအတြက္
အဘိဓာန္ၾကည္႔ဖ႔ုိ ခ်န္ထားစို႔။
အေမ႔ ဂုဏ္သိကၡာမႇာ
ရာထူးမလုိ
လွပ ပ်ိဳမ်စ္မႈမလို
အရင္းမလုိ
အဖ်ားမလို
ဘယ္လို ကြင္းစ ကြင္းပိတ္မွ မလုိ
အေမ ဆိုတ႔ဲ အမည္ဟာ နန္းမဆန္တာလည္းအမႇန္
ဒီထက္ျပည္႔ဝတာလည္း
သားရင္ထဲ မ႐ွိဘူး အေမ။
" ၾကည္႔ၾကစမ္း
ဒီလို လင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ မယား
ဒီလို သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမ
ဘယ္သူ မျဖစ္ခ်င္ပဲ ေနမလဲ
ကဲ...ေျပာၾကပါဦး"
သိဒၶတၲကို ၾကည္႔ရင္း
ပီတိအဆာသြတ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္
အေမ ဆိုခဲ႔ဖူးတယ္ေလ။
ႏွစ္ဆယ္႔ကိုးႏႇစ္ ေမြးခဲ႔တဲ႔ သား
ႏွစ္ဆယ္႔ကိုးႏႇစ္ ေသြးခဲ႔တဲ႔ ဓား လို႔
ပိုးသားဆန္ဆန္ အေမ႔ ပါးစပ္နဲ႔
ကဗ်ာမ်ား စပ္ေနဦးမလား...
ဟုတ္ပါတယ္ အေမ
ႏွင္းဆီပြင္႔ဖတ္ေတြေပၚ အထပ္ထပ္ေသြး
နီေစြးစြာ မ်က္႐ႇလာတဲ႕ေနာက္
ေက်ာက္မ်က္ စီျခယ္တဲ႔ ဓားအိမ္ဟာ
ကိုယ္႔ အိမ္ယာ မဟုတ္ေတာ႔သလို
ပ်င္းရိစြာ ေပ်ာ္ေနရပါတယ္ အေမ။
အဝိဇၢာက သဘာပတိ ထိုင္ခုံေပၚမွာ
တဏွာက လိုသေလာက္ ရိကၡာ႐ႇာေပး
( ေမွာင္ခုိေဈးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ )
ေဒါသ၊မာနက လက္နက္ ကိုင္တပ္ရင္း
ရက္စက္စြာ သူတု႔ိ နင္းေခ်ၿပီးတဲ႔ ေနာက္
သစၥာတရားေတြ မ်ိဳးတံုးခဲ႔
မဂၢလမ္းစဥ္ေတြ မ်ိဳးတံုးခဲ႔
နိေရာဓ ၿငိမ္႔သက္ေတြ မ်ိဳးတံုးခဲ႔
စရဏ ကိုယ္က်င္႔ေတြ မ်ိဳးတံုးခဲ႔
ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေတြ မ်ိဳးတံုးခဲ႔
တိရစၦာန္ အခြင္႔အေရးေတြ မ်ိဳးတံုးခဲ႔
လူ႕တန္ဖိုးေတြ မ်ိဳးတံုးခဲ႔
မ်ိဳးတံုးခဲ႔.....
မ်ိဳးတံုးခဲ႔။
ကုသလာကုသလဆိုတာ မၾကားဖူးတဲ႔ နာမည္ဆန္း
ပဥၥ သီလ တို႔ ပန္းနာရင္ၾကပ္စြဲ
ဒီေတာ႔ အေမရယ္...
သုဂတိ ဘဝေတြ အေသအေပ်ာက္မ်ား
ဒုဂၢတိ ဘဝေတြ က်န္းမာရင္း ခ်မ္းသာ
ေက်ာက္ဂူေတြသာ မိုးေထာင္လာမယ္
ဂူထဲက လူေတြကေတာ႔ လ်ိဳးၿပီးရင္ လ်ိဳး။
ျမင္႔ရာက နိမ္႔ရာကို သိမ္းပိုက္
နိမ္႔ရာက ျမင္႔ရာကို ေတာ္လွန္
တိရစၦာန္ေတြ 'က' ရမဲ႔ျပဇာတ္ကို
တကယ္ ကေနၾကတာက လူေတြ။
သား ရင္ဟာ
ဗလာေတြနဲ႔ ျပည္႔
ေလခ်ဥ္ေတြနဲ႔ ေဖာင္းကား
တစ္ေယာက္ နဲ႔ တစ္ေယာက္ အဆာေျပဖို႔
တစ္ေယာက္႔ ကို တစ္ေယာက္က
ပန္းလိုေခၽြၾကတယ္။
ေတာေခြးျဖစ္ျဖစ္
ျမိဳ႕ေခြးျဖစ္ျဖစ္
ေခြးတစ္ေကာင္ကိုထိမ္းခ်ဳပ္တဲ႔ ခလုတ္က
အညွီသုပ္ထားတဲ႔ အ႐ိုးတစ္ေခ်ာင္းပဲ။
ေယာက်ား ျဖစ္ျဖစ္ မိန္းမ ျဖစ္ျဖစ္
ဆင္းရဲသား ျဖစ္ျဖစ္ ႐ွင္ဘုရင္ ျဖစ္ျဖစ္
ဖိႏႇိပ္သူ ျဖစ္ျဖစ္ ဖိႏွိပ္ခံ ျဖစ္ျဖစ္
လူတစ္ေယာက္အတြက္ ရီမုတ္ ကြန္ထ႐ုိး က
အဝိဇၨာ၊တဏွာ လုပ္တဲ႔ ဒီဗိုက္စ္
ကဲ...
ဘာထူးေသးလဲ....အေမ။
ည ည ည ည ည
မာရ ရဲ႕ ေအာက္လမ္း ကမၼဝါေတြ
တစ္ခ်ပ္ၿပီးတစ္ခ်ပ္
တစ္စံုတစ္ရာက တီးတုိးကပ္ဆိုေနရဲ့
အိပ္စက္ဖု႔ိ အခ်ိန္တန္ၿပီ
ေမ႔ေလ်ာ့ဖု႔ိ အခ်ိန္တန္ၿပီ တဲ့။
အလင္းႏွစ္ေတြ ငတ္ျပတ္တာနဲ႔
ေမ႔ေလ်ာ့စြာ အိ္ပ္ေမာက်ဖု႔ိ
လုံေလာက္တဲ့အေၾကာင္း ေကာ ဟုတ္ရဲ့လား
အိပ္စက္မႈနဲ႔ ည
မဆိုစေလာက္သာ သဟဇာတ က်ခဲ့
အဆိပ္သင့္ ပန္းသီးတစ္လုံးကို
အဆိပ္သင့္မွာ ေၾကာက္လု႔ိ စားေနရသူလုိပါဘဲ...။
ဒီလုိနဲ႔
ည ဆိုတာ
တိတ္ဆိတ္စြာ ဓားေသြးဖု႔ိ
ပြင့္ေပးတဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ ျဖစ္လာခဲ့ေတ့တာပါဘဲ...အေမ။
(ဆက္ရန္)
08/07/2013
Post a Comment