(တစ္)
"ရပ္ေတာ္မူပါအုံးဘုရား"
လက္ထဲက သပိတ္ရဲ႕ ေလးလံဆကို ကိုရင္ဥာဏ ခန္႔မွန္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔ ၀မ္းတစ္ခါးအတြက္ ေသခ်ာေပါက္ လံုေလာက္ျပီ။ ဒါနဲ႔
ထိုအသံကို ပီပီျပင္ျပင္ႀကီး ၾကားလိုက္ရေသာ္လည္း ကိုရင္ ဥာဏ မရပ္ျဖစ္ေတာ့။ ၀မ္းတစ္ခါးစာ မရေသးသည့္ ညီေနာင္တို႔ ၀မ္းစာကို သူယူေနဖို႔ မသင့္ေတာ့။ ေနာက္မွ
"ဘယ္လိို ကိုရင္ေလးလဲ မသိဘူး၊ ရပ္ေတာ္မူပါအုံးေလ်ာက္တာေတာင္ မရပ္ဘူး"
ကိုရင္ဥာဏ ေလးေလးနက္နက္ေလး ျပံဳးလိုက္မိသည္။
(ႏွစ္)
အရာရာတို႔ ေျပာင္းလဲ သြားၾကၿပီ။
ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ကာလသည္ ကိုရင္ဥာဏကို (. )ဆရာေတာ္ ဥာဏျဖစ္ေစခဲ့ၿပီ။ အာဏာရွင္၊ ဓနရွင္တို႔ ကိုးကြယ္ေသာဆရာေတာ္တစ္ပါး ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ကိုယ္တိုင္သီတင္းမသုံးႏိုင္၊ အၿမဲသီတင္းသုံးမည့္ သံဃာလည္း မ်ားမ်ားစားစား မရွိ၊ ဘာသာေရး အက္တီဗီတီမ်ား အပတ္စဥ္၊ လစဥ္ မရွိႏိုင္သည့္တိုင္ သိန္းေပါင္း ေထာင္ႀကီးဂဏန္းကုန္က်သည့္ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးေပါင္းမ်ားစြာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။
နန္းေတာ္ႀကီးေတြတမ်ွ ခန္းနားသည့္ ဆရာေတာ္ ဥာဏ၏ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမ်ား။
ထိုထိုေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေတြေဘးမွ ၾကယ္ျမင္လျမင္ ဘာသာ၀င္တို႔ တဲအိမ္ကေလးမ်ား။
တစ္ခါတစ္ခါမွာ ရွိတတ္သည့္ သင္တန္းႀကီးေတြကို တက္ေရာက္ရန္ ေရာက္လာတတ္ေသာ ကားႀကီးကားငယ္ထဲက လူခ်မ္းသာေလးေတြကို အားက်စြာ ေငးေမာၾကည့္ေနတတ္သည့္ ၀န္းက်င္ရွိ ဖိနပ္မဲ့ လူဆင္းရဲေလးမ်ား။
(သုံး)
ဆရာေတာ္ဥာဏသည္ ကိုရင္ဥာဏဘ၀ႏွင့္ သူ႔၀မ္းတစ္ခါး ၀ မ၀ ဆဆၾကည့္မိသည့္ သပိတ္ေလးတစ္လုံးကို ဒီမနက္ ထူးထူးျခားျခား သတိရေနမိသည္။
သီဟနာဒ
Post a Comment