ထမံသီမွာ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳတာဝန္က်စဥ္ မႏၱေလးျပန္ေရာက္ခိုက္ သိန္းသန္းဆရာေတာ္ ဦးပ႑ိစၥာဘိဝံသ မိန္႔ၾကားခဲ႔သည့္ စကားေတာ္(သို႔) ေပးခဲ႔သည့္ အခြင္႔အေရးတို႔ကို သတိရမိသည္။
"ထမံသီလို ရြာမွာေတာ႔ မလြယ္ဘူးကြ ေမာင္ရ၊ ဟုမၼလင္းၿမိဳ႕လို ခႏၲီးၿမိဳ႕လိုေနရာမွာ ႏွစ္လမ္းသြား ပညာေရးေက်ာင္း ေထာင္ပါလား။ ဒါကလည္း သီးသန္႔လုပ္မွ ရမွာ၊ သာသနာေရးဝန္ႀကီးဌာနနဲ႔ တြဲလိုက္ရင္ေတာ႔ ပ်က္ကုန္မွာ၊ တို႔မွာ ရဟန္းဒကာႀကီး၊ ရဟန္းဒကာမႀကီးေတြက အေမြေပးထားခဲ႔တဲ႔ အိမ္ ၂၆ လမ္းမွာရွိတယ္။ အဲဒီအိမ္ကို ကပၸိရင္ မင္းလိုတဲ႔ေငြ ရႏိုင္တယ္။ မင္းလုပ္ရမွာက ကေလးေတြေမြး၊ ေလာကီအားသန္တဲ႔ ကေလးေတြကို ေလာကီစာသင္၊ ေလာကုတၱရာ အားသန္တဲ႔ကေလးေတြကို တို႔ဆီပို႔ဖို႔ပဲ၊ တို႔က ဉာဏ္ေကာင္းတဲ႔ ကေလးေတြကို သာမေဏေက်ာ္လိုင္း တင္ေပးမယ္။ ဒီအေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာနဲ႔ေနာ္"
"တင္ပါး၊ မေျပာပါဘုရား၊ ဒါေပမဲ႔ တပည့္ေတာ္ကို စဥ္းစားခ်ိန္ ေပးပါဘုရား"
"ေအး မင္း စဥ္းစားၿပီးရင္ တို႔ဆီကို အေၾကာင္းျပန္"
၁၉၉၈ ဝန္းက်င္ကဆိုေတာ႔ ၾကာခဲ႔ၿပီေကာ၊ ဆရာေတာ္၏ မြန္ျမတ္ေသာကမ္းလွမ္းမႈကို မယူခဲ႔မိ။ သို႔ေသာ္ စြန္႔လႊတ္ရဲေသာ၊ ေခတ္အျမင္ရွိေသာ ဆရာေတာ္ကိုမူ ပို၍ ၾကည္ညိုမိ၏။
ခြင္႔လႊတ္ပါဘုရား၊ မည္သူ႔ကိုမွ မေျပာျဖစ္ေသာ္လည္း လူမႈကြန္ယက္ေပၚမွာေတာ႔ ေရးလိုက္မိၿပီ။
သီဟနာဒ
Post a Comment